CHICKEN POLICE: INTO THE HIVE!

Το Chicken Police των The Wild Gentlemen βρίσκεται μέσα στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα πίσω στο 2020. Η υποβλητική ατμόσφαιρα noir, τα ντετεκτιβίστικα κλισέ, η ενδιαφέρουσα ιστορία, και, ίσως το κυριότερο, το βαθύτατο lore του καλοσχεδιασμένου, ανθρωπομορφισμένου κόσμου του, με άφησαν να προσμένω πως και πως για την ώρα που θα μπορέσω να τον ξαναεπισκεφτώ. Σήμερα στις 7 Νοεμβρίου, τέσσερα χρόνια και δύο ημέρες μετά την κυκλοφορία του πρώτου game, αυτή η ώρα έφτασε επιτέλους: οι περιπέτειες του θρυλικού κοτοδίδυμου των Sonny Featherland και Marty MacChicken συνεχίζονται στο Chicken Police: Into the HIVE!

Σεναριακά βρισκόμαστε 3 χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου game, και ως αποτέλεσμα των πράξεων της “Chicken Police” στο φινάλε αυτού η εγκληματική αυτοκρατορία του Ibn Wessler στην Clawville έχει καταρρεύσει. Αυτό όμως δεν είχε και ιδιαίτερα ευεργετικά αποτελέσματα – για την ακρίβεια, τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, καθώς οι μέχρι πρότινος λακέδες του Wessler έχουν αυτονομηθεί σε μικρότερες συμμορίες οι οποίες αντιμάχονται σε όλη την πόλη, με την εγκληματικότητα να έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Το όλο κλίμα δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη και την αστυνομία της Clawville, η οποία ακόμα προσπαθεί να συνέλθει από ένα πραγματικό μακελειό που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης επιδρομής στο κρησφύγετο μιας συμμορίας με αποτέλεσμα το θάνατο 10 αστυνόμων και την καθήλωση του αρχηγού Bloodboyle σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Μέσα σε όλα αυτά αυξάνονται οι εντάσεις και στο Hive, το γκέτο στο οποίο έχουν κλειστεί όλα τα έντομα της Clawville ως αποτέλεσμα του περιβόητου Segregation Act. Οι άθλιες συνθήκες που επικρατούν εκεί αποτελούν πρόσφορο έδαφος για πολλούς. Αφενός η Golden Fang Clan, η συμμορία του μέχρι πρότινος πρωτοπαλίκαρου του Ibn Wessler, έχει εδραιωθεί στην περιοχή εκμεταλλευόμενη την απουσία οποιασδήποτε αστυνομικής δύναμης. Αφετέρου η New Unity Church, μια παραθρησκευτική οργάνωση που εμφανίστηκε ξαφνικά στην Clawville και απέκτησε υπερβολική δύναμη, δραστηριοποιείται στο Hive προσφέροντας φιλανθρωπικό έργο προς τα απελπισμένα έντομα.

Ως προς τα μέλη της “Chicken Police”… προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε έναν κόσμο όπου η ελπίδα αργοπεθαίνει μέρα με την ημέρα. Μέχρι που ένα βράδυ, ένα έντομο θα προσεγγίσει τον Sonny για να του προσφέρει μια νέα αστυνομική υπόθεση η οποία θα οδηγήσει το θρυλικό δίδυμο μέσα στο Hive, αλλά και σε κοσμοϊστορικά γεγονότα που ενδέχεται να αλλάξουν τη μοίρα ολόκληρου του κόσμου.

Καθίσταται σαφές πως στο Into the HIVE! το διακύβευμα μεγαλώνει. Σε αντίθεση με την ιστορία του πρώτου game, η οποία αφορούσε κυρίως γεγονότα εντός του υπόκοσμου Clawville αλλά και την προσωπική ιστορία του Sonny και της Chicken Police, στο sequel τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά καθώς πλέον μπαίνουν στο παιχνίδι βασιλείς, αρχηγοί κρατών, θρησκευτικοί ηγέτες, λοιποί VIPs, αλλά και διακρατική διπλωματία. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως χάνεται ο πιο προσωπικός παράγοντας ή πως δεν εμβαθύνεται περαιτέρω η ιστορία της ίδιας της Chicken Police.

Η κυρίως πλοκή επίσης είναι αρκετά πιο… dark, σε σχέση με το πρώτο game, αλλά δεν θα εμβαθύνω περαιτέρω σε αυτό προς αποφυγήν spoilers – αν και λογικά ήδη από το φινάλε του πρώτου Act θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται. Να σημειώσω επίσης πως, τελείως υποκειμενικά, η ίδια η ύπαρξη της New Unity Church σε συνδυασμό με τον Noir χαρακτήρα του game, μου έφερε κατά τη διάρκεια του playthrough στο νου παραπλήσια feelings με το θρυλικό Under a Killing Moon, χωρίς προφανώς αυτό να σημαίνει πως η οργάνωση είναι ταυτόσημη με την Crusade for Genetic Purity του UAKM.

Πάντως η αλήθεια είναι πως βρήκα την εξέλιξη της πλοκής στο Into the Hive! κατά ένα ελάχιστο ποσοστό έστω κατώτερη σε σχέση με την αντίστοιχη του original. Χωρίς να σημαίνει πως είναι κακή ή κάτι τέτοιο – απεναντίας – απλά αισθάνομαι πως η κλιμάκωση των γεγονότων έβγαζε περισσότερο νόημα (και όμορφα κλισεδιάρικα Noir vibes) εκεί. Έπαιξα ξανά τα δύο games back-to-back για να πιάσω το ακριβές feel, και αυτή η αίσθηση μου έμεινε σε αρκετά έντονο βαθμό.

Στο original ο Sonny εμπλεκόταν άμεσα στην ιστορία λόγω της στυγερής δολοφονίας μιας νεαρής κοπέλας που συναντάμε στο γραφείο του στην αρχή του game, αλλά και μέσω της εμφάνισης μιας μοιραίας γυναίκας η οποία (προφανώς) του έκανε αίσθηση. Στο sequel το προσωπικό investment του στην υπόθεση έρχεται μέσω ενός χαρακτήρας που δολοφονείται στο intro cutscene του game και για τον οποίο δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα είτε ως άτομο είτε ως προς τη σχέση του με τον Sonny (εμφανιζόταν και στο σύντομο Zipp’s Café spin-off, που κυκλοφόρησε πέρυσι και λαμβάνει χώρα ακριβώς πριν το Into the HIVE!, υπό τελείως άλλο context βέβαια). Όσο να πεις, όταν υπό αυτές τις συνθήκες έβλεπα τον Sonny να λέει στους διαλόγους “my friend is dead”, δεν αισθανόμουν την ίδια βαρύτητα ή το ίδιο investment στα λόγια του.

Ας σημειωθεί επίσης πως, όπως και στο original, έτσι και εδώ η τελευταία πράξη του game είναι αρκετά hit-or-miss. Κυρίως λόγω του ότι, εν μέσω των καταιγιστικών εξελίξεων της πλοκής στο ευρύτερο πλαίσιο, το ύστατο ending sequence του game καταλήγει να είναι… ένα lock-picking mini-game και ένας διάλογος.

Από πλευράς gameplay, μπορείτε να περιμένετε στο sequel λίγο-πολύ τα ίδια όπως και στο original, άντε ίσως με έναν ελαφρώς πιο παραδοσιακό adventurίστικο χαρακτήρα, καθώς πλέον υπάρχει η δυνατότητα για inventory-based γρίφους (συνδυασμός αντικειμένων) ή για την απευθείας χρήση αντικειμένων από το inventory προς πρόσωπα ή άλλα hotspots στον κόσμο. Μην περιμένετε όμως κοσμογονικές αλλαγές ως προς αυτό – το κυριότερο βάρος δίνεται για ακόμη μια φορά στα σύντομα mini-games και στην απλή εξάντληση των διαλόγων σε κάθε τοποθεσία για την περαιτέρω εξέλιξη της εκάστοτε πλοκής.

Ελαφρά διαφοροποίηση επέρχεται και στο mini-game της ανάκρισης. Σε αντίθεση με το original, όπου έπρεπε να διαλέξουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε να φτάσουμε σε ένα άλφα θετικό επίπεδο για να επιτύχει μια ανάκριση, πλέον ο αντίστοιχος μετρητής πηγαίνει και προς τις 2 μεριές, οπότε μπορούμε να αποσπάσουμε πληροφορίες από κάποιον παίζοντας είτε ως good cop (διαλέγοντας ευγενικές και/ή to the point ερωτήσεις) είτε ως bad cop (προσβάλλοντας και μιλώντας απότομα προς τον συνομιλητή). Περιττό να αναφερθεί βέβαια πως η επίτευξη του απολύτως θετικού σκορ στις ανακρίσεις ξεκλειδώνει έξτρα Codex Entries αλλά και τα αντίστοιχα achievements.

Βέβαια, όπως συνέβαινε και στο original, θεωρώ πως ο κύριος λόγος για να ασχοληθεί κάποιος με το Into the HIVE! είναι η ατμόσφαιρα και ο κόσμος περισσότερο παρά το gameplay. Και ως προς αυτό, το sequel είναι ένα κομμάτι puzzle που ενώνεται αρμονικά με το πρώτο game. Η Noir αισθητική, η καταθλιπτική ατμόσφαιρα στην πόλη της Clawville, η απήχηση real-life γεγονότων και συνθηκών, το ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ VOICE-ACTING (πραγματικά από τα κορυφαία δείγματα στην ιστορία των games ΔΙΧΩΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ), το προσωπικό δράμα, το ψήγμα ελπίδας που αχνοφαίνεται αλλά που δεν ξέρεις αν τελικά θα σβήσει τελείως, όλα όσα γνωρίσαμε στο original είναι και εδώ.

Έγραψα παραπάνω πως για τις ανάγκες του review έπαιξα τα 2 games back-to-back, και νομίζω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τα αντιμετωπίσει κανείς, ως συνεχόμενα κεφάλαια μιας εν εξελίξει ιστορίας. Να σημειωθεί επίσης πως μιλάμε πλέον και επίσημα για την ύπαρξη ενός ευρύτερου universe παιχνιδιών στον ανθρωπομορφισμένο κόσμο της Wilderness, καθώς, πέραν των Chicken Police games και του Zipp’s Cafe, έχει ανακοινωθεί και το MOSES & PLATO: Last Train To Clawville, μια παράλληλη ιστορία με πρωταγωνιστές δύο άλλους Detectives του Clawville PD η οποία έλαβε χώρα πριν τα γεγονότα του Into the HIVE! (και στο οποίο οι Moses και Plato εμφανίζονται ως NPCs, ερχόμενοι περιστασιακά και σε σύγκρουση με τις κότες).

Συλλογιζόμενος το Into the HIVE!, συνειδητοποιώ πως η ενασχόληση μαζί του μοιάζει με το να είμαστε μέλη αυτού του κόσμου και να διαβάζουμε τις νέες περιπέτειες της Chicken Police στους τόμους που συγγράφει η Meredith H. Marble. Παρά τις όποιες επισημάνσεις που μπορεί να κάνει κάποιος ως προς τα επιμέρους στοιχεία του gameplay και της ιστορίας, η αλήθεια είναι πως τον συγκεκριμένο τόμο τον διάβασα μονορούφι (μέση διάρκεια περί τις 6-7 ώρες, όπως και το πρώτο game), τον άφησα μόνο όταν ρόλαραν τα credits, και στο καπάκι τον ξαναδιάβασα για να δω τι μου ξέφυγε την πρώτη φορά. Αλλά, διάβολε, θέλω κι άλλο!

Go to discussion...