Πριν πιάσω το Siege of Dragonspear είχα ασχοληθεί με Doom και Quake, θυμίζω ότι η μόνη επαφή που είχα με τη σειρά μέχρι πρότινος ήταν τα Doom 3 και Quake 2.<br>Πάμε πρώτα στο Doom. Ναι, έχει όντως διαφορές με το 3 αλλά και αρκετές ομοιότητες όπως είχα δει από βίντεο π.χ. μυστικά, αν και λιγότερα στο 3 και ο τρόπος που spawnάρουν οι εχθροί, κρυμμένοι σε εσοχές στους τοίχους είτε από το πουθενά. Και το κλασικό φυσικά design όπου πεταγόντουσαν μόλις άνοιγες πόρτες, so 90's. :lol:<br>Ο αριθμός των εχθρών είναι λογικό να είναι αυξημένος στα παλιά αφού στο 3 οι χώροι είναι συνήθως στενοί και δεν επιτρέπουν και μεγάλες μανούβρες οπότε αν είχαμε μεγάλη πλήθη θα μας στρίμωχναν για γκαγκμπαγκ στη γωνία, φτηνό και άδικο.<br><br>Μου άρεσαν η ταχύτητα του παιχνιδιού και η βία. Η αίσθηση των όπλων ήταν ψιλοmeh αλλά τουλάχιστον είχαν αισθητό οπτικό αντίκτυπο στο θάνατο που σκορπούσαν. Εδώ να διευκρινίσω πως το έπαιξα με gzdoom και Brutal Doom κουμπωμένο για mouselook (και headshots, δίκαιο tradeoff νομίζω), πιο smooth κίνηση και sprites και τέλεια αίσθηση του splatter που επέτρεπε να μπογιατίσεις μακελειό τους περιβάλλοντες χώρους. Να ευχαριστήσω τον Epitaph που το είχε προτείνει, πέρα από τις extra πίστες, προσφέρει τόσες πολλές ρυθμίσεις που χάνεσαι εύκολα (π.χ. μπορούσες να βάλεις νέες A.I. ρουτίνες στους εχθρούς που τους έκαναν πολύ πιο επικίνδυνους).<br>Δοκίμασα να παίξω τη βανίλια έκδοση για 10 λεπτά περίπου, μέχρι που είδα ότι δεν την πάλευα λόγω χειρισμού. Χαλαρά από τα πιο άθλια πράγματα σε παιχνίδι, ποιος θεώρησε ότι είναι cool να στρίβεις δεξιά και αριστερά σαν tank σε fps που θέλει γρήγορες κινήσεις... Ενώ τα tank like controls λειτουργούν ικανοποιητικά σε ένα 3rd person horror, σε παιχνίδι πρώτου προσώπου είναι μέγιστο fail καθώς ούτε strafe με ακρίβεια μπορείς να κάνεις ούτε στην κατεύθυνση που θέλεις συνήθως. Ευτυχώς κατάλαβαν πόσο τράτζικ είναι και το αντικατέστησαν μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια με τον κλασικό fps χειρισμό που ξέρουμε μέχρι σήμερα.<br><br>To έπαιξα σε Ultra-Violence και το βρήκα εύκολο. Το design όπως είπα κι άλλου είναι πολύ hit and miss. <b>Λαβύρινθος για το λαβύρινθο</b>. "Γιούχου, κοιτάξτε πόσο πολύπλοκα επίπεδα μπορούμε να φτιάξουμε". Το ότι δε, αρκετά επίπεδα, ειδικά στο 4ο και χειρότερο επεισόδιο (και για λόγους balance) σχεδιάστηκαν μέσα σε ένα απόγευμα (!) δείχνει το πόσο πολλή φαιά ουσία καταναλώθηκε σε αυτό το κομάτι...<br>Δεν έχω θέμα με μεγάλα δαιδαλώδη επίπεδα και σε μερικά παιχνίδια είναι πραγματικά ιδιοφυή (βλ. Thief, System Shock το 2 κυρίως, Deus Ex, Dark Souls κ.α.). Γενικά, από την αρχιτεκτονική, μέχρι την αίσθηση μοναδικότητας. Σχεδόν καμία συνοχή και λογική για το που βρίσκεται η κάθε πόρτα ή σκάλα, που θα έπρεπε να είναι υπερυψωμένο το έδαφος, teleportes και περάσματα που οδηγούν στο πουθενά ή βρίσκονται σε πλατφόρμες στον αέρα κτλ. Οκ στο επεισόδιο 3 (το καλύτερο κατά τη γνώμη μου) να το καταλάβω που είναι η κόλαση και περιμένεις all over the place χύμα σχεδιασμό αλλά στα 1 και 2 στις βάσεις στους δορυφόρους του Άρη αναρωτιέσαι αν χρησιμοποιούνταν από ανθρώπους.<br><br>Συνολικά μου άρεσε σαν παιχνίδι. Περισσότερο βέβαια σαν κειμήλιο άλλη εποχής, και όχι τόσο από την άποψη "πω ρε φίλε τι ήταν αυτό που μόλις τελείωσα". Για παιχνίδι τόσο παλιό κάνει πολλά πράγματα σωστά.<br>Θα το πρότεινα σε κάποιο ακόμη και τόσα χρόνια μετά; Σίγουρα, αν αντέχει τα γραφικά (που η αλήθεια είναι ότι έχουν μια γοητεία λόγω στυλ) και κυρίως το τραγικό σύστημα χειρισμού (που ξεπερνιέται ευτυχώς με mod). Το θεωρώ κλασικό; Ναι,επηρέασε όλο το είδος τι να λέμε. Το θεωρώ απαραίτητο, essential που λέμε και "χάνεις αν δεν το παίξεις"; Μάλλον όχι καθώς έχει ξεπεραστεί πολύ σχεδόν σε όλους τους τομείς από πολλά άλλα fps.<br><br>Για το Quake δεν έχω να πω πολλά πράγματα (είμαι στα μισά του Armagon τώρα). Του είχα περάσει το mod Dark places και έδειχνε φανταστικό, από τους φωτισμούς και τις ανάγλυφες επιφάνειες μέχρι τα particles. Το κοινό που έχει με το Doom είναι ο γρήγορος ρυθμός αλλά διαφέρει στην προσέγγιση. Εδώ έχουμε λίγες αρένες και πολλούς διαδρόμους ή στενά σημεία, αρκετοί εχθροί κι εδώ αλλά νομίζω λιγότεροι ανά περίσταση απ΄ότι στο Doom. Το έπαιξα στο Hard και σε σχέση με το Doom έχει πραγματική πρόκληση κάτι που μου άρεσε. Μου άρεσε που κάποια αντικείμενα σε ανάγκαζαν να παίζεις διαφορετικά (π.χ. ring of shadows, quad damage κτλ.)<br>Καλύτερη A.I. εχθρών, ταχύτερη κίνηση, αρκετά heat scanning πυρά (κλασικό κρυφτούλι με Shambler γύρω από κολόνες :lol: ) και η προσέγγιση να δίνεις προτεραιότητα σε συγκεκριμένους εχθρούς και να εκμεταλλεύεσαι ακόμη και το infighting. Κλάσης ανώτερο level design με παγίδες, μυστικά περάσματα και shortcuts και μοναδική αρχιτεκτονική που έδινε αίσθηση προσανατολισμού. Να μην πω για τη φοβερή ατμόσφαιρα (βλέπω ότι συμμετείχε στο art design και ο mcGee οπότε δεν εκπλήσσομαι και τόσο)! Μεσαίωνας, σατανίλα και γκοθίλα. Ειδική μνεία στα ονόματα των επιπέδων. Satan's dark delight, the Palace of Hate, the door to Chton κτλ. πιο μέταλ πεθαίνεις. <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" /><br><br>Ούτε στο Quake ήταν όλα ρόδινα, ειδικά η αίσθηση των όπλων ήταν κάπως απογοητευτική με εξαίρεση κάποια π.χ. super railgun, grenade launcher. Ειδικά οι shotgun ήταν σαν φυσοκάλαμα. Επίσης σε μερικά σημεία η δυσκολία άγγιζε τα όρια του άδικου π.χ. όταν σου πέταγε από σημεία που δεν έβλεπες εχθρούς που ήθελαν συγκεκριμένα όπλα για να πέσουν εύκολα και δεν ήσουν προετοιμασμένος. Σιχτήριασα με κάτι μπλε χλαπάτσες που χοροπήδαγαν τριγύρω με διαβολεμένη ταχύτητα και σου έσκαγαν μέσα στα μούτρα.<br>Τα boss του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο (αν και το πρώτο μου άρεσε), ούτε στο Doom ήταν αλλά τουλάχιστον εκεί ήθελαν την κλασική τακτική τα ταΐζουμε μολύβι μέχρι να ταβλιαστούν. Βασικά ήταν και λίγα, τα επεισόδια 2 και 3 δεν είχαν κάποιο boss στο τέλος. <img src="/irritated.gif" width="" height="" alt=":/" title=":/" class="bbcode_smiley" /><br><br>Συνολικά, μου άφησε καλύτερη αίσθηση από το Doom.<br>Τι δε μου άρεσε και στα 2 παιχνίδια<br>-Το γεγονός ότι στην αρχή του κάθε επεισοδίου σε άφηνε χωρίς τα όπλα και αντικείμενα/πανοπλίες που είχες βρει. Από τα πιο φθηνά πράγματα που έχω δει σε παιχνίδι, ούτε καν μπήκαν στο κόπο να το δικαιολογήσουν<br>-Οι πονοκέφαλοι/ζαλάδες/ανακατωσούρες που είχα σε μερικά σημεία κυρίως στα πρώτα μισά κάθε παιχνιδιού, στο doom έριξα λίγο την ταχύτητα που κινείται ο σκληρός πεζοναύτης που αιμορραγεί από τα μάτια (sic). Στο doom το πάθαινα λίγο συχνότερα και φαντάζομαι έχει να κάνει και με τη φύση των γραφικών (sprites με έντονα χρώματα). Tα μόνα άλλα παιχνίδια που είχα παρόμοιο περιστατικό ήταν το Half-Life 2 στα επίπεδα με το hovercraft και στο Super Mario Kart.
Φασαίος Larianός
Rocket League RQ Crew 1st Tournament
Order of Alucard
Foot Clan Inductee
