EL HIJO: A WILD WEST TALE

Από την εκδότρια HandyGames εκτός των άλλων είδαμε προσφάτως και το εξαιρετικό Chicken Police. Ένας ακόμη ιδιαίτερος indie τίτλος είναι και το El Hijo. Μία κυκλοφορία η οποία εκ πρώτης όψεως δεν με έπεισε ότι άξιζε να ασχοληθώ μαζί της, ευτυχώς όμως που της έδωσα μία ευκαιρία.

Η ιστορία μας θυμίζει λίγο πολύ αυτήν ενός spaghetti western, αφού ο ήρωάς μας, ένας νεαρός τον οποίο γνωρίζουμε μόνος ως τον γιο, καταλήγει ξεριζωμένος σε ένα μοναστήρι μετά από επίθεση ληστών στο σπίτι του. Έρχεται όμως η στιγμή όπου θα πρέπει να πάρει το αίμα του πίσω. Κατά συνέπεια λοιπόν, πρώτη μας κίνηση είναι να δραπετεύσουμε από το μοναστήρι, το οποίο σημειωτέον δεν είναι τόσο γαλήνιο όσο φαίνεται. Παρόλα αυτά, κυρίως λόγω και της ηλικίας του, τα πάντα γίνονται αναίμακτα. Ο κανακάρης μας λοιπόν κινούμενος μόνο στις σκιές και χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο την σφεντόνα του για να αποσπάσει την προσοχή των μοναχών καταφέρνει να αποδράσει και ξεκινάει έτσι μία αναζήτηση της μητέρας του.

Παράλληλα η μητέρα του ξεκινάει κι αυτή, παρότι αιχμάλωτη ληστών, να αναζητεί μία οδό διαφυγής για να μπορέσει να αναζητήσει τον γιο της. Σε μία ιστορία που θυμίζει αρκετά το Brothers: A Tale of Two Sons, κυρίως λόγω του χειρισμού δύο μελών της ιδίας οικογένειας και της προσπάθειας τους για επανένωση και λιγότερο σε ότι αφορά το gameplay του, θα περάσουμε από σαράντα κύματα μέχρις ότου να πάρουν τα πράγματα μία θετική τροπή, με ένα φινάλε που σας περιμένει να το ανακαλύψετε.

Δύο πράγματα κάνουν το El Hijo να ξεχωρίζει βέβαια. Το πρώτο είναι ο οπτικός τομέας του. Η Άγρια Δύση ζωντανεύει μέσα από πανέμορφες εικόνες, ζωγραφισμένες στο χέρι και με σκηνικά βγαλμένα μέσα από τα γνωστά Ιταλικά western. Η δράση λαμβάνει χώρα τόσο σε ανοιχτούς όσο και σε κλειστούς χώρους, με τους δημιουργούς του να έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν σε αυτούς διάφορους μηχανισμούς κάλυψης-απόκρυψης. Και η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές gameplay και γραφικά ταιριάζουν τόσο πολύ που μάλλον δεν ήταν τυχαίος ο συνδυασμός τους.

Το δεύτερο είναι το ιδιαίτερο gameplay του το οποίο όπως προείπαμε περιλαμβάνει την αθόρυβη κίνηση μας μέσω σκιών, εμποδίων και άλλων μηχανισμών. Κάποιοι από αυτούς περιλαμβάνουν παιδικά παιχνίδια τα οποία συλλέγουμε με ενδιαφέροντες τρόπους, κάτι που προσδίδει μία αθωότητα στα όσα κάνουμε. Ως εκ τούτου λοιπόν, ο μπόμπιρας δεν θα μπορούσε να βλάψει κανέναν στο διάβα του, με αποτέλεσμα τα πάντα να συμβαίνουν υπό σβησθείσης λυχνίας ή απλώς αθόρυβα και με χιούμορ. Αυτό προσθέτει μία έξτρα δυσκολία στο παιχνίδι και αν θέλετε επιπλέον ενδιαφέρον, αφού πολλές φορές τα πράγματα περιπλέκονται, κάποιες φορές για καλό και κάποιες άλλες για κακό. Ιδίως αν βάλουμε στην λίστα και παράγοντες που μάλλον αφορούν την μεταφορά του τίτλου από το Switch, αφού μόνο ως port θα μπορούσα να εκλάβω το El Hijo.

Το κυριότερο πρόβλημα έγκειται στην ύπαρξη ενός συστήματος με προκαθορισμένα σημεία checkpoints τα οποία κάποιες φορές δημιουργούν αδιέξοδες καταστάσεις με αποτέλεσμα να πρέπει να επανεκκινήσουμε τον εκάστοτε χάρτη, ευτυχώς βέβαια που είναι σύντομοι σε διάρκεια. Ένα επίσης πρόβλημα, αλλά όχι τόσο ικανό ώστε να αφαιρέσει πόντους, μιας που μιλάμε για μια indie κυκλοφορία είναι η διαφορά σε ορισμένα σημεία μεταξύ των σχεδιασμένων μοντέλων, με αυτά που αντιστοιχούν στα μοντέλα με τα οποία επιδρούμε. Βέβαια στις 5-6 ώρες που διαρκεί το παιχνίδι, δεν ήταν τόσο έντονο, οπότε μάλλον θα πρέπει να του το συγχωρήσουμε.

Μπορεί λοιπόν το El Hijo να είναι μία μικρή παραγωγή ενός πτωχού πλην τίμιου στούντιο και να βασανίζεται από μικροπροβληματάκια, δεν παύει όμως να προσφέρει μία ξεχωριστή εμπειρία την οποία δεν συναντάμε συχνά. Μέσα από απλούς μηχανισμούς καταφέρνει να σταθεί αξιοπρεπώς ανάμεσα σε αντίστοιχα παιχνίδια και ειδικά για την τιμή στην οποία προσφέρεται αυτή την στιγμή, αξίζει κάθε σεντ για τους φίλους των stealth games.