Μην ανοίγεις την πόρτα.
1h 27m
www.imdb.com
Αφού δεν κράτησα τη περιέργεια μου και άνοιξα την πόρτα, βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή που δεν είχα ξαναδεί, με πολλά πιτσιρίκια (εκτός από κοράκια), σε μια ταινία τρόμου που διέθετε τίμια φωτογραφία και ηχητική επένδυση.
Όμως, η υπερβολική προσπάθεια για να εντυπωσιάσει με νοήματα που έχουν ξαναδεί οι περισσότεροι (ή λιγότεροι, για το κοινό τους), με κούρασε.
Ανιαρό σενάριο, μέτρια ηθοποιία (ειδικά η πρωταγωνίστρια).
Η όλη εμπειρία ήταν σαν να τσιμπάς ένα χορορ κεημ του σωρού από το steam, να σε εντυπωσιάζει κάπως με τα γραφικά του και μετά από 15 λεπτά χαμένου χρόνου, να προβείς στο refund και να τσεκάρεις τον χ-ψ πιουντιπαη να κάνει το καθιερωμένο reaction-play.
Η ταινία είναι ήδη επιτυχημένη, με κάμποσα χιλιάδες εισιτήρια.
Προσωπικά, αυτό το "cry for attention" με λέξεις κλειδιά όπως "πρώτη ελληνική χορορ ταινία", "για τους φανς", "μόνο 6+ άτομα", "χαμηλό budget", δε με βρίσκει σύμφωνο, αλλά λειτούργησε θετικά στη πσυχη των unbohools και στη προώθηση της ταινίας.
Μιας ταινίας με μηδενικό ρίσκο (3 χρόνια στην ανάπτυξη, με δικό τους "συνεργείο", δικούς τους συντελεστές/σπόνσορες και ένα στάνταρ κοινό που θα έριχνε τον όβολο του).
Ps. Τίμιο το άσμα της Kid Moxie στο τέλος.
4/10