DOOM
Είναι μάλλον αυτονόητο να αναφέρουμε ότι το Doom της id Software είναι ο κυριότερος λόγος που παίζουμε FPS σήμερα. Ένα παιχνίδι-σταθμός που εξύψωσε το PC gaming στα ουράνια πίσω στο 1993, σε μια περίοδο που “αν είχες PC, άξιζε να παίζεις μόνο adventures και RPG’s”, ενώ η σαρωτική επιτυχία του δεν σταμάτησε εκεί, αλλά συνεχίστηκε ένα χρόνο μετά στο εξίσου καταπληκτικό Doom II: Hell on Earth και στα διάφορα expansions του που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς. Στη συνέχεια, η πορεία της id είναι λίγο-πολύ γνωστή, με πρόσωπα-κλειδιά της εταιρίας να αποχωρούν, τη τριλογία Quake να γράφει τη δική της ιστορία (το Quake IV είναι δουλειά της Raven Software, για τους κακεντρεχείς που νόμιζαν ότι το ξέχασα) και με το πολυπόθητο Doom ΙΙΙ να εμφανίζεται το 2004, με εμφανώς αλλαγμένο gameplay, αρκετά προσαρμοσμένο στα survival-horror πρότυπα. Αν και το παιχνίδι δίχασε το κοινό, ήταν ένας αξιόλογος τίτλος που έμελλε να ήταν και το προτελευταίο παιχνίδι που ο ευφυέστατος John Carmack συμμετείχε στη δημιουργία του, πριν το ακόμα πιο αμφιλεγόμενο RAGE.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, με την id Software να έχει ελάχιστη έως μηδαμινή σχέση με την εταιρία-φαινόμενο και να παρουσιάζει το τρίτο sequel της λατρεμένης αυτής σειράς, τιτλοφορούμενο ως DOOM… σκέτο, χωρίς τον αριθμό τέσσερα παραδίπλα. Προφανώς, η αναγραφή του ονόματος έχει διττή έννοια: αφενός προσδίδει περισσότερο στυλ ως όνομα παιχνιδιού να αναφέρεται η λέξη “καταδίκη” με κεφαλαία, αφετέρου υποδηλώνει ότι πρόκειται για ένα reboot της σειράς και μια καλή ευκαιρία να δείξει και στο κοινό που δεν είχε γεννηθεί καν τότε, τι εστί DOOM. Αν τελικά η id το πετυχαίνει, είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε ότι τα κατάφερε πολύ καλά.
Για να είμαστε δίκαιοι, η id Software είχε ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά της. Από τη μία, το Doom ως franchise θα έπρεπε να βρει τη θέση του ανάμεσα στα σύγχρονα FPS που, όσον αφορά τη τεχνολογία τουλάχιστον, είναι έτη φωτός μπροστά ακόμα και από τη τελευταία του εμφάνιση, από την άλλη υπάρχουν ακόμα ουκ ολίγοι οπαδοί των κλασικών παιχνιδιών, κυρίως από τη modding κοινότητα που συνεχίζει πεισματικά να τα «πειράζει», που το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν ήταν το νέο Doom να έμοιαζε με κάποιο φθηνό κλώνο του Call of Duty.
Ευτυχώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, όσο και αν υφίστανται κάποιες φιλότιμες προσπάθειες δημιουργίας ενός ορθολογικού σεναρίου. Πράγματι, το DOOM περιέχει κανονική υπόθεση, που βασίζεται μεν στο συνηθισμένο «εισβολή διαβόλων και τριβόλων στον πλανήτη Αρη», αλλά υπάρχουν σαφείς εξηγήσεις για όλα αυτά και μάλιστα μέσω εμβόλιμων cut-scenes και συνομιλίων με μερικούς περίεργους τύπους, όπως ο επιστήμονας Samuel Hayden που «ζει» πλέον στο σώμα ενός ανδροειδούς. Εκτός αυτού, στο παιχνίδι περιλαμβάνονται διάφορα codex collectibles που μπορείτε να πάρετε, στα οποία περιγράφονται περισσότερες πτυχές του σενάριου, εφόσον κάποιος ενδιαφέρεται να τα διαβάσει όλα αυτά ή κυνηγά το σχετικό achievement. Η ουσία όμως του DOOM παραμένει μία: εξολοθρεύστε κάθε είδους δαίμονα και αφήστε τις ερωτήσεις για αργότερα.
Σε αυτό το τομέα, το DOOM τα καταφέρνει περίφημα. Η βάση του gameplay στηρίζεται στην έντονη και υπερβίαιη δράση, τα πολλά όπλα και τους ακόμα περισσότερους εχθρούς που διψούν να σας κάνουν κομματάκια με τη πρώτη ευκαιρία. Το νέο DOOM είναι πραγματικά γρήγορο και απαιτεί από το παίκτη να συμπεριφέρεται ανάλογα προκειμένου να έχει ελπίδες επιβίωσης ενάντια στις ορδές των δαιμόνων που τον περιμένουν. Κοινώς ξεχάστε «τερτίπια» όπως cover-shooting, leaning και τα ρέστα: η λογική που ακολουθείται είναι σκληρό, αδυσώπητο και «αντρικό» shoot-to-kill, χωρίς πολλά φρου-φρου και αρώματα. Αν απορείτε κατά πόσο αυτή η λογική στέκει εν έτει 2016, η απάντηση είναι ότι στέκει αν έχει προηγηθεί σωστή και μελετημένη δουλειά.
Το νέο DOOM λοιπόν περιέχει όλα αυτά που θα περίμενε κανείς από αυτό. Μεγάλος αριθμός όπλων, χωρίς περιορισμούς στο κουβάλημα και χωρίς καν την ύπαρξη της έννοιας reloading. Super Shotgun, Plasma Gun, Rocket Launcher, Chaingun και δε συμμαζεύεται κάνουν ξανά την εμφάνισή τους για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Ευμεγέθεις χάρτες, που συνδέονται με στενά εφιαλτικούς διαδρόμους και ανοιχτές μεγάλες αρένες, όπου γίνονται συνήθως επικές σφαγές, αλλά και κάμποσα κρυφά μονοπάτια και μυστικά για όσους θέλουν να καμαρώνουν στο τέλος του κάθε level ότι τα ανακάλυψαν όλα. Εχθροί πολλών ειδών και μεγεθών που ο καθένας από αυτούς αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνος του: Imps, Hell Knights, Cacodemons, Barons of Hell… οι θιασώτες της σειράς γνωρίζουν καλά αυτά τα ονόματα. Προφανώς, οι άνθρωποι που απαρτίζουν πλέον την id είχαν διαβάσει καλά το μάθημά τους, αλλά προς τιμήν τους δεν έμειναν προσκολλημένοι στο παρελθόν, αλλά ενσωμάτωσαν και μερικές νέες ιδέες που λειτουργούν ευεργετικά προς όφελος του παιχνιδιού.
Η πιο χαρακτηριστική είναι τα λεγόμενα Glory Kills, όπου η λειτουργία τους έχει ως εξής: καθώς πυροβολείτε κάποιον δαίμονα, υπάρχει η πιθανότητα κάποια στιγμή να αρχίσει να τρεκλίζει (staggered), εξ’ ου και το σχετικό «γαλάζιο» χρωματάκι πάνω του. Αν πλησιάσετε εκείνη τη στιγμή και πατήσετε το melee button, τότε γίνεστε μάρτυρες μιας αιματηρής εκτέλεσης, διαφορετικής κάθε φορά ανάλογα από ποια γωνία επιτεθήκατε, όπου κατά τη διάρκειά της είστε άτρωτος και παράλληλα γεμίζετε με μια μικρή ποσότητα από health. Τα Glory Kills αποτελούν μια πρώτης τάξεως τακτική για να πάρετε τάχιστα ένα boost από health, εφόσον δεν υπάρχουν ήδη αρκετά medpacks στο χώρο ή δεν προλαβαίνετε να τρέξετε να τα πάρετε και κάποιες φορές τη μοναδική λύση επιβίωσης – health regeneration είπατε; Ας καγχάσω! Ίσως ακούγεται κάπως βαρετό να χρειάζεται να έχετε συχνά τόσο στενές επαφές με τους δαίμονες, όμως σας διαβεβαιώ ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς η εκτέλεση των Glory Kills είναι άμεση, δεν καθυστερούν το ρυθμό της δράσης, εντείνουν τη «καφρίλα» του παιχνιδιού και συνυπάρχουν αρμονικά με το ασταμάτητο shooting.
