Προτάσεις για ταινία

[soad667]

Yπομονή λίγες μέρες ακόμα..

 

[maladroid]

Επειδή έχουμε ξεμείνει αυτές τις μέρες από σειρές, είδα κι εγώ αρκετές ταινίες με τον ΠΕ.

The Northman: Πολλή ματσίλα και μια έντονα "παραισθησιογόνα" αισθητική που ανακατεύει Νορβηγική μυθολογία (και ήθη) με τον Άμλετ. Εντελώς προβλέψιμη εξέλιξη, μπόλικο αιματοκύλισμα, επιτηδευμένα πομπώδεις ερμηνείες, και ψήγματα ρομάντζου που δεν πείθει ούτε στιγμή. Πέρα από όλα τ'άλλα με κούρασε και η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια, ενώ ορισμένες σκηνές μάχης έμοιαζαν ψεύτικες (εσκεμμένα?) κι ερασιτεχνικές. Μην ξεγελαστείτε, πάντως, επ'ουδενί δεν είναι ταινία δράσης. Γενικά απογοητεύτηκα και σίγουρα δεν το προτείνω.
5/10 χαριστικά για την τρομερή φωτογραφία

Glass Onion: Ακόμα πιο φιγουρατζίδικο από το πρώτο Knives Out, αποκλίνει κι άλλο από τη κλασική συνταγή της θείας Αγκάθα και τα αποτελέσματα είναι ανάμεικτα. Γενικά μου άρεσε, έχει ενδιαφέρουσες ερμηνείες (αγαπώ Craig και Edward Norton), ήταν σχεδόν άψογο τεχνικά, και με ωραίες ιδέες/ανατροπές. Δυστυχώς, στο τελευταίο "κεφάλαιο" κάπου με έχασε. Ειδικά η κορύφωση ήταν υπερβολικά εφετζίδικη, ελαφρώς παιδιάστικη, και σίγουρα όχι ικανοποιητική για τα γούστα μου.
Πάντως, λατρεύω την εκκεντρική και αυτοπαρωδική περσόνα του Benoit Blanc, πέρασα καλά και στις δύο ταινίες (το Knives Out παραμένει όντως ένα κλικ καλύτερο), κι ελπίζω να συνεχίσει ο Johnson στο ίδιο τέμπο.
7/10

The Menu: Καλά τα έγραψε ο Adhan, το φιλμ είναι λουκούμι για τους λάτρεις του Master Chef και όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρακολουθούν όλη αυτή την κουλτούρα της υψηλής γαστρονομίας, που εδώ λειτουργεί εν μέρει κυριολεκτικά κι εν μέρει μεταφορικά. Το σενάριο έχει ωραία κλιμάκωση και ενδιαφέροντα μηνύματα, οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών δυνατές (ανατριχιαστικός ο Fiennes), αλλά κάποια πράγματα θεωρώ πως δεν στέκουν ιδιαίτερα, ακόμα και μέσα στα σουρεαλιστικά πλάσια της ταινίας (ειδικά η αυτοθυσία του προσωπικού). Τα πρώτα πιάτα ήταν πεντανόστιμα, λίγο στο τελευταίο πιάτο και το επιδόρπιο μου τα χάλασε.
7/10

Puss in Boots: The Last Wish: Δεν είμαι κι ο μεγαλύτερος φαν του Shrek, ούτε είδα την πρώτη standalone ταινία του Γάτου Σπιρουνάτου αλλά το Last Wish ήταν σκέτη απόλαυση! Δράση, χιούμορ, ερμηνείες, ενδοσκοπικό story (κρίση μέσης ηλικίας alert), αναφορές – όλα ήταν on point και δεν βαρέθηκα δευτερόλεπτο. Φαίνεται πως χρησιμοποίησαν και κάποιες από τις τεχνικές του Spider-Verse, ειδικά στις φρενήρεις σκηνές μάχης, με την όλη αισθητική της ταινίας να γοητεύει. Απευθύνεται ξεκάθαρα σε ενήλικες και το προτείνω σε όλους, είτε αγαπάτε ήδη τους χαρακτήρες, είτε όχι (τι πάει στραβά με την πάρτη σας?).
8.5/10


Παρεμπιπτόντως, ξαναείδα τα Into The Spider-Verse και Jurassic Park (το πρώτο, το ορθόδοξο). Αμφότερα παραμένουν υπέροχα, μάλιστα το JP με εξέπληξε με το πόσο καλά κρατιέται από όλες τις απόψεις και ειδικά στο οπτικό κομμάτι. Έχοντας πλέον δει και Seinfeld, η παρουσία του "Νewman" στην ταινία χαρίζει έξτρα απόλαυση

 

[Thaxll'ssillyia]

θεωρώ πως δεν στέκουν ιδιαίτερα, ακόμα και μέσα στα σουρεαλιστικά πλάσια της ταινίας

Νομίζω ότι το στρώνει πολύ ωραία από την αρχή με πινελιές foreshadowing...πχ αυτό που λες,

Spoiler

αν ξανατσεκαρεις τους διαλόγους στην ξενάγηση και τη συμπεριφορά του προσωπικού σκάει σαν λειτουργία περισσότερο ως ενός καλτ που είναι διατεθειμένοι να δώσουν τη ζωή τους για ηλιθιότητα λόγω κύρους,παρα ως μιας ομάδας εργαζομένων. ένας όμορφος σχολιασμός της πραγματικότητας που κυριαρχεί στα λεγόμενα επαγγέλματα κύρους, όπου μετρά το πρεστίζ του να ανήκεις σε ομάδα ενός φτασμενου και η υποταγή στο όραμα του, παρά τα δικαιώματα σου και η ατομική σου προσωπικότητα και η ανθρώπινη υπόσταση

.

 

[Northlander]

Έχει πολλές προεκτάσεις ανάλυσης το The Menu, που λόγω του "σοκ" και της "ωμότητας" του κεντρικού εγχειρήματος, ακόμη και τα ξεκάθαρα exposition pieces περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, ο Ralph παίζει να πρόβαρε στον καθρέφτη 20 ώρες την ημέρα για να βγάλει όλες αυτές τις μικροεκφράσεις.

 

[maladroid]

Νομίζω ότι το στρώνει πολύ ωραία από την αρχή με πινελιές foreshadowing...πχ αυτό που λες,

Spoiler

αν ξανατσεκαρεις τους διαλόγους στην ξενάγηση και τη συμπεριφορά του προσωπικού σκάει σαν λειτουργία περισσότερο ως ενός καλτ που είναι διατεθειμένοι να δώσουν τη ζωή τους για ηλιθιότητα λόγω κύρους,παρα ως μιας ομάδας εργαζομένων. ένας όμορφος σχολιασμός της πραγματικότητας που κυριαρχεί στα λεγόμενα επαγγέλματα κύρους, όπου μετρά το πρεστίζ του να ανήκεις σε ομάδα ενός φτασμενου και η υποταγή στο όραμα του, παρά τα δικαιώματα σου και η ατομική σου προσωπικότητα και η ανθρώπινη υπόσταση

.

Spoiler: φάτε μάτια spoilers

Συμφωνώ και υπό αυτό το πρίσμα έχει μια κάποια λογική η τυφλή υποταγή τους αλλά δεδομένου ότι το εγχείρημα του Fiennes είχε αρκετά προσωπικό χαρακτήρα (ο ευρύτερος κοινωνικός σχολιασμός είναι κυρίως για μας τους θεατές, ο ίδιος δεν θεωρώ ότι προσπαθούσε να "αλλάξει τον κόσμο" με το διάβημά του), δεν μου κολλάει τέτοια αφοσίωση.
Όπως το κατάλαβα εγώ, οι περισσότεροι από τους συνδαιτυμόνες λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι κοινωνικών ομάδων και συμπεριφορών που τους αξίζει να πληρώσουν για όσα αντιπροσωπεύουν ή πράττουν. Παρόλα αυτά, η αιτιολόγηση του Fiennes κάποιες φορές παραήταν προσωπική (π.χ. ο αποτυχημένος ηθοποιός του στέρησε μια Κυριακή χαλάρωσης, οπότε ας τον σκοτώσουμε – αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον στα όρια της παρωδίας έβαλαν αυτή την εξήγηση αλλά και πάλι you get my point). Οι βοηθοί του όμως τι σχέση είχαν με αυτό το περιστατικό; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ως άνθρωποι βάδιζαν 100% στα χνάρια της μελλοντικής δυστυχίας του (όπως ο τύπος που αυτοκτόνησε).
Κι άντε πες αυτοί είχαν τυφλωθεί από θαυμασμό, ο ίδιος ο Fiennes που ήθελε μέσα από αυτό να λυτρωθεί/εξιλεωθεί, δεν βρίσκω το λόγο να τους ζητήσει να θυσιάσουν και τη δική τους ζωή για εκείνον. Θα μπορούσαν εύκολα στο τέλος να ετοιμάσουν το μπουρλότο και να απομακρυνθούν από το σπίτι. Θεωρώ ότι το φινάλε στήθηκε έτσι περισσότερο για τον εντυπωσιασμό του θεατή, παρά ότι έστεκε με τη "λογική", όσο κι αν η ταινία έχει ηθελημένους παραλογισμούς και δεν θα έπρεπε να εξετάζεται 100% λογικά.

Τέλος πάντων, το σημαντικό είναι ότι η ταινία σε προβληματίζει, γαργαλάει τις αισθήσεις σου και τελικά σου αφήνει μια ενδιαφέρουσα επίγευση, παρά τις όποιες ατέλειες.

 

[Thaxll'ssillyia]

αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον στα όρια της παρωδίας ήταν αυτή η εξήγηση

Συμφωνώ με την ερμηνεία σου για τους θαμώνες! Όμως πιστεύω, για το χαρακτήρα του φαηνς, ότι ήταν κάτι παραπάνω από το αστείο του πράγματος μέσω της υπερβολής στο συγκεκριμένο σημείο.

Spoiler

για μένα, το ζουμί του σεφ είναι στο μήνυμα της ταινίας όπου θέλοντας να δείξει πως πολλές φορές τα οράματα των φτασμενων είναι ανούσια, προσωποκεντρικα, εγωιστικά και, στο πλαίσιο της υπερβολικής εξουσίας που έχουν συγκεντρώσει, αλάνθαστα, να φτάνουν στις καταστροφικές για τους υπόλοιπους ενέργειες μέσω των πορωμενων (για διάφορους λόγους) οπαδών τους

 

[Adhan]

Spoiler

για μένα, το ζουμί του σεφ είναι στο μήνυμα της ταινίας όπου θέλοντας να δείξει πως πολλές φορές τα οράματα των φτασμενων είναι ανούσια, προσωποκεντρικα, εγωιστικά και, στο πλαίσιο της υπερβολικής εξουσίας που έχουν συγκεντρώσει, αλάνθαστα, να φτάνουν στις καταστροφικές για τους υπόλοιπους ενέργειες μέσω των πορωμενων (για διάφορους λόγους) οπαδών τους

Όπως είπε κι ο Παύλος, το μήνυμα της ταινίας έχει αρκετές προεκτάσεις.

Για μένα η πιο σημαντική είναι ότι

Spoiler

με Μάστερ Σεφ δε γάμησε μαγείρεψε κανείς - εεε θέλω να πω - όπως το ερμηνεύω, οι μπουρζουαζοί δεν ήξεραν τι τρώνε, ή για να είμαι πιο σαφής, δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν. Και αυτό, πέρα από τις όποιες υπερβολές, ήταν ο σκοπός που ένωνε τους μαγειραίους, που λογικά ήταν ταπεινών καταβολών, όπως και η Άνια Τέηλορ Χαρά (οφθαλμών), που της πρότεινε ο Σέφ να πεθάνει για τον σκοπό τους. Όσο πιο αβαγκατράς το πιάτο ("Νε, Καλωσήρθατε, σήμερα έχουμε παστίτσιο από μυρμήγκια Παταγονίας, με επικάλυψη ζωμού από φυσαλίδες τοκετού ιππόκαμπου"), τόσο πιο πολύ ένιωθαν ότι αναδεικνύει το στάτους τους οι πελάτες του εστιατορίου. Διόλου τυχαίο ότι το ανέφερε ξεκάθαρα και το Ανιάκι, για να τους πατήσει στο συναίσθημα ("έχετε αφαιρέσει την απόλαυση από το φαγητό") και υποθέτω επειδή ακριβώς ζήτησε κάτι απλό και λαϊκό, και τους θύμησε τι σημαίνει να μαγειρεύεις με μεράκι, την άφησαν να φύγει.

Πάντως τα πρώτα 1-2 πιάτα δεν φαίνονταν άσχημα, αλλά στο μόνο που έμπαινα χωρίς ενδοιασμό είναι το μπεργκεράκι.

Spoiler

Οι βοηθοί του όμως τι σχέση είχαν με αυτό το περιστατικό;

Και μένα αυτό μου φάνηκε υπερβολικό, αλλά είπαμε γενικά η ταινία είχε σουρεάλ παρουσίαση, ακόμα και στον τρόπο που γράφτηκε ο επίλογος, το ότι έδινε πληροφορίες για κάθε πιάτο κλπ

Spoiler

Κι άντε πες αυτοί είχαν τυφλωθεί από θαυμασμό

Δε πρέπει να ήταν μόνο ο θαυμασμός αλλά και το

Spoiler

ότι ανήκαν σε χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και έκαναν μια τέχνη η οποία ουσιαστικά δεν έβρισκε ανταπόκριση, από την άποψη ότι οι ματσωμένοι θα κατανάλωναν οτιδήποτε τους έδινες, ειδικά τα ακριβά και περίεργα πιάτα που τα έβλεπαν και σαν εξωτερίκευση ενός δήθεν κύρους βλ. κι αυτό που είπα στον Τιναπείς πιο πάνω.

 

[Northlander]

 

[soad667]

Εντάξει, αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω κι ένας φαν του Πετρετζίκη εκεί έξω που θα δει το Μενού και δεν θα του αρέσει. Πολύ δυνατό, το είδα πριν μερικές μέρες μεταξύ 4ης και 5ης σεζόν ΓΚΟΜΟΡΑΧ και δεν μετάνιωσα καθόλου που έβαλα το Σεκοντιλιάνο στην αναμονή.

 

[maladroid]

Πάντως τα πρώτα 1-2 πιάτα δεν φαίνονταν άσχημα, αλλά στο μόνο που έμπαινα χωρίς ενδοιασμό είναι το μπεργκεράκι.

Ξεκάθαρα ό,τι πιο λαχταριστό έδειξαν (μαζί με Anya).

Spoiler: περί μπέργκερ και συμβολισμών

Νομίζω, πάντως, ότι το μπέργκερ δεν το επέλεξε μόνο επειδή είναι το "φαγητό του λαού" (άλλωστε ο Fiennes της είχε πει ότι θα πεθάνεις, είτε κάτσεις μ'αυτούς είτε μ'εμάς).
Οπωσδήποτε εμπνεύστηκε από τη φωτό που βρήκε σε περίοπτη θέση στο σπίτι του Fiennes. Εκεί κατάλαβε ότι οι πιο ευτυχισμένες μέρες του ήταν όταν ακόμα δούλευε ως ταπεινός ψήστης και με την παραγγελία της του θύμισε την απόλαυση να μαγειρεύεις απλό, νόστιμο φαγητό που ο κόσμος το αγαπάει γι'αυτό που είναι, όχι για να φανεί κάποιος.
Ακόμα δεν είμαι βέβαιος αν με αυτό το τέχνασμα κέρδισε απλώς τη συμπάθειά του ή ήταν τρικ χειραγώγησης ενός εμμονικού ανθρώπου (που για μένα ίσως βρισκόταν και στο φάσμα του αυτισμού). Προσωπικά, το είδα περισσότερο ως άλλη μία σεναριακή απλοποίηση για να γλιτώσει η πρωταγωνίστρια (που αντιπροσώπευε ουσιαστικά εμάς) και μαζί να παρακολουθήσουμε τα πάντα να καίγονται μασουλώντας μπέργκερ από τον καναπέ.

 

[Borracho]

Με απογοήτευσε πολύ το Bardo του κατά τ'άλλα λατρεμένου μύστη Ινιαρίτου. Ταινία ολότελα ενδοσκοπική/πνευματικά αυνανιστική, στο πνεύμα των Μπουνιουέλ και Φελίνι και του σουρεαλιστικού ρεύματος της δεκαετίας του '70. Σ'αυτό το κάργα τρύπιο, το-έκανα-για-να-το-δω-με-τους-δύο-κολλητούς-μου πλαίσιο και ως μελέτη για φασαίους φοιτητοπαίδες που δεν ξέρουν καν από πού ανοίγει η πάνα και πώς μυρίζει το σκατό μετά από κάθε διαφορετικό φαγητό, φαντάζομαι έχει μια άλφα καλλιτεχνική αξία. Πέραν τούτου, μακριά κι αγαπημένοι.

Το Northman ήταν ευχάριστο παραμυθάκι, άνιωθε Μαλαντρουά. Και αργά το είδες και δεν ένιωσες από μεταψυχεδελική αντρίλα. Λογικό και αναμενόμενο, #ΠούςΙνΜπούτς.

 

[Adhan]

Spoiler: περί μπέργκερ και συμβολισμών

Νομίζω, πάντως, ότι το μπέργκερ δεν το επέλεξε μόνο επειδή είναι το "φαγητό του λαού" (άλλωστε ο Fiennes της είχε πει ότι θα πεθάνεις, είτε κάτσεις μ'αυτούς είτε μ'εμάς).
Οπωσδήποτε εμπνεύστηκε από τη φωτό που βρήκε σε περίοπτη θέση στο σπίτι του Fiennes. Εκεί κατάλαβε ότι οι πιο ευτυχισμένες μέρες του ήταν όταν ακόμα δούλευε ως ταπεινός ψήστης και με την παραγγελία της του θύμισε την απόλαυση να μαγειρεύεις απλό, νόστιμο φαγητό που ο κόσμος το αγαπάει γι'αυτό που είναι, όχι για να φανεί κάποιος.

Ναι αυτό εννοούσα. Με βάση αυτή τη γνώση, προσπάθησε να παίξει/κάνει έκκληση στο συναίσθημα του σεφ.
Ή μπορεί και να το αναλύουμε υπερβολικά και όλοι αυτοί να είναι archetypes από το Πένδιμεντ, ο Σεφ ο Φραγκολεβαντίνος Κοντιζάς Μπεργκεράς, το τρίο παρεάκι -χρώματα της Μπένετον οι νεόκοποι Πόνζι σκήμερς κλπ.
Πάντως χαίρομαι με τέτοιες ταινίες που σε βάζουν σε διαδικασία να σκεφτείς λίγο ή/και προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τα τετριμμένα.
Θα συμφωνήσω btw με Στέφανο για το Northman. Το αδικείς. Ναι εντάξει, τυπική ιστορία εκδίκησης είναι, αλλά σε φωτογραφία, ατμόσφαιρα και μουσική (μουσικάρες για την ακρίβεια), παίζει δυνατή μπάλα.

 

[Northlander]

Το βάζω εδώ αν και πιστεύω ότι θα άνηκε στο "Interesting Stuff". Πάντα με ενθουσίαζαν αυτά τα Roundtables, το αντίστοιχο με τους σκηνοθέτες ήταν εξίσου αξιοπρεπές και ενδιαφέρον.

 

[Admiral]

Με απογοήτευσε πολύ το Bardo του κατά τ'άλλα λατρεμένου μύστη Ινιαρίτου. Ταινία ολότελα ενδοσκοπική/πνευματικά αυνανιστική, στο πνεύμα των Μπουνιουέλ και Φελίνι και του σουρεαλιστικού ρεύματος της δεκαετίας του '70. Σ'αυτό το κάργα τρύπιο, το-έκανα-για-να-το-δω-με-τους-δύο-κολλητούς-μου πλαίσιο και ως μελέτη για φασαίους φοιτητοπαίδες που δεν ξέρουν καν από πού ανοίγει η πάνα και πώς μυρίζει το σκατό μετά από κάθε διαφορετικό φαγητό, φαντάζομαι έχει μια άλφα καλλιτεχνική αξία. Πέραν τούτου, μακριά κι αγαπημένοι.

Με πήρε ο ύπνος και άρχισα να ροχαλιζω στη μέση της παραγράφου, φαντάσου πόσο νύστα προκαλεί η ίδια η ταινία.

 

[Borracho]

...η οποία προφανώς και δίχως να χρειάζεται καν ν'αναφερθεί, βλέπεται τουλάχιστον από ενηλίκους, σε αντίθεση με τις Μαρβελκυθικές κωμωδίες που ευλαβικά κρατάς ακόμη πάνω από το εφηβικό σου κρεβατάκι, Αλεκυθούκο.

Εμ πώς.

 

[Admiral]

...η οποία προφανώς και δίχως να χρειάζεται καν ν'αναφερθεί, βλέπεται τουλάχιστον από ενηλίκους, σε αντίθεση με τις Μαρβελκυθικές κωμωδίες που ευλαβικά κρατάς ακόμη πάνω από το εφηβικό σου κρεβατάκι, Αλεκυθούκο.

Εμ πώς.

Ναι αλλά τι ενηλίκους; Μάλλον εντελώς καμένους.

 

[captain kal]

...η οποία προφανώς και δίχως να χρειάζεται καν ν'αναφερθεί, βλέπεται τουλάχιστον από ενηλίκους, σε αντίθεση με τις Μαρβελκυθικές κωμωδίες που ευλαβικά κρατάς ακόμη πάνω από το εφηβικό σου κρεβατάκι, Αλεκυθούκο.

Εμ πώς.

Καλά, αν κρίνω από την περιγραφή της imdb, πιο ευχάριστα περνάς, εάν κάνεις sepuku με κουτάλι!!!!

 

[Borracho]

Τί σπαρταριστή, ολόμαυρη κωμωδία που ήταν το The Menu γαμώτο! Το παρακολουθείς από την αρχή ως το τέλος, δίχως να βαριέσαι δευτερόλεπτο. Πανέξυπνο, σαρδόνιο, καυστικό. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε κάθε μπαρουτοκαπνισμένο δεινόσαυρο, απηυδισμένο από την δηθενιά της εποχής μας.

 

[Admiral]

Τί σπαρταριστή, ολόμαυρη κωμωδία που ήταν το The Menu γαμώτο! Το παρακολουθείς από την αρχή ως το τέλος, δίχως να βαριέσαι δευτερόλεπτο. Πανέξυπνο, σαρδόνιο, καυστικό. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε κάθε μπαρουτοκαπνισμένο δεινόσαυρο, απηυδισμένο από την δηθενιά της εποχής μας.

Αυτό η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι να το δω και εγώ γιατί έμαθα ότι σκίζει τους ψηλομύτηδες.

 

[Χειρομαλάχτης]

ειδα την νετφλιξοταινια The pale blue eye. δεν ειναι το στυλ μου, μιλαμε για φιλμ μυστηριου με γοτθικη ατμοσφαιρα, αλλά τελικα μ αρεζε πολυ. βοηθαει η γαματη φωτογραφια και το σκοτεινο, ατμοσφαιρικο πλοτ που σε κραταει στην τσιτα μεχρι το τελος.
εννοειται ειδικη αναφορα στην Ηθοποιαρα κριστιαν μπειλ και στον Harry Melling που παιζει τον εντγκαρ αλλαν πόου, και που δεν τον ηξερα, αλλά μ εντυπωσιασε τοσο που εψαξα τ ονομα του.
2 ωρες που δεν πηγαν χαμενες.