REVIEWS

12 IS BETTER THAN 6

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που το συναίσθημα υπερισχύει της λογικής. Το μυαλό θολώνει και δε μένουν τ’ αναγκαία κι απαραίτητα περιθώρια ούτως ώστε ν’ αξιολογήσουμε ορθά και νηφάλια μία κατάσταση. Κι αν αυτό σ’ άλλες πτυχές του βίου μας όχι μόνο δικαιολογείται, αλλά είναι κι απολύτως λογικό να συμβαίνει, στο gaming πεδίο μπορεί να οδηγήσει σε χοντρά σφάλματα, μπλέκοντάς μας σε μπελάδες επί… μέρες (πάλι καλά δηλαδή). Αυτό συνέβη στην περίπτωσή μου τη στιγμή που αντίκρισα το launch trailer του “12 Is Better Than 6” και αμέσως θέλησα να πάρω γεύση απ’ τον κόσμο του.

Βλέπετε, ξέχασα ότι είχα ν’ ασχοληθώ με top down shooter τίτλο απ’ την εποχή των πρώτων “Alien Breed” της Team17 (καμιά δεκαπενταριά και βάλε χρόνια δηλαδή). Παρέβλεψα ότι τα action games αποδεδειγμένα κάθε άλλο παρά το φόρτε μου είναι (πλέον). Έκανα ότι δε θυμόμουν πως τα νεύρα μου δεν αποτελούν τον καλύτερο σύμμαχο σε τέτοιου είδους “επικίνδυνες αποστολές”. Όταν πράττεις όλα τα παραπάνω, μοιραία θα την πάθεις και βεβαίως θα σου αξίζει και με το παραπάνω να “ματώσεις” μέχρις ότου ολοκληρώσεις ένα παιχνίδι, προκειμένου να γράψεις το review του.

Αυτό όμως σημαίνει ότι το “12 Is Better Than 6” είναι ένα κακό παιχνίδι; Όχι βέβαια, τουναντίον έχουμε να κάνουμε με μία πολύ τίμια και αξιοπρόσεκτη παραγωγή, που κατάφερε, οριακά είναι η αλήθεια, να εξασφαλίσει τις £15.000 που έψαξε μέσω του Kickstarter. Απλά είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια που φροντίζουν μ’ εμφατικό τρόπο να μου υπενθυμίσουν ότι υπάρχει σαφής και απολύτως βάσιμος λόγος για τον οποίο η gaming ενασχόλησή μου τα τελευταία χρόνια έχει, ως επί το πλείστον, να κάνει με adventure games. Με μία απαραίτητη υποσημείωση όμως, την οποία θ’ αναφέρω στη συνέχεια.

12 Is Better Than 6 Snap1Και κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία μας…

ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ

Λατρεύω τις ιστορίες που έχουν να κάνουν μ’ ένα πρόσωπο που δε θυμάται ποιος είναι, από πού προέρχεται, αγνοεί το παρελθόν του, γενικότερα βρίσκεται σε μία αλλοπρόσαλλη κατάσταση όπου μόνο ερωτηματικά έχει για την ύπαρξή του, οπότε και γυρεύει απαντήσεις. Η σταδιακή αποκάλυψη στοιχείων και γεγονότων γύρω απ’ τη μέχρι πρότινος ζωή του συνήθως οδηγεί σε πολύ ενδιαφέρουσα κλιμάκωση της πλοκής. Ακριβώς επειδή ένα top-down shooting game δε μπορεί να διεκδικεί δάφνες σεναριακής υπέρβασης και απαράμιλλου γραψίματος, αφού έτσι κι αλλιώς το βάρος πέφτει στη δράση που έχει να προσφέρει, η σύλληψη των ανθρώπων της Ink Stains Games μου φάνηκε εξαιρετική. Ο κεντρικός χαρακτήρας που ελέγχουμε, που συστήνεται με τ’ όνομα Juan, βιώνει ένα τέτοιο υπαρξιακό vertigo.

Βρισκόμαστε στο 1873 κι ο μυστακοφόρος Μεξικάνος πρωταγωνιστής εισέρχεται στο έδαφος της δημοκρατίας του Palau, διωκόμενος επί μία εβδομάδα στις γύρω ερήμους από μία άγνωστη προς τον ίδιο συμμορία. Μόνη επιλογή του είναι να κατευθυνθεί σε κατοικημένη περιοχή προκειμένου να εξασφαλίσει τροφή και νερό, προσπαθώντας παράλληλα να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του και να καταλάβει γιατί παρουσιάζει συμπτώματα αμνησίας. To μόνο που θυμάται είναι ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έχει περάσει ως σκλάβος. Πέραν τούτου, τίποτα. Αυτονόητο είναι ότι η διασφάλιση της σωματικής του ακεραιότητας επιτάσσει την αποφυγή δημιουργίας επιπλέον εχθρών. Σ’ αυτό το τελευταίο όμως ο ευερέθιστος χαρακτήρας του δε βοηθάει καθόλου. Η ταχύτητα με την οποία τραβά το πιστόλι μπορεί ν’ αποβαίνει σωτήρια για τη ζωή του, πολλές φορές όμως προλαβαίνει τη σκέψη του, μ’ αποτέλεσμα οι μπελάδες να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο. Κι όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, τ’ όλο πράγμα σύντομα καταλήγει σε μία ένας-εναντίον-όλων κατάσταση, όπου απλά δε ξέρεις ποιος θα καταφέρει να σε στείλει στα θυμαράκια.

Όταν φτάνεις να βρίσκεσαι σε δεινή θέση, όπου σερίφηδες, κυνηγοί επικηρυγμένων, Ινδιάνοι, αλλά και Κινέζοι εργάτες ορυχείων  (!) διαγωνίζονται για το ποιος θα χρηστεί εκτελεστής σου, μόνη επιλογή σου είναι να ψάξεις να βρεις τις λιγοστές εκείνες παρουσίες που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, θ’ αποδειχθούν επωφελείς για την επιβίωσή σου, παρέχοντας τη βοήθεια που ψάχνεις, είτε επειδή σε φοβούνται, είτε επειδή προσδοκούν σε χρηματικό όφελος. Το πλέον σίγουρο βέβαια είναι ότι η πλήρης εμπιστοσύνη προς τον οποιοδήποτε είναι τελείως άγνωστη έννοια στην άγρια δύση του 1873.

12 Is Better Than 6 Snap2Τα καημένα τα γουρούνια βρέθηκαν σε λάθος σημείο τη λάθος στιγμή

Ενώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σενάριο που ξεκινά πολύ ελπιδοφόρα και δίνει την εντύπωση ότι θα δουλέψει καλά, εντούτοις στην πορεία αποδεικνύεται ότι πάσχει, αφού αρκετά στοιχεία της ιστορίας μένουν τελείως στον αέρα, με πρώτο και κύριο την ελλιπή αιτιολόγηση των γεγονότων που οδήγησαν στην αλλαγή της μοίρας του πρωταγωνιστή. Κι αν οι διάλογοι είναι σχεδόν υπερβολικά πολλοί για τέτοιου είδους παιχνίδι, δίνοντας την ευκαιρία στους δημιουργούς να ρίξουν σταδιακά φως σε κάθε πτυχή της ιστορίας, μεγάλο μέρος αυτών τελικά φαντάζει άσκοπο και σίγουρα δε συνδράμει τ’ αναμενόμενα στην πλήρη επεξήγηση του σεναριακού background.

ΣΑΝ ΣΕ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ EASTWOOD

Ίσως βέβαια είμαι εγώ εκείνος που, επηρεασμένος απ’ τα adventure games που συνηθίζω να παίζω, δίνω πολύ βάρος στο σενάριο ενός τέτοιου παιχνιδιού. Ουσιαστικά αυτό που υπόσχεται το “12 Is Better Than 6”, όπως και κάθε άλλος εκπρόσωπος του genre, είναι ασταμάτητη δράση και συνεχές πιστολίδι. Ειδικά δε στην περίπτωση του τίτλου της Ink Stains Games, ακριβώς λόγω του setting του, γεννιούνται επιπλέον προσδοκίες για δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας, διά μέσου της απαραίτητης ηχητικής υπόκρουσης. Όπως και να το κάνουμε, όταν ένας Μεξικάνος μπλέκεται με συμμορίες, Ινδιάνους και Τεξανούς σερίφηδες όλο αυτό περιμένεις  να δοθεί κάτω απ’ τις μελωδίες εκείνες που θα κάνανε τον Sergio Leone να χαμογελάσει, θυμίζοντάς του κάτι απ’ τις επικές δημιουργίες του Ennio Morricone.

Μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με παρόμοιο μουσικό μεγαλείο  -άλλωστε ρεαλιστικά δε θα μπορούσαν να υπάρχουν απαιτήσεις για κάτι τέτοιο-, σίγουρα όμως τ’ ακούσματα που συνοδεύουν τις συνεχείς ανταλλαγές πυροβολισμών αποτελούν ένα απ’ τα δυνατά στοιχεία του “12 Is Better Than 6”. Οι ενορχηστρώσεις που μπορεί κάποιος να βάλει στο μυαλό του να συνοδεύουν την είσοδο και παρουσία ενός Μεξικάνου πιστολέρο σ’ ένα μπαρ, την περιπλάνησή του στις ερήμους του Τέξας, αλλά το συνεχές άνοιγμα πυρός εναντίον αντιπάλων είναι παρούσες στο soundtrack του παιχνιδιού, το οποίο αποτελείται από 12 τελείως διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια, που μπορεί κάποιος να εντοπίσει σε ogg μορφή στον φάκελο εγκατάστασης. Νομίζω ότι με χαρακτηριστική άνεση ξεχωρίζουν τα EL Quattro Drive και Espaniola, με το Imparable ν’ ακολουθεί από κοντά. Στον αντίποδα, δεν υφίστανται καθόλου voice overs, κάτι που ναι μεν είναι απολύτως κατανοητό λαμβάνοντας υπόψη το budget, δε παύει όμως ν’ αποτελεί χτυπητή αδυναμία σ’ ένα παιχνίδι εν έτει 2015.

12 Is Better Than 6 Snap3Ορίστε, αυτό είναι όνομα Ινδιάνου, αμ πώς;

Από άποψης γραφικών είναι τέτοια η τεχνοτροπία που τα screenshots και το trailer που συνοδεύουν το παρόν κείμενο μαρτυρούν τα πάντα. Η υπέροχη top down απεικόνιση συνοδεύεται από μία άκρως επιτυχή παρουσίαση των συμβάντων σε ασπρόμαυρο καμβά, με το μόνο άλλο χρώμα που κάνει την εμφάνιση να είναι εκείνο του αίματος που πετάγεται απ’ οποιονδήποτε ή οτιδήποτε (π.χ. σκύλος) αποφασίσει να τα βάλει με τον σκληροτράχηλο, δεν-έχω-τίποτα-να-χάσω, Juan. Μπορεί κάποιοι χρήστες στο Steam να διαμαρτύρονται ελαφρώς για την έλλειψη δυνατότητας προσθήκης επιπλέον χρωμάτων, είναι ξεκάθαρο όμως ότι η επιλογή μόνο τυχαία δεν έγινε απ’ τους δημιουργούς και προσωπική μου άποψη είναι ότι ταιριάζει γάντι με το περιεχόμενο του τίτλου που μας δώσανε.

{youtube}MPFzo3r6MhU{/youtube}

Μόλις σήμερα (11/12/2015) δε, φροντίσανε να διευκρινίσουν ότι σκοπεύουν να μας προσφέρουν σε update που θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών τη δυνατότητα αλλαγής του πλήκτρων, για να ικανοποιήσουν το έτερο αίτημα πολλών αγοραστών του “12 Is Better Than 6”. Εδώ που τα λέμε αυτό μόνο χρήσιμο είναι, καθώς με την κίνηση του Juan να πραγματοποιείται με τα W, A, S, D πλήκτρα και τη reload λειτουργία ν’ αντιστοιχεί στο R, η επιλογή του Ε για το μάζεμα όπλων, μασουριών δυναμίτη κι άλλων καλουδίων μάλλον δε βολεύει πολύ. Πέραν των παραπάνω, με το Q βγάζουμε το μαχαίρι -ιδανικό για αθόρυβες εκτελέσεις-, με το ποντίκι κατευθύνουμε τον στόχο και με το δεξί κουμπί πυροβολούμε, ενώ θα έρθει η στιγμή που και το αριστερό θα χρειαστεί, όταν διπλασιάσουμε τα εξάσφαιρα που κουβαλάμε. Κάπου εδώ φτάνουμε στην υποσημείωση που ανέφερα στην εισαγωγή του κειμένου. Υπάρχει ένα ακόμη πλήκτρο, καθοριστικό για την επιτυχή πορεία μας, που δεν είναι άλλο απ’ το Shift. Πατώντας το διευρύνουμε το πεδίο οράσεως, φανερώνοντας εχθρούς που μας έχουν στήσει καρτέρι σε συγκεκριμένες θέσεις, περιμένοντας να τους πλησιάσουμε ώστε να μας κόψουν εισιτήριο για το νεκροταφείο. Το ακρωνύμιο RTFM νομίζω το ξέρετε όλοι. Ε, από σήμερα μπορείτε να έχετε κι ένα ακόμη στο μυαλό σας, το PCTFT, ή αλλιώς “Play Carefully The F***n’ Tutorial”! Έφτασα σχεδόν να ολοκληρώσω το παιχνίδι προτού θυμηθώ ότι κάτι είχε αναφερθεί στο tutorial περί του εν λόγω πλήκτρου. Η βιασύνη όμως αυτά κάνει.

ΔΕ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΙΚΟΥΣ

Παρ’ όλα αυτά το “12 Is Better Than 6” μόνο εύκολο παιχνίδι δεν είναι. Χωρίζεται σε τέσσερις acts, με 24, 15, 18 και 20 επεισόδια αντίστοιχα. Για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, λέγοντας επεισόδιο εννοούμε ένα level, το οποίο μπορεί να έχει και ελάχιστη, ολίγων λεπτών, διάρκεια. Ωστόσο δε λείπουν κι εκείνα που πραγματικά κάνουν πολύ δύσκολη τη ζωή του παίκτη.

12 Is Better Than 6 Snap4Μιλάμε για ζόρικο level, όχι αστεία

Αυτό οφείλεται σε τρεις παράγοντες. Ο πρώτος έχει να κάνει με τ’ ότι κάθε φορά που πεθαίνουμε, ξεκινάμε το κάθε επεισόδιο απ’ την αρχή. Σκεφτείτε λοιπόν να έχετε καθαρίσει, κατόπιν αρκετής προσπάθειας, τους 23 από τους 25 αντιπάλους και να σας σκοτώνει ένας απ’ τους δύο εναπομείναντες, οπότε φτου κι απ’ την αρχή. Μπορεί τα games περασμένων εποχών να ήταν ακόμη πιο “αυστηρά” στο θέμα απώλειας ζωής (ποιος ξεχνάει ότι τερματίζαμε τίτλους που μας δίνανε μόλις τρία “κανονάκια”), σίγουρα όμως αυτό το χαρακτηριστικό ξενίζει αρκετά σ’ ένα σύγχρονο παιχνίδι. Δεύτερο παράγοντα δυσκολίας αποτελεί η πολύ μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλουμε για την πρόοδό μας αν επιλέξουμε να παίξουμε απ’ το normal επίπεδο και πάνω. Έχασα τελείως το μέτρημα των θανάτων μέχρι να καταφέρω να φτάσω στο φινάλε και πραγματικά δε τολμώ να φανταστώ πόση υπομονή, επιμονή αλλά και ηρεμία θα χρειαστεί όποιος επιχειρήσει να παίξει στο hard level. Φρόντισα να πραγματοποιήσω και δεύτερο run στο easy επίπεδο κι εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά, με τον χρόνο που απαιτείται για την ολοκλήρωση του παιχνιδιού να πέφτει κατακόρυφα.

Τρίτος λόγος που δυσκολεύει την περιπλάνησή μας είναι το ξεκάθαρο αβαντάζ που έχουν οι εχθροί όταν κρυβόμαστε πίσω από κάποιο τοίχο, τραπέζι κτλ, περιμένοντας να τους σκοτώσουμε μόλις πλησιάσουν. Εκεί, όντας υπό γωνία η κάνη του όπλου και μη κοιτάζοντας ευθεία, δεν είναι λίγες οι φορές που δε μπορούμε να τους πετύχουμε, ενώ δε συμβαίνει το ίδιο μ’ εκείνους. Πρόκειται για πολύ εκνευριστικό γνώρισμα, που οδηγεί σε ουκ ολίγες εμφανίσεις του “Dead” μηνύματος επί της οθόνης.

Η συνολική εντύπωση που μου άφησε ο τίτλος της Ink Stains Games είναι ότι πρόκειται για ένα αναμφίβολα δύσκολο παιχνίδι, στο οποίο άλλωστε συνεπικουρεί η τρομερή ευστοχία που επιδεικνύουν οι αντίπαλοί μας, αφού μία μόλις ριπή του όπλου τους θ’ αποδειχθεί αρκετή για να μας ξεκάνει. Ειδικά η τελευταία πίστα της τρίτης act, όπου είμαστε πάνω σε ένα τρένο και δεχόμαστε βολές από καβαλάρηδες που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά, την ίδια στιγμή που κι επί των βαγονιών πρέπει να “καθαρίσουμε” κόσμο, αποδεικνύεται πραγματικός εφιάλτης, χωρίς να μένει πίσω το τελευταίο επεισόδιο πριν το φινάλε.

12 Is Better Than 6 Snap5Η εικόνα που θα δείτε περισσότερες φορές από κάθε άλλη

ΕΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ

Εκτός των ασυνήθιστα πολλών χαρακτήρων και διαλόγων που συναντάμε κατά τη διάρκεια του “12 Is Better Than 6”, δύο ακόμη στοιχεία προσφέρουν βάθος στο gameplay. Το πρώτο είναι η ποικιλία των όπλων που θα χρησιμοποιήσουμε. Δεν είναι μόνο το εξάσφαιρο που αποδεικνύεται αποτελεσματικό στην εξουδετέρωση των εχθρών. Μονόκανη και δίκανη καραμπίνα, τόξο, τσεκούρια αλλά και φτυάρια (!) σταδιακά έρχονται στην κατοχή μας, χωρίς να μπορούμε πάντως να κουβαλήσουμε περισσότερα από ένα ανά πάσα στιγμή. Αυτό που μπορούμε πάντως να κάνουμε όσον αφορά τα όπλα μας είναι να μαζεύουμε σφαίρες απ’ τους νεκρούς αντιπάλους μας, με την όλη διαδικασία να μη διευκρινίζεται επαρκώς κατά τη διάρκεια του tutorial. Προκειμένου να το επιτύχουμε οφείλουμε να κρατάμε πατημένο το R προκειμένου ν’ αδειάζουμε τη θαλάμη και να την αντικαθιστούμε με το Ε μ’ εκείνη του όπλου που βρίσκεται στο έδαφος. Η όλη διαδικασία απαιτεί το χρόνο της, οπότε δε προτείνεται η πραγματοποίησή της προτού βεβαιωθούμε ότι δε μας πλησιάζει κάποιος φιλόδοξος εκτελεστής του Juan.

Το δεύτερο στοιχείο που επιφέρει αλλαγή των ισορροπιών είναι η δυνατότητα αγοράς κάποιων perks απ’ τους εμπόρους που συναντάμε σε κάποια επεισόδια. Μεταξύ αυτών είναι η αγορά ποντικών (!) για να προσαρμόσουμε πάνω τους δυναμίτες, στέλνοντάς τους στη συνέχεια κατευθείαν πάνω στους εχθρούς μας, ο διπλασιασμός των σφαιρών που κουβαλάμε αλλά και κάνουμε reload μ’ ένα πάτημα του πλήκτρου R, όπως και η αγορά δεύτερου εξάσφαιρου. Δυστυχώς το τελευταίο, που είναι μακράν το καλύτερο perk, έρχεται μόλις στην τέταρτη act, οπότε δε προλαβαίνουμε να το ευχαριστηθούμε πολύ. Η αγορά των perks επιτυγχάνεται μέσω χρημάτων που αποκτούμε ψάχνοντας σε ντουλάπια και τραπέζια εντός των διαφόρων κτιρίων, θελημάτων που κάνουμε για τρίτους (π.χ. εύρεση της βίβλου που έχει χάσει ένας ιερέας), αλλά και δοκιμασιών που δεχόμαστε ν’ αναλάβουμε κι έχουν να κάνουν με την εξουδετέρωση ολόκληρων συμμοριών. Αν κάποιος δε θέλει να χάσει το παραμικρό απ’ όσα έχει να του προσφέρει το παιχνίδι της Ink Stains Games σίγουρα θα θελήσει να ολοκληρώσει πολλά απ’ αυτά τα, τρόπον τινά, side quests.

Τα μόνα παράπονα που προκύπτουν τελικά απ’ το περιεχόμενο του “12 Ιs Better Than 6” έχουν να κάνουν με την μικρή κατ’ ουσία διάρκεια, καθώς και με το μάλλον βιαστικό φινάλε του, που δε πλαισιώνει σωστά το υπόλοιπο story, αφήνοντας σημαντικά ερωτήματα αναπάντητα. Ακόμη κι έτσι όμως, δε μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί ότι τ’ αποτέλεσμα της δουλειάς των developers ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει κατά τη διάρκεια της Kickstarter καμπάνιας του. Άξιο αναφοράς επίσης είναι ότι ενώ το αρχικό πλάνο προέβλεπε κυκλοφορία τον Μάρτιο του 2016, εντούτοις αυτή πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του παρόντος έτους. Μήπως όμως αυτό αιτιολογεί και το ολίγον περιορισμένο περιεχόμενο;

12 Is Better Than 6 Snap6Ο χάρτης μέσω του οποίου κινούμαστε

Πριν κλείσω το review θα ήθελα ν’ αναφερθώ και στον τίτλο του παιχνιδιού, που έχει το δικό του γούστο. Αρχικά ήμουν βέβαιος ότι αναφερόταν στις δώδεκα σφαίρες που μπορεί να δεχθεί η θαλάμη της μονόκανης καραμπίνας, σε σχέση με τις έξι σφαίρες του revolver. Όταν όμως έρχεται η στιγμή που μπορούμε ν’ αγοράσουμε δεύτερο εξάσφαιρο, ο έμπορος λέει “12 Is Better Than 6”. Τελικά όμως ούτε εκεί κρύβεται η απάντηση. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην Kickstarter σελίδα του τίτλου, το να κριθείς από 12 ενόρκους σε δικαστήριο είναι καλύτερο απ’ το να σε κουβαλήσουν 6 άνθρωποι σε φέρετρο. Πρόκειται λοιπόν για παραλλαγή του ιδιωματικής φράσης “I’ d rather be judged by 12 than carried  by 6”. Είδατε τι μαθαίνει κανείς μέσω της ενασχόλησης με video games;

ΞΥΠΝΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Πού και πού χρειάζεται ν’ ασχολείσαι με τίτλους σαν τον συγκεκριμένο, για να θυμάσαι τις gaming ρίζες σου. Ειδικά όσοι είμαστε λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαμε φάει ώρες και ώρες σε side scrolling ή top down shooters, αλλά και platform games, τόσο σε 8-bit και 16-bit μηχανήματα, οπότε ίσως μπορούμε να εκτιμήσουμε λιγάκι παραπάνω το “12 Is Better Than 6”. Αν τώρα κάποιος μου πει ποιο handheld game της Casio του φέρνει στο μυαλό, θα του βγάλω το σομπρέρο.

12 Is Better Than 6 Snap7Όταν μιλάνε δύο εξάσφαιρα ταυτόχρονα, τ’ αποτέλεσμα είναι κάπως έτσι

Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, τα FPS να έχουν επικρατήσει ολοκληρωτικά, τα φανταχτερά γραφικά να θεωρούνται από πολλούς εκ των ουκ άνευ, πάντα όμως θα υπάρχει χώρος για δημιουργίες σαν αυτή που ανέλαβε να κάνει publish η Pinkapp Games και κοινό που θα εκτιμάει, θα επιβραβεύει και θ’ απολαμβάνει τέτοιες προσπάθειες. Μου έβγαλε την πίστη μέχρι να το τελειώσω, κινδύνεψαν το ποντίκι, το πληκτρολόγιο, μέχρι και το monitor του PC μου, ήδη όμως σκέφτομαι….πόσο δύσκολο να είναι άραγε στο hard level;

karkasSpecs 3

Pros

  • H ιδιαίτερη αισθητική του
  • Εξαιρετικό soundtrack
  • Τα διάφορα perks του προσδίδουν επιπλέον ενδιαφέρον
  • Θ’ αποτελέσει μία πολύ ισχυρή πρόκληση για την πλειοψηφία του gaming κοινού
  • Δίνει πνοή σ’ ένα είδος που έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί

Cons

    • Η αδικία που εντοπίζεται στην αποτελεσματικότητα των πυροβολισμών μας υπό γωνία, όντας ο χαρακτήρας μερικώς καλυμμένος πίσω από κάποιο αντικείμενο
    • Το story κλείνει άτσαλα
    • Απουσία voice overs
    • Αρκετά σύντομη διάρκεια
 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

10 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL