maladroid
Mind-flayer
- Joined
- Nov 27, 2012
- Messages
- 2,162
Μια που ολοκλήρωσα με τα πολλά το μακρύ ταξίδι μου στον κόσμο του Red Dead Redemption 2, θέλω να καταθέσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη να βρίσκεται. Έρχεται σεντονάρα/mini review. Δεν έχει spoilers αλλά τo κρύβω για να το προσπερνάει εύκολα ο ανυποψίαστος διαβάτης του forum.
Σίγουρα δεν μετανιώνω που ασχολήθηκα. Συνολικά, θα του έβαζα 8/10.
Ξεκινάω με τον χειρισμό. Όπως είπα και στις αρχικές μου εντυπώσεις, έχει το πιο κακοσχεδιασμένο control scheme της δεκαετίας, τουλάχιστον για ποντίκι/πληκτρολόγιο. Μιλάμε για μια φαιδρή, εξοργιστική, απαράδεκτη κατάσταση που δεν δικαιολογείται ούτε από την πολυπλοκότητα του παιχνιδιού, ούτε από τις κονσολάδικες καταβολές του.
Πάμε στο σενάριο. Ο πρόλογος και η -τεράστια- δεύτερη πράξη παραδίδουν μαθήματα δραματουργίας, κινηματογραφικής αισθητικής και συναισθηματικού πλούτου. Προφανώς δεν είναι όλα τα quests στο ίδιο επίπεδο, κάποια ξεχειλώνουν κάπως τη διάρκεια, ενώ ορισμένα κλείνουν με αμήχανο ή anticlimactic τρόπο. Συνολικά, όμως, μιλάμε για ένα ορόσημο στο interactive storytelling που το βάθος και η ποιότητά του σπανίζουν.
Δυστυχώς, ο επίλογος (περίπου 10 ώρες δράσης, αν δεν έχεις αφήσει παράπλευρες εκκρεμότητες) βρίσκεται δύο σκαλιά πιο κάτω. Το γράψιμο μοιάζει άνευρο, τα quests και τα stakes με άφησαν αδιάφορο, η νέα περιοχή που ανοίγει είναι εντελώς άδεια. Γενικώς μου έμεινε η εντύπωση ότι αν τελείωνε πριν τον Επίλογο η εμπειρία θα ήταν μνημειώδης, ενώ τώρα αναγκάζομαι να βάζω αστερίσκους.
Το gameplay έχει διάφορα πρόσωπα. Οι περισσότερες δραστηριότητες και τα quests (κύρια και δευτερεύοντα) είναι ενδιαφέροντα, αλλά κάποια, όπως το κυνήγι, αμαυρώνονται από τον εχθρικό χειρισμό και κάποιες απαράδεκτες σχεδιαστικές επιλογές. Σημαντικότερη όλων ο εμμονικός "ρεαλισμός" που σε αναγκάζει -μεταξύ άλλων- να κουβαλάς μόνο ένα τομάρι μεγάλου ζώου στο άλογό σου και να τρέχεις κάθε τρεις και λίγο πίσω στον γουνέμπορα προκειμένου να ελευθερώσεις θέση για το επόμενο. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι αν στην πορεία σού επιτεθούν π.χ. μέλη αντίπαλης συμμορίας, λύκοι, ή ΤΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΑ COUGAR, Ω ΘΕΟΙ ΠΟΣΟ ΤΑ ΜΙΣΩ και πεθάνεις, τότε όλα τα τομάρια ζώων (και οι μεγάλες ψαρούκλες) που τυχόν είχες απλώσει στα καπούλια του αλόγου σου χάνονται ως διά μαγείας. Όλα. Απίστευτο χάσιμο χρόνου και σπάσιμο νεύρων, δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.
Κάτι είπα, όμως, για ρεαλισμό. Λοιπόν, όσο σπαστική είναι η εφαρμογή του στο gameplay, άλλο τόσο εντυπωσιακή είναι στο worldbuilding και τις αλληλεπιδράσεις σου με το περιβάλλον/χαρακτήρες. Πρόκειται για ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχω δει σ'αυτό τον τομέα. Ρουτίνες συμπεριφοράς που κάνουν και τον τελευταίο NPC να μοιάζει ζωντανός, τρομακτικό σύστημα αλληλεπίδρασης που θυμάται, αντιδρά και φέρεται ρεαλιστικά (σχεδόν) ανά πάσα στιγμή, animations και facial expressions πιο αληθινά κι απ'τα αληθινά. Αξίζει να παίξει κανείς το game μόνο και μόνο για να δει τη συγκλονιστική δουλειά που έχει γίνει κι η οποία εκτοξεύει το immersion στη στρατόσφαιρα.
