Σίγουρα η παρακάτω «εξομολόγηση» δεν είναι αποκλειστικά δικό μου προνόμιο, αλλά το πρωτότυπο Mafia της Illusion Softworks είναι ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Κυκλοφόρησε σε μια εποχή που η σειρά GTA της Rockstar μόλις είχε περάσει σε 3D περιβάλλον, σάρωνε όλα τα βραβεία και συγκρίθηκε ατυχώς με εκείνη, καθώς επρόκειτο για μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Σαφώς πιο γραμμική, καθώς το open-world στοιχείο κατά κύριο λόγο υποκαθιστούσε τα cut-scenes και δεν είχε ιδιαίτερο περιεχόμενο, ενώ το όλο στήσιμο ήταν πολύ περισσότερο κινηματογραφικό, στα πρότυπα των σχετικών ταινιών του Martin Scorsese και Francis Ford Copolla (Goodfellas, Godfather).
Δυστυχώς, τα δύο sequel που ακολούθησαν δεν έτυχαν ανάλογης αντιμετώπισης. Το Mafia 2 ήταν μεν αξιόλογο, δίχως να φτάνει τα αριστουργηματικά επίπεδα του πρωτότυπου δε, ενώ το Mafia 3, προϊόν της ομάδας ανάπτυξης Hangar 13, κυμάνθηκε σε πολύ ρηχά νερά. Συνεπώς, η επιλογή της Hangar 13 να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το remake ενός τόσο κλασικού παιχνιδιού ήταν ένα ρίσκο. Ρίσκο γιατί αφενός η Hangar 13 δεν έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια της ως άξιος διάδοχος της Illusion Softworks (προς ώρας τουλάχιστον) αφετέρου γιατί μια πιθανή «αλλοίωση» του χαρακτήρα του πρωτότυπου παιχνιδιού θα σήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τους πολυπληθείς οπαδούς του.
Η Hangar 13 λοιπόν προτίμησε να μην «χαλάσει» τη συνταγή του αρχικού Mafia, παραφορτώνοντας το remake με παράλληλες δραστηριότητες και περιττά «μπιχλιμπίδια» που βλέπουμε στα σύγχρονα open-world games. Αντίθετα, διατήρησε το πλήρως γραμμικό και κινηματογραφικό στυλ, φορώντας του ένα κοστούμι του 2020, το οποίο όμως εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να εκπέμψει την ίδια λάμψη και αίγλη με εκείνη του παρελθόντος. Αν συνυπολογίσουμε και μερικά ελαττώματα που παρατηρούνται στο τομέα του gameplay, σίγουρα το Mafia: Definitive Edition δεν πρόκειται να προκαλέσει την ίδια αίσθηση που έκανε το παιχνίδι του 2002. Αυτό εξυπακούεται, άλλες εποχές, άλλες συνήθειες.
Το νέο Mafia διηγείται την ίδια ιστορία που γνωρίζετε όσοι είχατε παίξει το πρωτότυπο, με πρωταγωνιστή τον πρώην οδηγό ταξί, Tommy Angelo, που από ένα διαβολικό παιχνίδι της τύχης, μπαίνει στον κόσμο της Μαφίας την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Η ιστορία πρακτικά ξεκινά από το τέλος της, όπου ο Tommy προσπαθεί να κλείσει μια συμφωνία προστασίας του ίδιου και της οικογένειας του με την αστυνομία, με αντάλλαγμα το κεφάλι του Don Salieri, του αρχιμαφιόζου που ουσιαστικά του ανήκει ολόκληρη η πόλη Lost Heaven (μια φανταστική πόλη, μείξη του Σικάγο και της Νέας Υόρκης). Η εξιστόρηση της μαφιόζικης ζωής του Tommy στον αστυνόμο Norman παίρνει σάρκα και οστά στα 20 κεφάλαια που διαθέτει το παιχνίδι, όπου καλείστε να ζήσετε από πρώτο χέρι την άνοδο του αντιήρωα στις τάξεις της «οικογένειας» του Salieri, παρέα με τα πρωτοπαλίκαρα του Sam και Paulie.
Αν και η δομή της ιστορίας δεν έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά, το remake του Mafia διαφέρει από το πρωτότυπο παιχνίδι τόσο στους διαλόγους όσο και στη σκηνοθεσία ορισμένων σκηνών, άλλες φορές προς το καλύτερο και άλλες προς το χειρότερο. Επί της ουσίας λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε με 1:1 remake με τη μηχανή γραφικών του Mafia 3, αλλά με μια «διασκευή» της υπόθεσης παιχνιδιού, η οποία όμως ακόμα και σήμερα κατορθώνει να καθηλώσει τον παίκτη. Απλή, κατανοητή, ξεκάθαρη και με αξιομνημόνευτο καστ χαρακτήρων, αν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος να παίξετε το Mafia: Definitive Edition, αυτός είναι η πλοκή του.
Πέρα από τις προαναφερθείσες αλλαγές, το Mafia έχει προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του σήμερα, καθώς αναμφισβήτητα θα ήταν αδύνατον να παιχτεί με τους κανόνες του 2002, δηλαδή με την απουσία checkpoints, την πολύ αργή κίνηση στους δρόμους και τους χαμηλού επιπέδου shooting μηχανισμούς. Οι επανασχεδιασμένες αποστολές παραμένουν απολαυστικές, γεμάτες έντονη δράση και άπειρο πιστολίδι, με κάποια πολύ μικρά διαλείμματα υποτυπώδους stealth, ενώ η οδήγηση έχει πρωτεύοντα ρόλο στο παιχνίδι, όντας ένας από τους βασικούς πυλώνες του gameplay. Μέσω των διαφόρων οχημάτων (υπάρχουν πάνω από 30 διαθέσιμα οχήματα) μετακινείστε από το ένα objective στο επόμενο, ξεκινώντας συνήθως από το μπαρ του Salieri, ενώ αρκετές φορές θα χρειαστεί να αποφύγετε το μακρύ χέρι του νόμου ή να καταδιώξετε κάποιο όχημα, δημιουργώντας πανικό στην (σχετικά ήσυχη) μεγαλούπολη του Lost Heaven.
Δε θα βρείτε κάτι που δεν έχετε ξαναζήσει σε open-world παιχνίδι, αλλά για την εποχή που κυκλοφόρησε, οι σεκάνς αυτές ήταν πρωτόγνωρες και ένας από τους λόγους που το παιχνίδι μπήκε στην καρδιά πολλών gamers, μαζί με το εξαίσιο φινάλε του. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι για κάποιον που δεν είχε την τύχη να παίξει το original Mafia, τότε είναι πιθανό να αναρωτηθεί προς τι όλος αυτός ο ντόρος. Μια άποψη που ενισχύεται και από τους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού, όπως το shooting, το brawling και η αίσθηση της κίνησης στο χώρο γενικότερα.
Θα εθελοτυφλούσα αν δεν έβλεπα ότι οι κινήσεις και οι αντιδράσεις του Tommy σε σχέση με το περιβάλλον είναι αρκετά σπασμωδικές και παρωχημένες, κατά πάσα πιθανότητα απομεινάρι του Mafia 3, ενώ το brawling είναι απλοϊκό και σίγουρα θα μπορούσε να δεχθεί καλύτερης μεταχείρισης. Ένα συνεχές πάτημα του κουμπιού για γροθιά και άλλο ένα για counter όποτε εμφανίζεται το σχετικό μήνυμα, δεν συνιστά σοβαρό brawling μηχανισμό, όπως συνέβαινε και με το Mafia ΙΙ που παρουσιάσαμε τον περασμένο Μάιο.
Τα πράγματα όμως είναι σαφώς καλύτερα όταν αποφασίσουν να μιλήσουν τα σιδερικά. Χωρίς να πρόκειται για κάτι το τρομερό, το cover–shooter σύστημα είναι αξιοπρεπές, λειτουργικό και δεν προκαλεί προβλήματα. Διατηρείται μάλιστα το σύστημα των medikits, με τον Tommy να αναπληρώνει μόνο ένα μικρό μέρος της υγείας του κάθε φορά που πληγώνεται, οπότε οφείλετε να προσέχετε πολύ την τοποθέτησή σας στο χώρο, αλλά και το πότε θα πρέπει να βγείτε από την κάλυψη σας και να πατήσετε τη σκανδάλη. Όμως, όπως γίνεται κατανοητό, ούτε εδώ υλοποιούνται όλα στην εντέλεια. Βασικός λόγος είναι η εχθρική ΑΙ, που αποδεικνύεται εκνευριστικά εύστοχη ακόμα και με όπλα με πυρά διασποράς (όπως το shotgun), ενώ δε θα λέγαμε ότι προσπαθεί να σας ξετρυπώσει με ιδιαίτερα ευφάνταστους τρόπους, πέρα από το «γιούρια».
Το χειρότερο είναι ότι αρκετές φορές οι αντίπαλοι σκοπευτές δε λένε να πέσουν στο έδαφος ούτε με αίτηση και συνεχίζουν να πυροβολούν απτόητοι, παρ’ όλο που έχουν δεχθεί καμιά δεκαριά σφαίρες στο σώμα τους από tommy gun. Η μοναδικά εγγυημένη λύση είναι το headshot, όμως αυτή η “bullet-sponge” λογική είναι απαρχαιωμένη και του στερεί αρκετούς πόντους στα όποια επίπεδα ρεαλισμού υφίστανται. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει και ουσιαστικός λόγος να ασχοληθείτε με το παιχνίδι σε υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας, εκτός και αν θέλετε να σπάσουν τα νεύρα σας από τα συνεχή reloads που θα κάνετε, μιας και ο Tommy θα πέφτει νεκρός με δυο-τρεις σφαίρες από 50 μέτρα μακριά.
Στην τελική όμως, είμαι διατεθειμένος να συγχωρήσω τα εν λόγω θέματα του Mafia: Definitive Edition. Αρωγός στην «καλή» μου αυτή πράξη είναι ο υπέροχος σχεδιασμός της Lost Heaven, μια πανέμορφη πόλη που σφύζει από ζωή και ποικιλία διαθέσεων. Είτε μιλάμε για την Little Italy είτε για την Chinatown είτε για τα περίχωρα, η δουλειά που έχει επιτευχθεί από τη Hangar 13 είναι άξια συγχαρητηρίων. Είναι σκέτη απόλαυση να οδηγείς αυτές τις παλιές λιμουζίνες, χαζεύοντας παράλληλα το περιβάλλον και ακούγοντας τα… hits του Μεσοπολέμου ή τα ανησυχητικά νέα που έρχονταν από την Ευρώπη και την άνοδο του ναζισμού.
Στα ίδια επίπεδα θα έβαζα και την υλοποίηση των χαρακτήρων, οι οποίοι έχουν δεχθεί ένα γενικότερο λίφτινγκ. Τόσο οπτικά όσο και ηχητικά, πρόκειται για μια καινούρια προσέγγιση στην παρουσίασή τους, με νέους ηθοποιούς να αναλαμβάνουν το voice-over, οι οποίοι προσπαθούν να μιμηθούν την Αμερικανική και Σικελιανή προφορά της εποχής, σχετικά επιτυχημένα, ίσως όμως λίγο πιο επιτηδευμένα απ’ ότι θα έπρεπε.
Εν τέλει, το συμπέρασμα για το Mafia: Definitive Edition είναι ότι πρόκειται για ένα αξιόλογο remake, ίσως όχι το ιδανικό για τους πιουρίστες που θα διαμαρτυρηθούν με το παραμικρό, αλλά αναμφισβήτητα έχει σεβαστεί το πρωτότυπο και προσφέρει μια άκρως διασκεδαστική εμπειρία, δέκα ωρών περίπου (χωρίς το free-ride mode, όπου κάνετε αυτό ακριβώς που περιγράφει). Σίγουρα, υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, αλλά αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος Mafia τίτλος που μπορείτε να βρείτε και πιθανότατα η καλή πορεία του να αποτελέσει αφορμή για τη δημιουργία ενός καινούριου Mafia παιχνιδιού. Ποιοτικότερου, αυτή τη φορά.
Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 78%
78%
Omerta
Εντυπωσιακό remake, όχι πλήρως πιστό στο πρωτότυπο και με μερικά προβλήματα, αλλά παραμένει το καλύτερο Mafia της σειράς που μπορείτε να βρείτε.
Εντάξει με έπεισες να το πάρω, γιατί δυσκολευόμουν πολύ 😛