REVIEWS

MOEBIUS: EMPIRE RISING

Το θυμάμαι σαν να ήταν σήμερα. Μετά από μακρά αναμονή, τον Ιανουάριο του 2011 φτάνει στα χέρια μου το “Gray Matter”, η πολυαναμενόμενη και χιλιοσυζητημένη επάνοδος της Jane Jensen στα adventure games, μετά από 10 και πλέον χρόνια. Ολοκληρώνω το παιχνίδι, γράφω την κριτική μου στο PC Master κι επακολουθεί ένας ασυνήθιστα μεγάλος όγκος e-mails αναγνωστών, που διαμαρτύρονται για το 75% που του είχα δώσει ως βαθμολογία. Η ένσταση όλων είχε να κάνει με τ’ ότι επρόκειτο «για τίτλο της Jensen, που υπό άλλες συνθήκες θα έπαιρνε 90% και άνω». Εμένα όμως με είχε ψιλοαπογοητεύσει και δεν έβρισκα τον παραμικρό λόγο να το κρύψω.

Fast forward στο 2012. H Jensen ανακοινώνει τη δημιουργία του δικού της gaming studio, ονόματι Pinkerton Road και σε συνεργασία με το δυναμικό της Phoenix Online Studios, με το οποίο είχε συνεργαστεί στο “Cognition”, έχοντας ρόλο συμβούλου στο θέμα της ιστορίας, ξεκινά τη δημιουργία του παιχνιδιού που θα σηματοδοτήσει την πραγματική επάνοδό της στο gaming στερέωμα, μακριά από την πίεση των publishers, τις αλλαγές στο χρονοδιάγραμμα κυκλοφορίας κι οποιουδήποτε άλλου παράγοντα θα μπορούσε να μπλεχτεί στα πόδια της, όπως η ίδια αργότερα παραδέχθηκε ότι συνέβη με το “Gray Matter” (μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο site μας προ ολίγου διαστήματος, στην οποία μιλά ευθέως για την περίπτωση του εν λόγω παιχνιδιού).  

Έχει εν τω μεταξύ εξασφαλίσει, μέσω Kickstarter, την χρηματοδότηση του νέου τίτλου της, με το ποσό των $ 435.000 από το κοινό, έχοντας θέσει η ίδια ως στόχο τα $ 300.000, συνεπώς όλα φαντάζουν ευοίωνα και η adventure community περιμένει με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το comeback της ταλαντούχου Αμερικανίδας, που αυτή τη φορά δείχνει ότι (επαν)ήρθε για να μείνει.

 Moebius Snap1Όλοι μαζεμένοι στο γραφείο του Dexter

Μέχρι να φτάσει η ημέρα που οι review κωδικοί του “Moebius: Empire Rising” θα γίνονταν διαθέσιμοι, είχαν έρθει στα χέρια μου τόσο μία πρώιμη beta, όσο και το demo που κυκλοφόρησε ευρέως. Δεν ασχολήθηκα δευτερόλεπτο με κανένα εκ των δύο. Ήθελα να ξεκινήσω το παιχνίδι όταν θα ήταν ολόκληρο και στην τελική, καλογυαλισμένη, μορφή του. Αν ακόμη δεν το καταλάβατε, είχα υψηλές προσδοκίες από το “Moebius” και, για μία ακόμη φορά, δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να το παραδεχθώ.

ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΝΑ ΑΠΟ… ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Malachi Rector, ιδιοκτήτης αντικερί στη Νέα Υόρκη και εκτιμητής έργων τέχνης και αντικειμένων υψηλής αξίας. Πρόκειται για έναν απόμακρο, κλειστό και πολύ ψυχρό χαρακτήρα, που το μόνο που τον ενδιαφέρει και τον συγκινεί είναι η δουλειά του, μακριά από την ανάπτυξη οποιασδήποτε σχέσης και συναισθηματισμού με κάποιο άλλο πρόσωπο. Η έντονη εσωστρέφειά του αιτιολογείται σε μεγάλο βαθμό από το τραγικό παρελθόν που κουβαλά, αφού, όντας παιδάκι ακόμη, είδε τη μητέρα του να κατασπαράσσεται από την επίθεση λιονταριού. Ακόμη χειρότερα, ακόμη και μετά από το φρικτό αυτό περιστατικό, ποτέ δεν ανέπτυξε με τον πατέρα του τη σχέση αγάπης που τόσο είχε ανάγκη, με αποτέλεσμα στα χρόνια που ακολούθησαν της ενηλικίωσης και ωρίμανσής του, η επικοινωνία μεταξύ τους να περιορίζεται σε ευχετήριες κάρτες γενεθλίων και συναφείς τυπικές χειρονομίες.

