BROTHERS- A TALE OF TWO SONS
Παρακολουθούσα το Brothers από τη στιγμή που ανακοινώθηκε. Χωρίς να μπορώ να ξεδιαλέξω ένα στοιχείο που με τράβηξε σε εκείνο, ο συνδυασμός των εξαιρετικών concept designs με την υπόσχεση ενός gameplay καθαρά διαισθητικού και χτισμένου επάνω στην συνεργασία των δυο αδελφών, μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έχοντας μόλις τελειώσει το παιχνίδι και σκουπίζοντας ένα υπεραντρίκιο μιθριλένιο δάκρυ από το μάγουλό μου, βάζω γουισκάρα και παίρνω τα πράγματα από την αρχή.
Το Brothers εμπνέεται ελεύθερα από την Ονειροφαντασία όπως την δημιούργησε ο Μίχαελ Έντε στην αξεπέραστη “Ατελείωτη Ιστορία”. Ένας τόπος άχρονος μα και οικείος, όπου κανονικοί άνθρωποι ζουν πλάι σε τρόλ, γίγαντες και δράκους. Εμείς αναλαμβάνουμε το ρόλο δυο αγοριών, που όταν αρρωσταίνει βαριά ο πατέρας τους, ξεκινάνε απελπισμένα να βρουν τα μυθικά “Ύδατα Της Ζωής”, μια πηγή που το νερό της λένε πως ανασταίνει ακόμη και τους νεκρούς.
Ολ’αυτά τα μαθαίνουμε ως παίκτες μέσα από το φροντισμένο animation και τα παραστατικά gobbledygook γρυλίσματα των χαρακτήρων, καθώς σε ολόκληρο το Brothers δεν ακούγεται ούτε μια γραμμή speech σε οποιαδήποτε φυσιολογική γλώσσα. Στην αρχή αυτό με ξένισε, καθώς υπάρχουν αρκετοί διάλογοι και αναρωτιόμουν αν είχα συναντήσει κάποιο μυστηριώδες bug που επέβαλλε τη χρήση Σουαχίλι στο παιχνίδι και αν ήμουν *τόσο* γιωτάς που έχανα σημαντικές λεπτομέρειες επειδή δεν είχα διαλέξει τη σωστή γλώσσα. Γρήγορα όμως τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Αυτή η φαινομενικά παράδοξη σκηνοθετική επιλογή, ουσιαστικά σε βυθίζει ακόμη περισσότερο στο μαγικό κόσμο του παιχνιδιού. Αποστερούμενος την βασική δυνατότητα του προφορικού λόγου, αναγκάζεσαι να προσέξεις τις χειρονομίες, τα περιβάλλοντα μέχρι την πιο μικρή τους λεπτομέρεια. Ο αληθινός θρίαμβος των designers δε, είναι πως από τα μισά του παιχνιδιού και μετά, καταλαβαίνεις επακριβώς τί λένε όλοι οι χαρακτήρες, όπως ένας πατέρας με το μωρό του.
Εδώ να σημειώσω πως στο κατάστημα του Steam όπου διατίθεται ο τίτλος, αναφέρεται εσφαλμένα πως απαιτείται gamepad για το παιχνίδι, κάτι που αν όντως ίσχυε, θα αποτελούσε τεράστιο φάουλ. Ευτυχώς όμως, είναι απολύτως δυνατό να παίξει κανείς με keyboard και όλα τα bindings είναι πλήρως παραμετροποιήσιμα. Παρ’ολ’αυτά, συνιστώ να παίξετε με gamepad καθώς ο χειρισμός, περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι ίσως, έχει “γραφτεί” επάνω σε αυτό. Ο τίτλος μάλιστα, περιλαμβάνει την πιο ιδιοφυή και συγκινητική ενσωμάτωση της λειτουργίας rumble που έχω συναντήσει ποτέ σε παιχνίδι.
Με τον αριστερό μοχλό κινούμε τον μεγαλύτερο αδερφό, ο οποίος είναι ψηλός και δυνατός και αντιμετωπίζει το περιβάλλον του με σοβαρότητα και περίσκεψη. Ο μικρός, στο δεξιό μοχλό, είναι ο απόλυτος καλλικάντζαρος. Το μικροσκοπικό του σουλούπι του επιτρέπει όχι μόνο να γλιστράει σε στενά περάσματα, αλλά η περιπετειώδης φύση του καθώς και ο ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον, τον καθιστούν αναπόσπαστο κομμάτι των λύσεων των γρίφων του παιχνιδιού.
Και μιλώντας για γρίφους…το Brothers πραγματικά ξεπερνά σχεδόν κάθε άλλο puzzle platformer παιχνίδι στην πρόσφατη μνήμη ως προς τον τρόπο με τον οποίο δένει αρμονικά τον πυρήνα του χειρισμού του με το gameplay. Ένας μοχλός και μια σκανδάλη για κάθε αδελφό, με τη σκανδάλη να εκτελεί όποια ενέργεια μπορεί να εκτελεστεί με το αντικείμενο που σημαδεύουμε. Αν φερ’ειπείν είμαστε μπροστά από ένα μοχλό, πατώντας τη σκανδάλη θα τραβήξουμε το μοχλό. Αν στεκόμαστε μπροστά σε μια γιαγιούλα, ο μεγάλος αδελφός θα της ζητήσει σοβαρός οδηγίες, ενώ ο μικρός θ’αρχίσει να την κουνάει μανιακά στην καρέκλα της.
Ο τρόπος που αυτές οι μικρές συμπεριφορές ενσωματώνονται και απλώνονται σε κάθε χιλιοστό του κόσμου του παιχνιδιού, είναι που το κάνει πραγματικά να ξεχωρίζει. Inventory δεν υπάρχει και όσες φορές πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αντικείμενα για την επίλυση κάποιου γρίφου, βρίσκονται πάντοτε στην ίδια -περίπου- τοποθεσία με τους πρωταγωνιστές μας. Από εκεί και πέρα, συναντάμε μερικούς πραγματικά εξαιρετικούς γρίφους συνεργασίας, οι οποίοι χωρίς ποτέ να είναι αληθινά δύσκολοι (ή έστω μετρίου επιπέδου) αφήνουν ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης και είναι πιστεύω ιδανικοί για τη μύηση νεαρών gamers στο μαγευτικό κόσμο των adventure games.
Το Brothers ξεκινά αργά και τόσο παραδοσιακά, που ενδεχομένως, διαβάζοντας 3-4 reviews, νομίζεις πως ξέρεις τί να περιμένεις από τον τίτλο. Μέχρι τα μισά του παιχνιδιού, ενώ διασκέδαζα και το έβρισκα αρκετά γουστόζικο και συμπαθητικό, δεν είχα δει κάτι που να με τρελάνει ή να με συγκινήσει. Από την τρίτη πράξη και μετά όμως, το Brothers μεταμορφώνεται. Από ένα σχετικά generic high fantasy ταξίδι, γίνεται κάτι προσωπικό, σκοτεινό και βαμμένο τα παρδαλά χρώματα του εφιάλτη. Όπως οι καλύτερες ιστορίες που διάβασες μικρός και δεν βγήκαν ποτέ από το DNA σου, το Brothers σε ταξιδεύει σε τόσες περιπέτειες, νυχτέρια, πανέμορφες και επικίνδυνες στιγμές, που το ακολουθείς με κομμένη την ανάσα ως το εκπληκτικό του φινάλε.
Δεν θέλω να σας χαλάσω καθόλου την έκπληξη σ’αυτό το κομμάτι, θ’αρκεστώ μονάχα να γράψω πως μαζί με εκείνο του Bioshock Infinite, θεωρώ το φινάλε του Brothers το πιο χορταστικό και ολοκληρωμένο που έχουμε δει σε video game εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Η γοητεία που ασκεί το Brothers-A Tale of Two Sons, είναι απίστευτη. Εάν δεν αποθαρρυνθείτε από το αργό ξεκίνημα, θα ανταμειφθείτε με ένα αξέχαστο ταξίδι σε ένα όνειρο που η καρδιά σας θυμάται και ζητούσε από πάντα. Προσωπικά, έχοντας περάσει τα μικράτα μου γυρνώντας τις εξοχές με το μικρότερο αδερφό μου και σκαρφαλώνοντας σαν τ’αγριοκάτσικα σε κάθε λογής πολεμίστρα και ξερολιθιά, το παιχνίδι με ισοπέδωσε. Από ένα σημείο και μετά, ένιωθα τα χρόνια να σβήνουν και μίκραινα, μίκραινα συνέχεια μέχρι που ήμουν ξανά δώδεκα, με γδαρμένα γόνατα και το σούρουπο σήμαινε κίνδυνο και μαγεία και εκείνο το καταραμένο άρωμα από νυχτολούλουδο…
Pros
- Ένα εκπληκτικό, πανίσχυρο φινάλε που συγκινεί ακόμη και τις πέτρες.
- Φοβερή ενσωμάτωση του χειρισμού στην core gameplay μηχανική του τίτλου
- Φοβερό soundtrack, ατμοσφαιρικό, επικό, θρηνητικό και ταξιδιάρικο, ακριβώς εκεί που πρέπει.
- Ευρηματικότατα achievements δεμένα με την εξερεύνηση του κόσμου και τις καλλικαντζαριές μας σε αυτόν
- Πολύ καλό art direction το οποίο ξεπερνά τα φτωχά γραφικά και παρουσιάζει ένα πολύ δυνατό και ατμοσφαιρικό σύνολο
- Εμπνευσμένα και διαφορετικά boss fights
- Ιδανικό για gamers από 9-99 ετών
Cons
- Φτωχά γραφικά με κονσολάδικα textures να χαλάνε την αισθητική όταν η κάμερα ζουμάρει στη δράση
- Αργό ξεκίνημα που ενδεχομένως θα οδηγήσει κάποιους gamers να νομίσουν πως “εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτε δα”
- Ελάχιστη διάρκεια (3 ώρες από την αρχή ως το τέλος). Η εμπειρία βέβαια είναι τόσο δυνατή και η τιμή τέτοια, που νιώθεις ότι άξιζε κάθε τελευταίο σέντ. Οφείλει όμως να αναφερθεί καθώς το replayability περιορίζεται μονάχα σε ανακάλυψη μυστικών.
κοιμησου!!!!!!!!! Βαλ8ηκατε να μας τρελανεται βραδιατικα
We’ll sleep when we are dead 😉
Nαι, πήγα να πάθω ένα μικρό εγκεφαλικό με τον controller στο Steam. To γλιτώσαμε παρά τρίχα.
Ρισπέκτ για το game, ρισπέκτ και για το review. Νάνι τώρα.
παλιανθρωπε. ετσι κι αλλιως διαβαζω τα ρηβιους σου, αλλα εχει πλακα που ψαχνω και τις κρυμμενες (η οχι και τοσο) αναφορες.
ως μπραδερ που ειμαι, δεν μπορω παρα να το παιξω το παιχνιδακι. μας εψησες παλι, μπορατσε.
Και εμένα με έψησες αν και το είχα στα υπόψιν το game εδώ και καιρό.
Στέφανε από δυσκολία ως platformer τι λέει? Ρωτάω γιατί λες ότι η κίνηση του ενός χαρακτήρα γίνεται με το δεξί μοχλό, οπότε λέω μήπως χρειαστώ και τρίτο αντίχειρα για να το κουμαντάρω… 🙂
Also (typo nazi mode on), πιστεύω ήθελες να γράψεις “ευρηματικότατα” στα θετικά… (mode off) 🙂
Μεγάλη αλήθεια και σ’ευχαριστώ για τη διόρθωση. Ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, δεν θα πάω πολύ μπροστά 🙂
Όχι μη φανταστείς τίποτε σαλταρισμένες πλατφορμιές τύπου Guacamelee, λίγος συντονισμός χρειάζεται σε κάποια σημεία, αλλά τίποτε φοβερό. Αν εγώ ο πλατφόρμ καραγιωτάς το πέρασα με τη 2η-3η, εσείς θα είστε απολύτως ΟΚ 🙂
Έλιωσα με το “9 εως 99 χρονών”. Ωραίο ριβιού Στέφανε. 😉
Ωραίο ριβιού Στέφανε!
Γούσταρα πολύ που αναφέρεις επιρροές απ’ το απίστευτο The Neverending Story, περιμένω τρελές γκούζμπαμπς. 🙂
Ειδικά από ένα σημείο και μετά, το παιχνίδι πραγματικά κεντάει!
Ήταν που ήταν το παιχνίδι masterpiece, έδωσες ρέστα και με το ριβιού Μποράτσε. Το έπαιξα co-op (ναι γίνεται) με την κοπέλα μου σε theme των ημερών που έχουμε πάρει σβάρνα τα co-op platform και ενώ στην αρχή μας φαινόταν σαν ένα generic παιχνιδάκι, τελικά μας απορρόφησε τελείως. Παιχνίδι με μεγάλη έμφαση στο ταξίδι και το δρόμο.
Το ξανάπαιξα με την μικρή αδερφή μου (10 χρόνια διαφορά) στις τελευταίες διακοπές του Πάσχα. Παρόλο που έλεγα συνέχεια μέσα μου ότι “Οκ, δεν θα κλάψω.” πάλι τα ίδια. Σπάνιο παιχνίδι, συνοψίζονται όλα στην τελευταία παράγραφο του review του Στέφανου.
Δυνατό παιχνίδι, πραγματικά πολύ δύσκολο όμως με πληκτρολόγιο.