Όχι εντάξει, εδώ τον καταλαβαίνω τον μπάρμπα-Στεφ. Δεν του πάει ρε παιδί μου αυτή η αισθητική, δεν μπορεί να την αποκωδικοποιήσει, την απορρίπτει το είναι του.
Κι εγώ το ίδιο πρόβλημα έχω, έστω και σε κάααπως μικρότερο βαθμό.
Βλέπω π.χ. το Cowboy Bebop (το animated, το ορθόδοξο) από τότε που μπήκε στο Νέτφλιξ. Όλα κι όλα 26 επεισόδια των 23 λεπτών κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να το τελειώσω. Δεν μπορώ καν να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι. Και ωραία σκηνοθεσία έχει, και γαμάτο σχέδιο, και "αμερικανίζει" αρκετά (πολλές φορές ύπουλα για σατιρικούς λόγους), και τα νουάρ vibes του τα γουστάρω αλλάαα... το γιαπωνέζικο καραγκιοζιλίκι δεν το μπορώ ρε γμτ. Αυτό το κουλουβάχατα ύφος, αυτό το "σκοτωνόμαστε και θίγουμε θέματα σοβαρά αλλά κατά βάθος είμαστε καρτουνίστικα σούργελα με στραπατσαρισμένες γκριμάτσες", απλώς δεν λειτουργεί για μένα. Βλέπω τι πάνε να κάνουν, το εκτιμώ, μπράβο τους (ειδικά οι επιλογές της μουσικής ώρες ώρες πολύ ιδιαίτερες) αλλά δεν... Προσοχή όμως, δεν εννοώ γενικά τις εναλλαγές δράμα-κωμωδία, δεν με πειράζει αυτό. Είναι ο τρόπος που γίνεται, η αισθητική του πράγματος που με ξενερώνει. O χαρακτήρας της Ed, ιδίως, εδώ μου κάθεται.
Θα το τελειώσω, φυσικά. από πείσμα κι από περιέργεια, αλλά δεν μπορώ να το προτείνω με το χέρι στην καρδιά σε "ουδέτερους" θεατές. Καλώς ή κακώς, ένα άλφα επίπεδο εκτίμησης/ανοχής προς τα anime το χρειάζεσαι, δεν γλιτώνεις.