Παρόμοια εφαρμογή με τα Glory Kills έχει και το Chainsaw, που αποκτάτε λίγο αργότερα στο παιχνίδι, το οποίο έχει μεν περιορισμένη χρήση (χρειάζεται βενζίνη για να λειτουργήσει), αλλά είναι ικανό να κάνει κομμάτια και το πιο ισχυρό δαίμονα. Συνέπεια αυτού είναι να αποκτήσετε μια γερή «μπάζα» από πυρομαχικά για να συνεχίσετε απτόητοι τη γενοκτονία των δαιμόνων, οπότε το ορθόν είναι να κρατάτε το Chainsaw μόνο για τις περιπτώσεις που έχετε ξεμείνει εντελώς και βρίσκονται στο κατόπι σας δύο Barons of Hell. Εκτός αυτού, μη ξεχνάτε και το κρυφό χαρτί του BFG, που κάνει θριαμβευτική επιστροφή με εξίσου λιγοστά πυρομαχικά και αποτελεί φυσικά το ιδανικότερο όπλο για τα bosses, τα οποία θα σας δυσκολέψουν κομματάκι παραπάνω μέχρι να δαγκώσουν το χώμα.
Μιας και αναφερθήκαμε στα όπλα, το DOOM συμπεριλαμβάνει σύστημα αναβάθμισης τους, μέσω ειδικών mods που αποκτάτε από κάποια ακίνδυνα μικρά droids και προσθέτουν extra ιδιότητες, που ναι μεν δεν είναι απαραίτητες για να τελειώσετε το παιχνίδι, αλλά σίγουρα μπορούν να αποτελέσουν μια καλοδεχούμενη χείρα βοηθείας, όπως για παράδειγμα, η δυνατότητα lock στις ρουκέτες του Rocket Launcher. Η αναβάθμιση των όπλων γίνονται μέσω των πόντων που αποκτάτε όσο καθαρίζετε το χώρο από τους δαίμονες, αλλά και όσο ολοκληρώνετε επιτυχώς τα Challenges του εκάστοτε level. Τα Challenges είναι συνήθως απλά, όπως σκοτώστε πέντε δαίμονες με διαφορετικού τύπου Glory Kill ή δύο Cacodemons με το πριόνι και αποτελούν απλώς ένα μικρό έξτρα κερασάκι στην εύγευστη τούρτα του παιχνιδιού, καθώς ακόμα και αν δεν ασχοληθείτε με αυτά, οι πόντοι που θα μαζέψετε μέχρι το τέλος της campaign είναι αρκετοί για να αναβαθμίσετε στο μέγιστο δυνατό τα περισσότερα mods των όπλων σας.
Αντίθετα, η ισχυροποίηση της πανοπλίας του πρωταγωνιστή (υπήρχε περίπτωση να μην είχε συμπεριληφθεί κάτι τέτοιο;) απαιτεί να ιδρώσετε λίγο παραπάνω, καθώς θα πρέπει σε κάθε πίστα να αναζητάτε tokens από νεκρούς στρατιώτες, οι οποίοι δεν κείτονται πάντα και στα πιο προφανή σημεία, ενώ η αύξηση των δεικτών health και armor, καθώς και του μέγιστου αριθμού πυρομαχικών γίνονται μέσω μιας άλλης συσκευής – ευτυχώς αυτή συνήθως εντοπίζεται πιο εύκολα. Μάλιστα, το σύστημα αναβάθμισης του παιχνιδιού δεν σταματά εκεί, καθώς υπάρχει η δυνατότητα απόκτησης κάποιων ρούνων, οι οποίοι κερδίζονται αν φέρετε εις πέρας κάποια Challenges που εντοπίζονται σε ειδικά (συνήθως καλά κρυμμένα) Challenge Rooms, τύπου σκοτώστε 30 δαίμονες με τη καραμπίνα πριν τελειώσει ο (πολύ περιορισμένος) χρόνος. Οι ρούνοι προσδίδουν κάποια χρήσιμα perks στον ήρωα, όπως για παράδειγμα οι δαίμονες να διατηρούνται σε κατάσταση staggered για περισσότερη ώρα ή να πέφτει μεγαλύτερη πληθώρα πυρομαχικών από τους νεκρούς. Ξανά, τίποτα επιβεβλημένο, αλλά πάντα καλοδεχούμενο, ιδιαίτερα σε αυξημένα επίπεδα δυσκολίας όπου κάθε σφαίρα μετράει.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, το single-player τμήμα του παιχνιδιού διαθέτει απολύτως θετικό πρόσημο, έστω και αν υπάρχουν μερικές σχεδιαστικές επιλογές που το αποτρέπουν να πιάσει το άριστα, κατά τη προσωπική μου εκτίμηση πάντα – όχι, η έλλειψη Quicksave δεν συγκαταλέγεται σε αυτές και τα checkpoints δουλεύουν μια χαρά. Η πρώτη αφορά το εικαστικό κομμάτι του παιχνιδιού, όπου το DOOM συνολικά είναι αρκετά «φωτεινό», ακόμα και όταν ο ήρωας επισκέπτεται τη Κόλαση. Θα προτιμούσα μια πιο απόκοσμη και εφιαλτική ατμόσφαιρα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ήδη αρκετά στοιχεία «σατανίλας», καθώς έτσι χάνεται σημαντικά το στοιχείο του τρόμου. Είναι απογοητευτικό να έρχεται κατά πάνω σου ολόκληρος Cyberdemon και να μην χρειάζεται να αλλάξεις εσώρουχο μετά…
Η δεύτερη σχετίζεται με κάποια platform σημεία, τα οποία δεν είναι δύσκολα, ειδικά από τη στιγμή που αποκτήσετε τις double-jump μπότες όλα γίνονται πολύ απλά, αλλά δείχνουν κάπως παράταιρα με το υπόλοιπο παιχνίδι. Ιδίως στη σεκάνς που αποκτάτε το BFG, η κατάσταση θυμίζει ταινίες… Mission Impossible. Η τρίτη αφορά το μοτίβο των χαρτών «διάδρομος-αρένα», καθώς το γεγονός ότι πάντοτε σε κάθε αρένα του χάρτη θα υπάρχουν επισκέπτες από τη Κόλαση και δεν είναι εφικτό να προχωρήσετε παρακάτω αν δεν σκοτωθούν πρώτα όλοι, κάνουν τα πράγματα λιγουλάκι προβλέψιμα. Φυσικά, το ενδεχόμενο τα προαναφερθέντα θέματα να σας απασχολήσουν ελάχιστα ή και καθόλου είναι πολύ πιθανό, οπότε αφήνοντας τα στην άκρη, συνολικά το single-player mode αποτελεί όντως μια κορυφαία FPS εμπειρία.
Αντίθετα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο το multi-player, το οποίο δίχως να είναι κακό, δεν κάνει τίποτε το πραγματικά αξιοσημείωτο. Θα λέγαμε ότι δίνει περισσότερο την εντύπωση ότι προστέθηκε απλώς για να συμπληρώσει το πακέτο. Υπάρχουν τα συνήθη χαρακτηριστικά των multi-FPS, δηλαδή κλάσεις στους χαρακτήρες (Assault, Sniper και Ambusher, καθώς και δυνατότητα για Custom Loadout), ομαδικοί και 1 vs 1 αγώνες, ορθολογικά σχεδιασμένοι χάρτες και μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως το Demon Rune που μεταμορφώνεστε για κάποιο χρονικό διάστημα σε δαίμονα (Revenant, Baron of Hell κλπ) και τα Hack Modules που προσφέρουν ειδικά boosts μετά από κάθε respawn. Γενικότερα οι αγώνες λειτουργούν απρόσκοπτα, χωρίς lags και αποσυνδέσεις και σίγουρα είναι ικανοί να προσφέρουν κάποιες στιγμές διασκέδασης, καθώς όλα τα “must-be” δείχνουν να είναι εκεί, αλλά για κάποιον φανατικό παίκτη των multi-player FPS, είναι πολύ δύσκολο το DOOM να μπορέσει να τον κάνει να παρατήσει το αγαπημένο του παιχνίδι για χάρη του. Αν κυκλοφορούσε πριν από μερικά χρόνια, ίσως να το ξανασυζητούσαμε.
Την υπόθεση DOOM ολοκληρώνει το εντυπωσιακό εργαλείο Snap Mode, με το οποίο σας δίνεται η δυνατότητα δημιουργίας των δικών σας χαρτών. Υπάρχει ενσωματωμένο tutorial, που σας καθοδηγεί βήμα προς βήμα για τους βασικούς και προχωρημένους κανόνες του και, αφού το ολοκληρώσετε, ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά σας, αρκεί να έχετε όρεξη, μεράκι και φαντασία. Ήδη, το Snap Mode περιέχει κάμποσους ενδιαφέροντες χάρτες φτιαγμένους από απλούς χρήστες, για όσους θέλουν να πάρουν μια πρώτη γεύση από τις ομολογουμένως πολλές δυνατότητες του, ενώ το γεγονός ότι η id Software σκοπεύει να το υποστηρίξει σθεναρά, σημαίνει ότι μόνο ωραία πράγματα θα δούμε μελλοντικά από αυτό.
Περνώντας στο τεχνικό κομμάτι του DOOM, έχει πραγματοποιηθεί εξαιρετική εφαρμογή της μηχανής Id Tech 6, ιδιαίτερα προσαρμόσιμη στο σύστημά σας και με πραγματικά καλές επιδόσεις σε κάθε περίπτωση. Ίσως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα optimizations που έχουμε δει τελευταία, που δεν θα κάνει τη κάρτα γραφικών σας να νιώθει μειονεκτικά, ενώ συνολικά το οπτικό αποτέλεσμα κρίνεται ως άκρως ικανοποιητικό – όσα προλάβετε να δείτε βέβαια με το χαμό που γίνεται. Κάποια patches όμως σίγουρα θα χρειαστούν, καθώς το παιχνίδι υποφέρει από σποραδικά CTD (Crash to Desktop), ιδίως κατά τη μετάβαση από level σε level ή μετά το φόρτωμα κάποιου checkpoint. Στο δικό μου playthrough συνέβη τουλάχιστον πέντε με έξι φορές και χωρίς να καθιστά το τίτλο unplayable, μπορεί να γίνει αρκετά ενοχλητικό. Στα ίδια χνάρια κυμαίνεται και ο ήχος, με τα εφφέ των όπλων, των εκρήξεων και των κραυγών των τεράτων να έχουν δικαιολογημένα τη μερίδα του λέοντος, ενώ η heavy-metal μουσική υπόκρουση ταιριάζει απόλυτα, έστω και αν το riff του main theme του γίνεται λιγάκι επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και έπειτα.
Συνοψίζοντας, το DOOM πρόκειται για ένα από τα αρτιότερα, πιο έκρυθμα και απόλυτα διασκεδαστικά FPS των τελευταίων ετών. Προφανώς, δεν πρόκειται να φέρει την επανάσταση, όπως έκαναν οι “παππούδες” του 20+ χρόνια πριν, αλλά δεν κοκκινίζει από ντροπή που κουβαλάει πάνω του ένα τόσο βαρύγδουπο τίτλο και αποτελεί έναν άξιο κληρονόμο της σειράς, που συνδυάζει εύστοχα το old-school gameplay με τη σύγχρονη προσέγγιση των FPS. Όπως ακριβώς έκανε και το Wolfenstein: The New Order δύο χρόνια πριν, το οποίο πλέον βρήκε “συγκάτοικο” στις προσωπικές μου προτιμήσεις για τα καλύτερα single-player FPS που έχω παίξει πρόσφατα. Φίλοι των FPS (και όχι μόνο), επενδύστε άφοβα.
Το DOOM μας προσέφερε η IGE Group, την οποία ευχαριστούμε πολύ.
Pros
- Μπαρουτοκαπνισμένη δράση
- Ευεργετικός συνδυασμός στοιχείων old-school και σύγχρονων FPS
- Επιτέλους, μεγάλοι χάρτες που εμπνέουν την εξερεύνηση, όντας γεμάτοι μυστικά
- Εργαλεία για τη δημιουργία των δικών σας levels
Cons
- Multiplayer που δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό
- Ίσως θα θέλαμε να ήταν ένα κλικ πιο “απόκοσμο”
- Κάποια περιστασιακά crashes στο desktop
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο τίτλος εν τέλει αποδείχθηκε άξιος των προσδοκιών! Αν και δεν είμαι του σπόρ, οπωσδήποτε θα το τιμήσω στην πρώτη καλή έκπτωση που θα το βρω!
Εννοείται ότι πρέπει να το τιμήσεις.
Παίζοντας καναδυό μέρες τώρα, έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Και γενικά αισθάνομαι και ταυτίστηκα με τα όσα γράφτηκαν στο ρηβιού. Ρησπέκτ για το ρηβιού, ρησπέκτ και στην ID για το ρημπούτ, αναρωτιέμαι μόνο τι θα γινόταν με το μούλτι αν δεν το είχαν κάνει outsource σε άλλη ομάδα.
Απ’ότι είδα και σε κάποια ξένα video reviews, κάθε φορά που αρχίζεις να βαράς με machine gun πχ, αρχίζει να ανεβαίνει λίγο και ο ήχος της μέτσολ μουσικής 😀 Γενικά φαίνεται σαν αρκετά πιστό game στο πνεύμα των πρώτων Doom και του είδους των “Doom Clones” που λέγαμε παλιά, με αγνή και αδιάκοπη Arcade δράση, Health Packs που στέκονται ΣΕ ΒΑΘΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΑΒΑ, χωρίς jump scares, αδιάκοπα cutscenes και health regen. Θα το τιμήσω σίγουρα κάποια στιγμή.
Ευχαριστούμε για την παρουσίαση! Στανταράκι είναι η αγορά. Και εκτός από το Wolfenstein υπάρχουν και τα SS3 και Shadow Warrior που αντιπροσωπεύουν άξια αυτό το πιο arcade είδός fps. 😀
Αν δεν είχε την “Dempes Seal of Approval” δεν υπήρχε περίπτωση να το πάρω, καθώς τα FPS γούστα μου ταυτίζονται μ’ εκείνα του Γιώργου. Τώρα εννοείται ότι είμαι σε mode αναζήτησης μίας καλής ευκαιρίας απόκτησής του!
Μόλις ολοκλήρωσα το 2-level demo στο Steam. To παιχνίδι δείχνει Ε-Π-Ο-Σ !!!!!!
Αν το demo καλύπτει μόνο τα δύο πρώτα levels του παιχνιδιού, τότε δεν έχεις δει τίποτα. 😉
Αυτά καλύπτει. Καλά, είμαι σίγουρος ότι δεν έχω δει τίποτα ακόμη. Απλά περιμένω μια καλή ευκαιρία για ν’ αρπάξω το παιχνίδι.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ….
Έχοντας αφήσει το παιχνίδι στη μέση από το 2016 (!), αμέσως μετά τη σφαγή του Cyberdemon, προ ημερών αποφάσισα να το ολοκληρώσω. Έλα όμως που δε θυμόμουν ότι είχα πάρει το BFG, ούτε ότι το επιλέγεις με το πλήκτρο Τ.
Το αποτέλεσμα ήταν να παίξω -σε Ultra Violence δυσκολία- όλα τα επόμενα levels μέχρι τον Spider Mastermind, όπου εκεί κατά λάθος το εμφάνισα και φυσικά κατόπιν το χρησιμοποίησα.
ΠΟΛΥ δύσκολο παιχνίδι, ειδικά με τον τρόπο που το ολοκλήρωσα εγώ φέτος, αλλά, πραγματικά, τρομερά πορωτικό!
Μπορώ όμως από τώρα να πω ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα μπορέσω να ολοκληρώσω και το Eternal σε Ultra Violence δυσκολία, αν και όταν αποφασίσω να καταπιαστώ μαζί του…