Το τελείωσα κι εγώ το Ted Lasso.
Παραμυθάκι της Disney, πλέον. Όσο προχωρούσε η σεζόν, τόσο πιο προκλητικά γλυκανάλατο γινόταν. Αναμενόμενο, βέβαια, μετά τη μετάλλαξη που υπέστη στη δεύτερη σεζόν, αλλά σίγουρα απογοητευτικό.
Η διάρκεια των επεισοδίων ανέβηκε στα 50+ λεπτά και το ζάχαρο σε κάθε σκηνή έφτανε τριψήφια νούμερα. North, δεν ξέρω που την είδες την ειλικρινή ματιά πάνω στα mental health issues. Εμένα μου φάνηκε ότι αποδόθηκαν τόσο ρεαλιστικά όσο και το ποδοσφαιρικό κομμάτι: με μια αφόρητα ρομαντική, επιφανειακή, και τελικά αφελή οπτική. Αγάπη μόνο κι όλα θα γίνουν. Και του σπανού τα γένια άμα λάχει.
Προφανώς και δεν βλέπω τη συγκεκριμένη σειρά για να πάρω τη δόση μου από ωμό ρεαλισμό, κυνισμό, ή σκατοψυχιά αλλά η τρίτη σεζόν το πήγε στο άλλο άκρο και οριακά ένιωσα να με κοροϊδεύει. Θα μου μείνουν, ωστόσο, οι αξιαγάπητοι χαρακτήρες, κυρίως ο Τέντ (duh), ο Λέσλι, η Ρεμπέκα, και οι αργόσχολοι θαμώνες της πάμπ.
ΥΓ: Κάτι πήρε το μάτι μου για πιθανό spin-off με coach Beard, Roy και Nate. Αν το ξαναγυρίσουν σε κωμωδία, ίσως και να κάτσω να το δω. Αλλιώς να μου λείπει το βύσσινο.