maladroid
Mind-flayer
- Joined
- Nov 27, 2012
- Messages
- 2,154
Update των πρόσφατων πεπραγμένων μου:
Loco Motive: Το τελειώσα εδώ και κάμποσες μέρες.
Εν τάχει τα προφανή, που έχω ήδη αναφέρει και σε προηγούμενο ποστ: απίθανα καρτουνίστικα γραφικά/animation, κατά τόπους εύστοχο χιούμορ, παλαβοί χαρακτήρες και καλούτσικα puzzles (αρκετά εύκολα, ωστόσο).
Ενστάσεις: ενώ το voice acting είναι γενικά μούρλια, η ερμηνεία του Herman Merman σπάει λίγο μπάλες. Ρίχνω το φταίξιμο στις οδηγίες που έλαβε ο ηθοποιός και μάλλον έγραφαν κάτι σαν "θέλω Lazlo Cravensworth από What We Do In The Shadows αλλά χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ από την αρχοντιά και το μπρίο του Matt Burry, το 'χουμε;". Είναι η μοναδική εξήγηση για τις εκνευριστικές, αψυχολόγητες αυξομειώσεις στην δραματικότητα του delivery.
Άλλο μεγάλο θέμα η φλυαρία. Εδώ το παιχνίδι μού θύμισε αρκετά Daedalic (βλ. κυρίως Deponia, Edna & Harvey). Κύριος υπαίτιος τα "παρεάκια" ομιλούντων χαρακτήρων που θα μπορούσαν να είναι ένας, π.χ. οι τρεις σεφ, οι τρεις μουσικοί, οι τρεις cultists κ.ό.κ. Ο καθένας τους έχει σχεδόν πανομοιότυπες ερωτοαπαντήσεις, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό στον ψυχαναγκαστικό παίκτη που θέλει να εξαντλήσει κάθε διάλογο.
Στα ουδέτερα, το μετριοκαλό σενάριο/πλοκή. Οι αρχικές υποσχέσεις για ζουμερό whodunnit δεν δικαιώνονται ποτέ, αλλά οκ κωμωδία είναι θα πει κάποιος και ως τέτοια λειτουργεί αρκετά καλά.
Τέλος, πέρα από τα δύο κρασαρίσματα, συνάντησα κι ένα game-breaking bug. Ευτυχώς το παιχνίδι σώζει συνέχεια, οπότε μικρό το κακό.
Συνολικά είναι ένα τίμιο love letter στα classics της αγαπημένης Lucas Arts, αλλά όσο περνούσε η ώρα διασκέδαζα και λιγότερο. Καλώς ή κακώς οι τελικές εντυπώσεις είναι αυτές που σου μένουν περισσότερο, οπότε:
7/10
The Charnel House Trilogy: Είχε πιάσει αράχνες στο backlog κι είπα να το ξεπετάξω (ένα διωράκι κρατάει) να πάει στο καλό. Κλισέ σενάριο, διάλογοι απευθείας από το blog ντεμέκ ψαγμένου emo/goth φοιτητή με ρεζερβέ σποτάκι στα Starbucks της γειτονιάς του, μέτρια γραφικά κι ερμηνείες, ανύπαρκτο gameplay. Προοριζόταν για εισαγωγικό κεφάλαιο σε επερχόμενη ρετροπιξελούμπα που μάλλον δεν θα βγει ποτέ. Δεν μπορώ να πω ότι στενοχωριέμαι. Το βρίσκεις και με 1 ευρώ στις εκπτώσεις, αλλά ποιος έχει δύο ώρες για χάσιμο τη σήμερον ημέρα;
3/10
DOOM Eternal - The Ancient Gods Part 1 & 2 DLC: Αρκετό άσκοπο platforming και κάποια κουραστικά encounters με νέες, ακόμα πιο σπαζ@ρχίδικες εκδοχές γνωστών εχθρών, λογικά επειδή δεν έφταναν τα μπινελίκια που ρίξαμε στο main campaign.
Από την άλλη, το μακέλεμα δαιμόνων έχει κάτι το εθιστικό, βοηθάει και το λαχταριστό combo γραφικών/performance, οι νέες τοποθεσίες είναι αρκετά επικές και metal (ειδικά στο Part 2), γενικά δεν μπορώ να πω ότι πέρασα κι άσχημα. Το δεύτερο part πιο ξεκούραστο και με καλύτερη ροή από το πρώτο, ωστόσο το τελικό boss fight ήταν gimmicky σε βαθμό κακουργήματος (όχι ότι του Part 1 ήταν πολύ καλύτερο...). Κάθησα διάβασα και τα lore pages που βρίσκεις, λίγο cringe αυτή η προσπάθεια να δώσουν στον Doomguy και τους δαίμονες "σοβαρό" origin story αλλά δε βαριέσαι.
6/10
Loco Motive: Το τελειώσα εδώ και κάμποσες μέρες.
Εν τάχει τα προφανή, που έχω ήδη αναφέρει και σε προηγούμενο ποστ: απίθανα καρτουνίστικα γραφικά/animation, κατά τόπους εύστοχο χιούμορ, παλαβοί χαρακτήρες και καλούτσικα puzzles (αρκετά εύκολα, ωστόσο).
Ενστάσεις: ενώ το voice acting είναι γενικά μούρλια, η ερμηνεία του Herman Merman σπάει λίγο μπάλες. Ρίχνω το φταίξιμο στις οδηγίες που έλαβε ο ηθοποιός και μάλλον έγραφαν κάτι σαν "θέλω Lazlo Cravensworth από What We Do In The Shadows αλλά χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ από την αρχοντιά και το μπρίο του Matt Burry, το 'χουμε;". Είναι η μοναδική εξήγηση για τις εκνευριστικές, αψυχολόγητες αυξομειώσεις στην δραματικότητα του delivery.
Άλλο μεγάλο θέμα η φλυαρία. Εδώ το παιχνίδι μού θύμισε αρκετά Daedalic (βλ. κυρίως Deponia, Edna & Harvey). Κύριος υπαίτιος τα "παρεάκια" ομιλούντων χαρακτήρων που θα μπορούσαν να είναι ένας, π.χ. οι τρεις σεφ, οι τρεις μουσικοί, οι τρεις cultists κ.ό.κ. Ο καθένας τους έχει σχεδόν πανομοιότυπες ερωτοαπαντήσεις, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό στον ψυχαναγκαστικό παίκτη που θέλει να εξαντλήσει κάθε διάλογο.
Στα ουδέτερα, το μετριοκαλό σενάριο/πλοκή. Οι αρχικές υποσχέσεις για ζουμερό whodunnit δεν δικαιώνονται ποτέ, αλλά οκ κωμωδία είναι θα πει κάποιος και ως τέτοια λειτουργεί αρκετά καλά.
Τέλος, πέρα από τα δύο κρασαρίσματα, συνάντησα κι ένα game-breaking bug. Ευτυχώς το παιχνίδι σώζει συνέχεια, οπότε μικρό το κακό.
Συνολικά είναι ένα τίμιο love letter στα classics της αγαπημένης Lucas Arts, αλλά όσο περνούσε η ώρα διασκέδαζα και λιγότερο. Καλώς ή κακώς οι τελικές εντυπώσεις είναι αυτές που σου μένουν περισσότερο, οπότε:
7/10
The Charnel House Trilogy: Είχε πιάσει αράχνες στο backlog κι είπα να το ξεπετάξω (ένα διωράκι κρατάει) να πάει στο καλό. Κλισέ σενάριο, διάλογοι απευθείας από το blog ντεμέκ ψαγμένου emo/goth φοιτητή με ρεζερβέ σποτάκι στα Starbucks της γειτονιάς του, μέτρια γραφικά κι ερμηνείες, ανύπαρκτο gameplay. Προοριζόταν για εισαγωγικό κεφάλαιο σε επερχόμενη ρετροπιξελούμπα που μάλλον δεν θα βγει ποτέ. Δεν μπορώ να πω ότι στενοχωριέμαι. Το βρίσκεις και με 1 ευρώ στις εκπτώσεις, αλλά ποιος έχει δύο ώρες για χάσιμο τη σήμερον ημέρα;
3/10
DOOM Eternal - The Ancient Gods Part 1 & 2 DLC: Αρκετό άσκοπο platforming και κάποια κουραστικά encounters με νέες, ακόμα πιο σπαζ@ρχίδικες εκδοχές γνωστών εχθρών, λογικά επειδή δεν έφταναν τα μπινελίκια που ρίξαμε στο main campaign.
Από την άλλη, το μακέλεμα δαιμόνων έχει κάτι το εθιστικό, βοηθάει και το λαχταριστό combo γραφικών/performance, οι νέες τοποθεσίες είναι αρκετά επικές και metal (ειδικά στο Part 2), γενικά δεν μπορώ να πω ότι πέρασα κι άσχημα. Το δεύτερο part πιο ξεκούραστο και με καλύτερη ροή από το πρώτο, ωστόσο το τελικό boss fight ήταν gimmicky σε βαθμό κακουργήματος (όχι ότι του Part 1 ήταν πολύ καλύτερο...). Κάθησα διάβασα και τα lore pages που βρίσκεις, λίγο cringe αυτή η προσπάθεια να δώσουν στον Doomguy και τους δαίμονες "σοβαρό" origin story αλλά δε βαριέσαι.
6/10
Last edited:
