Τουρλού σκέψεις:
To Dark Souls ειναι ατμόσφαιρα, σχέδιο, GAMEPLAY. Το πρόβλημα είναι ότι κυκλοφορούν πολλά παιχνίδια που δεν είναι παιχνίδια όπως θα έλεγε και ένας ολτσκουλ σοφός γέροντας φίλος. Πρέπει ίσως να ξεχωριστεί το παιχνίδι (το χρησιμοποιώ καταχρηστικά) από τα μανατζερίστικα και τα grinders,
π.χ. το path of exile (που είναι πολύ διασκεδαστικό και έχω κάμποσες ώρες στο ενεργητικό μου) είναι ένας συνδυασμός μανατζερ και grinder. Το όλο παιχνίδι είναι να κάνεις το πλάνο του πως θα στήσεις τον χαρακτήρα σου για να μπορεί να βγαίνει όρθιος στην συνεχώς αυξανόμενη δυσκολία. Και μετά κλίκι κλίκι και εμπόριο τα πράγματα που χρειάζονται για να χτίσουν τον χαρακτήρα σου. Θα μπορούσαν να μην παίζονται οι μάχες καν και να είναι σαν κινητοπαίχνιδο που το βάζεις στο Auto και κάνει ο υπολογιστής τις πράξεις, αν βγαίνεις ή δεν βγαίνεις και πόσο καλά το έκανες. Συχνά παίρνεις ένα έτοιμο build και ξεκινάς για το κλικφεστ. Το παρτυ ειναι αδιάφορο καθώς οι περισσότεροι που βλέπω σκέφονται πως θα στήσουν κάτι που να σολάρει και όχι π.χ. έναν δυνατό support χαρακτήρα για να μπαφάρει το πάρτυ. Η κοινότητα υπάρχει εκεί κυρίως για το εμπόριο, για να λιγοστέψει κάπως το grind και για κανα run για drops.
Άλλα παιχνίδια σε ίδιο στυλ ουσιαστικά είναι κρεμάστρες για φανταχτερά ρούχα (δεν το απαξιώνω, μπορούμε να διασκεδάσουμε και έτσι), ιδίως αν ο χαρακτήρας είναι full respec ανα πάσα στιγμή (Diablo 3), πράγμα που είναι τίμιο: "ελάτε, ξέρουμε ότι στα @@ σας το building και το management, απλά θέλετε λούτα και θέλετε να φαίνεστε γαμάτοι ρε ποζέργια"
Από την άλλη, τα dark souls έχουν building χαρακτήρα και grinding κλπ, αλλά είναι οι μάχες, η χορογραφία. Τις μάχες τις παίζεις εσύ και όλα εξαρτιούνται από το πως θα παίξεις εσύ. Επίσης ειναι το exploration και τα μυστικά. Κάθε όπλο σου είναι εργαλείο, δεν ειναι απλά ένα ντροπ που θα πουλήσεις. Μπορεί να είναι εκνευριστική η δυσκολία, αλλά προσεγγίζει τα παιχνίδια του παρελθόντος που μας μισούσαν. Δεν είναι παιχνίδι που θα σε πάρει από το χεράκι να σε οδηγήσει σε έναν ψηφιακό κόσμο για να του αφήσεις τα λεφτά σου για cosmetics. Είναι παιχνίδι που πρέπει να το καταφέρεις, είναι δύσκολο και όταν το βγάλεις νιώθεις μια αυτοεκπλήρωση, Αυτό το συναίσθημα που έβγαζε κάποτε π.χ. το Diablo 1 (παρότι ήταν click game), που κατέβαινες για πρώτη φορά στο μπουντρούμι και σε έτρεχε ο τιποτένιος σκελετός και το imp και τα όπλα σου ήταν ψιλοσκουπίδια. Ήσουν μόνος σου και δεν ήξερες τι θα σε βρει στο επόμενο επίπεδο, ούτε ήσουν σίγουρος οτι όλα θα πάνε καλά.
Το μοναχικό συναίσθημα του single player παιχνιδιού, την ατμόσφαιρα, δύσκολα μπορεί να στο προσφέρει ένα multi. Μπορεί οι NPCs να ειναι bots αλλά αυτό ενισχύει την ατμόσφαιρα, αντί π.χ. για έναν άλλον παίχτη σε mmo που χοροπηδάει ζητώντας gold ή κάποιον που πέρασε μόλις μπροστά σου ντυμένος με ροζ στολή αρλεκίνου καβάλα πάνω σε ένα σελωμένο κουνάβι.
νει τους αντιπάλους