REVIEWS

TALES OF ZESTIRIA

Είναι επίσημο: οι εξ’ Ανατολών developers πλέον υπολογίζουν σοβαρά τα PC’s. Η είδηση ότι το τελευταίο επεισόδιο των Tales of, μιας δημοφιλούς σειράς αυτοτελών JRPG με εικοσάχρονη ιστορία αποκλειστικά σε κονσόλες, θα εμφανιζόταν στο Steam ταυτόχρονα με την έκδοση για Playstation 4 ήταν τουλάχιστον αναπάντεχη και εξίσου καλοδεχούμενη, θα μπορούσαμε να πούμε. Μάλιστα, το γεγονός ότι για τις αρχές του επόμενου έτους βρίσκεται ήδη στα σκαριά η PC έκδοση του Tales of Symphonia, ενός από τα πιο επιτυχημένα επεισόδια της σειράς, και παράλληλα οι πρόσφατες επανεκδόσεις των Final Fantasy και του Grandia 2, ενισχύουν ακόμα περισσότερο την άποψη ότι τα PC’s έχουν μπει για τα καλά στο gaming χάρτη των “σχιστομάτηδων”.

Ως γνωστόν, τα JRPG’s αποτελούν μια τελείως διαφορετική υπόθεση από τα “δυτικά” ξαδέρφια τους, καθώς περικλείουν πάντα μέσα τους τόσα κλισέ που αναρωτιέται κανείς αν τελικά όλα τα σενάρια τα γράφει ο ίδιος άνθρωπος. Ο κλασικός κεντρικός ήρωας με το σπαθί που είναι προορισμένος για μεγάλα πράγματα, αλλά ακόμα δεν το γνωρίζει, η αθώα και γλυκιά κοπελίτσα που κρύβει πολλά μυστικά, ο ακραία κακός που θέλει να καταστρέψει το κόσμο, όλα δοσμένα με τη χαρακτηριστική υπερβολή των Γιαπωνέζων που είτε θα απωθήσει αυτόν που δεν είναι οικείος με τη προσέγγιση αυτή είτε θα τον κάνει να νιώσει σαν το σπίτι του, εφόσον είναι θιασώτης του είδους. Το Tales of Zestiria της Bandai Namco δεν παρεκκλίνει από αυτά τα κλισέ ούτε στο ελάχιστο με ό,τι θετικό και αρνητικό αυτό συνεπάγεται.

Tales of Zestiria Shot1ΟΚ, ο ήρωας δεν διεκδικεί και όσκαρ πρωτοτυπίας…

Κεντρικός ήρωας είναι ο Sorey, ένας πιτσιρίκος που μεγάλωσε μαζί με τα Seraphim, ανθρωπόμορφες οντότητες με πανίσχυρες δυνάμεις που βασίζονται πάνω σε κάποιο από τα στοιχεία της φύσης (φωτιά, νερό, γη και άνεμος). Ο Sorey είναι κολλητός με τον Mikleo, ένα Seraphim του νερού, όπου ανταγωνίζονται συνεχώς για το ποιος θα εξερευνήσει τους περισσότερους τύμβους, ένα σπορ που πρακτικά το εξασκούν για να σκοτώσουν την ώρα τους, καθώς η Εδέμ που κατοικούν απέχει πολύ μακριά από τη δυστυχία που επικρατεί στη “γήινη” ήπειρο των ανθρώπων, ονόματι Glenwood.

Σε μια τέτοια εξερεύνηση, τυχαία εντοπίζουν λιπόθυμη μια κοπέλα, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια τυχάρπαστη εξερευνήτρια που έχασε το δρόμο της. Σύντομα μαθαίνουν ότι η Alisha διαθέτει βασιλικό αίμα και ότι αποτελεί στόχο των hellions, κακόβουλων οντοτήτων που τρέφονται από τη ολοένα και αυξανόμενη μοχθηρία των ανθρώπων και παίρνουν τη μορφή τεράτων (από αργοκίνητους γαλάζιους “ζελέδες” μέχρι πανίσχυρους πορφυρούς δράκους). Μετά από μια σειρά από γεγονότα και στην προσπάθειά τους να τη βοηθήσουν, από σπόντα ο Sorey καταλήγει να γίνει ένας Sheperd, μια μορφή monk που του επιτρέπει να διαχειρίζεται τις δυνάμεις των Seraphim και θεωρητικά αποτελεί τη μοναδική ελπίδα ενός κόσμου που σταδιακά φθίνει, να τον επαναφέρει στην ακμή και στην ευημερία. Εννοείται ότι σύντομα τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς ο Sorey αρχίζει να δέχεται επισκέψεις από υψηλά ιστάμενους ανθρώπους για τον πόλεμο που έρχεται, ενώ το πραγματικό κακό έχει εισχωρήσει πολύ βαθύτερα στις καρδιές του κόσμου, απ’ όσο θα περίμενε κανείς.

