Κοντεύω στο τέλος του 2ου playthrough του Nioh 2. Για τα θετικά έχω ήδη
μιλήσει, θα προσθέσω μόνο ότι τα dlc έχουν μερικές από τις καλύτερες περιοχές του παιχνιδιού. Όπως και μερικά αρκετά ζόρικα bosses και εχθρούς αλλά συνολικά η δυσκολία ήταν πιο κάτω από του πρώτου τίτλου. Στα αρνητικά που δε φαίνονται παρά μετά από αρκετές ώρες, θα έβαζα την A.I. των companions που εκτός από τη γεωμετρία των textures που περιστασιακά κολλάνε, αρκετά συχνά παθαίνουν κοκομπλόκο και δεν μπορούν να αποφασίσουν αν πρέπει να σε ακολουθήσουν από το ύψωμα που μόλις πήδηξες κάτω ή να κάνουν τον κύκλο, στροβιλιζόμενοι γύρω από τους εαυτούς τους σαν να έπαθαν επιληψία. Αρκετά αστείο σκηνικό ομολογουμένως.
Τέλος και το Bioshock Infinite. Η Columbia αν και ήταν υποδεέστερο σκηνικό από τη Rapture, μου άρεσε γενικά, είχε ωραία αισθητική και art style μοναδικό που χάζευες.
Έλειπε όμως αυτή τη κλειστοφοβία των προηγούμενων παιχνιδιών. Επίσης, βρήκα το gameplay dumbed down. Θεωρητικά αν και οι skyrails προσέθεταν ενδιαφέρουσες προοπτικές και η μάχη ήταν βελτιωμένη, η εξερεύνηση ήταν αρκετά περιορισμένη και μετά από μερικές ώρες κατάλαβα τι έφταιγε για αυτό: ο σχεδιασμός των επιπέδων. Το Infinite ήταν φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελείται από μεγάλες αρένες που ακολουθούσαν η μία την άλλη. Δεν έκρυβε εκπλήξεις, ήξερες ακριβώς το ρυθμό, ότι εδώ θα υπάρχει συμπλοκή.
Τα προηγούμενα δεν το είχαν αυτό. Οι splicers μπορούσαν να σου την πέσουν οπουδήποτε, ακόμα κι όταν αγόραζες αντικείμενα. Δεν ένιωθες ασφαλής. Κουβαλούσαν αυτό το στοιχείο σχεδόν αναλλοίωτο από τα ξαδέρφια τους που διαδραματίζονταν στο διάστημα. Οι εχθροί επίσης ήταν ψιλοαπογόητευση σε σχέση με την παράνοια (και τις μικρές ιστορίες) των splicers. Generic φρουροί και αντιστασιακοί, και ενίοτε handymen και μηχανικοί Washingtons, που και σαν δυσκολία αλλά και ως παρουσία, δεν έφταναν την υποβλητικότητα των Big Daddies, Big Sisters ή ακόμα και των Houdini Splicers. Εντελώς ηλίθιο επίσης το ότι δεν είχε ξεχωριστά save slots με δυνατότητα για manual saves, σε αρκετές περιπτώσεις τα checkpoints ήταν αρκετά μακριά το ένα από το άλλο.
Το story από την άλλη ήταν εξαιρετικό. Ίσως ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει η σειρά. Ενώ το πρώτο Bioshock έχανε την ορμή του μετά από μια συγκεκριμένη ανατροπή, εδώ ευτυχώς δε γινόταν αυτό. Έσκαγαν απανωτά τα mindfucks και με κρατούσαν προσηλωμένο μέχρι το φινάλε. Βέβαια με την θεματική που πραγματεύεται, υπήρχαν κατά τη γνώμη μου κάποιες σεναριακές τρύπες διότι δεν εξηγούνται ιδιαίτερα καλά (ή και καθόλου) από το παιχνίδι. Π.χ. στο τέλος όλες
αυτές οι πραγματικότητες ενσωματώθηκαν σε μία, όπως υπονοείται ότι έγινε με τις διαφορετικές Elizabeth; Ή εξαφανίστηκαν αφήνοντας τη μόνη legit που συνέβη στην Columbia εκείνη της οποία τα γεγονότα ζήσαμε στο παιχνίδι;
Ωραία και η πινελιά ότι σε ένα
τουλάχιστον multiverse υπήρξε η Rapture. Κρίμα που δεν το αξιοποίησαν σωστά (βλ παρακάτω).
Πάμε τώρα και στα dlc.
Χαρά που είχα με το ότι ξαναεπέστρεψαν στη Rapture. Η αίσθηση και η κλειστοφοβία όπως ακριβώς ήταν στα προηγούμενα και μπράβο τους που η πλειοψηφία των περιοχών ήταν νέες, από όσο θυμάμαι. Στο ep2 μου άρεσε πολύ που προσπάθησαν για stealth που είναι κάτι φρέσκο για τη σειρά, και το οποίο λειτουργούσε άψογα. Αν και με το αναβαθμισμένο Peeping Tom γινόταν εύκολη υπόθεση. Και επιτέλους επέστρεψε τρόπο τινά έστω το inventory που μου επέτρεπε να έχω περισσότερα από 2 όπλα πάνω μου (τέρμα σπαστικό αυτό στο Infinite, από τη στιγμή μάλιστα που ήταν περισσότερο action).
Κααιιιι κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά...
Τι μάτσο πλύματα χοίρου (sic) ήταν το όλο concept και η ιστορία.
Η βασική Elizabeth, αυτή που μας συνόδευε σε όλη την περιπέτεια και από τους πιο καλογραμμένους και συμπαθητικούς npcs σε παιχνίδι, αποφασίζει να επιστρέψει στη Rapture επειδή
της ξέφυγε ένας Comstock. Μέχρι τώρα όχι κάτι μεμπτό Ο λόγος;
Για να τον εκδικηθεί. Απλά γιατί; Δεν είναι καν από
τη δική της πραγματικότητα. Δε θα έπρεπε να αισθάνεται οτιδήποτε για αυτόν, θα έπρεπε να είναι μια άσχετη μεταβλητή όπως διατυμπάνιζε τόσο περίτρανα το lore.
Επίσης, μέχρι το τέλος του ταξιδιού ακόμα και ο πιο αφηρημένος παίκτης έχει καταλάβει πως ο συγκεκριμένος έχει ξεκάθαρα
μετανοήσει για ό,τι έκανε. Παρόλα αυτά τον αφήνει χαιρέκακα στη μοίρα του.
Εντελώς retcon ο χαρακτήρας της. Δεν έχεις πειστεί ακόμα; Ακολουθεί καπάκι το ep2.
Εδώ μαθαίνουμε ότι τελικά και αυτή
πέθανε πάνω στο ντου του Big Daddy. Παρόλα αυτά, για κάποιο λόγο που ούτε οι πιο κατεστραμμένοι μαρβελόκυθοι θα μπορούσαν να εξηγήσουν,
εξακολουθεί να ζει. Τουλάχιστον όχι ο εαυτός της που πέθανε πριν λίγο αλλά κάποιος άλλος εαυτός της aka κουλουβάχατα. Που μάλιστα αν επέστρεφε στη Rapture, θα έχανε την ικανότητα να ανοίγει tears. Και αυτή τι επιλέγει; Να επιστρέψει. Stupid bitch. Τα Burial at Sea θάβουν τους κανόνες που είχε θέσει το Infinite και το κάνουν μέσα στα μούτρα σου, ούτε καν απόπειρα για τακτ. Πρόχειρα να αναφέρω ότι
ταξιδεύεις σε μια διάσταση όπου υπήρχε η Columbia παρόλο που το φινάλε του Infinite ακύρωσε την ύπαρξη της γενικά. Από τη στιγμή που υπάρχει και ο χρόνος στην εξίσωση, δε θα μπορούσε απλά η Elizabeth και από τη στιγμή που κατάλαβε το λάθος της όπως λέει, να γυρίσει στο σημείο πριν ο Booker και εκείνη πεθάνουν και να το αποτρέψει;; Και από εκεί και πέρα είναι trainwreck, μέχρι το προδιαγεγραμμένο φινάλε. Δεν πρέπει να υπάρχει στην πρόσφατη μνήμη τέτοιο ξέσκισμα χαρακτήρα. Not my Elizabeth, και εδώ που τα λέμε κανενός παίκτη με κοινή λογική που λάτρεψε το Infinite.
Είναι μεγάλο κρίμα που αποφάσισαν μόνο για το μαρούλι να συνεχίσουν μια ιστορία που δεν έχριζε συνέχειας (το τέλος του Infinite ήταν εξαιρετικό και όσο "ασαφές" χρειαζόταν), δεν έδειξαν την απαραίτητη επιμέλεια και στην καλύτερη αυτό που κατάφεραν είναι ένα μέτριο-συμπαθητικό fan fiction. Γιατί μόνο ως τέτοιο μπορώ να το εκλάβω. Η δε σύνδεση με τα προηγούμενα παιχνίδια επίσης μέτρια, διότι απλά αν ήταν μάγκες οι devs, θα είχαν φροντίσει σε εκείνα να βάλουν hints και foreshadowing αντίστοιχα για το Infinite. Συν το στράβωμα της φάσης με την όλη κακή ενσωμάτωση χαρακτήρων/κακή σεναριακή ιδέα που εξήγησα πιο πάνω.
Συμβουλή: και τέρμα φανατικός να είναι κανείς και θέλει σοπωτεδήποτε να τα παίξει, θα περάσει ίσως πιο ωραία από μένα, αν γνωρίζει εξαρχής πως πρέπει να τα προσεγγίσει ως fanfic ή what if επεισόδια. Πάω τώρα να ξεπλύνω την πικρίλα με λίγο Rogue Legacy 2.