Ας γράψω κι εγώ τίποτα εδώ που 'χω καιρό...
Οδεύω προς το τέλος του Toki Tori 2. Αν και αρχικά δε με είχε ενθουσιάσει, χαιρετίζω τους devs που πήγαν και έκαναν ένα open world puzzle/adventure, μια αρκετά τολμηρή κίνηση όταν το πρώτο είχε την κλασική δομή με τις πίστες. Όσο προχωρούσα όλο και πιο συμπαθητικό μου φαινόταν, ειδικά από τη στιγμή που διαπίστωσα ότι δε σου λείπει τίποτα και πραγματικά με 2 κινήσεις μόνο (stomp, σφύριγμα), μπορείς να λύσεις όλα τα puzzles. Τα οποία μάλιστα από τη μέση και μετά γίνονται ιδιαίτερα ευφάνταστα.
Επίσης τελείωσα το Observer Redux. Το πρώτο απαιτητικό παιχνίδι που δοκίμασα στο νέο σύστημα. Φυσικά έτρεχε άνετα σε 1440p/120fps με τα πάντα στο ultra και με HDR ενεργό (επίσης το πρώτο game που δοκιμάζω με αυτό το χαρακτηριστικό) και ήταν μια ομορφιά!
Για κάποιο λόγο βέβαια βάραγε σχεδόν 100% GPU usage, και υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με μέτριο optimization καθώς ήμουν πολύ πάνω από τα recommended. Δοκίμασα και το raytracing, μειώνοντας τα frames στα 60 (ρεαλιστικά τα 120 για το συγκεκριμένο genre τα λες και αχρειάστα αλλά νταξ) αλλά όταν έμπαινα σε κάποιο δωμάτιο ή άλλαζα όροφο, έβλεπα μικρά παγώματα και κατά συνέπεια το απενεργοποίησα. Αν είχε το παιχνίδι πολλές αντανακλάσεις κλπ ίσως άξιζε αλλά διαπίστωσα ότι ήταν κάτω του μετρίου υλοποίηση.
Στα του παιχνιδιού, μου άρεσε αρκετά. Όχι κάτι το επαναστατικό η ιστορία - όποιος έχει κάποια τριβή με cyberpunk θα ξέρει τι να περιμένει - και η αλήθεια είναι πως περίμενα κάποια συνταρακτική ανατροπή ή έστω κάτι περισσότερο από αυτά που μου έδωσε το παιχνίδι, αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Για το voice acting του Hauer έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Αν και γενικά υποδυόταν ωραία τον κεντρικό, υπήρχαν φάσεις που η παρατημένη του ερμηνεία (λόγω ηλικίας υποθέτω), στερούταν χρώματος και φαινόταν κάπως άψυχη.
Φυσικά highlights του παιχνιδιού χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν τα investigations, ειδικά αυτά που hackαρες το μυαλό των θυμάτων. Εδώ να δείτε acid trip. Όσον αφορά το στοιχείο του τρόμου, το παιχνίδι έχει τις στιγμές του αλλά προσωπικά το βρήκα πιο αποδυναμωμένο σε σχέση με τα Layers of Fear. Υποψιάζομαι ότι θα ρεφάρουν στο Blair Witch.
Τέλος, επέστρεψα στο Nioh 2 που είχα αφήσει στην αρχή των dlc λόγω του ΕΠΟΥC (aka Τhe Witcher 3) και κάποιων review υποχρεώσεων. Μετά από τις πρώτες 2-3 ώρες που μου έκοψαν τον γκώλο, μέχρι να θυμηθώ τις διάφορες κινήσεις και να βρω ρυθμό και τα πατήματα μου, κόλλησα για τα καλά και παράλληλα ξεκίνησα το 2ο playthrough για να πάρω μερικά lvl για να δυναμώσω (ούτως ή άλλως θα έκανα ένα γρήγορο 2ο πέρασμα όπως στο προηγούμενο).
Το σύστημα μάχης του εξακολουθώ να το θεωρώ case study για τα action-rpg και είναι από τους βασικούς λόγους του πόσο εθιστικό είναι το παιχνίδι, αφού μπεις στο νόημα φυσικά. Μάλιστα εδώ επειδή έχω και τους φιλικούς npcs να με συνοδεύουν συνήθως, παίζω αρκετά πιο τολμηρά και επιθετικά από το πρώτο game, και παρόλα αυτά πέφτω πολύ σπάνια κάτι το οποίο είναι άκρως θετικό με τον λιγοστό χρόνο που παίζω πλέον. Πάρτε και βιντεάκι της πανδαισίας. Ok δεν έχω φτάσει στο επίπεδο αυτό, εξαιρουμένων κάποιων περιστασιακών εκρήξεων/εμπνεύσεων, αλλά θα έλεγα πως είμαι halfway there και αυτό μου αρκεί: