ANOTHER WORLD 20th ANNIVERSARY EDITION
Είναι αρκετά έως πολύ δύσκολο να γράψεις κείμενο κριτικής για ένα από εκείνα τα παιχνίδια που έχουν δημιουργήσει το δικό τους θρύλο στην ιστορία των video games και θεωρούνται πρωτοποριακά και εξόχως σημαντικά για την πορεία ολόκληρης της βιομηχανίας. Το Another World είναι ένα εξ’ αυτών. Ευκαιρίας δοθείσης, λόγω της μεταφοράς στα PCs της επετειακής έκδοσης των 20 ετών από την πρώτη κυκλοφορία του, κρίναμε ότι μία παρουσίαση ήταν απαραίτητη.
Η εν λόγω επανακυκλοφορία δεν φέρει σημαντικές διαφορές σε σχέση με το remake που είδαμε το 2006 κι αυτός είναι προφανέστατα ο σημαντικότερος λόγος που η 20th Anniversary edition άργησε κατά δύο χρόνια να μας έρθει. Εμείς θα εξετάσουμε συνολικότερα το remake του αρχικού τίτλου, θα δούμε τι έχει να μας προσφέρει έναντι του πρωτότυπου και θα σκαλίσουμε τις αναμνήσεις μας, εκείνες που συνοδεύουν το ταξίδι του ήρωα σε έναν αφιλόξενο κόσμο…
22 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…
Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Lester, ένας κοκκινομάλλης νεαρός επιστήμονας, ο οποίος διεξάγει ορισμένα πειράματα φυσικής. Κατά τη διάρκεια μίας βροχερής νύχτας κι ενώ ο Lester εργάζεται πάνω στον επιταχυντή σωματιδίων που διαθέτει, ένας κεραυνός χτυπά το εργαστήριο, με αποτέλεσμα να αλλοιώσει τη διαδικασία του πειράματος και να μεταφέρει τον ήρωά μας σε έναν εξωγήινο πλανήτη. Η προσπάθεια του Lester να επιβιώσει και να δραπετεύσει από το άγνωστο περιβάλλον έχει μόλις ξεκινήσει.
Προσπάθεια τεχνικής ανάλυσης του Another World, έστω και στη remade μορφή τους, δε θα είχε ιδιαίτερο νόημα και σίγουρα πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα που συνοδεύουν τον παρόντα τίτλο. Για την απόδοση του animation των χαρακτήρων χρησιμοποιείται η τεχνική του rotoscoping, ενώ η οπτική απόδοση του εξωγήινου πλανήτη γίνεται με τη χρήση πολυγώνων. Μπορεί τα γραφικά, ακόμη και στη σημερινή, Full HD, μορφή τους, να φαντάζουν τραγικά φτωχά και ιδιαιτέρως χοντροκομμένα έναντι εκείνων άλλων παιχνιδιών, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας πρέπει πάντα να κρατάμε τη σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με μία δημιουργία που στηρίχθηκε, στην πρώτη και αυθεντική μορφή της, στη δύναμη που διέθεταν 16-bit μηχανήματα της δεκαετίας του ’80 και του ‘90, όπως ο Atari ST και η Amiga 500. Συνεπώς, ακόμη και το ανέβασμα της ανάλυσης από τα 320×200 στα 1920×1080 pixels αδυνατεί να την καταστήσει “όμορφη” στις μέρες μας, πάντα υπό τη νοοτροπία διατήρησης της τεχνικής των πολυγώνων. Δίχως αμφιβολία όμως, η απόφαση ήταν ολόσωστη, αφού σε κάθε άλλη περίπτωση θα χανόταν ο χαρακτήρας και η αυθεντικότητα του πνευματικού τέκνου του Eric Chahi. Σημειώστε ότι με το πλήκτρο P μπορείτε ανά πάσα στιγμή να μεταφερθείτε στην πρωτότυπη, 320×200, ανάλυση, για να θυμηθείτε πώς ήταν το παιχνίδι.
Παρομοίως, ο ηχητικός τομέας φαντάζει εξίσου φτωχός. O Chahi είχε επίτηδες διαλέξει να λείπει η παραμικρή φωνή και ομιλία εντός παιχνιδιού –και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς άλλωστε, εφόσον μιλάμε για εξωγήινο πλανήτη-, ώστε να ενισχύσει την αίσθηση μοναξιάς του Lester και το απόκοσμο στοιχείο που κυριαρχεί. Ως εκ τούτου, πλην ορισμένων ηχητικών εφέ πυροβολισμών, εκρήξεων, κραυγών και μουγκρητών, τα οποία φυσικά στην παρούσα έκδοση είναι επανεπεξεργασμένα, επικρατεί πλήρης ησυχία, η οποία σπάει μονάχα κατά την τελική σεκάνς. Εκεί όμως ο παίκτης ανταμείβεται με ένα πολύ όμορφο κομμάτι, που “στέκεται” άνετα ακόμη και στις μέρες μας (ποιος είπε άλλωστε ότι η καλή μουσική έχει ηλικία;), ενώ μαρτυρά ξεκάθαρα και τις 16-bit καταβολές του.
Ο χειρισμός, ο οποίος μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε μέσω πληκτρολογίου είτε μέσω gamepad, είναι αρκετά απλός. Όσον αφορά στο πρώτο, το οποίο και χρησιμοποίησα προσωπικά, με το πάτημα του αριστερού Ctrl κι ενώ κρατάμε πατημένο το πλήκτρο κατεύθυνσης ο Lester τρέχει, με το αριστερό Shift ή το Up επιτυγχάνουμε άλμα, ενώ με το αριστερό Ctrl πυροβολούμε, αφότου αποκτήσουμε το όπλο, στο δεύτερο επίπεδο. Κρατώντας το πατημένο, δημιουργούμε μία ασπίδα για τον Lester, που τον προστατεύει για κάποιο διάστημα από τα αντίπαλα πυρά, ενώ περαιτέρω πάτημά του επιφέρει είτε ισχυρό πυροβολισμό από μεριάς μας, ικανό να διαλύσει μία τέτοια αντίπαλη ασπίδα, είτε έκρηξη, που θα ανοίξει πόρτες και τοίχους ή θα δημιουργήσει δρόμο (π.χ. διαλύοντας βράχους) για να προχωρήσουμε περαιτέρω εκεί όπου φαίνεται να έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο.
ΕΣΥ ΑΛΛΑΞΕΣ Ή ΕΓΩ ΕΓΙΝΑ ΙΚΑΝΟΤΕΡΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ;
Δεν είναι λίγοι οι παίκτες που θυμούνται με σχετικό τρόμο την εμπειρία παιξίματος του Another World, λόγω του πολύ υψηλού επιπέδου δυσκολίας του. Οι επιταγές της σύγχρονης εποχής, όπου τα games αντιμετωπίζονται υπό διαφορετικό πρίσμα και τα διέπει άλλη λογική, δεν επιτρέπουν ανάλογα υψηλό δείκτη. Ως εκ τούτου, τα checkpoints έχουν πυκνώσει αισθητά κι είναι ακόμη περισσότερα κι από εκείνα της 15th Anniversary edition. Την ίδια στιγμή όμως, έχει προστεθεί κι ένα επιπλέον επίπεδο δυσκολίας, για τους σκληροπυρηνικούς παίκτες. Το σίγουρο είναι ότι σε ορισμένα σημεία όπου απαιτούνται γρήγορα αντανακλαστικά αλλά και πατήματα ακριβείας στα πλήκτρα (π.χ. σε ορισμένα άλματα), θα χάσετε πολλές φορές μέχρι να τα καταφέρετε.
Η πρόοδός μας βασίζεται πρωτίστως στην εξολόθρευση των οπλισμένων αντιπάλων μας και δευτερευόντως στην επίλυση ορισμένων γρίφων. Όσον αφορά στην πρώτη, η τακτική που αποδεικνύεται πιο αποδοτική συνίσταται στη δημιουργία ασπίδας και στην έγκαιρη καταστροφή εκείνων των εχθρών μας, ώστε να μπορούμε να τους σκοτώσουμε. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι αντίπαλοι είναι τρεις και τέσσερις, οπότε απαιτούνται γρήγορες κινήσεις. Σχετικά με τη δεύτερη, υφίστανται δύο-τρία σημεία που ενδέχεται να σας προβληματίσουν σοβαρά, καθώς δεν έχουμε το παραμικρό hint σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε. Προ 22 ετών στα σημεία αυτά μπορούσαμε να κολλήσουμε επί ημέρες και τελικά τη λύση να την έδινε ο φίλος-κολλητός μας που επίσης έπαιζε το παιχνίδι. Σήμερα, μια ματιά στο Youtube αρκεί για να πούμε «έλα ρε, αυτό έπρεπε να κάνω;”.
Εν τέλει το Another World έρχεται να επιβεβαιώσει ορισμένους σύγχρονους ισχυρισμούς, αλλά και να διαψεύσει πανηγυρικά έναν άλλο. Οι πρώτοι αφορούν στο ότι υπάρχουν παιχνίδια του παρελθόντος που διατηρούν τη λάμψη και την ατμόσφαιρά τους μέχρι και σήμερα και μέσα από ένα προσεγμένο remake είναι σε θέση να αναβιώσουν με επιτυχία την εμπειρία που μπορεί ο καθένας –κι ειδικότερα οι νεότεροι σε ηλικία παίκτες- να έχει μαζί τους. Τα εξόχως θετικά σχόλια που έχουν συνοδεύσει το συγκεκριμένο μέσα σε αυτή τη μακρά πορεία των 22 χρόνων ύπαρξής του μόνο άστοχα και υπερβολικά δεν αποδεικνύονται, πόσω μάλλον αν αναλογιστούμε τη μορφή που είχαν τα video games εν έτει 1991, όταν και έκανε την εμφάνισή του. Κι αν τότε ήταν η Delphine Software εκείνη που αποφάσισε να δείξει εμπιστοσύνη στον Chahi, σήμερα είναι η Focus Home Interactive εκείνη που ανέλαβε να φέρει στις οθόνες μας αυτό το πραγματικό αριστούργημα.
Η…. πολυτραγουδισμένη θεωρία που άμεσα καταρρίπτεται είναι εκείνη της μεγάλης διάρκειας των παλιών παιχνιδιών. Βέβαια για τον προκείμενο τίτλο οι κατηγορίες περί μικρής διάρκειάς του εμφανίστηκαν από τότε που κυκλοφόρησε, εξ’ ου και ο Chahi φρόντισε να προσθέσει ένα ακόμη επίπεδο στις εκδόσεις για PC και Mac, ενώ στις Anniversary editions περιλαμβάνονται και οι επιπλέον εχθροί που είχαν κάνει την εμφάνισή τους στα ports που δημιουργήθηκαν για τις κονσόλες. Ακόμη κι όλα τα παραπάνω όμως, ακριβώς λόγω της ύπαρξης αρκετών checkpoints πλέον, αδυνατούν να κρύψουν ότι η ολοκλήρωση του Another World είναι υπόθεση περίπου δύο ωρών (τόσο μου πήρε στο normal επίπεδο δυσκολίας). Οπότε μπορούμε να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε ότι μόνο οι σύγχρονες παραγωγές αποδεικνύονται πολύ σύντομες προς ολοκλήρωση και να αναλογιστούμε ότι σημαντικά μεγάλο μερίδιο στο χρόνο που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στο φινάλε μίας περιπέτειας παίζει και το όποιο save/checkpoint σύστημα έχει και κατά πόσο αυτό μας αναγκάζει να παίζουμε ξανά και ξανά μεγάλα μέρη της συνολικής δράσης της.
Μέσα σε αυτές τις δύο ώρες όμως που διαρκεί η περιπλάνησή μας στον αφιλόξενο πλανήτη, αιτιολογείται πλήρως η περιγραφή του Another World ως “action-adventure platformer”. Πέραν των εμποδίων που καλούμαστε να περάσουμε βασιζόμενοι στα αντανακλαστικά μας, δε λείπουν και τα σημεία όπου χρειάζεται να παρατηρήσουμε με πολλή προσοχή το περιβάλλον, ώστε να κατανοήσουμε τι πρέπει να πράξουμε. Δεν υπάρχει κανένα αδιέξοδο στον εξωγήινο κόσμο, οπότε οπουδήποτε νιώσετε ότι βρίσκεστε ενώπιον ενός τέτοιου, πολύ απλά δεν έχετε καταλάβει τι ακριβώς πρέπει να κάνετε για να προχωρήσετε παρακάτω.
ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Η 20th Anniversary edition κοστολογείται στα €10 στο Steam, ποσό που κρίνεται αρκετά υψηλό, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι την ίδια στιγμή η προ επταετίας επανέκδοση στοιχίζει $10 στο GoG.
Όσοι είστε άνω των τριάντα και θυμάστε τον εαυτό σας να παίζετε τον εν λόγω τίτλο στην Amiga 500, τον Atari ST ή κάποιο άλλο μηχάνημα εκείνης της εποχής, ξέρω ότι αυτά τα €10 πιθανώς δε θα σας εμποδίσουν απ’ το να το αποκτήσετε ξανά, για να αναβιώσετε την εμπειρία που είχατε μαζί του. Οι υπόλοιποι, στην πρώτη προσφορά που θα το βρείτε (π.χ. με μία όμορφη έκπτωση της τάξης του 50%), αξίζει να το προμηθευτείτε, καθώς αναμφίβολα αποτελεί κομμάτι της ιστορίας των video games. Να θυμάστε πάντα όμως ότι εξακολουθεί να μην είναι το πιο εύκολο παιχνίδι, απαιτεί και προϋποθέτει πολλή υπομονή από μεριάς σας και πιθανώς θα δοκιμάσει τα νεύρα σας σε ορισμένα σημεία του.
Αν περιμένατε να κλείσω το παρόν review με τον σύνηθες τρόπο, δηλαδή με τα θετικά, τα αρνητικά και μία βαθμολογία, θα σας απογοητεύσω. Θα ήταν τουλάχιστον άστοχο και άδικο να βαθμολογήσω το remake ενός παιχνιδιού σαν το συγκεκριμένο, του οποίου η μορφή είναι πολύ ιδιαίτερη, χώρια που ουσιαστικά μιλάμε για μία δεύτερη επανακυκλοφορία. Για όσους δεν είχατε έρθει ποτέ σε επαφή μαζί του κατά το παρελθόν, θέλω να πιστεύω ότι το παραπάνω κείμενο σας έδωσε μία ιδέα περί του περιεχομένου του, ώστε να είστε σε θέση να καταλάβετε αν θα σας ενδιέφερε η απόκτησή του ή όχι…
θυμάμαι πιτσιρικάς όταν είχε πρωτοβγεί το παιχνίδι,και καθόμασταν σαν αποβλακωμένα και χαζεύαμε την εισαγωγή,όπου ακόμα και τώρα την θεωρώ από τις καλύτερες έβερ!!!!!!
Εγώ πάλι άρχισα να ψήνομαι για να μη βάζουμε ποτέ βαθμό σε κανένα παιχνίδι, μ’αρέσει η φόρμα 😀
Πάντως εγώ όταν το είχα παίξει στο PC μου πιτσιρίκος, δεν μπορούσα να προχωρήσω πέρα από μερικές οθόνες και το παράτησα πολύ γρήγορα. Οπότε δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτό. :p Τώρα, ίσως σε κάποια πτώση τιμής, να δοκιμάσω τη συγκεκριμένη έκδοση…
Ω ναι! Μακάρι τα reviews γενικά και παντού να μην είχαν βαθμολογίες, αλλά μόνο κείμενο παρουσίασης, ανάλυσης και στο τέλος μια περιεκτική σούμα θετικών / αρνητικών στοιχείων. Εμπορικά βέβαια δεν “πουλάει” έτσι, αφού και οι gamers αναζητάν την ευκολία ενός τελικού βαθμού, χάνοντας την ουσία. Τέσπα, σόζ για το οφτόπικ του θέματατος, αλλά βρήκα την ευκαιρία :p
Ακριβώς τα ίδια και εγώ!
Εννοείται ότι κι εγώ είμαι υπέρμαχος των reviews άνευ βαθμολογίας, αλλά, κακά τα ψέματα, είναι ΠΟΛΥ δύσκολη μία τέτοια απόφαση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια εξήγησα επακριβώς γιατί έκρινα ότι δε θεώρησα σωστό να βάλω βαθμό, εξ’ ου και βλέπετε το κείμενο στη μορφή που έχει….:)
παιχνιδαρα….. τιμουσε επαξια εκεινο το pc speaker!
Ωραίο το review Μάνο, ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο! 🙂
Ωραία η ρετροσπεκτίβα, Μάνο και respect που το τελείωσες μέσα σε 2 ώρες (εγώ έκανα τουλάχιστον το διπλάσιο χρόνο). Ορθώς δεν έβαλες βαθμό στο τέλος γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ήταν αναντίστοιχος της εμπειρίας που αποκομίζει ο σημερινός παίκτης του Another World.
Παίζοντάς το, πάντως, για πρώτη φορά φέτος (πριν κάνα δεκαήμερο το τελείωσα) να σημειώσω ότι εγώ βρήκα κάποια dead ends, δηλαδή σημεία που το παιχνίδι δεν σε σκοτώνει αλλά έχουν πάψει να ισχύουν οι ικανές συνθήκες προόδου σου.
**Spoilers**
Ένα τέτοιο θυμάμαι π.χ. στο σημείο όπου πρέπει να ρίξεις την κατάλληλη στιγμή το φωτιστικό πάνω στο φρουρό κι ένα δεύτερο στην έξτρα οθόνη (αυτή που φαίνεται στο δεύτερο screenshot του review) όπου χρειάζεσαι τις χειροβομβίδες του αντιπάλου από τον παραπάνω όροφο για να ανοίξεις τούνελ, αλλά το παιχνίδι σε αφήνει να τον σκοτώσεις πρόωρα.
Όλα αυτά, βέβαια, με την επιφύλαξη ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που εγώ δεν βρήκα και ότι δεν έχει αλλάξει κάτι ριζικά στην 20th Anniversary Edition, μια κι εγώ έπαιζα την 15th που πουλάει το GOG.
Ορθή η παρατήρησή σου, απλά θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα ο παίκτης θα καταλάβει -αν έχει πράξει κάτι άλλο αυτού που έπρεπε- τι ακριβώς καλείται να κάνει, οπότε θα σπεύσει να πεθάνει, για να προβεί στη συνέχεια στις κατάλληλες κινήσεις. Υπ’ αυτή τη λογική λοιπόν ανέφερα ότι αδιέξοδο δεν υφίσταται.
Με άλλα λόγια, ευτυχώς το παιχνίδι δε σε αφήνει να προχωρήσεις πολύ και μετά να καταλάβεις ότι έπρεπε να έχεις κάνεις κάτι άλλο, κάτι που κατά το παρελθόν δυστυχώς βλέπαμε να γίνεται σε άλλους τίτλους ( *γκουχ, γκουχ* Sierra *γκουχ γκουχ*…:p )
Ριζικές αλλαγές μεταξύ 15th και 20th Anniversary δεν υφίστανται. Ειδικότερα όσον αφορά στο gameplay, εντοπίζονται στα πυκνότερα checkpoints που έχει η δεύτερη και στο επιπλέον διαθέσιμο επίπεδο δυσκολίας…
Σωστό αυτό, δεν σε αφήνει το παιχνίδι ν’αλλάξεις π.χ. κεφάλαιο προτού συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις προκοπή και πρέπει να φορτώσεις save ωρών (ή και ημερών, όπως συνέβαινε σε παλιότερα παιχνίδια). Ωστόσο, εγώ παιδεύτηκα αρκετά σε ορισμένα σημεία εξαιτίας της αβεβαιότητας για το αν είχα κάνει κάποια ολέθρια γκάφα ή όχι και δεδομένης της trial & error φύσης του παιχνιδιού έφαγα ώρα ώσπου να βγάλω άκρη και ν’ αυτοκτονήσω ηρωικά 🙁
Αυτό ακριβώς.
Με τα δεδομένα των σύγχρονων παιχνιδιών βέβαια, ακόμη κι αυτά τα σημεία στα οποία αναφερόμαστε είναι “καταδικαστέα”, δείγμα του πόσο έχει αλλάξει -ορθώς κατά τη γνώμη μου- η λογική δημιουργίας των video games και αποφυγής παιδεμού του παίκτη.
Χαζός ήταν ο Chahi άλλωστε που είχε προσδιορίσει από τότε το παιχνίδι του ως “action adventure”; Ήξερε τι έκανε ο άνθρωπος…:p