Τι Παίζετε Αυτόν τον Καιρό - Part II

[Stamatimenos]

Ε ναι, αλλά 6 μήνες μετά δεν είναι λόγος να "κοροϊδέψω", στο μυαλό μου το είχα το RDR2 σαν game του '17 όσο έγραφα.

 

[Adhan]

Flawless victory το RDR 2 στα physics.

Μπα, πέρα από ό,τι σχετίζεται με τη βλάστηση όπου και υπερτερεί, στα υπόλοιπα θα έλεγα ότι είναι συγκρίσιμα τα 2 παιχνίδια.

 

[nitro912gr]

ναι βασικά στο χιόνι το GoW φαίνεται να είναι καλύτερο, με τον δυναμίτη έπρεπε να κάνει κρατήρα όχι να πετάξει λίγο χιόνι τριγύρω.

 

[kara]

@Adhan Nope. Το βίντεο που έβαλα δεν κάνει showcase όλα τα physics του RDR 2 αλλά ένα μικρό δείγμα από αυτά.

Υπάρχουν στο YouTube να χάζεψεις αν έχεις περιέργεια για physics αλλά και για impressive details. Υπάρχουν άλλα όμορφα συγκριτικά με Last of Us 2, Horizon Zero Dawn, Far Cry 6. Το πιο ξεκαρδιστικό μακράν είναι του Cyberpunk. Το Vs AC Valhalla δεν έχω δει ακόμα.

@nitro912gr πρόσεξες πως μετά την έκρηξη στο χιόνι "πετάει" πίσω τον χαρ/τα μας από την επίδραση της έκρηξης έτσι; Και όχι λίγο χιόνι VFX στον αέρα μόνο.

Ψάξτε να δείτε τι γίνεται με τις λάσπες και το νερό στο RDR 2. Άλλη συμπεριφορά τελείως. Πυροβόλας τη βάρκα, τρυπάει, γεμίζει νερά και βουλιάζει ένα παράδειγμα. Η βάρκα του GoW δεν κάνει τίποτα. Πολύ πολύ πολύ μεγαλύτερο το scope και η εφαρμογή στο RDR 2.

Ίσως το πιο υποτιμημένο παιχνίδι από τα μέλη του RQ. Τα έχουμε ξαναπεί, μη γίνομαι κουραστική.

 

[Adhan]

Προφανώς μίλησα για το βίντεο που παρέθεσες. Εκεί ούτε καν φαίνεται "flawless victory" (μη σου πω ότι και στο vegetation έχει κάποια αστεία σκηνικά πχ εκεί που πετάει δυναμίτη και σκορπάνε μερικά φύλλα τριγύρω σαν να έσκασε στρακαστρούκα)
Δεν αμφισβητώ αυτό που λες, όταν τα παίξω και τα δύο και έχω πλήρη εικόνα, το συζητάμε ξανά.

 

[kara]

Προφανώς μίλησα για το βίντεο που παρέθεσες.

Είναι το hobby μου τελευταία μιας και είμαι μακριά από PC, χαζεύω βιντεάκια στο YouTube για το RDR 2 με πράγματα που δοκιμάζουν/βρίσκουν οι παίκτες.
Η Rockstar δυστυχώς δεν διαθέτει πληροφορίες στο κοινό γύρω από αυτά ούτε δίνει Dev talks.

Δεν αμφισβητώ αυτό που λες, όταν τα παίξω και τα δύο και έχω πλήρη εικόνα, το συζητάμε ξανά.

Θα μιλήσουμε και πιο πριν όσο τα παίζεις. Σύστημα έχεις, χρόνος είναι να βρεθεί.

 

[kara]

@Stamatimenos Ορίστε κι άλλο χιόνι.

 

[bald_killer]

Αφήστε τα χιόνια. Ανοιξη μπήκε!

 

[nitro912gr]

Αφήστε τα χιόνια. Ανοιξη μπήκε!

δε το βλέπω...

 

[Stamatimenos]

Πραγματικά impressive, όσο παίζω αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι το RDR2 "big thing" αντί του GoW. (Και όχι μόνο, έτσι? Θεωρώ ότι βάζει κάτω και μεταγενέστερους ΑΑΑ τίτλους).

 

[Northlander]

Τι εννοείς? Νομίζω ότι απολαμβάνουν ίσης αποδοχής, ίσως το RDR2 να είναι πιο αναγνωρισμένο ελέω Rockstar. Το GoW έχει franchise/brand identity βεβαίως.

 

[nitro912gr]

απλά τα φανμπόγια του πλεϊστέσιο ουρλιάζουν σαν λυσσασμένες ρουβίτσες για το GoW και φαίνεται έτσι. Δεν νομίζω ότι έχει τίποτα να ζηλέψει σε αποδοχή το RDR2.

 

[Mogrey665]

Να σας πω ότι το rdr2 έχει κάπου στα 50 μύρια πωλήσεις περίπου.

 

[kara]

Να σας πω ότι το rdr2 έχει κάπου στα 50 μύρια πωλήσεις περίπου.

Ακριβώς, μόνο το 2 έχει τόσα, ενώ το Red Dead franchise (1 + 2 + revolver) έχει 73εκ

όλο το GoW (βλέπε photo) έχει συμπωματικά 50 εκ



Φυσικά είναι άνιση σύγκριση διότι το GoW είναι όλο σε ένα οικοσύστημα (τώρα ανεβάζει πωλήσεις PC), ενώ το RDR κυκλοφορεί παντού και έχει καθολική αποδοχή παντού. Στα καλύτερα games για PS4/Xbone/PC φιγουράρει στα must-play. Για τη Rockstar βέβαια τα 73εκ είναι οριακά αποδεκτά μπροστά στα 395 εκ του GTA

List of best-selling video game franchises - Wikipedia

en.wikipedia.org

 

[soad667]

Πάει δε πάει, η Ρόκσταρ σας γαμάει. Αυτό θέλει να πει η κάρα.

 

[soad667]

Eντάξει κι εδώ που τα λέμε, προσγειωμένα και με ρεαλιστικές προσδοκίες, 395 εκατομμύρια κόπιες παίζει να πουλήσει το GTA6 μόνο του την πρώτη βδομάδα της κυκλοφορίας.

 

[razvedchiki]

φανταζομαι τα production values και τη γενικοτερη προοδο στο gameplay αν τα crpgs πουλαγανε 10 εκ κομματια εκαστο.

 

[asparagus_12]

Λόγω sabbatical year στη δουλειά (κοινώς μάς πληρώνουνε για να τα ξύνουμε και στο τέλος του χρόνου να έχουμε γράψει ένα βιβλίο με τα games που παίξαμε, sorry με την έρευνα που κάναμε...) υπάρχει άφθονος χρονος και κυρίως άφθονη όρεξη για gaming. Συνεπώς, η gaming αγρανάπαυση των τελευταίων πολλών μηνών έλαβε τέλος.

Έπαιξα κατά σειρά:

1. Lord Winklebottom Investigates: χαλαρό adventurακι με ζωόμορφους πρωταγωνιστές. Ακολουθεί τη μόδα των ζώομορφων ηρώων , όμως διαφοροποιείται πλήρως από παιχνίδια όπως το Chicken Police. Στο Chicken Police ναι μεν οι χαρακτήρες έχουν τη μορφή ζώων, αλλά είναι τέτοια η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού που ξεχνάς ότι βλέπεις κότες και κροκόδειλους και θεωρείς ότι βλέπεις δρώντες ανθρώπους. Στο Lord Winklebottom δε συμβαίνει αυτό γιατι δε σε αφήνει το παιχνίδι να ξεχάσεις ότι βλέπεις ζώα. Ναι μεν είνα ένα καλοστημένο who dunnit, που σερβίρει ένα ισορροπημένο μείγμα Sherlock Holmes και Ηρακλή Πουαρό, αλλά πάντα σού κλείνει το μάτι ότι ρε φίλε καμηλοπάρδαλη και ιπποπόταμο χειρίζεσαι. Ωραία ιστοριούλα (εντάξει στο τέλος ξεφεύγει, ίσως αχρείαστα, από το καθαρά αστυνομικο) που αφήνει ξεκάθαρο άνοιγμα για μελλοντικό sequel, αξιοπρεπείς γρίφοι χώρις κάτι το ιδιαίτερο σε δυσκολία και πρωτοτυπία, χαρακτήρες ασορτί με το ύφος και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Στα μείον του η διάρκειά του, πρέπει να μου πήρε κανα 4-5 ώρες, και η υψηλή του τιμή. Στα 19 ευρώ που το έχει ο ατμός δε θα το πρότεινα. Αλλά σε ένα καλό sale οπώσδηποτε προτείνεται για αγορά.

2. Τριλογία Deponia: ναι μεν, αλλά! Χορταστική διάρκεια, τσεκ. Όμορφο πρωτότυπο σκηνικό με ενδιαφέρουσα ιστορία, τσεκ. Suis generis πρωταγωνιστής που αποτυπώνεται στη μνήμη, τσεκ. Πλειάδα καμμένων χαρακτήρων, τσεκ. Εμπνευσμένοι και ποικίλοι γρίφοι, τσεκ. Κανονικά με όλα αυτά τα τικαρισμένα κουτάκια, όχι μόνο έπρεπε να μιλάω για gaming απόλαυση χωρίς αλλά, αλλά κι έπρεπε να βάλω τα Deponia σε πολύ υψηλή θέση στο gaming βάθρο μου. Κι όμως υπάρχει αυτό το αλλά, γιατί τελείωνοντας τα παιχνίδια ένιωσα και μπουχτισμένος και ενοχλημένος. Μπουχτισμένος γιατί μετά από ένα σημείο ένιωσα ότι όλο αυτό είναι υπερβολικό και οτι πράγματα γίνονται για να γίνονται. Δηλαδή, είχαμε τον Rufus που είναι ένας καθόλα αξιομνημόνευτος και ιδιαίτερο πρωταγωνιστής που μετά από ένα σημείο και μετά γίνεται μία καρικατούρα που πρέπει να πει τη μία εξεζητημένη ατάκα μετά την άλλη ή να μπλέξει σε ένα ακόμα παράλογο σκηνικό. Γιατί; Γιατί εμείς οι Γερμανοί της Daedalic φτιάξαμε τον Rufus και σώνει και καλά πρέπει να υπερασπιστούμε σε όλα τα παιχνίδια την περσόνα του. Το ίδιο και με τους γρίφους. Ναι είχε και πολλους και καλους γρίφους και μερικους που ήταν state of the art. Είχε όμως και γρίφους που είτε σε θεωρούσαν a priori μαλάκα και τον εαυτό τους τόσο έξυπνο που τους σκέφτηκαν (πχ σε αυτόν με την πόρτα ήθελα να κάνω unistall) είτε ήταν χοντροκομμένες καφρίλες (πχ εκει με τα δελφίνια) με πιο εξοργιστικό ότι οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι κάνουν χιούμορ σπάζοντας τα μούτρα του political corectness. Ένα άλλο που με χάλασε πολύ ήταν το τέλος που το βρήκα εντελώς αιταίριαστο με την περσόνα και το βίο και την πολιτεία του Rufus. Δηλαδή δεν μπορεί επι τρία παιχνίδια να έχουμε να κάνουμε με έναν κοινωνιοπαθή παρτάκια νάρκισσο , και στο φινάλε να προβαίνει σε μία πράξη ακραίας αυτοθυσίας. Fuck logic. Για να μην παρεξηγηθώ, μία χαρα πέρασα με την τριλογία και την αξιολογώ θετικότατα, αλλά από την άλλη μού προκάλεσε και κορεσμό και ενόχληση, με την έλλειψη μέτρου κυρίως. Aγόρασα και το Deponia Doomsday μόνο και μόνο γιατί το βρήκα σε τιμή χώμα, αλλά λόγω των αρνητικών κριτικών και του κορεσμού από την τριλογία, το έβαλα στην άκρη προς το παρόν.

3. Τhe Hand of Glory, Ω θεοί τι παιχνιδάρα ήταν αυτή. Ακόμα περισσότερο όταν την έφτιαξε μία ολιγομελής παρέα από την Ιταλία. Το ξεκίνησα υποψιασμένος ότι θα είναι διαμάντι, μιας και είχα διαβάσει το review εδω στο ragequit (a propos εξαιρετικό review), αλλά δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ. Και πώς να μη μου άρεσε όταν είναι βγαλμένο από την παράδοση των λατρεμένων Broken Swords (καλά όχι όλων). Με έναν πρωταγωνιστή που αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι το μέτρο στον σχεδιασμό. Ναι ρε Deadalic την τραβηγμένη από τα μαλλιά περσόνα του Ρουφους μου μέσα, γαμω τα κονσερβοποιημένα μου δελφίνια, πάρτε παράδειγμα από τους φρατέλους πώς φτιάχνουμε έναν χαρακτήρα. Γιατί ο Lazarus Bundy ήταν τόσο όσο σε όλα του. Και στο πόσο ιδιαίτερος, και στο πόσο outcast, και στο πόσο αστείος, και στο πόσο ανθρώπινος και στο πόσο ντετέκτιβ και στο πόσο τραγικός. Εσείς ξεκινήσατε από έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να μπει στο πάνθεον και τον καταντήσατε με τη γνωστη τευτονική σας μπουνταλοσύνη σε μία καρικατούρα. Η ιστορία του Hand of Glory που ξεκινάει από την εξαφάνιση μίας κοπέλας για να καταλήξει (αχρείαστα) σε μεταφυσικές παραμέτρους, είναι και πολύ ενδιαφέρουσα και engaging και δίνει το υπόβαθρο να εμφανιστουν πολυάριθμοι ωραίοι χαρακτήρες και να υπάρξουν πολλοί και ωραίοι, σε σύλληψη και σε ένταξη, γρίφοι (εντάξει δυο-τρεις είναι ηλιθιωδώς δύσκολοι χαριν της δυσκολίας και μόνο). Πέρασα εξαιρετικά με το Hand of Glory και περιμένω με ανυπομονησία το sequel του με τίτλο Roots in the Sky.

4. Metro 2033 & Μetro Last Light redux: μπορεί αμφότερα να μην εκθρόνισαν τα STALKER series από την πρώτη θέση του προσωπικού μου βάθρου σε αυτά τα μετασοβιετικά post apocalyptic σκηνικά που στάζουν ραδιενέργεια, βότκα και ανθρώπινη απελπισία, αλλά ρε φίλε τι ενοχλητικά σκατόψυχος κλειστοφοβικός ζόφος ήταν αυτός. Οκ και σε άλλα παιχνίδια τρέχαμε πανικόβλητοι και ασθμαίνοντας και σε άλλα παιχνίδια μάς έχουν κυνηγήσει όντα βγαλμένα από τις σελίδες της αποκάλυψης, αλλά αυτό το πράγμα να τρέχω σχεδόν στα τυφλά με μία σφάιρα στο όπλο μου, προσπαθώντας να διακρίνω κάτι μέσα από τη θολωμένη μου μασκα, την ίδια ώρα που ακούω στα ακουστικά μου το μπιτ από το φίλτρο που τελειώνει , την ανάσα μου που γίνεται ολο και πιο βαρειά και τον τρομακτικό ήχο που κάνουν τα πόδια από τις αράχνες που πλησιάζουν, ήταν δοκιμασία νεύρων που ξέφευγε από τα όρια του παιχνιδιού. Αφού σταματούσα για να κάνω τσιγάρο (τελικά η θητεία μου στην ένδοξη Πολεμική Αεροπορία δε με έκανε καθόλου σκληροτράχηλο πολεμιστή). Έχω και το Metro Exodus στη βιβλιοθήκη, αλλά δεν το τολμώ ακόμα.

Έλεγα το επόμενο να είναι το Darkest Dungeon, αλλά δε νομίζω μετά τα Metro, να αντέξω κι άλλο ζόφο και κουρέλιασμα νεύρων και ψυχής. Οπότε πάω να προστατεύσω τη Ρώμη από τους Καρχηδόνιους στο A Legionary's Life.

---

 

[manofsorrows]

Δυο μήνες άδεια λόγω του κατάγματος πέρασα ζάχαρη! Έχουμε και λέμε:

Gloomhaven: Εξαιρετική η μεταφορά του επιτραπέζιου στο PC. Τέλος μετά από 102 ώρες, πάνω από 50 πίστες και 8 χαρακτήρες retired. Ξεκίνησα το παιχνίδι με 2 χαρακτήρες και σε κάποιες φάσεις του παιχνιδιού που από την μία είχα εξοικειωθεί αρκετά κι από την άλλη δεν παλεύονταν τα σενάρια, πρόσθεσα σταδιακά 3ο και 4ο χαρακτήρα. Δεν θυμάμαι πόσα σενάρια έχει το επιτραπέζιο για να δω τι μου έμεινε εκτός, αλλά σίγουρα δεν είδα όλους τους χαρακτήρες και επιπλέον σκέφτομαι σοβαρά να τσιμπήσω dlc, αν και δεν είναι καθολου απίθανο και το 2ο playthrough κάποια στιγμή με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. 9.5/10

Planescape Torment (Enhanced Edition): Late to the party, μια 25ετια σχεδόν μετά, αυτός ο παιχνίδαρος λάμπει ακόμα! Μαζί με το Disco Elysium, άνετα τα καλύτερα παιχνίδια σε writing κατά την γνώμη μου. Αν το είχα παίξει τότε πιθανόν να το είχα ακόμα στο τοπ-5 μου. Έπαιξα ως Mage. Πολλές οι αξιομνημόνευτες στιγμές κι οι αναμνήσεις που σου αφήνει. Με χάλασε μόνο ότι σε σημεία είναι αρκετά περίπλοκο να βρεις άκρη τι πρέπει να κάνεις, παρά το journal. Αναγκάστηκα να δω 2-3 φορές walkthrough γιατί είχα βαρεθεί να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα σε όλα τα σημεία του χάρτη. 9/10

Downfall: Άρρωστη βουτιά στην κατάθλιψη, τις ενοχές και την τρέλα, από τον μαέστρο της φρίκης, Μichalski. Όχι τόσο καλό, όσο το Cat Lady, αλλά αρκετά δυνατό και πάλι και με μερικές σοκαριστικές στιγμές. Ξεκίνησα το Lorelai καπάκι για να κλείσω την τριλογία "Τhe Devil Came Through Here". 8/10

Red Riding Hood - Star Crossed Lovers: Ήθελα κάτι να παίζω για 10-15 λεπτά και βρήκα αυτό το hidden object με puzzles στην συλλογή μου. H Κοκκινοσκουφίτσα και ο καλός Werewolf είναι ερωτευμένοι, αλλά ο ξυλοκόπος που μισεί τους λυκάνθρωπους τα παίρνει κρανίο που η γιαγιά αρνήθηκε να του δώσει το χέρι της εγγονής της. Η μόνη λύση είναι να την κάνουν από το χωριό τα πιτσουνάκια μαζί με την γιαγιά για να γλιτώσουν από την οικογένεια των werewolfs που δεν εγκρίνουν τη σχέση τους, αλλά και από την οργή του ξυλοκόπου. Τυπικό hidden object, αδιάφορο ως προς τα puzzles, διάρκειας σκάρτων 2 ωρών με πιο ενδιαφέρον στοιχείο τα trivia που βρίσκουμε σε κάθε οθόνη σχετικά με το κλασικό παραμύθι. 5.5/10

Atlantis: The Lost Tales: Αν και θεωρείται από πολλούς κλασικό, το σιχάθηκε η ψυχή μου. Απίστευτα προβληματική δράση με πολύ trial & error και saves σε άβολα σημεία. Μου σμπαράλιασε τα νεύρα. Το σενάριο ΟΚ έχει ένα ενδιαφέρον αλλά ως εκεί. Τουλάχιστον είχε κάποια ενδιαφέροντα puzzles. Βλέπω τα επόμενα δύο να πηγαίνουν στα βάθη του backlog αν είναι σε ίδια φάση. 5/10

KID A MNESIA: Ουσιαστικά ένα virtual tour σε κάποιο μουσείο μοντέρνας τέχνης υπό τους ήχους των Radiohead. Το πως θα το εκλάβει ο καθένας και πόσο θα του αρέσει η εμπειρία είναι καθαρά υποκειμενικό. Διαρκεί λιγότερο από ώρα, οπότε δεν χάνει κανείς κάτι να το τσεκάρει.

Τώρα εκτός από το Lorelai, ξαναπαίζω Black Dahlia, συνεχίζω Curse Of The Dead Gods αφού μπορώ να ξαναπιάσω gamepad, τελειώνω Dishonored και ξεκίνησα Star Wars: Knights Of The Old Republic και The Excavation Of Hob's Barrow. Ωραία πράματα!

 

[Great0ldOne]

Atlantis: The Lost Tales: ...Βλέπω τα επόμενα δύο να πηγαίνουν στα βάθη του backlog αν είναι σε ίδια φάση. 5/10

Δεν είναι, έχουν πολύ πιο παραδοσιακή myst-clone δομή και gameplay.