To
Don't Look Up ήταν άνισο. Στο πρώτο μισό ήταν υπερβολικά αμήχανο, ακριβώς γιατί έτριβε στα μούτρα της Δύσης πώς ΑΚΡΙΒΩΣ είναι αυτή τη στιγμή. Νόμιζα πως θα έβλεπα κάποια κωμωδία, αλλά στην ουσία ήταν μια εντελώς ρεαλιστική αποτύπωση των καιρών μας.
Στο δεύτερο μισό που ανέβασε τους τόνους και έδωσε πόνο ο Λεό (καταλαβαίνεις επακριβώς τη στιγμή που μιλάει από την καρδιά) το έργο εξιλεώθηκε. Σε καμία περίπτωση τίποτε το συγκλονιστικό, αλλά σοβαρή φωτογραφία της Δύσης στο γέρμα του '21. Θα έχει ενδιαφέρον για τους ποπ-ιστορικούς του μέλλοντος σε 20 χρόνια, όπως σήμερα θεωρούμε απόλυτα προφητικό το παλαιότερο Idiocracy. Είναι ο απευθείας πνευματικός του απόγονος.
Βαθιά Γαλλική ψυχανωμαλία το
Titane. Άσκηση ύφους παρά ουσιώδης αφήγηση, βλεπόταν με μια εσάνς ευχάριστης έκπληξης.
Έριξα βλέφαρο και στο διαφημισμένο
St. Maud, το οποίο ήταν ένα καλογυρισμένο B-movie μικρής, ψυχωτικής Αννούλας. Γιατί έχουμε φτάσει σε σημείο τέτοια έργα να τα ξεχωρίζουμε ως 'καλύτερα θρίλερ της χρονιάς', δεν έχω ιδέα.
Φοβερά γουστόζικο ήταν το
The French Dispatch του αγαπημένου Anderson. Ερωτευμένος με την ιστορία της τέχνης και το στύλ, εξακολουθεί να υφαίνει μελαγχολικά παραμύθια για ενηλίκους. Τώρα που μεγάλωσε, δείχνει να αποδέχεται την ματαιότητα της ύπαρξης και την σταθερότητα του πόνου και διασκεδάζει τη βόλτα.
Αποπειράθηκα να δω και το
The Little Things στο HBO, αλλά ήταν ένα απογοητευτικό κακέκτυπο του Seven, παρά τους πολύ δυνατούς ηθοποιούς. Το μοντάζ και οι διάλογοι το έβγαλαν νοκάουτ στο μισάωρο.
Για το τελευταίο Μάτριξ διαβάζω πως η μοναδική (και σημαντικότερη) επιτυχία του, είναι πως λειτουργεί ως σένιο ρομάντζο της κατεστραμμένης μέσης ηλικίας. Τουτέστιν, ό,τι ακριβώς χρειάζονται τα ταλαιπωρημένα ψυχικά μου κόκκαλα
