SPLINTER CELL: BLACKLIST
Πάντα μου άρεσε η σειρά Splinter Cell. Αν αφήσει κανείς στην άκρη τα αμερικανόφερτα τρομολαγνικά σενάρια του Tom Clancy, τα οποία συγκρίνονται σε κλισέ μόνο με περιπτώσεις τύπου Dan Brown, πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα «κάστα» παιχνιδιών με ανεβασμένο το στοιχείο της πρόκλησης και της τακτικής. Μέχρι και το Chaos Theory, η σειρά ήταν η αποθέωση του «stealth» gaming (εντάξει, ίσως όχι μπροστά στα Thief), ενώ από εκεί και πέρα έπεσε στη γνωστή λούμπα της «εμπορευματοποίησης» που έχει υποστεί σχεδόν το σύνολο των σύγχρονων ΑΑΑ παιχνιδιών, με αποκορύφωμα το Splinter Cell: Conviction, το οποίο στη προσπάθειά του να γίνει αρεστό σε πολύ κόσμο, αλλά και να διατηρήσει τον «stealth» χαρακτήρα του, τα έκανε λίγο σαλάτα. Προσωπικά, ως οπαδός της σειράς, δεν πέρασα καθόλου άσχημα με το Conviction, αλλά δε μπορώ να μη παραδεχτώ ότι μόνο στο όνομα θύμιζε κάτι από τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις).
Οταν ανακοινώθηκε το Splinter Cell: Blacklist, το αντιμετώπισα με σκεπτικισμό. Δε πίστευα ότι η Ubisoft θα ήταν ικανή να προσφέρει ένα αμιγώς αντάξιο παιχνίδι των πρώτων της σειράς, σκέψη που ενισχύθηκε με τα πρώτα gameplay trailers που δημοσιοποιήθηκαν, όπου έδειχναν μια πιο action εκδοχή των πραγμάτων, θυμίζοντας αρκετά αυτή του Ghost Recon: Future Soldier της ίδιας εταιρίας. Για καλή μας τύχη, η επιλογή των συγκεκριμένων gameplay trailers αποδείχθηκε ατυχής: το Splinter Cell: Blacklist διαγράφει μονοκονδυλιά τα μέτρια Double Agent και Conviction και χαρακτηρίζεται άνετα ως άξιος συνεχιστής του ονόματος που κουβαλά.
NEVER TRUST AN ENGINEER
Δεν έχω τίποτα με τους μηχανικούς, είναι απόλυτα χρήσιμοι στη σημερινή κοινωνία, αλλά την άποψη αυτή πιθανότατα δε συμμερίζεται ο συγγραφέας του σεναρίου του παιχνιδιού, ο οποίος επιλέγει το όνομα αυτό για τη νέα τρομοκρατική οργάνωση που έβαλε στο στόχαστρο την Αμερική. Μια αγνώστου προελεύσεως λοιπόν ομάδα, απειλεί με σφοδρές επιθέσεις καίριους στόχους Αμερικανικών συμφερόντων, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποσύρουν άμεσα τα στρατεύματά τους από τις διάφορες χώρες που έχουν αφήσει το «στίγμα» τους. Οπως είναι φυσικό, τέτοιου είδους «αστεία» δεν γίνονται αποδεκτά από το πλανητάρχη (που στη περίπτωσή μας είναι γυναίκα), οπότε σχηματίζεται η μυστική ομάδα 4th Echelon (που αποτελεί συνέχεια της…Third Echelon), με επικεφαλής τον Sam Fisher, η οποία σκοπό έχει να σταματήσει τα σχέδια των Engineers και να συλλάβει τον/τους υπαίτιους για τη πιθανή πρόκληση ενός καταστροφικού πολέμου. Τίποτε πρωτότυπο ή πρωτάκουστο: το σενάριο του Blacklist, αν και παρουσιάζεται άρτια με ομοιόμορφη κλιμάκωση των γεγονότων και την ανάλογη σοβαρότητα, δεν διεκδικεί κανένα όσκαρ ποιότητας. Οι καλοί Αμερικανοί που δεν διαπραγματεύονται σε απειλές, οι κακοί, ανατολικής προέλευσης, άσχημοι τύποι που μισούν κάθε τι αμερικανικό, ο ανύποπτος άμαχος πληθυσμός που πρέπει να σωθεί κοκ. Όχι ότι μας προκαλεί εντύπωση κάτι τέτοιο, αλλά ενίοτε καλό θα ήταν να εφαρμόζονται κάποιες καινούριες ιδέες, έτσι για το ροκ. Μάλλον με την ελπίδα θα μείνουμε…
ΦΑΝΤΑΣΜΑ, ΠΑΝΘΗΡΑΣ Η’…ΡΑΜΠΟ;
Την όποια πικρή γεύση αφήνει το τετριμμένο σενάριο στο παίκτη, γλυκαίνει αμέσως το gameplay του παιχνιδιού, το οποίο ομολογώ ότι είναι από τα πιο προσεγμένα που έχω δει εδώ και αρκετό καιρό. Αν και ξεκινά με ένα μεγάλο «δάνειο» από τα Mass Effect, καθώς το κουβάρι της πλοκής ξετυλίγεται μέσα από το αεροπλάνο Paladin 9, το οποίο λειτουργεί ως hub μεταξύ των αποστολών και ως χώρος συζητήσεων μεταξύ του Sam και των συνεργατών του, από εκεί και πέρα το Blacklist εντυπωσιάζει με τη ποικιλία και την υλοποίηση των ιδεών του.
Κάθε αποστολή μπορεί να ολοκληρωθεί με διάφορους τρόπους: είτε κυκλοφορώντας εξ’ ολοκλήρου στις σκιές, αποφεύγοντας κάθε είδους αντιπαράθεση με τους εχθρούς (Ghost style) είτε εξολοθρεύοντας κάθε ζωντανό ον χωρίς να σας πάρουν χαμπάρι (Panther style) είτε με το πιστόλι ανά χείρας και όποιον πάρει ο χάρος (Assault style). Μετά το επιτυχές πέρας κάθε αποστολής, βαθμολογείστε ανάλογα με το στυλ που ακολουθήσατε, ενώ θετικό είναι το γεγονός ότι τίποτα δεν σας εγκλωβίζει σε ένα συγκεκριμένο στυλ (πλην ελαχίστων περιπτώσεων): μπορείτε ελεύθερα να συνδυάσετε όλα τα στυλ παιχνιδιού, αλλά έχετε υπόψη σας ότι για την επίτευξη του απόλυτου σκορ, θα πρέπει να παραμείνετε πιστοί μονάχα σε ένα. Replayability rings any bells?
Η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη, καθώς το Blacklist δείχνει να κάνει τα περισσότερα πράγματα σωστά: ο ρυθμός του βρίσκεται κοντά στα επίπεδα του Conviction, αλλά με σαφώς ανεβασμένο το στοιχείο της τακτικής: η κατά μέτωπο επίθεση χωρίς ανάλογη προεργασία ισοδυναμεί με ακαριαίο θάνατο. Ο προσεκτικός σχεδιασμός των κινήσεων σας επιβάλλεται, ενώ μια διεξοδική εξερεύνηση του περιβάλλοντος μπορεί να σας γλιτώσει από πολλούς μπελάδες, καθώς υπάρχουν πολύ περισσότεροι του ενός τρόποι να φτάσετε στο στόχο σας. Αν και ως επί το πλείστον, το παιχνίδι επιτρέπει την action προσέγγιση, κατά τη γνώμη μου εκεί που το παιχνίδι λάμπει είναι στο stealth κομμάτι. Η συνεχής κίνηση στις σκιές και το έντονο χτυποκάρδι να μη μας αντιληφθεί ο εχθρός, η σοφή χρήση των θανάσιμων gadgets, ακόμα και η είσοδος σε κάποιο πολυπρόσωπα φρουρούμενο κτίριο κάτω από τη μύτη των ανυποψίαστων φρουρών αποτελούν αξίες…ανεκτίμητες. Πόσο μάλιστα όταν η τεχνητή νοημοσύνη του Blacklist τα καταφέρνει πολύ καλά, ιδίως στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας (από Realistic και άνω).
Μη τρέφετε αυταπάτες, το Blacklist δεν είναι περίπατος στο δάσος: ακόμα και όταν πιστεύετε ότι κάποιες στιγμές η ΑΙ αντιδρά προβλέψιμα και μπορείτε εύκολα να την πλανέψετε, θα εντυπωσιαστείτε πόσες άλλες αντιδρά ρεαλιστικά: μια πόρτα που δεν θα έπρεπε να είναι ανοιχτή και τραβά τη προσοχή, μια λάμπα που σπάσατε για να αποκτήσετε το πλεονέκτημα της συσκότισης, ένας ανεπαίσθητος θόρυβος που θα αναγκάσει τον εχθρό να εξερευνήσει πιο προσεκτικά το χώρο, ακόμα και η μη προδιαγεγραμμένη κίνηση των φρουρών στο χώρο ανεβάζουν τη δυσκολία σε επίπεδα που ίσως δεν έχετε συνηθίσει σε άλλους σύγχρονους τίτλους. Όμως θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω και το λίγο εκνευριστικό «λαθάκι» που αλλοιώνει αρκετά την αληθοφάνεια της ΑΙ: αν και εφόσον σας ανακαλύψουν, οι πάντες στη περιοχή γνωρίζουν ακριβώς που βρίσκεστε και σας πυροβολούν, λες και διαθέτουν ένα ραντάρ πάνω από το κεφάλι του Sam. Κάτι τέτοιο, σε προχωρημένα επίπεδα δυσκολίας, μπορεί να συντελέσει στην απώλεια αρκετών λεπτών παιχνιδιού (ιδίως αν το τελευταίο checkpoint είναι μακριά) και κομματιασμένου νευρικού συστήματος, καθώς ο Sam δεν φημίζεται για την ανθεκτικότητά του στις σφαίρες.
Από την άλλη, το Blacklist σας δίνει μια πληθώρα από «παιχνίδια» για να ανταπεξέλθετε στις δυσμενείς αυτές συνθήκες με όποιον τρόπο επιθυμείτε: εκτός των πόντων, μετά από κάθε αποστολή κερδίζετε χρήματα τα οποία μπορείτε να ξοδέψετε σε εξοπλισμό και αξεσουάρ, φέρνοντας έτσι τον Sam στα μέτρα σας. Θέλετε περισσότερη αντοχή στις σφαίρες ή τα βήματά σας να προκαλούν λιγότερο θόρυβο; Σας είναι αρκετό το silenced FN-57 ή πιστεύετε ότι με ένα shotgun θα κάνατε καλύτερη δουλειά; Θα προτιμήσετε frag ή tear grenades; Η επιλογή είναι στο χέρι σας. Βέβαια κάπου εδώ τίθεται και το ερώτημα πως είναι δυνατόν μια οργάνωση, όπως η 4th Echelon, η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί το τελευταίο οχυρό ενάντια στη τρομοκρατία, δεν έχει εξ’ αρχής στη διάθεσή της τη τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά αναγκάζεται να πληρώσει για να την αποκτήσει. Μυστήρια πράγματα…
MISSION: IMPOSSIBLE
Στο τομέα των αποστολών, το Splinter Cell: Blacklist προσφέρει μια αξιοσημείωτη πληθώρα που είναι αρκετή να σας κρατήσει απασχολημένους για καιρό έως ότου ξεκλειδώσετε όλα τα…achievements. Η βασική campaign είναι τουλάχιστον διπλάσια από τον προκάτοχό του, με ποικιλία τοποθεσιών (από το Λονδίνο και τη Τεχεράνη, μέχρι τη Κούβα και τη Παραγουάη) και objectives, ενώ σαν σύνολο στέκεται πάρα πολύ καλά και δε γίνεται βαρετή, με εξαίρεση κάνα δύο αδύναμα κεφάλαια στη μέση του παιχνιδιού, όπως το εντελώς άσχετο επίπεδο με τη προοπτική πρώτου προσώπου. Εκτός της βασικής campaign, υπάρχουν οι side-missions, τις οποίες μπορείτε να παίξετε παράλληλα με τη campaign είτε μόνος σας είτε (αν το απαιτούν οι περιστάσεις) με παρέα. Οι co-op αποστολές, όπως χαρακτηρίζονται, συχνά είναι δυσκολότερες από αυτές που θα συναντήσετε στη campaign, η αμοιβές τους όμως είναι πλουσιοπάροχες και γενικότερα αξίζει να ασχοληθείτε μαζί τους, ιδίως αν βρείτε κάποιο συμπαίκτη να παίξει μαζί σας. Το θέαμα δύο υπερκατάσκοπων (των πέντε θαλασσών και εφτά ηπείρων…ή μήπως είναι ανάποδα;) που «χορεύουν» στις σκιές είναι εξαιρετικό, όπως επίσης «υπέροχο» είναι το θέαμα μετά από μια μη σωστή συνεννόηση μεταξύ των παικτών, που οδηγεί σε αποτυχημένες επιχειρήσεις, συνοδευόμενες από το ανάλογο downloading των σχετικών καντηλιών.
Αν δεν χορτάσατε από τόσες αποστολές, υπάρχει εξίσου το multiplayer mode, ονόματι Spies VS Mercs, όπου το παιχνίδι, όπως είναι φυσικό, αλλάζει χαρακτήρα. Οι παίκτες χωρίζονται σε δύο ομάδες (2 vs 2 ή 4 vs 4) και η μία ελέγχει τους Spies και η δεύτερη τους Mercs. Η μεν πρώτη ομάδα κινείται παραδοσιακά όπως ο Sam Fisher, σε προοπτική τρίτου προσώπου, και σκοπό έχει να χακάρει κάποια τερματικά, ενώ η δε δεύτερη ομάδα χειρίζεται τους Mercs, οι οποίοι φέρουν βαρύ οπλισμό, βλέπουν το κόσμο από πρώτο πρόσωπο και προσπαθούν να εμποδίσουν τους μεν να πετύχουν το στόχο τους. Το όλο σύστημα έχει αρκετή πλάκα, αν και προσωπικά περίμενα περισσότερο κόσμο να παίζει το παιχνίδι online, ενώ υπάρχει και ένα τυπικό deathmatch mode όπου γίνεται το «έλα να δεις», με τη καλή και τη κακή έννοια. Συνεπώς, το Splinter Cell: Blacklist μόνο ελλιπές δεν μπορείς να το ανακηρύξεις.
BLACK IS THE NEW BLACK
Χωρίς να μείνετε με ανοικτό το στόμα, το Blacklist συνολικά διαθέτει αξιόλογο τεχνικό τομέα. Τα γραφικά χρησιμοποιούν το πρωτόκολλο DirectX 11 με όμορφα αποτελέσματα κυρίως στο τομέα των σκιών, πετυχημένους σκοτεινούς χρωματισμούς, αρκετά καλά textures και περιβάλλοντα και όλα αυτά διατηρώντας ένα πολύ ικανοποιητικό frame rate, δίχως να απαιτεί κάποιο hardware-τέρας (στη «ταπεινή» μου 560Ti έκανα ελάχιστους συμβιβασμούς). Στο ηχητικό μέρος δεν μου έκανε εντύπωση κάποιο κομμάτι από το soundtrack, θα το χαρακτήριζα μάλλον διεκπεραιωτικό, ενώ τα voice-over είναι υψηλών προδιαγραφών, με εξαίρεση τη φωνή του Sam Fisher, όπου δεν τη κάνει πια ο Michael Ironside αλλά ένας άλλος ηθοποιός, πράγμα που σίγουρα θα ξενίσει τους οπαδούς της σειράς (όπως και εμένα).
Συνοψίζοντας, το Blacklist είναι μια μάλλον ευχάριστη έκπληξη και ένα παιχνίδι που σίγουρα αξίζει να δοκιμάσετε. Διαθέτει πλούσιο περιεχόμενο και μια γευστική ποικιλία gameplay που σέβεται απόλυτα το stealth παρελθόν του. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια του είδους, οι υψηλές προκλήσεις (δοκιμάστε το Perfectionist επίπεδο δυσκολίας και θα με θυμηθείτε) και αγνοήσετε το «μια-από-τα-ίδια» σενάριο, δύσκολα θα βρείτε σήμερα κάτι καλύτερο από το Splinter Cell: Blacklist.
Pros
- Το stealth gameplay του Splinter Cell που αγαπήσαμε, ανανεωμένο προς το καλύτερο
- Ποικιλία επιλογών στο τρόπο επίτευξης κάθε αποστολής
- Χορταστικό περιεχόμενο, τόσο σε solo όσο και σε multiplayer
- ΑΙ που συχνά εκπλήσσει με τις αντιδράσεις της…
Cons
- …αλλά και που σε στιγμές νομίζεις ότι “κλέβει”
- Πόσους άλλους τρομοκράτες θα κυνηγήσουμε πια;
- Πού είναι ο Ironside;
Γουστάρω. Όλο και περισσότεροι λένε πόσο σπέρνει ο νέος Σαμ. Είμαι κι εγώ στους αιρετικούς που μια χαρά διασκέδασαν στο Conviction, αλλά χίλιες φορές η στροφή σε απόλυτα stealth και λιγότερα επιθετικά μονοπάτια.
Αφού σου άρεσε το Conviction, το Blacklist θα το λατρέψεις. Είναι ΠΟΛΥ καλύτερό του.
Installing now, ήσουν αρκετά πειστικός. :p
Εχω παίξει τα 2 πρώτα και το double agend και μπορω να πω οτι δεν με εντυπωσίασαν αλλα σε αυτο ισως δόσω μια ευκαιρία στο μέλλον.
Same here – Εξαιτίας του review και μιας υγρής προσφοράς που ανακάλυψε ο soad667 the great 😀
Aμα το μπλακλιστ παιρνει 89/100 ,το μεταλ γκιαρ σολιντ 5 ποσο 8α παρει ; [1000/100 ?]
To MGS θα πάρει τις μπάλες του SODA refreshment. Modern japanese games suck anyway. Now, scram.
κομπλεξικε!!!!!!!!!! [:p]
Κάτσε να βγει πρώτα…
Εκεί που σκεφτομουν να το πάρω σε έκπτωση 66-75% κάποια στιγμή, τώρα το review με βάζει σε πειρασμό, γιατί αν και τα stealth είναι από τα αγαπημένα μου, ποτέ δεν έχω παίξει κάποιο Splinter Cell και αυτό φαίνεται μια καλή αφορμή για να ξεκινήσω.