REVIEWS

3 MINUTES TO MIDNIGHT

Το 3 Minutes to Midnight της Ισπανικής Scarecrow Studio, μιας μικρής ομάδας ανάπτυξης που ως έχει ως motto “we make point-and-click adventure games”, είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα adventures των τελευταίων ετών. Αρχικά, ξεκίνησε την πορεία του το 2019 με μια επιτυχημένη Kickstarter καμπάνια, η οποία είχε ως ενδεικτική ημερομηνία κυκλοφορίας τον Ιούνιο του 2020 (!).

Προφανώς, αυτό δε συνέβη, καθώς οι άνθρωποι πίσω από την ομάδα ανάπτυξης αποφάσισαν να μην μείνουν στα βασικά μιας τυπικής adventure περιπέτειας που θα διαρκούσε λίγες ώρες και στη συνέχεια θα περνούσε στη λήθη, αλλά να δημιουργήσουν κάτι πολύ δυνατό, που θα ήταν σημείο αναφοράς για τα επόμενα χρόνια. Αναμφίβολα, μια πολύ μεγάλη πρόκληση για τον παρθενικό τίτλο ενός indie studio, απόφαση που όμως δημιούργησε μερικά θέματα ως προς την αξιοπιστία του. Οι καθυστερήσεις έδιναν και έπαιρναν, από εξάμηνες μέχρι ετήσιες, ενώ τα ελάχιστα updates όσον αφορά την πορεία ανάπτυξής του, κατέληξαν στο σημείο κάποιοι να πιστέψουν ότι το project δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ.

Όταν δεν θυμάσαι ούτε την ίδια σου τη μάνα, μάλλον κάτι πάει στραβά…

Τελικά, οι φόβοι αυτοί διαψεύστηκαν και στις 22 Αυγούστου 2024, το 3 Minutes to Midnight ήταν έτοιμο προς κυκλοφορία. Το ερώτημα είναι, άξιζε αυτή η αναμονή και η ομάδα από την Ισπανία κατόρθωσε να ανταπεξέλθει στις τεράστιες προσδοκίες που η ίδια δημιούργησε;

Η απάντηση δεν είναι εύκολο να δοθεί. Κυρίως, γιατί το παιχνίδι, από την πρώτη στιγμή που ξεκινά κάποιος να παίζει, αντιλαμβάνεται ότι βρίθει από ποιότητα και μεράκι. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα point ‘n’ click adventures που έχουμε δει, γεμάτο ζωηρά χρώματα, λεπτομερέστατους σχεδιαστικά χαρακτήρες, πανέμορφες τοποθεσίες με έξοχους χρωματισμούς, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει ένα πολύ ισχυρό καστ από voice actors, όπου ακόμα και ο πιο μικρός (σε ρόλο) χαρακτήρας, έχει τη δική του, μοναδική φωνή. Η Scarecrow Studio δεν άφησε τίποτα στην τύχη και είναι ηλίου φαεινότερο ότι στα πέντε χρόνια ανάπτυξης του παιχνιδιού, μεσολάβησαν αμέτρητες ουσιαστικές εργατοώρες.

Να μια λογική εξήγηση.

Ωστόσο, στο «ζουμί» του παιχνιδιού, δηλαδή η ιστορία, η πλοκή, οι χαρακτήρες και οι διάλογοι, εκεί η κατάσταση είναι λίγο διφορούμενη, αν και ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Το 3 Minutes to Midnight μας τοποθετεί στα τέλη της δεκαετίας του 1940, λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε μια μικρή πόλη (δεν ονοματίζεται) του Νέου Μεξικού.

Πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού είναι η Betty Anderson, μια καθ’ όλα ατίθαση νεαρή, η οποία ξυπνά απότομα από μια μεγάλη έκρηξη που τράνταξε την ησυχία της πόλης. Η έκρηξη αυτή προήλθε από κάποιο σαμποτάζ στο φράγμα της περιοχής, η οποία με τη σειρά της δημιούργησε και αλλά προβλήματα, όπως για παράδειγμα τη διακοπή των τηλεπικοινωνίων, με κυριότερο όμως το γεγονός ότι…κανείς δεν θυμάται τίποτα. Τόσο η Betty όσο και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης, ξύπνησαν με αμνησία και δεν μπορούν να ανασύρουν από τη μνήμη τους ούτε καν το όνομά τους, πόσο μάλλον τι συνέβη την προηγούμενη ημέρα ή τι ήταν αυτή η έκρηξη.

Παρατηρήστε καλά τα βιτρώ του ναού!

Η Betty, από τη φύση της περίεργη και ανακατώστρα, θα αρχίσει να ερευνά τι συμβαίνει, έχοντας όμως ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει και την πάγια άρνηση της μητέρας της και δημάρχου Eliza Barret, να τη βοηθήσει, θεωρώντας τη ανώριμη και γενικά… επικίνδυνη (όχι άδικα). Το μυστήριο όμως γίνεται πιο ενδιαφέρον, καθώς, μια στρατιωτική βάση στήνεται εν μια νυκτί, κοντά στην πόλη της, με έντονη τη διάθεση των αξιωματικών να εμποδίσουν τους πολίτες να πλησιάσουν σε αυτή ή να απαντήσουν σε τυχόν ερωτήσεις…

Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, καθώς η υπόθεση περιπλέκεται όλο και περισσότερο όσο η Betty προοδεύει στην έρευνά της (σιγά μην καθόταν να ακούσει τη μάνα της), καθώς εξέχουσες προσωπικότητες και υπηρεσίες εμπλέκονται σε αυτή, όπως ο πρόεδρος Truman, η Ρωσική αντικατασκοπεία (πρo-KGB), το FBI αλλά και τα…chipmunks. Μην εκπλήσσεστε από το τελευταίο, καθώς το 3 Minutes to Midnight είναι κατά κύριο λόγο, ένα χιουμοριστικό adventure, οπότε υπάρχουν δεκάδες καταστάσεις που ξεφεύγουν από τη γήινη πραγματικότητα και υιοθετούν πολύ πιο «ανάλαφρες»/υπερφυσικές επεξηγήσεις για τα τεκταινόμενα. Αλίμονο, ως και το Necronomicon υφίσταται, ως μέρος μιας σειράς από γρίφους!

Τι δουλειά έχει ο στρατός ξαφνικά, σε μια απομονωμένη πόλη του Νέου Μεξικού;

Μιας και αναφερθήκαμε στους γρίφους, το 3 Minutes to Midnight κυμαίνεται σε μεσαία προς χαμηλή δυσκολία, με ελάχιστες ως μηδαμινές moon-logic καταστάσεις, με το παιχνίδι να βοηθά τον παίκτη τακτικά με διάφορα hints, είτε οπτικοακουστικής φύσεως είτε παρακολουθώντας την πρωταγωνίστρια να μονολογεί τι πρέπει να κάνει. Εκεί που κερδίζει χαρακτηριστικά τις εντυπώσεις είναι στο γεγονός ότι υπάρχουν περισσότερες από μία δυνατές λύσεις, σχεδόν σε κάθε πρόκληση που παρουσιάζεται μπροστά μας. Αν όχι για πρώτη φορά, έχουμε πολλά χρόνια να δούμε να υλοποιείται κάτι τέτοιο τόσο καλά, που δικαιολογεί και τα χρόνια ανάπτυξης του παιχνιδιού. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων λοιπόν, η λύση μπορεί να έρθει είτε μέσω του διαλόγου είτε μέσω τη χρήση αντικειμένων και όχι απαραίτητα συγκεκριμένων κάθε φορά.

Σε αρκετές δε περιπτώσεις διαλόγων, έχουμε μόνο μια ευκαιρία να δώσουμε τη σωστή απάντηση, προκειμένου να αποφύγουμε, παραδείγματος χάρη, το ψάξιμο δυο-τριών αντικειμένων που θα μας φέρουν στην επιθυμητή κατάληξη. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μας επιτρέπεται όντως να φερθούμε «άσχημα» σε κάποιον χαρακτήρα, γεγονός που έχει μετέπειτα επιπτώσεις (το παιχνίδι μας ενημερώνει γι’ αυτή την περίπτωση, οπότε αν δεν μας ικανοποιεί, μπορούμε να κάνουμε load μια προηγούμενη θέση). Εξάλλου, το παιχνίδι διαθέτει τέσσερα διαφορετικά «μονοπάτια», αλλά και φινάλε, ανάλογα με τις επιλογές που έχουμε κάνει κατά τη διάρκεια του. Συνεπώς, το replayability είναι, αναμφίβολα, μέσα στα ισχυρά ατού του 3 Minutes to Midnight, μαζί με την τεράστια διάρκεια του. Για το πρώτο playthrough χρειάστηκαν 17 ώρες για να ολοκληρωθεί, κάτι που σημαίνει ότι πιθανότατα το παιχνίδι είναι το μεγαλύτερο στο είδος του ever, αν συνυπολογίσουμε το ότι μπορεί να παιχθεί συνολικά έως τέσσερις φορές.

Η ψηφοθηρία είναι ένα από τα βασικά μελήματα της Eliza.

Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος ότι όντως  το παιχνίδι θα αρέσει τόσο πολύ σε κάποιον, ώστε να θέλει να επιστρέψει άλλες τρεις φορές σε αυτό, καθώς αντιμετωπίζει ορισμένα δομικά προβλήματα, κυρίως στους χαρακτήρες που συνθέτουν την περιπέτεια και στους διαλόγους που τους συνοδεύουν. Κατ’ αρχήν, η Betty δεν είναι και η πιο συμπαθητική πρωταγωνίστρια που έχουμε δει, όντας κατά κύριο λόγο ένα κακομαθημένο κοριτσόπουλο του κολλεγίου, με μηδαμινή ενσυναίσθηση και τάσεις καταστροφής των πάντων, στο στυλ του Rufus των Deponia, πλην την ατζαμοσύνη του. Σε συνδυασμό με τη τσιριχτή φωνή της, θα βρεθούν αρκετοί παίκτες που δεν θα νοιώσουν ευχάριστα χειρίζοντας τη. Πιθανότατα, αυτό να έγινε επίτηδες από τους δημιουργούς, αλλά γενικώς, εκτιμούμε ότι στα adventures που οι παίκτες δεν μπορούν να ταυτιστούν με τον βασικό πρωταγωνιστή, δύσκολα διατηρούν το ενδιαφέρον τους.

Αντίθετα, η Eliza Barret, την οποία επίσης θα χειριστούμε για αρκετή ώρα, είναι σαφώς πιο προσεγμένη, όντας μια ψυχρή και φιλοχρήματη πολιτικός, με το φλεγματικό της χιούμορ να είναι spot on. Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες που θα συναντήσουμε είναι μάλλον ασυνήθιστοι και συχνά καταλήγουν ολίγον τι αντιπαθητικοί. Σίγουρα όμως, ξεχωρίζουν ο σερίφης Amos και η μανία του με τα chipmunks και τα conspiracy theories και ο αγράμματος Ben που κυνηγάει μανιωδώς τους… κομμουνιστές, αλλά από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από την υλοποίηση τους. Ο δε Mike, ο ιδιοκτήτης του χειρότερου και πιο βρώμικου εστιατορίου σε ολόκληρη την Αμερική, είναι σχεδόν αποκρουστικός και καθόλου αστείος.

Ενας πολύ ωραίος τρόπος να περάσεις την ώρα σου, είναι να παίζεις γκολφ με παλιά μπουκάλια μπύρας. Χρήσιμη πληροφορία για ορισμένους γρίφους…

Πάντως αξιοσημείωτη είναι η απόπειρα να δημιουργηθεί ένα πλήρες «βιογραφικό» για όλους τους συνομιλητές μας, καθώς μέσω των (ενίοτε φλύαρων) διαλόγων, μπορούμε να μάθουμε τα πάντα γι’ αυτούς. Απλά, η πλειονότητα των χαρακτήρων δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο πιστεύουν οι δημιουργοί του, όπως επίσης και το χιούμορ δεν είναι πάντοτε τόσο επιτυχημένο όσο νομίζει.

Σύμφωνοι, το χιούμορ είναι κάτι υποκειμενικό για τον καθένα, ωστόσο το 3 Minutes to Midnight πέφτει συνεχώς στην κατηγορία “hit and miss”. Ομολογώ ότι γέλασα σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ σε κάποιες άλλες το «αστείο» είτε τραβούσε τόσο πολύ, που απλά έπαυε να είναι, είτε δεν ήταν τόσο αστείο εξαρχής για να στηθεί μια ολόκληρη σεκάνς γύρω από αυτό. Το δε «σπάσιμο του 4ου τοίχου» θα μπορούσε να πραγματοποιείται με μικρότερη συχνότητα, αν και εκεί ακούστηκαν μερικές από τις πιο έξυπνες ατάκες του παιχνιδιού.

Η πιθανότερη κατάληξη του γνωστού αρχαιολόγου.

Εν ολίγοις, το 3 Minutes to Midnight είναι ένα προσεγμένο και ικανοποιητικό adventure, απλά δεν κατορθώνει να γίνει το “next big thing” που τόσο πολύ επιθυμούσε η ομάδα ανάπτυξης. Τεχνικά είναι άψογο, δεν παρατηρήσαμε κανένα bug καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας, ενώ και στο θέμα των controls, είναι αυτό που ακριβώς θα περίμενε κάποιος από ένα σύγχρονο point ‘n’ click adventure. Προσωπικά, θα ήθελα να μου αρέσει περισσότερο, αλλά εν τέλει αυτό που έλαβα ήταν ένα τεράστιο, «χορταστικό» σε διάρκεια adventure, που διηγείται μια συμπαθέστατη ιστορία (όχι κάτι συγκλονιστικό), αλλά δεν κατόρθωσε να με κάνει να το λατρέψω και να θέλω διακαώς να το επισκεφθώ ξανά.

Εντούτοις, η αρχή έγινε με θετικό πρόσημο και αναμένουμε με ενδιαφέρον τα επόμενα βήματα της Scarecrow Studio. Ελπίζουμε σε λιγότερο από μια δεκαετία (όπως και οι ίδιοι αναφέρουν στους τίτλους τέλους του φτωχού και “to be continued” φινάλε του).

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 78%

78%

The hands that threaten doom

Τεράστιο σε διάρκεια, προσεγμένο, αλλά με κάποια "θέματα" στα κείμενα και τους χαρακτήρες, που δεν του επιτρέπουν να φτάσει τις κορυφές του είδους.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL