Brother Bruce wrote:
ας γραψω πως το βλεπω εγω.
οταν ο ηρωας ειναι "δεδομενος" οπως εδω ο γκεραλτ που ηδη προυπαρχει ως ηρωας 5-10 βιβλιων κι ο χαρακτηρας του - σταση ζωης ειναι συγκεκριμενα, προσπαθω να δω την κατασταση μεσα απ τα ματια του και να κανω αυτο που πιστευω οτι θα εκανε εκεινος.
σε παιχνιδια που δημιουργεις εναν ηρωα στην αρχη, παλι ουσιαστικα διαλεγεις ενα πλεγμα "κανονων" και συμπεριφορων μονο και μονο επιλεγοντας κλαση και ταξη. π.χ. αν φτιαξω παλαδίνο, ειναι παραλογο να σφαζω τιποτα τυχαιους περαστικους χωρις λογο ή να καιγεται μπροστα μου ενα σπιτι μ ενα παιδι μεσα και να μην μπαινω να το σωσω η να μπαινω στα σπιτια του χωριου και να ξαφριζω τους παντες χαρωπα και γελαστα.
υπαρχουν και τα παιχνιδια που απλα σε ριχνουν σ εναν κοσμο φορωντας κουρελια, χωρις οπλα, χωρις παρελθον και ουσιαστικα εισαι πιο ελευθερος να παιξεις συμφωνα με τον δικο σου χαρακτηρα - ιδιοσυγκρασια.
βεβαια υπαρχει κι ο αντιλογος: οτι δεν ειναι αναγκη να παιρνεις ενα παιχνιδι τοσο στα σοβαρα και οτι το λογικο ειναι να κανεις οτι πιο κουλο μπορεις χωρις περιορισμους, οτι υπαρχει το save και το load κι οτι πρεπει να δεις ολες τις εναλλακτικες που σου δινουν οι δημιουργοι του. κι αυτο σωστο.
για μενα, το τελικο συμπερασμα ειναι οτι ειδικα αν το παιχνιδι ειναι δυνατο και οι αποφασεις σου εχουν αντικτυπο στον ψηφιακο κοσμο γυρω σου, καλυτερο ειναι να κανεις 2-3 πλειθρου με συγκεκριμενο τροπο δρασης καθε φορα ("το καλο παιδι", "ο ψυχακιας αντιηρωας", ο "ειμαι εβιλ και σκοτωνω μεχρι και τα ψηφιακα μαναρακια, τοσο πολυ...", κ.ο.κ.) μεχρι να το ξεζουμισεις και να νιωσεις οτι δεν εχει τιποτ αλλο να σου προσφερει.</blockquote>
Καλά όλα αυτά βρε αδερφέ αλλά μια απορία,
πόσες ώρες έχει το 24ωρό σου; <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />