LAST DAY OF JUNE
Πέρα από κάποιες ελάχιστες ενδείξεις (π.χ. ελέφαντες, δελφίνια), οι άνθρωποι είμαστε τα μοναδικά όντα που αντιλαμβανόμαστε και επηρεαζόμαστε σε τέτοιο αφοπλιστικό βαθμό από τον θάνατο άλλων μελών του είδους μας, πόσo μάλλον των κοντινών μας ανθρώπων. Εξ’ άλλου στο τέλος, το τι σημαίνει άνθρωπος, το ποιος είμαστε ο καθένας και η καθεμία μας ξεχωριστά, τι άλλο είναι πέρα από τις σχέσεις που αναπτύσσουμε στην ζωή μας με τα άλλα καταραμένα όντα της αυτεπίγνωσης;
Μαζί με τα δώρα της ευφυΐας μας, έρχονται και οι κατάρες της συνειδητοποίησης της ζωής. Συνεχώς βέβαια προσπαθούμε να απωθήσουμε τις ζοφερές σκέψεις του θανάτου, ώστε να μπορούμε να είμαστε λειτουργικοί. Μέχρι τουλάχιστον να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια πραγματικότητα, όπου συνήθως το συναίσθημα της απώλειας μας τσακίζει και μας καταναλώνει σχεδόν ολοκληρωτικά. Εν προκειμένω, στο Last Day of June, βιώνουμε την τελευταία μέρα της ζωής της June, συζύγου του πρωταγωνιστή της ιστορίας, Carl. Μετά από ένα επετειακού χαρακτήρα πικ νικ, στο αγαπημένο τους σημείο στην εξοχή, το ζευγάρι πέφτει θύμα ατυχήματος με το αυτοκίνητο και έτσι, με ένα στρίγκλισμα των λαστίχων, όλα όσα θεωρούσε δεδομένα ως τότε, ο επιζήσαντας Carl, αλλάζουν.
Κάποιοι μπορεί να πρόσεξαν το πραγματικά πανέμορφο εικαστικό στυλ και να τους έφερε στο μυαλό το stop motion βιντεοκλίπ του τραγουδιού του Steven Wilson, Drive-Home. Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ τους, καθώς το ιταλικό studio Ovosonico (δημιουργοί του ιδιαίτερου χαρακτήρα και αποκλειστικού για PS Vita, Murasaki Baby) συνεργάστηκε με τους δημιουργούς του κλιπ (Hajo Muller/Owl House Studios) και φυσικά τον συνθέτη Steven Wilson για την δημιουργία του Last Day of June.
Πράγματι εικαστικά, σε συνδυασμό με τις απόλυτα μελαγχολικές μελωδίες του συνθέτη, το αποτέλεσμα επεκτείνει όμορφα το συναίσθημα του τραγουδιού και του κλιπ, δίνοντας επιπλέον και ένα επίπεδο διαδραστικότητας. Το “πείραμα” δουλεύει καλά, καθώς το κεντρικό θέμα του παιχνιδιού είναι η διαχείριση της απώλειας. Συγκεκριμένα το ίδιο το gameplay συνίσταται από τα άπειρα …εάν… που σχηματίζονται στο μυαλό αυτού που μένει πίσω. Καλούμαστε λοιπόν ως ο επιζήσαντας Carl, μέσω της μαγικής ιδιότητας των πορτραίτων των γειτόνων που φιλοτέχνησε η June, να επιστρέψουμε τη μέρα που χάθηκε, και ελέγχοντας καθέναν από τους τέσσερις αυτούς τελευταίους ανθρώπους στη ζωή της, να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να την σώσουμε, αλλάζοντας καταστάσεις όπως π.χ. τη θέση κάποιου πράγματος ή τη σειρά με την οποία μίλησε με κάποιον. Επιπλέον συλλέγουμε “collectibles” τα οποία είναι στοιχεία της ζωής των άλλων ηρώων του έργου.
Έχουμε δηλαδή, ένα ακόμα παιχνίδι που πρακτικά αποτελεί ανάλογο της Μέρας της Μαρμότας ή του Run Lola Run. Κάτι που καταφέρνει καλά σε επίπεδο μηχανισμών, καθώς οι ενέργειες που αλλάζουν σε κάθε άτομο, μπορούν να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε αυτές των άλλων. Έτσι πρέπει να περιηγηθούμε στο μικρό χωριό, με έναν από τους τέσσερις αυτούς χαρακτήρες ανά φορά και να λύσουμε σχετικά απλούς γρίφους, προσπαθώντας να αποτρέψουμε το μοιραίο. Ο μηχανισμός αυτός έτσι όπως αποδόθηκε, θεωρώ πως περνάει επαρκώς την ένταση και τον αγώνα του Carl για να τα καταφέρει, παγιδευμένος ανάμεσα στα στάδια της άρνησης και της οργής, χωρίς να παρέχει όμως καμία δυσκολία ανάλογη των “καθαρόαιμων” adventures. Η σκηνοθεσία γενικά είναι σε υψηλά επίπεδα, μονάχα σε κάποια σημεία, θα κουράσει λιγάκι η μηχανική επανάληψη κάποιων σκηνών, κάθε φορά που αλλάζει η μέρα.
Προφανώς το gameplay λειτουργεί υποστηρικτικά για μια κυρίως αφηγηματική εμπειρία, αλλά σε αυτό το πλαίσιο γίνεται καλά, με βοηθό την ομαλή περιήγηση στο χώρο, τα πανέμορφα παστέλ χρώματα και τα εκδηλωτικά animation –καθόσον δεν υπάρχει κάποια γλώσσα αλλά κάποιου είδους Simlish ή κάτι παρόμοιο με τη γλώσσα του Brothers. Γρήγορα κατανοητός και οργανικός και ο τρόπος “μηδενισμού” της μέρας. Ονειρική η απόδοση ενός χωριού που ξεπήδησε από ένα ηλιόλουστο παστέλ απόγευμα, μέσω της Unity. Ουδέν πρόβλημα στην κίνηση ή άλλο bug ή crash εντοπίστηκε, με μόνο θέμα να αποτελεί η έλλειψη antialiasing.
Συνολικά το Last Day of June είναι ένα σύντομο, παστέλ σφηνάκι, για την διαχείριση της θλίψης και του υψώματος του αναστήματος του μικρού, αλλά ελπιδοφόρου ανθρώπου στις τεράστιες δυνάμεις του χρόνου και του θανάτου. Επί του κόστους απόκτησής του (20 euro), με δεδομένη την περίπου τρίωρη διάρκειά του, πρέπει να είναι σαφές πως δεν είναι adventure game, αλλά μια αφηγηματική εμπειρία και προτείνεται σε όσους έλκονται πραγματικά από το ύφος των γραφικών και της μουσικής και επιθυμούν μια όμορφη ιστορία, στο ύφος και την διάθεση που περιέγραψα.
Pros
- Μια όμορφη πανδαισία οπτικού τομέα και μουσικής που δίνουν παραμυθιακό χαρακτήρα στην ιστορία.
- Αγγίζει το ώριμο θέμα της απώλειας.
- Μηχανισμοί gameplay που συνδυάζονται ομαλά με την ιστορία γυρίσματος του χρόνου.
- Σωστός ρυθμός κλιμάκωσης της ιστορίας.
Cons
- Τιμή που θα απωθήσει όσους δεν εντυπωσιάζονται μόνο από το εικαστικό κομμάτι, δεδομένης της διάρκειας.
- Προβλήματα με το antialiasing.
Wishlisted, είχα κάποιες επιφυλάξεις αλλά με έπεισες.