Tales of Zestiria Shot2Οι μάχες μοιάζουν χαοτικές μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Κάπου εδώ βάζουμε μια άνω τελεία, καθώς από εδώ και στο εξής οτιδήποτε άλλο αναφέρουμε σχετικά με το σενάριο, θα είναι ένα οφθαλμοφανές spoiler και δεν θα θέλαμε να προδώσουμε την αρκετά καλογραμμένη ιστορία του παιχνιδιού και τις όποιες ανατροπές της. Σίγουρα, η πλοκή δεν ξεφεύγει από τα στενά όρια του τετριμμένου και θίγει χιλιοειπωμένα θέματα όπως ο ρόλος της θρησκείας στη ζωή των ανθρώπων και η ματαιότητα του πολέμου, παρ’ όλα αυτά καταφέρνει και προσφέρει ένα πειστικό κόσμο, μια ομοιόμορφη κλιμάκωση των γεγονότων και μια χούφτα συμπαθέστατων χαρακτήρων, αρκεί φυσικά να υπάρχει και η ανάλογη διάθεση παρακολούθησης των εκτεταμένων (και κάπως φλύαρων) cutscenes του παιχνιδιού από την πλευρά του παίκτη. Είναι άλλωστε κάτι που θα περιμέναμε από ένα JRPG, έτσι δεν είναι;

Στο κυρίως πιάτο του Tales of Zestiria, το παιχνίδι ακολουθεί το συνηθισμένο πλάνο των RPG’s του είδους: “εξερεύνηση-μάχη-επίσκεψη σε πόλη-repeat”. Παρ’ όλα αυτά, είναι εμφανής η προσπάθεια των δημιουργών να χτίσουν ένα περισσότερο ανοικτό gameplay σε σχέση με τα υπόλοιπα σύγχρονα JRPG’s, φτιάχνοντας εκ πρώτης όψεως αχανείς χάρτες με αρκετά μυστικά που επιβραβεύουν όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί με τη σχολαστική εξερεύνησή τους, αλλά εντέλει η προσπάθεια αυτή μένει μετέωρη. Στην πράξη, το Tales of Zestiria είναι αρκετά γραμμικό, με ελάχιστες έως μηδαμινές εναλλακτικές διαδρομές και τη δομή του κάθε χάρτη να καθοδηγεί το παίκτη προς το επόμενο objective, έτσι ώστε απλώς να ενεργοποιηθεί το επόμενο cutscene. Ιδίως οι επισκέψεις μας σε κλειστούς χώρους είναι γραμμικότερες και από… χάρακα (sic) και οι όποιες “διχάλες” συναντήσουμε στην πορεία, το πιθανότερο είναι να μας οδηγήσουν σε κάποιο αδιέξοδο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, να βρούμε ένα σεντούκι με καλούδια.

Tales of Zestiria Shot3Αρκετές φορές η δράση διακόπτεται για άσχετες κουβέντες, ευτυχώς μόνο αν το θελήσει ο παίκτης.

Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτή η “εκλεπτυσμένη γραμμικότητα” δεν ενοχλεί και δεν μειώνει καθόλου την εμπειρία που θα αποκομίσει ο παίκτης από το παιχνίδι. Δεν έχουμε δηλαδή να αντιμετωπίσουμε φρικτές καταστάσεις όπως αυτή του Final Fantasy XIII, αλλά για ίσως ένα σκαλοπάτι πάνω από αυτή των παραδοσιακών JRPG’s. Πάντως, είναι μια καλή αρχή, που ξέρετε, ίσως στο μέλλον οι Ιάπωνες αποφασίσουν να “ανοίξουν” ακόμα περισσότερο τους τίτλους τους.

Το δεύτερο μεγάλο κομμάτι ενός JRPG αποτελεί φυσικά το combat system και το Tales of Zestiria προσφέρει ένα αρκετά ενδιαφέρον και παράλληλα ελαφρώς “παρεξηγήσιμο” σύστημα μάχης. Για να γίνουμε πιο σαφείς, το σύστημα μάχης είναι real-time, με αρκετά γρήγορο ρυθμό που σε στιγμές θυμίζει fast forward, ενώ υπάρχει δυνατότητα παύσης, όταν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο αντικείμενο ή να αλλάξουμε κάτι στη στρατηγική μας.

Η ομάδα μας αποτελείται από ένα μέχρι τέσσερα άτομα, δύο ανθρώπινα (ο Sorey και ένας ακόμα) και δύο ενεργά Seraphim. Το αξιοπερίεργο είναι ότι, ειδικά στα αρχικά στάδια της περιπέτειας, νομίζει κανείς ότι το παιχνίδι παίζει μόνο του. Η αλήθεια δεν απέχει και πολύ από αυτό, αν αναλογιστούμε ότι έχουμε άμεσο έλεγχο μόνο σε έναν ήρωα (συνήθως τον Sorey, αλλά μπορούμε να επιλέξουμε και κάποιον άλλο) και οι υπόλοιποι τρεις ελέγχονται από την ΑΙ. Προσωπικά δεν μου αρέσουν καθόλου τέτοιου είδους συστήματα, καθώς η AI εννιά στις δέκα φορές κάνει το κεφαλιού της, χαλώντας ουκ ολίγες φορές μια καλά μελετημένη στρατηγική ενάντια σε ένα δύσκολο boss.

Tales of Zestiria Shot4Lead us all to pastures green, to search and learn from ones I cannot be…

Στο Tales of Zestiria το πρόβλημα αυτό δεν έχει εξαλειφθεί πλήρως, αλλά είναι αρκετά μειωμένο, μιας και υπάρχουν κάμποσες επιλογές και αυτοματισμοί που καθορίζουν το τρόπο λειτουργίας των συντρόφων μας, ενώ με το δεξί μοχλό του gamepad (ή με το ανάλογο πλήκτρο στο πληκτρολόγιο) μπορούμε να τους δίνουμε on-the-fly μαζικές εντολές για το πως θα συμπεριφέρονται (αμυντική στάση, full επίθεση κλπ). Αργότερα, όταν πλέον το παιχνίδι αρχίζει να φανερώνει τα μυστικά του, με την ενσωμάτωση των Artes, τη δυνατότητα Armatization (συνένωση human character με Seraphim) και κυρίως όταν οι εχθροί πάψουν να ανήκουν στη κατηγορία των “αναλώσιμων”, τότε το button-mashing παύει να δίνει λύσεις και θα πρέπει να αρχίσουμε να εστιάζουμε περισσότερο στο τακτικό κομμάτι των μαχών. Μη φανταστείτε όμως ότι απαιτούνται τίποτε εξεζητημένες τακτικές, συνήθως αρκεί να εντοπίζουμε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των εχθρών (πχ αδυναμία στη φωτιά και ανοσία στο νερό) και να εκτελούμε πάνω τους τις σχετικές επιθέσεις, αλλά και να φροντίζουμε παράλληλα για την υγεία των συντρόφων μας.

Ρόλο-κλειδί στην υπόθεση μάχες παίζει η SC (Spirit Chain) μπάρα, όπου καθορίζει πότε ο χαρακτήρας μας είναι σε θέση να επιτεθεί. Οσο περισσότεροι είναι οι πόντοι αυτοί, τόσο περισσότερες συνεχόμενες επιθέσεις μπορεί να εκτελέσει ο κεντρικός ήρωας (απλές ή Arte), οι οποίες με τη σειρά τους απαιτούν μια ποσότητα από SC πόντους, ανάλογα με τη δυναμικότητά τους. Συνεπώς, θα πρέπει να αποφεύγεται το αλόγιστο spamming επιθέσεων που δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά παράλληλα να φροντίζουμε να γεμίζουμε τη SC μπάρα αμυνόμενοι, μένοντας στάσιμοι ή αποφεύγοντας τα εχθρικά χτυπήματα. Εκτός του ρυθμιστή Spirit Chain, επιβάλλεται να έχουμε στο νου μας και τη BG (Blast Gauge) μπάρα, με την οποία είναι εφικτό τόσο να “συγχωνευτούμε” προσωρινά με το Seraphim που έχουμε επιλέξει (σωτήριο και απαραίτητο για τα bosses) όσο και για να εκτελέσουμε τις Mystic Arte κινήσεις για πραγματικά τεράστιο damage.

Tales of Zestiria Shot5Οι Mystic Arte κινήσεις είναι εντυπωσιακές και πολύ, πολύ χρήσιμες.

Η διαχωριστική γραμμή λοιπόν μεταξύ καλών αντανακλαστικών και τακτικής είναι αρκετά λεπτή και το Tales of Zestiria κάνει καλή δουλειά στο να μην γέρνει υπερβολικά προς τη μία ή προς την άλλη πλευρά. Γενικότερα το σύστημα μάχης, μετά το αρχικό μούδιασμα του ανεγκέφαλου button-mashing, είναι πολυεπίπεδο, βαθύ και αποτελεσματικό, με μόνο πραγματικά σοβαρό πρόβλημα τα τερτίπια της κάμερας, στην οποία δεν έχουμε κανένα έλεγχο και ορισμένες φορές συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα.

Αξιοσημείωτη δουλειά έχει γίνει στον τρόπο ανάπτυξης των χαρακτήρων μας, των οποίων η αποδοτικότητα στη μάχη εξαρτάται κατά πολύ μεγάλο ποσοστό από τον εξοπλισμό τους. Κάθε αντικείμενο διαθέτει τα δικά του χαρακτηριστικά που δίνουν κάποια συν σε ορισμένα στατιστικά του ήρωα που το φοράει (π.χ. μεγαλύτερο attack, defense, Arte Attack, Focus) και αν συνδυαστεί ορθολογικά με αντικείμενα παρεμφερών χαρακτηριστικών (υπάρχει ένα ειδικό Skill menu που μας ενημερώνει σχετικά), ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο τις επιθέσεις μας.

Tales of Zestiria Shot6Κουκου! Καλώς το δρακουλίνο!

Ομως, το κλου της διαχείρισης των αντικειμένων αποτελεί η δυνατότητα fuse, δηλαδή η συγχώνευση δύο ίδιων αντικειμένων για τη δημιουργία ενός νέου και ισχυρότερου, που διαθέτει κοινά χαρακτηριστικά. Η δυνατότητα αυτή πρακτικά μας αναγκάζει να μην πετάμε σχεδόν τίποτα από τα λάφυρα που βρίσκουμε, καθώς είναι εφικτό να δημιουργήσουμε εκπληκτικά αντικείμενα που θα μας συντροφέψουν για ώρες, με ελάχιστο κόστος συγκριτικά με ένα εντελώς καινούριο που πιθανόν θα βρούμε σε κάποιο κατάστημα. Ιδίως σε προχωρημένα levels, η ανάγκη για fusing γίνεται επιτακτική, αν σκοπεύουμε να αποκτήσουμε πραγματικά δυνατά όπλα.

Ως συνέπεια αυτού όμως έρχεται και η ανάγκη για grinding, προκειμένου τόσο για να πετύχουμε τα drops που θα μας φέρουν τα επιθυμητά αντικείμενα όσο και να αυξήσουμε το “ρευστό” στο inventory μας για να πληρώσουμε κάποιον “αγιογδύτη” καταστηματάρχη. Αν και ομολογουμένως το grinding δεν είναι τόσο υπερβολικό και κουραστικό όπως άλλα παιχνίδια της κατηγορίας του, δεν παύει να είναι υπαρκτό και ενίοτε χρειάζεται να παρεκκλίνουμε από το μονοπάτι της ιστορίας και να αναλωθούμε σε συνεχόμενες μάχες μέχρι να δυναμώσουμε τους χαρακτήρες μας. Ιδίως, αν δεν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε με τα (κυρίως fetch) side quests, είναι σχεδόν αδύνατο να φθάσουμε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, χωρίς να επιδοθούμε στο ευγενές σπορ του grinding.

Παρ’ όλα όμως τα προαναφερθέντα ελαττώματά του και μερικές παιδικές ασθένειες που δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει, όπως η χρήση των save points (αν και υπάρχει δυνατότητα ενός quick save), μερικά εκνευριστικά κακοσχεδιασμένα dungeons ή μη εμφάνιση ορισμένων εχθρών στο χάρτη που οδηγούν σε απροσδόκητες μάχες, το Tales of Zestiria διατηρεί σε αξιόλογο επίπεδο το τρίπτυχο “εξερεύνηση-μάχες-ιστορία”. Χωρίς να ζοριστεί ιδιαίτερα, κρατά κολλημένο το παίκτη στην οθόνη του, αφενός “γαργαλώντας” του τη περιέργεια για να δει την κατάληξη της ιστορίας και των χαρακτήρων που συμμετέχουν σε αυτή, αφετέρου προτρέποντας τον να τους ισχυροποιήσει με τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό, ολοκληρώνοντας παράλληλα και κάποιες παράπλευρες δραστηριότητες (όπως για παράδειγμα η υπόθεση με τους Lords of the Land). Συνολικά, το περιεχόμενο που προσφέρει ο τίτλος της Bandai Namco είναι πολύ πλούσιο και απαιτείται τριψήφιος αριθμός ωρών για να ξεψαχνίσει κανείς το παιχνίδι μέχρι τελευταίου pixel.

Tales of Zestiria Shot7Οι πόλεις είναι μια καλή ευκαιρία για ανεφοδιασμό, αλλά και για μερικά side quests

Πάντως, η εμπειρία του Tales of Zestiria θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερη, αν είχε προσεχθεί λίγο περισσότερο ο τεχνικός τομέας του. Μπορεί το soundtrack να είναι μαγευτικό και ο σχεδιασμός των κεντρικών χαρακτήρων είναι άρτιος και προσεγμένος, δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για το υπόλοιπο παιχνίδι, όπου η διεκπεραιωτική λεπτομέρεια του περιβάλλοντος και τα χαμηλής ανάλυσης textures λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος. Επίσης, το παιχνίδι είναι κλειδωμένο στο 30fps, κάτι που μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό, ιδίως όταν το μάτι έχει συνηθίσει να βλέπει περισσότερα καρέ ανά δευτερόλεπτο. Δυστυχώς, κάποιο patch που να διορθώνει το εν λόγω ζήτημα δεν προβλέπεται, καθώς η επίσημη δήλωση της εταιρίας είναι ότι αν αυξηθούν τα frames, καταστρέφεται εντελώς το combat system του παιχνιδιού, καθώς είναι στημένο με τα 30 frames κατά νου. Κρίμα, γιατί κατά τ’ άλλα το port που έχει πραγματοποιήσει η ομάδα της Bandai Namco είναι εξαιρετικό.

Συνοψίζοντας, το Tales of Zestiria είναι μια πολύ καλή περίπτωση JRPG που θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Οι υπόλοιποι που έχουν συνηθίσει σε άλλου τύπου παιχνίδια ρόλων, είναι σχεδόν απίθανο να βρουν κάτι που να τους τραβήξει τη προσοχή, εκτός και αν έχουν αποφασίσει να δοκιμάσουν τη τύχη τους στο είδος. Το Tales of Zestiria δεν είναι καθόλου κακή επιλογή για μια τέτοια γενναία απόπειρα.

 debeSpecsNew

Tο review κωδικό για το Tales of Zestiria μας παρείχε η Bandai Namco Entertainment, την οποία ευχαριστούμε θερμά.

Pros

  • Τεράστιο σε μέγεθος, ιδανικό για να σας απασχολήσει πάρα πολλές ώρες
  • Αρκετά παραμετροποιήσιμο σύστημα ανάπτυξης χαρακτήρων
  • Οχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά προσεγμένη ιστορία με όμορφα κλιμακούμενη πλοκή και αξιομνημόνευτους χαρακτήρες
  • Δυναμικό σύστημα μάχης…

Cons

  • … με προβληματική κάμερα και σχετικά περιορισμένο έλεγχο του παίκτη πάνω σε αυτό
  • Μέτριος τεχνικός τομέας, με 30fps lock
  • Η ανάγκη για grinding σε προχωρημένα levels
  • Κάποιες φορές γίνεται πολύ “φλύαρο”, με τον παίκτη απλά να περιμένει να πατήσει το κουμπί για το επόμενο cut-scene

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

18 Comments

  1. Inb4 Borracho’s “Αααααααα.Σορείιιιιιιι, τρέεεεεεεεεεξε, άαααααααα, είμαστε όλοι δεκατέσσερω χρονώωωωω για πάντααααα!”.

    Από τη σειρά έχω τελειώσει, Fantasia, Destiny και Symphonia (όντως πολύ καλό). Αυτό που κάνει καλά η σειρά είναι ότι δεν “υποκρίνεται” σε σχέση με άλλες για το τι θα σου δώσει, με το να προσπαθεί για παράδειγμα να είναι σκοτεινή ή πολύ σοβαρή και να αποτυγχάνει οικτρά. Σε εκπτώσεις θα είναι καλή αγορά πιστεύω το συγκεκριμένο.
    Βλακεία πάντως που κλειδώσανε τα frames, το Symphonia τότε (στις μάχες τουλάχιστον) έτρεχε στα 60.

  2. Ωραιότατη παρουσίαση! Αγνοούσα παντελώς τη σειρά πριν τη δω στο Steam. Μου άρεσαν αυτά που διάβασα. Πάντα ήθελα να γίνω sheperd. Tα 50€ μου φαίνονται λιγάκι αλμυρά, όταν θα πέσει θα το σκεφτώ. Αν και μέσα στο backlog μου έχει αρχίσει και δημιουργείται σημαντικό Final Fantasy sub-backlog. Χμμ κάτι πρέπει να κάνω και με αυτά προτού αρχίσω άλλες σειρές.

  3. “”Αααααααα.Σορείιιιιιιι, τρέεεεεεεεεεξε, άαααααααα, είμαστε όλοι δεκατέσσερω χρονώωωωω για πάντααααα!”.

    Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ακυρώσω την προπαραγγελία μου για το Mankind Divided προκειμένου να αφοσιωθώ ολόψυχα (και οικονομικά) σε αυτό το ΩΡΙΜΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΛΥΚΕΙΑΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ.

    Επίσης, “Αααααα, Σορέεεεεει, κάνε την ευχήηηηηηηηη, Μέγκα-Άρτε-Τούρμπο-Σάιφερ-ΦΟΡΤΖΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ, αααααααααααααααα, Σεπέεεερντς, ενωθείιιιιιιτε, έχουμε εκδρομήηηηη αύριοοοο!”

  4. Πάντως και εσύ έχεις κάμποσα στην Wishlist σου από δαύτα. Να δεις που στο τέλος θα ανακαλύψουμε ότι στην πραγματικότητα αντί για ουίσκι έχεις σάκε στα ουισκομπούκαλα της Καουτσουκοφωλιάς, και ότι κρύβεις τα άπαντα του Τοριγιάμα μέσα στα βιβλία του Μπουκόφσκι 😛

  5. Εντάξει σε κάποια θέματα τον καταλαβαίνω τον Μποράτσο και εμένα αυτό με τον πρωταγωνιστή με το παρουσιαστικό 14χρονου που παίρνει την σπαθάρα του και σώνει τον κόσμο με χαλάει λίγο…

    Μη το γελάτε καθόλου. Εδώ ο Darth Vader σε ηλικία 9 χρονών νικούσε στα podracing.

  6. Επιβεβαιώνω και έχετε απόλυτο δίκιο. Κατέβασα τη τελευταία έκδοση του mod και όσο έπαιξα, δούλευε άψογα. Πολύ πιο ξεκούραστο στο μάτι, πραγματικά είμαι πολύ περίεργος τι έχει να πει η Namco πάνω σ’ αυτό το θέμα, που επέμενε ότι δεν ήταν εφικτή η αύξηση του frame rate στα 60fps γιατί θα έκανε το παιχνίδι broken…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL