Λόγω sabbatical year στη δουλειά (κοινώς μάς πληρώνουνε για να τα ξύνουμε και στο τέλος του χρόνου να έχουμε γράψει ένα βιβλίο με τα games που παίξαμε, sorry με την έρευνα που κάναμε...) υπάρχει άφθονος χρονος και κυρίως άφθονη όρεξη για gaming. Συνεπώς, η gaming αγρανάπαυση των τελευταίων πολλών μηνών έλαβε τέλος.
Έπαιξα κατά σειρά:
1. Lord Winklebottom Investigates: χαλαρό adventurακι με ζωόμορφους πρωταγωνιστές. Ακολουθεί τη μόδα των ζώομορφων ηρώων , όμως διαφοροποιείται πλήρως από παιχνίδια όπως το Chicken Police. Στο Chicken Police ναι μεν οι χαρακτήρες έχουν τη μορφή ζώων, αλλά είναι τέτοια η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού που ξεχνάς ότι βλέπεις κότες και κροκόδειλους και θεωρείς ότι βλέπεις δρώντες ανθρώπους. Στο Lord Winklebottom δε συμβαίνει αυτό γιατι δε σε αφήνει το παιχνίδι να ξεχάσεις ότι βλέπεις ζώα. Ναι μεν είνα ένα καλοστημένο who dunnit, που σερβίρει ένα ισορροπημένο μείγμα Sherlock Holmes και Ηρακλή Πουαρό, αλλά πάντα σού κλείνει το μάτι ότι ρε φίλε καμηλοπάρδαλη και ιπποπόταμο χειρίζεσαι. Ωραία ιστοριούλα (εντάξει στο τέλος ξεφεύγει, ίσως αχρείαστα, από το καθαρά αστυνομικο) που αφήνει ξεκάθαρο άνοιγμα για μελλοντικό sequel, αξιοπρεπείς γρίφοι χώρις κάτι το ιδιαίτερο σε δυσκολία και πρωτοτυπία, χαρακτήρες ασορτί με το ύφος και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Στα μείον του η διάρκειά του, πρέπει να μου πήρε κανα 4-5 ώρες, και η υψηλή του τιμή. Στα 19 ευρώ που το έχει ο ατμός δε θα το πρότεινα. Αλλά σε ένα καλό sale οπώσδηποτε προτείνεται για αγορά.
2. Τριλογία Deponia: ναι μεν, αλλά! Χορταστική διάρκεια, τσεκ. Όμορφο πρωτότυπο σκηνικό με ενδιαφέρουσα ιστορία, τσεκ. Suis generis πρωταγωνιστής που αποτυπώνεται στη μνήμη, τσεκ. Πλειάδα καμμένων χαρακτήρων, τσεκ. Εμπνευσμένοι και ποικίλοι γρίφοι, τσεκ. Κανονικά με όλα αυτά τα τικαρισμένα κουτάκια, όχι μόνο έπρεπε να μιλάω για gaming απόλαυση χωρίς αλλά, αλλά κι έπρεπε να βάλω τα Deponia σε πολύ υψηλή θέση στο gaming βάθρο μου. Κι όμως υπάρχει αυτό το αλλά, γιατί τελείωνοντας τα παιχνίδια ένιωσα και μπουχτισμένος και ενοχλημένος. Μπουχτισμένος γιατί μετά από ένα σημείο ένιωσα ότι όλο αυτό είναι υπερβολικό και οτι πράγματα γίνονται για να γίνονται. Δηλαδή, είχαμε τον Rufus που είναι ένας καθόλα αξιομνημόνευτος και ιδιαίτερο πρωταγωνιστής που μετά από ένα σημείο και μετά γίνεται μία καρικατούρα που πρέπει να πει τη μία εξεζητημένη ατάκα μετά την άλλη ή να μπλέξει σε ένα ακόμα παράλογο σκηνικό. Γιατί; Γιατί εμείς οι Γερμανοί της Daedalic φτιάξαμε τον Rufus και σώνει και καλά πρέπει να υπερασπιστούμε σε όλα τα παιχνίδια την περσόνα του. Το ίδιο και με τους γρίφους. Ναι είχε και πολλους και καλους γρίφους και μερικους που ήταν state of the art. Είχε όμως και γρίφους που είτε σε θεωρούσαν a priori μαλάκα και τον εαυτό τους τόσο έξυπνο που τους σκέφτηκαν (πχ σε αυτόν με την πόρτα ήθελα να κάνω unistall) είτε ήταν χοντροκομμένες καφρίλες (πχ εκει με τα δελφίνια) με πιο εξοργιστικό ότι οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι κάνουν χιούμορ σπάζοντας τα μούτρα του political corectness. Ένα άλλο που με χάλασε πολύ ήταν το τέλος που το βρήκα εντελώς αιταίριαστο με την περσόνα και το βίο και την πολιτεία του Rufus. Δηλαδή δεν μπορεί επι τρία παιχνίδια να έχουμε να κάνουμε με έναν κοινωνιοπαθή παρτάκια νάρκισσο , και στο φινάλε να προβαίνει σε μία πράξη ακραίας αυτοθυσίας. Fuck logic. Για να μην παρεξηγηθώ, μία χαρα πέρασα με την τριλογία και την αξιολογώ θετικότατα, αλλά από την άλλη μού προκάλεσε και κορεσμό και ενόχληση, με την έλλειψη μέτρου κυρίως. Aγόρασα και το Deponia Doomsday μόνο και μόνο γιατί το βρήκα σε τιμή χώμα, αλλά λόγω των αρνητικών κριτικών και του κορεσμού από την τριλογία, το έβαλα στην άκρη προς το παρόν.
3. Τhe Hand of Glory, Ω θεοί τι παιχνιδάρα ήταν αυτή. Ακόμα περισσότερο όταν την έφτιαξε μία ολιγομελής παρέα από την Ιταλία. Το ξεκίνησα υποψιασμένος ότι θα είναι διαμάντι, μιας και είχα διαβάσει το review εδω στο ragequit (a propos εξαιρετικό review), αλλά δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ. Και πώς να μη μου άρεσε όταν είναι βγαλμένο από την παράδοση των λατρεμένων Broken Swords (καλά όχι όλων). Με έναν πρωταγωνιστή που αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι το μέτρο στον σχεδιασμό. Ναι ρε Deadalic την τραβηγμένη από τα μαλλιά περσόνα του Ρουφους μου μέσα, γαμω τα κονσερβοποιημένα μου δελφίνια, πάρτε παράδειγμα από τους φρατέλους πώς φτιάχνουμε έναν χαρακτήρα. Γιατί ο Lazarus Bundy ήταν τόσο όσο σε όλα του. Και στο πόσο ιδιαίτερος, και στο πόσο outcast, και στο πόσο αστείος, και στο πόσο ανθρώπινος και στο πόσο ντετέκτιβ και στο πόσο τραγικός. Εσείς ξεκινήσατε από έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να μπει στο πάνθεον και τον καταντήσατε με τη γνωστη τευτονική σας μπουνταλοσύνη σε μία καρικατούρα. Η ιστορία του Hand of Glory που ξεκινάει από την εξαφάνιση μίας κοπέλας για να καταλήξει (αχρείαστα) σε μεταφυσικές παραμέτρους, είναι και πολύ ενδιαφέρουσα και engaging και δίνει το υπόβαθρο να εμφανιστουν πολυάριθμοι ωραίοι χαρακτήρες και να υπάρξουν πολλοί και ωραίοι, σε σύλληψη και σε ένταξη, γρίφοι (εντάξει δυο-τρεις είναι ηλιθιωδώς δύσκολοι χαριν της δυσκολίας και μόνο). Πέρασα εξαιρετικά με το Hand of Glory και περιμένω με ανυπομονησία το sequel του με τίτλο Roots in the Sky.
4. Metro 2033 & Μetro Last Light redux: μπορεί αμφότερα να μην εκθρόνισαν τα STALKER series από την πρώτη θέση του προσωπικού μου βάθρου σε αυτά τα μετασοβιετικά post apocalyptic σκηνικά που στάζουν ραδιενέργεια, βότκα και ανθρώπινη απελπισία, αλλά ρε φίλε τι ενοχλητικά σκατόψυχος κλειστοφοβικός ζόφος ήταν αυτός. Οκ και σε άλλα παιχνίδια τρέχαμε πανικόβλητοι και ασθμαίνοντας και σε άλλα παιχνίδια μάς έχουν κυνηγήσει όντα βγαλμένα από τις σελίδες της αποκάλυψης, αλλά αυτό το πράγμα να τρέχω σχεδόν στα τυφλά με μία σφάιρα στο όπλο μου, προσπαθώντας να διακρίνω κάτι μέσα από τη θολωμένη μου μασκα, την ίδια ώρα που ακούω στα ακουστικά μου το μπιτ από το φίλτρο που τελειώνει , την ανάσα μου που γίνεται ολο και πιο βαρειά και τον τρομακτικό ήχο που κάνουν τα πόδια από τις αράχνες που πλησιάζουν, ήταν δοκιμασία νεύρων που ξέφευγε από τα όρια του παιχνιδιού. Αφού σταματούσα για να κάνω τσιγάρο (τελικά η θητεία μου στην ένδοξη Πολεμική Αεροπορία δε με έκανε καθόλου σκληροτράχηλο πολεμιστή). Έχω και το Metro Exodus στη βιβλιοθήκη, αλλά δεν το τολμώ ακόμα.
Έλεγα το επόμενο να είναι το Darkest Dungeon, αλλά δε νομίζω μετά τα Metro, να αντέξω κι άλλο ζόφο και κουρέλιασμα νεύρων και ψυχής. Οπότε πάω να προστατεύσω τη Ρώμη από τους Καρχηδόνιους στο A Legionary's Life.