Μια που μίλησα για εικαστικό, προφανώς και είναι σεμιναριακού επιπέδου. Πανέμορφο, ολοζώντανο, προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ερμηνείες (όλα τα βραβεία στον Arthur Morgan, παρακαλώ), ενώ η μουσική είναι απλά καλή και αρκούντως ατμοσφαιρική, χωρίς να φτάνει τα επίπεδα του Witcher 3 π.χ.
Τώρα που έβαλα στην κουβέντα τον ελέφαντα στο δωμάτιο, μερικές πρόχειρες συγκρίσεις: σεναριακά και συναισθηματικά με άγγιξε περισσότερο το W3. Το RDR 2 είχε τα εχέγγυα να το κοντράρει, χάρη κυρίως στον εκπληκτικό χαρακτήρα και το arc του Arthur, ωστόσο έρχεται ο απογοητευτικός επίλογος και το χαντακώνει.
Τεχνικά, το RDR2 νομίζω υπερέχει, πέραν της μουσικής. Ως gameplay, το Witcher 3 υπερτερεί κατά κράτος απλά και μόνο επειδή δεν σου κάνει τα νεύρα κρόσια με τον άθλιο χειρισμό αλλά κι επειδή έχει περισσότερα αξιομνημόνευτα quests.
Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο του RDR2 είναι ότι, αναλογικά με τον όγκο και την πολυπλοκότητα του game, βρήκα ελάχιστα bugs και μόνο ένα ήταν σοβαρό, λίγο πριν το φινάλε. Ευτυχώς το ξεπέρασα με μπακάλικη MacGyver-ιά και γλίτωσα το ανεύρυσμα.
Τελικά, αξίζει να το παίξει κανείς; Ναι, μόνο και μόνο για να δει τι εμπειρίες μπορεί να προσφέρει πλέον το σωστό AAA gaming. Προσωπικά έφαγα κοντά στις 150 ώρες, αλλά αρκετές από αυτές είτε οφείλονται σε completionist ψυχαναγκασμό, είτε δοκίμασαν τα νεύρα και την υπομονή μου, λόγω χειρισμού και ανόητα σχεδιασμένου gameplay.
Πάμε στο σενάριο. Ο πρόλογος και η -τεράστια- δεύτερη πράξη παραδίδουν μαθήματα δραματουργίας, κινηματογραφικής αισθητικής και συναισθηματικού πλούτου. Προφανώς δεν είναι όλα τα quests στο ίδιο επίπεδο, κάποια ξεχειλώνουν κάπως τη διάρκεια, ενώ ορισμένα κλείνουν με αμήχανο ή anticlimactic τρόπο. Συνολικά, όμως, μιλάμε για ένα ορόσημο στο interactive storytelling που το βάθος και η ποιότητά του σπανίζουν.
Δυστυχώς, ο επίλογος (περίπου 10 ώρες δράσης, αν δεν έχεις αφήσει παράπλευρες εκκρεμότητες) βρίσκεται δύο σκαλιά πιο κάτω. Το γράψιμο μοιάζει άνευρο, τα quests και τα stakes με άφησαν αδιάφορο, η νέα περιοχή που ανοίγει είναι εντελώς άδεια. Γενικώς μου έμεινε η εντύπωση ότι αν τελείωνε πριν τον Επίλογο η εμπειρία θα ήταν μνημειώδης, ενώ τώρα αναγκάζομαι να βάζω αστερίσκους.
Το gameplay έχει διάφορα πρόσωπα. Οι περισσότερες δραστηριότητες και τα quests (κύρια και δευτερεύοντα) είναι ενδιαφέροντα, αλλά κάποια, όπως το κυνήγι, αμαυρώνονται από τον εχθρικό χειρισμό και κάποιες απαράδεκτες σχεδιαστικές επιλογές. Σημαντικότερη όλων ο εμμονικός "ρεαλισμός" που σε αναγκάζει -μεταξύ άλλων- να κουβαλάς μόνο ένα τομάρι μεγάλου ζώου στο άλογό σου και να τρέχεις κάθε τρεις και λίγο πίσω στον γουνέμπορα προκειμένου να ελευθερώσεις θέση για το επόμενο. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι αν στην πορεία σού επιτεθούν π.χ. μέλη αντίπαλης συμμορίας, λύκοι, ή ΤΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΑ COUGAR, Ω ΘΕΟΙ ΠΟΣΟ ΤΑ ΜΙΣΩ και πεθάνεις, τότε όλα τα τομάρια ζώων (και οι μεγάλες ψαρούκλες) που τυχόν είχες απλώσει στα καπούλια του αλόγου σου χάνονται ως διά μαγείας. Όλα. Απίστευτο χάσιμο χρόνου και σπάσιμο νεύρων, δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.
Κάτι είπα, όμως, για ρεαλισμό. Λοιπόν, όσο σπαστική είναι η εφαρμογή του στο gameplay, άλλο τόσο εντυπωσιακή είναι στο worldbuilding και τις αλληλεπιδράσεις σου με το περιβάλλον/χαρακτήρες. Πρόκειται για ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχω δει σ'αυτό τον τομέα. Ρουτίνες συμπεριφοράς που κάνουν και τον τελευταίο NPC να μοιάζει ζωντανός, τρομακτικό σύστημα αλληλεπίδρασης που θυμάται, αντιδρά και φέρεται ρεαλιστικά (σχεδόν) ανά πάσα στιγμή, animations και facial expressions πιο αληθινά κι απ'τα αληθινά. Αξίζει να παίξει κανείς το game μόνο και μόνο για να δει τη συγκλονιστική δουλειά που έχει γίνει κι η οποία εκτοξεύει το immersion στη στρατόσφαιρα.
Μια που μίλησα για εικαστικό, προφανώς και είναι σεμιναριακού επιπέδου. Πανέμορφο, ολοζώντανο, προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ερμηνείες (όλα τα βραβεία στον Arthur Morgan, παρακαλώ), ενώ η μουσική είναι απλά καλή και αρκούντως ατμοσφαιρική, χωρίς να φτάνει τα επίπεδα του Witcher 3 π.χ.
Τώρα που έβαλα στην κουβέντα τον ελέφαντα στο δωμάτιο, μερικές πρόχειρες συγκρίσεις: σεναριακά και συναισθηματικά με άγγιξε περισσότερο το W3. Το RDR 2 είχε τα εχέγγυα να το κοντράρει, χάρη κυρίως στον εκπληκτικό χαρακτήρα και το arc του Arthur, ωστόσο έρχεται ο απογοητευτικός επίλογος και το χαντακώνει.
Τεχνικά, το RDR2 νομίζω υπερέχει, πέραν της μουσικής. Ως gameplay, το Witcher 3 υπερτερεί κατά κράτος απλά και μόνο επειδή δεν σου κάνει τα νεύρα κρόσια με τον άθλιο χειρισμό αλλά κι επειδή έχει περισσότερα αξιομνημόνευτα quests.
Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο του RDR2 είναι ότι, αναλογικά με τον όγκο και την πολυπλοκότητα του game, βρήκα ελάχιστα bugs και μόνο ένα ήταν σοβαρό, λίγο πριν το φινάλε. Ευτυχώς το ξεπέρασα με μπακάλικη MacGyver-ιά και γλίτωσα το ανεύρυσμα.
Τελικά, αξίζει να το παίξει κανείς; Ναι, μόνο και μόνο για να δει τι εμπειρίες μπορεί να προσφέρει πλέον το σωστό AAA gaming. Προσωπικά έφαγα κοντά στις 150 ώρες, αλλά αρκετές από αυτές είτε οφείλονται σε completionist ψυχαναγκασμό, είτε δοκίμασαν τα νεύρα και την υπομονή μου, λόγω χειρισμού και ανόητα σχεδιασμένου gameplay.
Σίγουρα δεν μετανιώνω που ασχολήθηκα. Συνολικά, θα του έβαζα 8/10.
Last edited:
