<blockquote><br>Τεράστια η απογοήτευσή μου από το αθλιότατο και ψυχοβγαλτικό Blade Runner 2049. Η κριτική που ακολουθεί ΔΕΝ περιλαμβάνει spoilers (εξ 'ου και η απουσία σχετικών tags) εκτός κι αν έχετε περάσει σε επόμενο επίπεδο ψυχαναγκασμού. <br><br>Πήγα ειλικρινά με τις υψηλότερες των προσδοκιών, χαϊπιασμένος ως τα αυτιά από τα τρέηλερ. Βέβαιος πως θα έβλεπα κάτι αληθινά ρηξικέλευθο και σπουδαίο. Πώς φέτος, μετά το It, θα επισκεπτόμουν την εφηβεία μου μετά δόξης για άλλη μια φορά.<br><br>Τα μοναδικά δυο άτομα που άξιζαν τα χρήματά τους στην παραγωγή, ήταν ο σκηνογράφος και ο φωτογράφος. Τα περιβάλλοντα και το οπτικό κομμάτι ήταν απίστευτα, 100% Blade Runner και μπράβο τους. Την οπτική ταυτότητα του κόσμου την αιχμαλώτισαν άψογα και την επέκτειναν. Το "κοστούμι" ήταν σωστό.<br><br>Και μετά...το χάος. Ανύπαρκτο σενάριο, ανύπαρκτοι χαρακτήρες, ανύπαρκτες ερμηνείες, κανένα απολύτως συναισθηματικό δέσιμο με τίποτε από τα επί τρεις ψυχοβγαλτικές ώρες τεκταινόμενα. Εάν δεν υπήρχε το κομμάτι του Harisson Ford στο Las Vegas, πραγματικά θα έκλαιγα εντελώς τα χρήματά μου, αλλά πόσο να σώσει και ο βετεράνος Ford όταν δεν υπάρχει σενάριο ούτε για δείγμα;<br><br>Ο Jared Leto έδειχνε κούλ και έκανε το κομμάτι του. Τίμιος και με διαφορά ο πιο καλογραμμένος χαρακτήρας από τους "νέους". <br><br>Το "ρομάντζο" μεταξύ της "Αντρούλη μου σου έκανα λουκουμάδες" AI και του Κ, ναι, το πιάσαμε το φιλοσοφικό του υπόβαθρο, αλλά δραματουργικά έπεφτε σε ένα τεράστιο κενό.<br><br>Στο τέλος, ένιωθα πραγματικά όπως ο Ford στο περιπολικό : αλυσοδεμένος σε μια καρέκλα, να παρακολουθώ απεγνωσμένα κάτι άχρωμους/άοσμους τενεκέδες να χτυπιούνται και να αναρωτέμαι γιατί ακριβώς το κάνω στον εαυτό μου αυτό.<br><br>Η μουσική ενώ πήγε στην εισαγωγή κάτι να κάνει, σε όλα της κατώτερη από το εμβληματικό soundtrack του Vangelis. To φίλμ ήταν σαν έκθεση ιδεών μεγαλομανούς εφήβου που νομίζει πως επειδή διάβασε μια ανθολογία του Ασίμοβ, κατανοεί το παραμικρό για την κόλαση του ενήλικου βίου και της ανθρώπινης φύσης. Το Blade Runner μεγαλούργησε το '82 γιατί παρουσίασε ανθρώπινες αγωνίες. Ανθρώπινο μαρτύριο σε σένιο περιτύλιγμα. Εδώ είχαμε τα iPhones να κοιτιούνται απλανώς γιατί φάση, Βιλνέβ. <br><br>Bonus : Φοβερή συζήτηση μεταξύ πιτσιρικάδων (18-23) στην τουαλέτα στο διάλειμμα :<br><br>-Ρε φίλε κάπως αργό δεν είναι;<br>-Δηλαδή αυτό τώρα συνεχίζει την ιστορία του παλιού;<br>-Τί, υπήρχε και παλιό; Έλα ρε, δεν το ήξερα!<br>-Ναι ναι, είχε βγει νομίζω το '93 (...), πολύ παλιά, αλλά δεν το 'χω δει, δεν ξέρω.<br>-Τί να σου πω ρε...μαλακία μου φαίνεται<br><br>Κατέβαλλα προσπάθεια για να μην χωθώ ψυχωτικά στην κουβέντα, αλλά το χειρότερο ήταν πως στο μπότομ λάιν....ο νεαρός μεταλλάς, είχε δίκιο. Σκατά λέμε. <br><br>ΥΓ Όσοι δεν τα είδατε, έσκασαν στο Νέτφλιξ δυο πολύ καλές διασκευές των Gerald's Game και 1922 του Stephen King. Χωρίς φανφάρες, πάρα πολύ πιστές και μερακλίδικες μεταφορές των αντίστοιχων ιστορίων, χωρίς "βιρτουοζιλίκια" και μαλακίες. <br><br>YΓ2 Για τα σεναριακά που ρωτάτε :<br><br><span class="bbcode_spoiler">Ο Leto είναι άνθρωπος κανονικότατα, απλά τυφλός και μεγαλομανής, αντίστοιχος του Tyrell στο αυθεντικό φίλμ.<br><br>Ο Φόρντ ΕΙΝΑΙ replicant, το έχει δηλώσει πολλάκις ο Scott και διαφαίνεται και στο πρώτο φίλμ. Το ίδιο και η Rachel. Ανήκουν σε πειραματική κλάση replicants της τάξης του "Μην ρωτάτε πολλά, είναι Νέξους 10 η φάση, ουσιαστικά κλώνοι ανθρώπων, δίχως κανένα περιορισμό.<br><br>Η φάση με τους "επαναστάτες" και το υπερατσούμπαλο στήσιμο sci-fi franchise -εμπρός να φάμε τις εταιρείες και να στήσουμε το δικό μας Μάτριξ- με ξενέρωσε τα μέγιστα.<br><br>Τραγικά υπο-αξιοποιημένη η φοβερή Robin Wright, μια καρικατούρα εξουσίας και τίποτε παραπάνω. Απορώ πού θυμάσαι Goo ότι είχε και κάποιο ουσιώδη διάλογο με το Gosling.</span><br></blockquote><br><br>Ναι, το είδα κι εγώ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Ταυτίζομαι σχεδόν απόλυτα, αν και θα διαφωνήσω λίγο για τις ερμηνείες (όχι ότι ήταν κάτι το εξαιρετικό, στη μετριότητα κινούνταν, αλλά τέσπα), για το χαρακτήρα του Leto (το ίδιο άοσμος και μετέωρος με τους υπόλοιπους ήταν) και θα έλεγα ότι κι η σκηνοθεσία ήταν καλή (όχι η καλύτερη δουλειά του Βιλνέβ, αλλά ΟΚ). Από εκεί και πέρα, ένα από τα χειρότερα σενάρια που έχω συναντήσει σε ταινία και γενικότερα μία αίσθηση επιφανειακότητας. Τα "μηνύματα" που προσπαθούσε να περάσει τα έχουν ήδη μεταδώσει πολύ καλύτερα φιλμ, όπως Her, Under the Skin, Ex Machina, το original και πολλά πολλά άλλα.
ope:
