FIFA 17
Διαβάζοντας τα γραφόμενά μου ένα χρόνο πριν για το FIFA 16, συνειδητοποιώ ότι το πνεύμα του κειμένου θα μπορούσε να είναι καρμπόν για τη φετινή έκδοση του παιχνιδιού με τα επί μέρους χαρακτηριστικά που απαρτίζουν τον τίτλο να έχουν αλλάξει ελάχιστα. «Μας προκαταβάλεις», θα μου πείτε. Δεν διαφωνώ καθόλου, αν και τα κακώς κείμενα-τακτικές της ΕΑ Sports θα συζητηθούν προς το τέλος του review, ώστε να δώσουν και την κατάλληλη πάσα για την τελική μας γνώμη. Κλείνοντας τη συνεχή και πολυεπίπεδη προσπάθεια αυτό-αναφοράς, ας εξετάσουμε τι κάνει το FIFA 17 να ξεχωρίζει από τις προηγούμενες χρονιές ώστε να διεκδικήσει επάξια (?) τον οβολό σας.
THE JOURNEY (Ή ΑΛΛΙΩΣ FIFA – A TELLTALE GAME)
Αφήνοντας το FIFA Ultimate Team (FUT), το online, και όλα τα υπόλοιπα modes στην άκρη, ασχοληθήκαμε αρχικώς με το νέο single-player story του παιχνιδιού, The Journey. Η αρχική σεκάνς μας μεταφέρει στην περιοχή Clapham του Λονδίνου, όπου αναμετρώνται δύο παιδικές ομάδες, με τους συγγενείς να παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον. O σκηνοθετικός φακός εστιάζει στις κύριες φιγούρες της οικογένειάς μας, τους Hunters, το στωικό παππού με το τουΐντ σακάκι, τον πατέρα με το δερμάτινο και τα ξεσπάσματα θυμού, και φυσικά τη μητέρα που προσπαθεί να είναι η ήρεμη δύναμη. Στην πορεία μαθαίνουμε ότι οι Hunters είναι οικογένεια με παράδοση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με τον νεοσσό (εμάς) να αλωνίζουμε στο γήπεδο ως πολλά υποσχόμενο δεκάχρονο, ονόματι Alex Hunter. Πολύ σύντομα βλέπουμε ότι το παιχνίδι θα κριθεί στα πέναλντι με καθοριστικό εκτελεστή, ποιον άλλον, τον Alex Hunter. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μία νέα πορεία αρχίζει να διαγράφεται σιγά-σιγά.
Fast-forward στο μέλλον και φτάνουμε στα εθνικά δοκιμαστικά, όπου μαζεύονται όλα τα υποσχόμενα ταλέντα και οι scouts για να διαλέξουν εάν θα δώσουν ένα από τα πολυπόθητα επαγγελματικά συμβόλαια. Δεδομένου ότι θα περάσουμε τα δοκιμαστικά, θα ξεκινήσουμε τη σταδιακή ανάβαση στα μεγάλα σαλόνια της Premiership, θα ζήσουμε το άγχος του δανεισμού μας σε ομάδα της Championship (ανεξαρτήτως απόδοσής μας στο γήπεδο), ώστε να ξαναγυρίσουμε στην αρχική ομάδα και να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε μαζί της ένα τρόπαιο.
Η ιστορία φαίνεται ότι προσπαθεί να αναδείξει την πορεία ενός νέου ταλέντου στο πεδίο της μάχης που ονομάζεται Premier League. Παρότι έχει υπάρξει πολύ μεγάλη μελέτη στην αληθοφάνεια της ιστορίας (έχουν άλλωστε συμβουλευτεί παίκτες όπως ο Angel Di Maria και Harry Kane – με τον τελευταίο να διαδραματίζει και σχετικά σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της ιστορίας), η ποιότητα του σεναρίου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ειδικότερα ένας βιοπαλαιστής που ξέρει τι σημαίνει πραγματική δουλειά, θα βρει από υπερβολικό μέχρι και τραγελαφικό το γεγονός ότι «17χρονος παίκτης αγωνιά και κλαίγεται που θα πάει δανεικός στην Championship, ενώ θα κερδίζει 3 χιλιάδες λίρες την εβδομάδα κατώτατο μισθό για να κλωτσάει ένα τόπι». Τα άγχη του επαγγελματικού ποδοσφαίρου… Αγνοώντας όλο το παραπάνω, το Ταξίδι του Αλέξη του Κυνηγού έχει μερικές μικρές, λαμπρές στιγμές. Τέτοιες στιγμές χαρίζει κυρίως ο Παππούς Κυνηγός όταν για παράδειγμα σχολιάζει ότι στον καιρό του δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο για τα χρήματα των παραφουσκωμένων τηλεοπτικών δικαιωμάτων, αλλά για κάτι παραπάνω. Αυτό χτυπάει αρκετά έντονα μία γηραιότερη και πιο ρομαντική γενιά φιλάθλων του αθλήματος, και ίσως προσπεραστεί χωρίς δεύτερη σκέψη από νεαρότερους παίκτες.
Στα πρακτικά μέρη της υλοποίησης του mode, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Σκοπός μας είναι να βελτιώσουμε τον Alex όσο καλύτερα μπορούμε μέσω των προπονητικών ασκήσεων (training drills), να διεκδικήσουμε θέση στην αρχική εντεκάδα βάσει των επιδόσεων εντός του γηπέδου αλλά και μέσα στην προπόνηση κ.ό.κ. Συνήθως υπάρχει εναλλαγή μεταξύ προπονήσεων, όπου καλούμαστε να ολοκληρώσουμε ένα set δύο ασκήσεων. Καλή απόδοση οδηγεί σε εύνοια του προπονητή, ενώ αν δεν τα καταφέρουμε πέφτουμε στα μάτια του και ίσως η θέση μας να τρεκλίζει από την 11άδα ή ακόμη και από τους αναπληρωματικούς. Κατά τους αγώνες έχουμε ως στόχο συγκεκριμένες επιδόσεις, και έχουμε την επιλογή να παίξουμε όλη την ομάδα ή μόνο τον Alex, με την πρώτη επιλογή να είναι προτιμητέα σε όλες τις περιπτώσεις.
Άλλο ένα στοιχείο που έχει το παιχνίδι είναι οι διάλογοι μέσω των οποίων αλληλοεπιδρά ο Alex με τους παίκτες, τους δημοσιογράφους, ακόμη και τον ίδιο τον προπονητή του. Για κάθε κατάσταση έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ τριών επιλογών Fiery, Cold, Balanced. Με τη Fiery επιλογή μπορούμε να αποκτούμε περισσότερους followers στο Twitter (που με τη σειρά τους οδηγούν σε χορηγίες αν συγκεντρωθεί κρίσιμη μάζα αυτών), λόγω των αμφιλεγόμενων – αυτάρεσκων δηλώσεών μας, ρισκάροντας όμως την οργή του προπονητή μας. Αντιθέτως η Cold περσόνα αποδίδει έναν πιο υπολογιστικό χαρακτήρα που βάζει την ομάδα και τον προπονητή μπροστά και νιώθει γρανάζι αυτής. Στο playthrough μας, με τη Watford ως ομάδα της Premier League, επιλέξαμε να είμαστε αρκετά ισορροπημένοι στις επιλογές μας με λίγη δόση από φλεγόμενο πάθος. Το αποτέλεσμα τελικά είναι το ίδιο, και αυτό οφείλεται στην ψευδαίσθηση της επιλογής που δίνει το παιχνίδι, στα χνάρια της «αντβεντσουρομάνας» Telltale. Όποια επιλογή και αν διαλέξετε ελάχιστο αντίκτυπο θα έχει την εξέλιξη της ιστορίας, αφού τα πράγματα είναι προκαθορισμένα, εκτός και αν η απόδοση στο γήπεδο είναι τόσο τραγική ώστε να μην επιλεγούμε να τρέξουμε ούτε για πετσετάκια για τους συμπαίκτες μας. Αν μη τι άλλο με το Journey θα χορτάσετε όλο το “δράμα” και το παρασκήνιο πίσω από αυτό που βλέπουμε στις οθόνες ή στο γήπεδο, και αποτελεί ωραίοα και εθιστική εισαγωγή για το κυρίως πιάτο που είναι όλα τα υπόλοιπα modes.
ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ OFF-SIDE, ΌΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ ΜΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑ;
Η σημαντικότερη αλλαγή που έχει επέλθει με το FIFA 17 είναι η ολική μετάβαση στη Frostbite Engine. Πλέον η Frostbite είναι η βάση για κάθε παιχνίδι την ΕΑ (τουλάχιστον για τις τελευταίες της κυκλοφορίες), γεγονός που ως παίκτες μόνο να μας ευχαριστεί μπορεί. Πλήρως optimized ακόμη και για αδύναμα μηχανήματα, χάρμα οφθαλμών σε οτιδήποτε τη βάλεις να τρέξει (από το Battlefront μέχρι το Dragon Age: Inquisition), το FIFA 17 δεν αποτελεί εξαίρεση. Σε αντίθεση με το PES2017 (περισσότερα για αυτό στο εγγύς μέλλον), το FIFA 17 χαίρεσαι να το βλέπεις από όλες τις απόψεις.
Και εδώ έρχεται το τεχνολογικό – παράδοξο – επίτευγμα της ΕΑ Sports: παρότι το παιχνίδι άλλαξε εντελώς τη μηχανή στην οποία τρέχει, παραμένει ακριβώς το ίδιο, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται! Ας εξηγηθούμε: αρχικώς η ατμόσφαιρα που υπήρχε στο FIFA 16 έχει μεταφερθεί αυτούσια. Ακόμη και το ύψος της κάμερας που διαφέρει από γήπεδο σε γήπεδο (της Premier League) συνεισφέρει πολύ στην ατμόσφαιρα του να «ζούμε» το παιχνίδι και όχι απλώς να το παίζουμε. Το ίδιο φυσικά ισχύει με το κοινό και τους ύμνους που τραγουδούν. Όλα καλά μέχρις εδώ.
Σε επίπεδο gameplay, το παιχνίδι είναι επίσης πανομοιότυπο με τον προκάτοχό του. Παρότι αρκετά δυσκολότερη να την τιθασεύσει κάποιος παίκτης, η τακτική προσέγγιση του FIFA μου είναι ιδιαίτερα αρεστή σε αντίθεση με το πιο arcade τρόπο παιχνιδιού του PES και καθιστά το FIFA τον απόλυτο football-sim την παρούσα χρονική περίοδο. Θα μπορούσε βέβαια να υποστηρίξει κανείς ότι η ΕΑ Sports φιλοδοξεί να φτάσει το χειρισμό του FIFA σε επίπεδα πολυπλοκότητας του ΝΒΑ 2Κ17, και δεν θα έπεφτε και ιδιαίτερα έξω. Αφήνοντας όμως την ατμόσφαιρα και το χειρισμό στην άκρη, το βασικότερο πρόβλημα που υπάρχει στον τίτλο είναι ότι δεν έχουν διορθωθεί τα διάφορα collision bugs, παρά τη μετάβαση στη Frostbite. Δεν ήταν διόλου σπάνιο να υποπίπταμε σε παράβαση του ποδοσφαιρικού κανόνα, διότι ο παίκτης μας έκανε τάκλιν, η μπάλα τον προσπέρασε, και όταν σηκώθηκε βρέθηκε να σκοντάφτει πάνω στον αντίπαλο παίκτη που ερχόταν με φόρα. Αποτέλεσμα είναι το σφύριγμα του διαιτητή υπέρ του αντιπάλου (φυσικά). Την πρώτη φορά γελάς, τη δεύτερη φορά δυσφορείς, την τρίτη φορά μπαίνεις σε ηλεκτρονικό κατάστημα για αγορά νέου χειριστηρίου. Μεγάλο φάουλ (pun intended) από την EA Sports σε αυτόν τον τομέα.
Κατά τα άλλα μικρές και ουσιώδεις βελτιώσεις είδαμε στο online mode. Παίζοντας με τη σαφέστατα ανεβασμένη-ενισχυμένη Manchester City (την πραγματική ομάδα της βροχερότερης πόλης του νησιού), δεν παρατηρήσαμε ατασθαλίες που είχαμε συναντήσει πέρσι με τα συνήθη disconnect των αντιπάλων. Δεν παραγνωρίζουμε βέβαια το γεγονός ότι μπορεί να σταθήκαμε ιδιαίτερα τυχεροί αυτήν τη φορά. Θετικό είναι επίσης ότι όλα τα credits που είχαμε κερδίσει και αφήσει αναξιοποίητα στο FIFA 16 πέρασαν σε αυτήν την έκδοση.
Εν τέλει το FIFA 17 μπορώ να πω ότι με άφησε σε περίεργη θέση. Εξακολουθεί να είναι ένας πληρέστατος τίτλος με χορταστικά modes που θα καλύψουν από τις ανάγκες του περιστασιακού παίκτη που ψάχνει να χαβαλεδιάσει με φίλους το σαββατοκύριακο μέχρι αυτές του φτασμένου «φιφάκια» που ξυπνάει-τρώει-κοιμάται σκεπτόμενος συνδυασμούς στο FUT. Το Journey είναι ένα αρκετά μακροσκελές mode διάρκειας τουλάχιστον 12 ωρών (αναλόγως την εμπειρία του παίκτη), που συνεισφέρει σε αυτό το ολοκληρωμένο πακέτο, ντυμένο με το πιο φανταχτερό και όμορφο εξώφυλλο της αγοράς (λέγε με Frostbite). Παρόλα αυτά το παιχνίδι είναι «μία από τα ίδια» στην αντιμετώπιση ορισμένων bugs που χαλάνε σημαντικά την εμπειρία, δείχνοντας ότι η στασιμότητα στο gameplay δεν είναι αποτέλεσμα κατάκτησης της αρτιότητας, αλλά αδιαφορίας για βελτίωση. Συνοψίζοντας με μία πρόταση τη γνώμη μας: το FIFA 17 είναι ίσως το πληρέστερο και ομορφότερο football-sim αυτήν την στιγμή για PC, αλλά θα μπορούσε και καλύτερα σε τομείς ουσίας.
Ευχαριστούμε πολύ τη Namco-Bandai Hellas, αντιπρόσωπο της EA στην Ελλάδα, για την παραχώρηση του review κωδικού.
Pros
- Frostbite Engine… ‘nough said
- Το παιχνίδι απαιτεί σωστή ποδοσφαιρική γνώση, ειδικά στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας
- Το πλήθος των modes θα σας κρατήσουν για πολύ καιρό απασχολημένους
- Το Journey είναι πάντα καλοδεχούμενο, και κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που μας έχουν συνηθίσει…
Cons
- … αλλά το σενάριό του είναι cheesy όσο δεν πάει και η ψευδαίσθηση επιλογών χειρότερη και από αυτήν της Telltale
- Λόγω της τακτικής προσέγγισης του παιχνιδιού, οι νέοι παίκτες θα τα βρίσκουν πολύ σκούρα στην «άμυνα», περισσότερο από ότι ίσως θα έπρεπε. Συνιστούμε Κopanito All-Stars Soccer για χαλάρωση σε τέτοιες περιπτώσεις.
- Τα bugs των collision και της διαιτησίας καλά κρατούν… Παράγκα…
Δε πρόλαβα να διαβάσω ακόμα το κείμενο (θα επιστρεψω αφού το διαβάσω) αλλά ελπίζω ο ποράτσο να μη διαβάσει τα αρνητικά!!!
Καλά το φιφα δεν έχει όλες τις ομάδες επίσημες με άδεια; Γιατί την manchester united την έχει manchester city;
Εγώ κατάλαβα πως η Telltale έγραψε ποδοσφαιρικό ρομάντζο; Γεράνιο να το πάρω; Είναι καλύτερο από το Πάτμαν;
Μμμμμμμ, έχουν άποψη και οι ξένοι τώρα. 😛
Έχει πολύ διαδραστικό gameplay μεταξύ των διαλόγων, μπορεί να σε κάνει να αφορήσεις το QTE. Από γράψιμο όμως θα θέλεις να παίζεις κι άλλο. Όπως και να το κάνουμε η γκλάμουρ σαπουνόπερα των παρασκηνίων της Premier League, είναι όπως οι μεξικάνικες τηλενουβέλες της μεσημβρινής ζώνης. Τη μισείς επειδή σου αρέσει.
Έχουν εμπλουτίσει και την QTE εμπειρία; Ίσως το τολμήσω!
Ωραίο ριβιού από μια απροσδόκητη πηγή! Μπράβο!
Ωστε τακτική ε? Και μάλιστα αμυντική. Θα το δω αμα φτηνήνει λιγουλάκι, να ξεδιπλώσω τον Καραταϊδη μέσα μου. Ναι ρε παίζομε με λίμπερο 😛
Κρίμα που δεν σε αφήνει να αλλάξεις τη φάτσα του Hunter όπως στο mycareer του nba2k. Με έψησε άσχημα το demo και το παρών review ακόμα περισσότερο. Δείχνει καλύτερο κατά πολυ από το προσωπικά αγαπημένο fifa14