FURI
Μετά βεβαιότητας, μπορούμε να πούμε ότι δεν θα μπορούσε να επιλεχθεί καλύτερος τίτλος για το παρθενικό παιχνίδι της γαλλικής The Game Bakers στους υπολογιστές μας. Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για ένα μοναδικό υβρίδιο hack ‘n’ slash/bullet hell shooter παιχνιδιού, το οποίο είναι τόσο απαιτητικό και δύσκολο, που τα συναισθήματα οργής δεν αργούν να εμφανιστούν ακόμα και όταν αντιμετωπίσετε το πρώτο boss/tutorial. Όμως, όσα ragequit και αν κάνετε, όσο και αν θελήσετε να εκτοξεύσετε το χειριστήριο στο πλησιέστερο τοίχο μετά από τη δέκατη αποτυχημένη προσπάθεια να νικήσετε το έβδομο boss, δεν πρόκειται να το αφήσετε έτσι εύκολα, καθώς το Furi αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα για το πως θα πρέπει να χτίζονται τα δύσκολα παιχνίδια: δίκαιη μεταχείριση προς το παίκτη και εφαρμογής αποκλειστικά των ικανοτήτων του, χωρίς υποστήριξη από τυχόν “δεκανίκια” όπως power-ups, customized weapons και δεν συμμαζεύεται. Κοινώς, αγνή και καθαρή δράση, βγαλμένη από τις παλιές εποχές που το μόνο όπλο που είχε ο παίκτης στη διάθεσή του ήταν τα αντανακλαστικά του και η εξοικείωση με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού.
Το σενάριο του Furi απλό: είστε ο Stranger, ένας φυλακισμένος samurai σε ένα παράξενο κυβερνοκόσμο, ο οποίος αποτελείται από εννιά διαφορετικούς πλανήτες. Ο Stranger είναι δέσμιος στο πρώτο πλανήτη, όπου ένας μυστήριος τύπος ντυμένος με κουνελοκεφαλή, τον απελευθερώνει και τον συμβουλεύει να δραπετεύσει σκοτώνοντας τον φύλακα του πλανήτη. Η δολοφονία του συγκεκριμένου φύλακα όμως δεν είναι αρκετή, καθώς σύμφωνα με τον κούνελο “φίλο” του, ο δρόμος προς την ελευθερία είναι μακρύς και δύσβατος, οπότε θα πρέπει να εξοντώσει κάθε φύλακα που βρίσκεται στους εννέα πλανήτες, πράγμα διόλου εύκολο. Αν ήταν, θα το έκανε ο ίδιος, σωστά; “The jailer is the key, kill him and you’ll be free” είναι η ατάκα που επαναλαμβάνει τακτικά και ο Stranger δεν έχει άλλη επιλογή παρά να την ακολουθήσει.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η υπόθεση του Furi, που περισσότερο αποτελεί μια αφορμή για καταιγιστικά boss-fights παρά για οποιοδήποτε άλλο προβληματισμό, ενώ η πλοκή εξελίσσεται μέσω προαιρετικών περιπάτων, όπου ο παίκτης έχει την ευκαιρία να χαλαρώσει (δεν υπάρχουν καθόλου ενδιάμεσες μάχες) και να απολαύσει, μεταξύ άλλων, τον ιδιαίτερη τεχνοτροπία των γραφικών του παιχνιδιού παρέα με ένα πραγματικά απίστευτο soundtrack ηλεκτρονικής μουσικής. Πριν προχωρήσουμε, θα σταθούμε λίγο στο τεχνικό τομέα του παιχνιδιού, καθώς υπεύθυνος για το σχεδιασμό των ιδιόμορφων χαρακτήρων είναι ο Takashi Okazaki, δημιουργός του πασίγνωστου Afro Samurai, ενώ το πάντρεμα της απλότητας του σκηνικού με sci-fi και ψυχεδελο-cyberpunk αναφορές είναι τόσο χαρακτηριστικό που το κάνει μοναδικό. Αν και η ιδιαίτερη καλλιτεχνική άποψη του Furi δεν γίνεται να αρέσει σε όλους, προσωπικά την αγάπησα και ακόμα περισσότερο λάτρεψα τα electro μουσικά θέματα που υπογράφουν μουσικοί όπως ο Carpenter Brut και ο The Toxic Avenger. Αν και δεν είμαι βαθύς γνώστης του συγκεκριμένου είδους μουσικής, το soundtrack του Furi είναι αριστουργηματικό από κάθε άποψη και ταιριάζει 100% στο περιβάλλον και το στήσιμο του παιχνιδιού. Σε στιγμές, μου θύμισε τις εποχές της Amiga, όπου παίζαμε τα shoot ’em ups της μόνο και μόνο για να ακούσουμε την εκπληκτική μουσική που περιείχαν.
Επιστροφή στο κυρίως παιχνίδι και η έναρξη του Furi σίγουρα θα σας βάλει σε υποψίες με το πρώτο δίλημμα που σας θέτει: το επίπεδο δυσκολίας μεταξύ του Promenade και του Furi. Το πρώτο απλά δεν υπάρχει λόγος να το επιλέξετε: τα boss fights είναι ευκολότερα μεν, αλλά δεν κερδίζετε achievements, δεν ξεκλειδώνετε το δυσκολότερο επίπεδο (Furier) και πιθανόν να ολοκληρώσετε το παιχνίδι σε δύο ώρες. Φυσικά, η εμπειρία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαν οι δημιουργοί στο μυαλό τους, οπότε επιλέγετε χωρίς συζήτηση το Furi επίπεδο.
Όπως πιθανότατα έχετε ήδη αντιληφθεί, το Furi δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια σειρά από (κατά μέσο όρο) δεκάλεπτες boss-fights μέσα σε αρένες, οι οποίες όμως απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν απλή υπόθεση. Ο ήρωας Stranger έχει στη διάθεσή του τέσσερις κινήσεις: Slash, Shoot, Dodge και Parry, με μόνο το Shoot να ενσωματώνεται στο δεξί αναλογικό μοχλό του gamepad (το πληκτρολόγιο/mouse είναι εκτός συζήτησης) και τα υπόλοιπα τα τρία να αντιστοιχούν σε κουμπιά. Το Slash και το Shoot μπορούν να γίνουν charged, ενώ το Dodge επεκτείνεται όσο διατηρείται πατημένο το σχετικό κουμπί – πάντα μέσα σε κάποια λογικά πλαίσια, φυσικά. Πρακτικά αυτό είναι όλο, αλλά μη σας ξεγελάει η απλότητα του χειρισμού, γιατί οι μάχες με τα bosses είναι πολύ πιο σύνθετες.
Συγκεκριμένα το κάθε boss έχει από τρεις μέχρι έξι διαφορετικές φάσεις, όπου το μοτίβο και των εύρος των επιθέσεων τους εμπλουτίζονται και γίνονται πιο θηριώδη από τη προηγούμενη, με αποκορύφωμα τη τελευταία, όπου το boss παίζει κυριολεκτικά τα ρέστα του – με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Από τη πλευρά σας, είτε οι επιθέσεις αφορούν εκ του συστάδην μονομαχίες είτε γραμμές πυρός στα επίπεδα ενός bullet-hell shoot’ em up, εσείς θα πρέπει να αποκρυπτογραφείτε μέσω οπτικών και ηχητικών ερεθισμάτων το ποιον των επιθέσεων και να αντιδράτε ανάλογα. Σε κάθε περίπτωση, το Dodge και το Parry είναι οι κινήσεις που θα πρέπει να εξασκηθείτε περισσότερο, με το Parry μάλιστα να αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους ανανέωσης της υγείας σας, αν εκτελεστεί τη σωστή στιγμή, ενώ αποτελεί το ιδανικό μέσο “τιμωρίας” του εχθρικού boss, καθώς αφήνει “παράθυρα” για την επίτευξη συνεχόμενων Slash χτυπημάτων. Η τριβή με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού είναι εξέχουσας σημασίας και αρωγός σε αυτή σας τη προσπάθεια είναι ο άψογος και ακριβέστατος χειρισμός, ο οποίος είναι θέμα λεπτών για να τον μάθετε, αλλά πολλών ωρών για να τον δαμάσετε.
Κάθε φορά που ολοκληρώνετε επιτυχώς μία φάση ενός boss, γεμίζετε με ενέργεια και αποκτάτε μια ζωή, πάντα με μέγιστο αριθμό τις τρεις, γεγονός που ισορροπεί κάπως τα πράγματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείτε να εφησυχάζετε, καθώς τυχόν υπερεκτίμηση των ικανοτήτων σας, μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα. Εξάλλου, η μαχητική συμπεριφορά των εκάστοτε bosses είναι τόσο διαφορετική, που θα πρέπει να μάθετε γρήγορα να προσαρμόζεστε στις νέες συνθήκες, υιοθετώντας εντελώς νέες στρατηγικές και προσεγγίσεις σε σχέση με τη προηγούμενη, χωρίς παράλληλα το παιχνίδι να γίνεται ποτέ σαδιστικά ζόρικο.
Πραγματικά εξαιρετική δουλειά από τη The Game Bakers, η οποία τεχνηέντως αποφεύγει τη παγίδα των QTE’s και των μονότονων μέχρι θανάτου μοτίβων επιθέσεων και επιλέγει το random στοιχείο ανάμεσα τους, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι οι μάχες δεν επαναλαμβάνονται, ακόμα και όταν προσπαθείτε να ολοκληρώσετε την ίδια για πάνω από πέντε φορές. Περιττό να αναφέρουμε ότι η αίσθηση επιτεύγματος κάθε φορά που πετυχαίνετε το τελειωτικό χτύπημα ενάντια σε κάποιο boss είναι απερίγραπτη, ενώ βασική προϋπόθεση για να έρθει η νίκη αυτή είναι υπομονή, καλά αντανακλαστικά, παρατηρητικότητα και ηρεμία. Αν δεν τα έχετε αυτά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ιδίως αν έχετε συνηθίσει σε πιο “ήρεμες” εμπειρίες (interactive stories κανείς;) καλύτερα να ξανασκεφθείτε την ενασχόληση σας με το Furi.
Άσχετα όμως αν νιώθετε ότι το παιχνίδι απευθύνεται σε εσάς ή όχι, το Furi είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ευφυούς game design, που επαναφέρει μέσα στην απλότητά του το παράγοντα “skill”, σε μια εποχή που τα περισσότερα παιχνίδια βαστούν το παίκτη από το χέρι, προσφέροντας του αμέτρητες ευκολίες στο πιάτο προκειμένου να φθάσει, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, στους τίτλους τέλους. Αν θέλετε να δείτε κάποια στιγμή το τερματισμό του Furi, θα πρέπει να κοπιάσετε, να επιμείνετε, να τεντώσετε τα αντανακλαστικά σας στα άκρα και τότε ίσως να τα καταφέρετε. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα το μετανιώσετε ούτε στιγμή.
Pros
- Δίκαια δύσκολο, προκαλεί στο έπακρο τις ικανότητες του παίκτη
- Εξαιρετική υλοποίηση του ιδιοφυέστατα απλού συστήματος μάχης
- Ένα από τα καλύτερα soundtrack που έχουν ακουστεί από τα ηχεία σας
- Οπτικός τομέας με έντονη προσωπικότητα
Cons
- Δεν απευθύνεται στους μη υπομονετικούς παίκτες
Φαίνεται πραγματικά πολύ όμορφο και ακόμα και το soundtrack με ψήνει. Φυσικά γνωρίζω εκ των προτέρων πως αν το ξεκινήσω, θα κλαίω από τα νεύρα της αμπαλοσύνης μου μέσα στο δεκάλεπτο, οπότε θα το αφήσω να το βλέπω σε Δεμπεγιώτικα διαστημικά Let’s Play 🙂