Αν το δεις ως ψυχωτικός πιουρίστας (σ'αγαπάω Ελιόν) που πραγματικά δεν του καίγεται καρφί για quality of life στο σχεδιασμό και γουστάρει πραγματικά να το ζει ως 50/50 pen and paper session και κανονικό RPG, σίγουρα θα ικανοποιηθείς. Αλλά προσωπικά πιστεύω στην εξέλιξη του είδους. Βάθος αλλά και ευχρηστία, ποιότητα αλλά και πρόκληση. Γι' αυτό και θεωρώ το Witcher II το κορυφαίο RPG που έχω παίξει ποτέ. Φοβεροί μηχανισμοί, εκπληκτικά γραφικά, πολύ δυνατό σενάριο, ουσιώδεις επιλογές, χαρακτήρες για τους οποίους νοιάζομαι. Στο Wasteland 2 ειλικρινά καρφάκι δεν μου κάηκε για κανέναν, να μην αρχίσω την γκρίνια για τα "Autowin Buttons" των Speech Skills. Πού είναι τα ωραία και πονηρά dialogue trees των πρώτων Fallout;
Αρκετές φορές εντωμεταξύ, έβλεπα επιλογή Hard Ass σε διαλόγους που πήγαιναν για μάχη έτσι κι αλλιώς χωρίς αυτό και με το Hard Ass 10...πάλι μάχη έσκαγε, φαντάζομαι με προνομιακό (αλλά όχι απόλυτα) initiative για τη ομάδα μου. Δηλαδή ψιλοαστεία πράγματα. Η ιδεά των skills είναι να παρέχουν εναλλακτικές λύσεις, όχι να καταλήγουν στα ίδια αποτελέσματα. Μην ξεχνάμε το επικό φινάλε του Fallout αν διάλεγες την...διπλωματική οδό αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορούσες να βγάλεις όλο το παιχνίδι δίχως ν'ανοίξει ρουθούνι. Θα μου πεις Desert Rangers, άλλη φάση, στρατιωτικός οργανισμός και μαζί σου. Αλλά. Πολλές χαμένες ευκαιρίες!
Το παιχνίδι ήταν ένα καλό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά σε δυο χρόνια, όλοι θα παραληρούμε για Pillars και Numenera και γρήγορα θα ξεχαστεί πιστεύω, ως καλό, αλλά λίγο.
" title="
