REVIEWS

STAR WARS: JEDI FALLEN ORDER

Single-player Star Wars, όπως μας αξίζει.

Γράφω αυτές τις γραμμές όσο ακούγονται στο υπόβαθρο οι νότες από τη μουσική του John Williams, αδιαμφισβήτητα καθοριστικές για την ατμόσφαιρα του πολιτισμικού φαινομένου που ακούει στο όνομα Star Wars. Φυσική συνέχεια της εμπειρίας που είχα με τον υπό εξέταση τίτλο, αφού έπειτα από 18 ώρες ενασχόλησης και πολύ κοντά στον τερματισμό, μπορώ μετά βεβαιότητας να πω ότι το Star Wars: Jedi Fallen Order (JFO) είναι μία ιστορία που πολλοί οπαδοί του κόσμου περίμεναν διακαώς. Αυτή που θα μπορούσε να τιμήσει την κληρονομιά που αφήνουν τα Star Wars, όχι απαραίτητα επειδή είναι κάτι κοσμογονικά πρωτότυπο, αλλά επειδή ξεχειλίζει από ποιότητα και εκτελεί σωστά τους στόχους που έχει θέσει. Flashback και καρέ στην εκκίνηση.

Η ιστορία του JFO ακολουθεί λίγο-πολύ την πεπατημένη οδό που έχουμε δει σε σενάρια που προορίζονται για το μαζικό κοινό προς τέρψην και απόλαυσην. Για άλλη μία φορά, ένας Jedi, o Cal Kestis, που ως δια μαγείας γλίτωσε από τη διαβόητη εκκαθαριστική Order 66 δουλεύει σε έναν απομονωμένο πλανήτη αποκομμένος από την Τάξη (των Τζεντάι) αλλά και την ίδια τη Force. Έπειτα από ένα άκρως ιντριγκαδόρικο και άψογα εκτελεσμένο tutorial, βρισκόμαστε σε ένα σκάφος με προορισμό πλανήτες όπου έζησε ένας πανάρχαιος forcesensitive πολιτισμός που πιθανώς να έχει το κλειδί για την αποκατάσταση της Χαμένης Τάξης των Τζεντάι.

Out of context dialogue.

Στο ταξίδι θα έχουμε συνοδοιπόρους άλλη μία Jedi που, για τους δικούς της λόγους, είναι και αυτή αποκομμένη από τη Δύναμη, έναν τετράχειρο πιλότο και το σημαντικότερο σύντροφο-πολυεργαλείο μας το BD-1 droid που θα μας βγάλει από πολλές δύσκολες καταστάσεις. Τα ειδικότερα storylines του κάθε χαρακτήρα εξερευνώνται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά δεν φεύγουν από τα γνωστά μονοπάτια του Star Wars. Για τους οπαδούς της σειράς, θα έλεγε κανείς ότι πολλές από τις βασικές εξελίξεις και backstories των χαρακτήρων έχουν λίγο-πολύ ξαναζεσταθεί από τις ταινίες. Αναμενόμενο γεγονός αφού το Fallen Order έχει στόχο ένα ευρύτατο κοινό και θα ήθελε με κάθε τρόπο να είναι προσιτό και εύπεπτο, άλλωστε η Disney έχει να προστατέψει την πνευματική της ιδιοκτησία. Επομένως μην περιμένετε περίπλοκες σχέσεις και τη διαδραστικότητα χαρακτήρων όπως γνωρίσαμε στα δύο Knights of the Old Republic (KotOR). Υπάρχουν κάποιες ατασθαλίες στην αφηγηματική ροή του παιχνιδιού, αλλά αυτές παραβλέπονται ειδικά από τους μη σκληροπυρηνικούς οπαδούς.

Και δεν είναι ούτε καν το δέκατο ομορφότερο τοπίο που θα συναντήσετε.

Εκεί που το παιχνίδι διαπρέπει είναι στη σκηνοθεσία που χρησιμοποιεί για να πλασάρει την αφήγησή του. Όπως ήδη έγραψα το tutorial είναι από τα πλέον έξυπνα υλοποιημένα, βάζει τον παίκτη εντελώς οργανικά μέσα στον κόσμο και τη φιλοσοφία του παιχνιδιού. Υπάρχουν κινηματογραφικές σεκάνς απαράμιλλης ομορφιάς, αλλά και μεγάλο fan service. Σε όλα αυτά έρχεται και δένει με απόλυτο τρόπο η σωστά τοποθετημένη μουσική για να αποδώσει με ακόμη πιο έντονο τρόπο το Star Wars αίσθημα σε κάθε φωτογραφικό πλάνο.

Συγκλονιστική στιγμή.

Αφού αναφέραμε τι δεν είναι το JFO, ας ορίσουμε τι ακριβώς είναι. H Respawn προτού εξαγοραστεί πλήρως από την ΕΑ, είχε ήδη ένα όραμα για το πώς θα είναι το JFO: Unreal engine (κόντρα στην in-house Frozenbyte) και μία ιστορία στα βήματα των Uncharted της Naughty Dog. Το τελικό προϊόν αποτελεί ένα κράμα μεταξύ των Uncharted με τη φιλοσοφία από Dark Souls/Sekiro στις μάχες και την εξερεύνηση/επίλυση physics puzzles των παλαιών Tomb Raider.

Προσπαθώντας να ενσωματώσει στην ιστορία του μηχανισμούς, η Respawn κατάφερε να αιτιολογήσει γιατί ένας Jedi Knight δεν κόβει βούτυρο τους πάντες (εκτός από τους Stormtroopers, αιώνιο fodder) και τα καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο. Η προσέγγιση του μηχανισμού του posture meter στις μάχες με στόχο το «σπάσιμό» του σε κάθε εχθρό είναι αναμφίβολα παρμένο από το τελευταίο παιχνίδι της FromSoftware και υλοποιείται με απόλυτη επιτυχία. Το JFO απαιτεί από τον παίκτη συγκρότηση και σωστή εκτέλεση κινήσεων: αν περιμένετε ότι θα το βγάλετε με button-mashing θα συναντήσετε δυσάρεστες εκπλήξεις. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να επισημάνω ότι ο χειρισμός είναι κατ’ εξοχήν σχεδιασμένος πάνω σε gamepad, δεν επιχείρησα καν να δοκιμάσω με πληκτρολόγιο, καθότι αρκετά σημεία ήθελαν καλή εκτέλεση συνδυασμών κουμπιών, με το gamepad να βοηθάει περισσότερο σε αυτό. Παρόλα αυτά έχω να πω ότι στο επίπεδο Hard το παιχνίδι είναι αρκετά ισορροπημένο, χωρίς να φτάνει τη δυσκολία των DS.

Δείγμα του skill tree που χωρίζεται σε: υγεία, Force skills και φυσικά lightsaber τεχνικές.

Οι μάχες είναι απολαυστικότατες και σε αυτό συνεισφέρει η πληθώρα διαφορετικών ικανοτήτων που ξεκλειδώνονται σταδιακά με την πρόοδο του παιχνιδιού. Οφείλω να ομολογήσω ότι υπάρχουν συγκεκριμένα bosses που μου άγγιξαν νοσταλγικές χορδές και θύμισαν για παράδειγμα την επική μάχη στο Jedi Knight II: Jedi Outcast μεταξύ του Kyle Katarn και της Tavion. Με την τεχνολογία να έχει προχωρήσει και το gameplay να έχει βελτιωθεί δραματικά, θα γίνετε πρωταγωνιστές σε μάχες με εξαιρετική χορογραφία υλοποιημένες στο πνεύμα της πρώτης (αυθεντικής) τριλογίας.

Παρόλα αυτά δεν είναι οι μάχες που παίζουν το πρώτο βιολί στο JFO, αλλά το εξαιρετικό level design που ωθεί σε εξερεύνηση προσέγγισης metroidvania παιχνιδιών, μαζί με το κινηματογραφικό platforming όπως αυτό έχει παρατηρηθεί τα «πρόσφατα» 3D Prince of Persia (δεν θέλω να σκέφτομαι ότι έχουν περάσει 11 χρόνια από τελευταίο πραγματικά 3D…), στα Uncharted και το τελευταίο God of War. Προσθέστε και μία δόση από tombs με physics puzzles όπως στα αντίστοιχα Tomb Raider και έχετε μία πλήρη εικόνα του τι είναι το JFO. Θα θέλετε να εξερευνήσετε κάθε του πιθαμή, παρότι σε σημεία αυτό μπορεί να φαντάζει δύσκολο. Ίσως το μοναδικό του πταίσμα σε αυτόν τον τομέα να εντοπίζεται στο στριφνό backtracking που έχει ώστε να φτάσετε στο 100%. Η μόνη συμβουλή που θα σας δώσω πάντως, είναι ότι όταν ακούσετε την προτροπή να γυρίσετε πίσω σε κάποιον πλανήτη, κάντε το διότι θα ξεκλειδώσετε κάτι ναι μεν προαιρετικό αλλά σίγουρα καίριο.

Χαρακτηριστική σκηνή.

Αν έχετε παρατηρήσει μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ουδεμία αναφορά σε multiplayer τίτλο. Ο λόγος είναι προφανής: το Fallen Order είναι ένας κατεξοχήν singleplayer τίτλος με πλήρη απουσία microtransactions (πλην ενός premium edition DLC). Αυτή η απόφαση ήταν ένα στοίχημα για τη Respawn που φαίνεται ότι τη δικαίωσε και έδωσε και ένα ψήγμα εμπιστοσύνης του κοινού στην ΕΑ, καθώς η τελευταία δεν έχει δώσει τίποτα το συγκλονιστικό (αμφιλεγόμενο στην καλύτερη περίπτωση) από τότε που εξασφάλισε το license από την ποντικομάνα Disney.

Στα τεχνικά του τίτλου, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Παρότι το παιχνίδι είναι πανέμορφο, με τα μαλλιά του κοκκινοτρίχη Cal να ανεμίζουν όπως τα παίρνει το αγέρι στον εκάστοτε πλανήτη, η Unreal engine δείχνει λίγο τις δυνατότητές της ή μάλλον το πόσο περιορισμένη μπορεί να είναι σε απόδοση μεγάλων χώρων. Μεγάλο ρόλο παίζει και το σύστημά μου (AMD 290 γαρ) το οποίο ενίοτε αργούσε να κάνει rendering των textures του περιβάλλοντος. Σε γενικές γραμμές όμως οι φωτισμοί και το ευρύτερο optimisation είναι σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο με τους τελευταίους drivers της Radeon. Παρόλα αυτά θα πρέπει να επισημάνω ότι υπήρξαν στιγμές σε συγκεκριμένα σημεία όπου υπήρξε συστηματικό frape drop, ενώ σε άλλα το stuttering ήταν εμφανές, εικόνα που συμφωνεί με την ευρύτερη γνώμη που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ένας μικρός τραγέλαφος είναι και το animation των κινήσεων του Cal σε συγκεκριμένα σημεία, χωρίς να φτάνει τις αστείες σκηνές του Mass Effect Andromeda. Στον αντίποδα, ο ηχητικός τομέας κεντάει σε κάθε σημείο όπου γίνεται αισθητός.

Ανελέητο headbanging και φωτορυθμικά.

Η ΕΑ είχε να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα ως publisher κυρίως απέναντι στην Disney, που δεν δίνει το Star Wars license σα στραγάλια όπως η Fantasy Workshop το αντίστοιχο για το Warhammer 40K. Το πλήρως σφιχτοδεμένο gameplay του Jedi Fallen Order σε συνδυασμό με την εξαιρετική του σκηνοθεσία συνθέτουν έναν από τους καλύτερους ΑΑΑ τίτλους της χρονιάς. Ομολογώ ότι με το πέρας των 18 ωρών δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ είχα προχωρήσει, μου είχε φανεί ότι ήμουν λίγο πριν τη μέση. Ήθελα και θέλω διακαώς να μην τελειώσει το παιχνίδι. Να έχει άλλο τόσο, ώστε να θαυμάσω και να εξερευνήσω τους πλανήτες του κόσμου του Star Wars. Να βρεθώ έστω και για λίγο ως πρωταγωνιστής, να χορέψω ενάντια σε Sith οι οποίοι θα φλερτάρουν μαζί μου ώστε να με προσεγγίσουν στη Σκοτεινή Πλευρά. Κάντε το force jump, αξίζει!

Πόσα μιντικλόριανς Δυνατό είναι;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 89%

89%

Έκτακτον

Ένας εξαιρετικής σκηνοθεσίας Star Wars τίτλος που συνθέτει με μεστό τρόπο πολλές επιτυχημένες συνταγές για να αποκτήσει δική του ταυτότητα.

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

5 Comments

  1. Εξαιρετικό ριβιού.

    Το μελανό σημείο του τίτλου για μένα είναι το backtracking και η απουσία fast travel. Έχεις ξεκλειδώσει μόλις μια ability στον τρίτο πλανήτη που σου επιτρέπει επιτέλους να περάσεις το σημείο εκείνο στον πρώτο πλανήτη που δεν μπορούσες; Πήγαινε πίσω και προσπάθησε να θυμηθείς πώς σκατά είχες πάει εκεί πέρα in the first place. Δεν βοηθάει και ο τραγικός-κατά τη γνώμη μου- χάρτης, όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να τρως ώρες για να βρεις πώς θα πας εκεί που θες. Έστω ότι πας επιτέλους, και αν είσαι τυχερός βρίσκεις lore και xp award κλπ Όταν όμως ξεκλειδώνεις… μια custom λαβή του lightsaber σου…

    Κατά τα άλλα παιχνιδάρα 😛

    1. Προσωπικά δεν με χάλασε τόσο το backtracking και το fast travel, διότι θα χάλαγε το immersion. Καθιστούν ναι μεν το παιχνίδι πλασματικά μεγαλύτερο, αλλά δεν θα μπορούσαν να στηρίξουν σωστά κατ’ εμέ κάτι τέτοιο στον κόσμο του SW.

  2. Εξαιρετικό παιχνίδι! Οι μάχες απολαυστικές και τα γραφικά φοβερά. Πρόβλημα στις επιδόσεις στα 1440p δεν παρατήρησα, φαντάζομαι λόγω 2080 (να κάνουμε και την Shrederιά μας).

    Δύο προσωπικές παρατηρήσεις-διαφωνίες:

    Παρόλο που το παίζω και εγώ με χειριστήριο για “αλλαγή περιβάλλοντος” ο χειρισμός με ποντίκι πληκτρολόγιο μου φάνηκε αν όχι καλύτερος τουλάχιστον ισάξιος. Ο λόγος απλός: σου επτρέπεται να κάνεις rebind και σε πληκτρα του mouse επιλογή που το καθιστά για μένα ανώτερο όσον αφορά το parry timing ή το perfect dodge (κάπως αλλιώς ονομάζεται in game).

    Για ικανοποιητικό challenge (ειδικά αφού ξεκλειδώσουμε αρκετές abilities) το Jedi Grand Master είναι μονόδρομος για μένα. Δεν είναι τόσο θέμα του παραπάνω dmg που κάνουν οι εχθροί αλλά και του αυστηρότερου timing για parry. Φαντάζομαι και το aggression θα παίζει το ρόλο αλλά προσωπικά δεν κατάλαβα τη διαφορά.

    1. Προσωπικά το έπαιξα στο Hard και το βρήκα ακριβοδίκαιο. Δυσκολεύτηκα λίγο στη Ninth Sister, αλλά όχι σε βαθμό… ragequit, απλώς μου πήρε ένα 40λεπτο.

      Εξαιρετικό δεν λέει τίποτα, προσωπικά αναβίωσα αναμνήσεις Jedi Knight II Jedi Outcast και Jedi Academy.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL