ASSASSIN’S CREED: MIRAGE

Θα μπορούσα να σκεφτώ αρκετές λαϊκές παροιμίες, όχι και τόσο ευπρεπείς, για το πόσο έχει «ξεχειλώσει» η ιστορία με τα Assassin’s Creed. Ιδιαίτερα στο μέχρι πρότινος πρόσφατο πόνημα, AC: Valhalla, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν υπάρχει πια κανένα μέτρο σε αυτό που θέλει η Ubisoft να παρουσιάσει. Απλά να υπάρχει περιεχόμενο για το περιεχόμενο, ανεξαρτήτου ποιότητας γραφής και ουσίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που όντας μεγάλος οπαδός της σειράς, το Valhalla δεν το άντεξα και το παράτησα μετά τις πρώτες ώρες, τρομάζοντας και μόνο στην ιδέα στο πόσες ώρες πρέπει να σπαταλήσω, προκειμένου να δω κάποτε τους τίτλους τέλους.

Προφανώς, δεν ήμουν ο μόνος που ένοιωθε έτσι, καθώς υπήρχαν κι άλλες φωνές ανάμεσα στο πολυπληθές κοινό της σειράς που ανέφεραν ότι τα Assassin’s Creed έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Καλά και χρυσά τα RPG στοιχεία, εντυπωσιακά τα playgrounds με φόντο διάφορες ιστορικές εποχές (Origins, Odyssey, Valhalla), αλλά η καρδιά του παιχνιδιού ήταν πάντα τα silent assassinations. Όπερ και εγένετο λοιπόν, με την Ubisoft να αφουγκράζεται το αίτημα του κοινού και να καταλήγει στη δημιουργία του Assassin’s Creed: Mirage, που σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, θα μπορούσε να ήταν το επόμενο sequel, μετά το Assassin’s Creed: Revelations. Ωστόσο, βρισκόμαστε στο 2023 και σεναριακά δεν αποκόπτεται εντελώς από το πρόσφατο παρελθόν, καθώς εισάγει ως κεντρικό πρωταγωνιστή της περιπέτειας τον Basim Ibn Is’ Haq, ο οποίος είχε εξίσου ενεργό ρόλο στην πλοκή του Valhalla και στην Οδύσσεια του Eivor.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο η εν λόγω επιστροφή στις ρίζες αποτελεί πράγματι την ένεση αδρεναλίνης που χρειάζονταν τα Assassin’s Creed, προκειμένου να γίνουν ξανά συναρπαστικά. Η απάντηση είναι σαφής και είναι όχι. Ο λόγος είναι ότι το Assassin’s Creed: Mirage υιοθετεί μεν τους πρότερους μηχανισμούς των προκατόχων του που το έκαναν διάσημο, ήτοι η έμφαση στα assassinations και στα gadgets, συνοδεία πλήρους απουσίας RPG στοιχείων, ωστόσο «κουβαλάει» μαζί του και όλα τα προβλήματα τους, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2012.

Ξεκινώντας από την υπόθεση, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά, καθώς βρισκόμαστε στη Βαγδάτη του 861 μ.Χ., λίγα χρόνια πριν τα γεγονότα του AC: Valhalla. Χωρίς να ξεφεύγει από τα τετριμμένα του κυνηγητού των Hidden Ones (ουσιαστικά των Assassins, πριν ονομαστούν έτσι) προς την Order και των Ancient Ones, το AC: Mirage πλάθει μια πλοκή που είναι ευχάριστη στην παρακολούθηση μεν, διόλου απρόβλεπτη δε. Λαοί σε απόγνωση, δολοπλοκίες, προδοσίες, ορισμένα υπερφυσικά στοιχεία, η συνταγή είναι απολύτως γνώριμη. Ο Basim όμως δεν είναι ένας χαρακτήρας που θα μείνει στην ιστορία, όπως έκανε ο Ezio Auditore λόγου χάρη, λόγω του ότι παρουσιάζεται αρκετά μονοκόμματος, νερόβραστος, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και αδιάφορα μυστηριώδης. Γενικά το επίπεδο γραφής, τόσο του πρωταγωνιστή όσο και των υπόλοιπων χαρακτήρων της ιστορίας, είναι απλώς μέτριο, στα γνωστά πλαίσια των τελευταίων παιχνιδιών της Ubisoft δηλαδή.

Εντούτοις, το AC: Mirage αποδεικνύει περίτρανα ότι οι παλιοί μηχανισμοί του (πριν το Origins δηλαδή), αν και παρωχημένοι, παραμένουν πολύ διασκεδαστικοί. Πρωταρχικό συστατικό του gameplay λοιπόν είναι το stealth, όπου κατά κύριο λόγο βασιζόμαστε ούτως ώστε να ολοκληρώσουμε τα εκάστοτε objectives μας. Ως είθισται, θα πρέπει να κρυβόμαστε στις σκιές ή στην υψηλή βλάστηση, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, ενώ αν το επιθυμούμε, με τη χρήση κάποιων tokens που κερδίζουμε από αποστολές ή κλέβουμε από περαστικούς (υφίσταται ένα pickpocketing QTE), μπορούμε να έχουμε τη βοήθεια “εξωτερικών” παραγόντων (mercenaries, μουσικών κλπ). 

Εφόσον οι περιστάσεις το απαιτήσουν, μπορούμε να εμπλακούμε σε μάχη, που όμως απογοητεύει με την υλοποίηση της, καθώς βασίζεται σε ένα στοιχειώδες dodge και parry μοτίβο, με το οποίο είναι εφικτό να ξεπαστρέψουμε ολόκληρη φρουρά, αν είμαστε γρήγοροι. Παρ’ όλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται, καθώς το notoriety σύστημα παραμονεύει, πολλές φορές με το πλήθος να δακτυλοδείχνει τη θέση μας στους φρουρούς, εντείνοντας τη συμπλοκή. Σε αυτή την περίπτωση και για να μειωθεί ο κίνδυνος από το notoriety, αρκεί να τρέξουμε μακριά από το συμβάν (κατά προτίμηση στις ταράτσες των σπιτιών), να κατεβάσουμε τις αφίσες με το πορτραίτο μας (χα, σας έλειψε;) ή να δωροδοκήσουμε τον τελάλη της περιοχής με ένα token. Γενικότερα όμως, η συμπεριφορά της ΑΙ είναι αρκετά «ανάπηρη» είτε κινούμαστε σε stealth mode είτε κατά τη διάρκεια της μάχης, με αποτέλεσμα τις χαμηλές πτήσεις του επιπέδου δυσκολίας. 

Πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι τα objectives αυτά δεν επαναλαμβάνονται τόσο έντονα όσο σε άλλους τίτλους της σειράς, παρ’ όλο που περιστρέφονται γύρω από την έρευνα για στοιχεία με τη χρήση του γνωστού eagle vision (ή του βοηθητικού πουλιού/”drone”), την παρακολούθηση σημαντικών προσώπων, αλλά και τη δολοφονία αυτών. Ωστόσο, όλες οι αποστολές που αναλαμβάνουμε, είτε κύριες είτε παράπλευρες (μέσω των προαιρετικών contracts) δεν προσφέρουν κάποιου είδους καινοτομίες στο σχεδιασμό τους, καθώς τις έχουμε ξαναδεί πολλάκις στο παρελθόν.

Απλά, αυτή τη φορά, έχω την εντύπωση ότι έχει δοθεί μεγάλη προσοχή από τους δημιουργούς, έτσι ώστε το gameplay να μην γίνεται μονότονο και ακραία επαναλαμβανόμενο. Και ως ένα σημείο, μπορώ να πω ότι τα καταφέρνει περίφημα, ιδιαίτερα μετά τις πρώτες, «κρύες» ώρες. Σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι, όπως τονίστηκε, δεν υφίστανται experience points, συνεπώς δεν είναι απαραίτητο να αναλωνόμαστε σε grinding για να βελτιώσουμε τα χαρακτηριστικά του Basim, ενώ το υποτυπώδες skill tree που περιλαμβάνεται, αναβαθμίζεται με skill points που μας απονέμονται σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού (συνήθως μετά το πέρας μιας «μεγάλης» δολοφονίας). Ως εκ τούτου, εκείνο που πράττουμε είναι να τοποθετούμε τους πόντους στα skills που μας ενδιαφέρουν, ανάλογα με τον τρόπο παιχνιδιού που μας ταιριάζει.

Πέρα από το skill tree, σημαντική αρωγή στην επίτευξη των στόχων μας αποτελούν τα tools. Υπάρχουν συνολικά έξι σε αριθμό, από throwing knives και smoke bombs μέχρι noisemakers και παγίδες, τα οποία φυσικά αποκτώνται σταδιακά και μπορούμε να τα αναβαθμίσουμε, ξοδεύοντας μια ποσότητα από πρώτες ύλες που μαζεύουμε κατά την περιπλάνησή μας. Οι παράγοντες «πρώτες ύλες» και «αναβάθμιση» της εξίσωσης δεν περιορίζονται μόνο στα tools, αλλά και στον εξοπλισμό του Basim (σπαθί, μαχαίρι, πανοπλία), ωστόσο τοποθετούνται σε αρκετά φυσιολογικά πλαίσια και δεν απαιτείται εξοντωτική έρευνα και grinding, προκειμένου να τα αποκτήσει κανείς όλα.

Γενικότερα, το AC: Mirage κινείται σε ένα άρτια συμπυκνωμένο πακέτο, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους αχανέστατους προκατόχους του, τόσο στο μέγεθος του χάρτη όσο και στην συνολική διάρκεια της κεντρικής ιστορίας, η οποία κυμαίνεται μεταξύ των 15 με 20 ωρών. Βέβαια για τους completionists, ο αριθμός αυτός αυξάνεται, αλλά επ’ ουδενί δεν πρόκειται να απασχολήσει για περισσότερες από 30 ώρες. Η πιο γραμμική προσέγγιση που επιχείρησε η Ubisoft, θεωρώ ότι ήταν άκρως καλοδεχούμενη, καθώς το παιχνίδι δεν «πνίγει» τον παίκτη με δεκάδες πληροφορίες και εκατοντάδες εικονίδια τοποθετημένα σε έναν τεράστιο χάρτη, ενώ το προαιρετικό περιεχόμενο είναι τόσο-όσο ώστε να μην παραστρατεί σημαντικά ο παίκτης από τον απώτερο στόχο του. Μου είχε λείψει κάτι τέτοιο σε παιχνίδι Assassin’s Creed και χάρηκα πολύ που σε στιγμές, το Mirage μου θύμισε γιατί λάτρευα κάποτε αυτή τη σειρά.

Εντούτοις, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το γεγονός ότι, τεχνικά τουλάχιστον, το AC: Mirage δεν εντυπωσιάζει, όντας ένα παιχνίδι που μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και σε PS4, κάτι που φαίνεται και από τις πολύ χαμηλές απαιτήσεις σε hardware. Συνεπώς, ένα σύγχρονο σύστημα δεν θα έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να το τρέξει με όλες τις ρυθμίσεις στο μέγιστο, με το αποτέλεσμα να κρίνεται ικανοποιητικό μεν, μιας γενιάς πίσω δε.

Εν ολίγοις, το AC: Mirage είναι ένας τίτλος που προσφέρει στο έπακρο αυτό που είχε υποσχεθεί από τη στιγμή της ανακοίνωσής του. Σαν ένα reunion μιας παλιάς μπάντας, μία επιστροφή στις ρίζες της σειράς, σχεδόν σε όλους τους τομείς, προσφέροντας μια ωραία δόση της γνώριμης συνταγής, αλλά μέχρι εκεί.  

Go to discussion...