Ο ήρωάς μας όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Πέρα των ασυναγώνιστων ικανοτήτων που διαθέτει στην εξακρίβωση της αυθεντικότητας πάσης φύσεως αντίκας, κατέχει κι έναν ατελείωτο όγκο γνώσης πάνω σε διάφορα ιστορικά πρόσωπα, όπως και την ικανότητα να “διαβάζει”, δια μέσου της γλώσσας του σώματος, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα οποιουδήποτε ατόμου συναντά. Το πρώτο του χαρακτηριστικό, σε συνάρτηση με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που τον διακρίνει, συχνά πυκνά τον οδηγούν σε επικίνδυνες καταστάσεις, κατά τη συναναστροφή του με άτομα που προσπαθούν να του πουλήσουν αντίγραφα έργων τέχνης ως αυθεντικά. Αυτός είναι και ο λόγος που η πιστή βοηθός του, Gretchen Stern, επιμένει στην πρόσληψη ενός σωματοφύλακα από μεριάς του Malachi, κάτι που ο ίδιος απορρίπτει δίχως δεύτερη σκέψη.

 Moebius Snap2O Rector αναλύει την αυθεντικότητα οποιουδήποτε αντικειμένου

Το μήνυμα που λαμβάνει μια μέρα στο smartphone του, από τον αινιγματικό Amble Dexter, ιδιοκτήτη του σκιώδους οργανισμού που ακούει στο όνομα F.I.T.A, θα τον οδηγήσει στις εγκαταστάσεις του εν λόγω ομίλου, για να διαπιστώσει τι ζητά ο Dexter από τον ίδιο. Από ‘κει κι έπειτα, ο Malachi θα μπει στο πετσί ενός ρόλου τελείως διαφορετικού από εκείνον που γνωρίζει κι έχει συνηθίσει να πράττει, καθώς θα καλεστεί να λειτουργήσει σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ, ταξιδεύοντας από τη Βενετία και τη Ζυρίχη, μέχρι το Παρίσι και τον Περσικό κόλπο, για να βρει την άκρη του νήματος μίας πολύ περίεργης και αινιγματικής ιστορίας, που εμπλέκει τη ζωή και τη δραστηριότητα υφιστάμενων προσώπων, αλλά και προσωπικοτήτων του μακρινού παρελθόντος.

Αφού διαπιστώσει ότι η ζωή του πρόσφατα θανόντος καλλιτέχνη Giuseppe Montessero φέρει εκπληκτική ομοιότητα με εκείνη του Ιταλού ζωγράφου Raphael,  θα αναζητήσει τα αίτια φόνου μίας πολύ όμορφης Ιταλίδας, ονόματι Bianca Cardolo. Ενός φόνου που κανείς στη Βενετία δε μπορεί να εξηγήσει και να συσχετίσει με συγκεκριμένα πρόσωπα και συμφέροντα, τον οποίο όμως ο ήρωάς μας θα καταφέρει να ερμηνεύσει, δημιουργώντας την ίδια στιγμή περισσότερα ερωτηματικά στον ίδιο του τον εαυτό.  

Κατά τη διάρκεια των αναζητήσεών του, θα έρθει σε επαφή με πρόσωπα που θα αποδειχθεί ότι κάθε άλλο παρά περαστικά είναι από τη ζωή του και θα καλεστεί να αναθεωρήσει ακόμη και τη μέχρι πρότινος αδιαπραγμάτευτη και αταλάντευτη στάση που κρατά έναντι ανθρώπων που πρωτογνωρίζει. Δε θα αργήσει να συνειδητοποιήσει ότι η έννοια της εμπιστοσύνης είναι κάτι που αναπόφευκτα  δε θα μπορούσε παρά να αφορά και τον ίδιο, καθώς η περιπέτεια στην οποία βυθίζεται όλο και περισσότερο είναι τέτοια που δε μπορεί να την ολοκληρώσει βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στις δικές του δυνάμεις και τα πολύ ιδιαίτερα χαρίσματα που κουβαλά. Αντιθέτως, τα τελευταία είναι κι εκείνα που δείχνουν να τον βάζουν όλο και περισσότερο στο μάτι του κυκλώνα και τον εκθέτουν σε σοβαρότατους, μέχρι και για την ίδια του τη ζωή, κινδύνους.

 Moebius Snap3Η σεξουαλικότητα του Rector, αλλά και του Walker, δεν είναι απολύτως ξεκάθαρη

Το σενάριο του “Moebius: Empire Rising”, ακόμη και με τις λιγοστές σχετικά πληροφορίες που μόλις παρέθεσα, φανερώνει με περισσή ευκολία ότι δε θα μπορούσε να είναι πιο… Jane Jensen-ικό. Μυστήριο, αναζητήσεις, απρόοπτες εξελίξεις, πλήθος προσώπων και ανεξήγητων καταστάσεων, μαζί με ορισμένα από τα αγαπημένα κλισέ της πασίγνωστης δημιουργού, δίνουν το παρόν, μέχρι να φτάσει ο παίκτης στην ολοκλήρωση του story. Το μεγάλο ζήτημα φυσικά είναι το πώς θα βιώσετε, τόσο από τεχνικής, όσο κι από συγγραφικής άποψης, τη συγκεκριμένη ιστορία κι αν αυτή θα καλύψει τις απαιτήσεις σας, αλλά και τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει σε όλους μας, για πολλούς και διαφόρους λόγους.

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ PHOENIX ONLINE ΚΑΙ ΑΥΤΙΟΥ ROBERT HOLMES

Όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι της περιπέτειας, θα ήταν έκπληξη να μη το έχει αναλάβει ο σύζυγος της Jensen, Robert Holmes, ο οποίος άλλωστε είχε κατά το παρελθόν επιμεληθεί τη μουσική τόσο των τριών “Gabriel Knight”, όσο και του “Gray Matter”, αλλά και του πολύ πιο πρόσφατου “Cognition”. Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει ιδέα περί της εμπλοκής του Holmes στο “Moebius”, από την πρώτη στιγμή του ακούσματος του κομματιού κατά την άφιξη του Rector στη Βενετία, θα καταλάβει ότι πρόκειται για δουλειά του γνωστού Αμερικάνου. Είναι άλλωστε πολύ γνωστό και αναγνωρίσιμο, εννοείται στους θιασώτες της εν λόγω κατηγορίας video games, το ύφος της δουλειάς του, που δεν αφήνει περιθώρια λάθους εκτίμησης και παρερμηνειών.

Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα του έργου του Holmes, σε συνδυασμό με την ερμηνεία της κόρης του, Raleigh, κατά το εισαγωγικό κομμάτι της περιπέτειας, ικανοποιεί πλήρως τις απαιτήσεις και του πιο δύσκολου κριτή ανάμεσά μας. Όσον αφορά στα voice overs των διαφόρων χαρακτήρων, το πρώτο που πρέπει να τονίσω έχει να κάνει με το speech του κεντρικού πρωταγωνιστή. Ο Owen Thomas, που δανείζει τη φωνή του, έχει καταφέρει να ταιριάξει παραπάνω από άψογα τη χροιά και τον τόνο των λεγομένων του πρωταγωνιστή με τον χαρακτήρα που έχει διαλέξει να προσδώσει σε αυτόν η Jensen. Ο αυστηρός και υπερόπτης Malachi αποδίδεται ηχητικά άψογα από τον Thomas, o οποίος πραγματικά πρέπει να έφτασε να νιώθει πολύ… Rector κατά τη διάρκεια των διαφόρων ηχογραφήσεων. Από κοντά ακολουθούν και οι ηθοποιοί που ντύνουν την Gretchen και τον έτερο σημαντικό χαρακτήρα της περιπέτειας, τον David Walker. Πέραν των τριών τους, πραγματικά απόλαυσα τη φωνή του Giuseppe Barozzi, συναδέλφου του Rector με έδρα στη Βενετία, δε μπορώ να πω όμως να πω το ίδιο για κάποιους τρίτους, όπως τον γερουσιαστή Markham και -κυρίως- τον Carter. Σε συνολικό επίπεδο πάντως, ηχητικά το παιχνίδι αποσπά βαθμό λίαν καλώς.

 Moebius Snap4Το σημείο όπου πιθανότατα θα εκνευριστείτε μέχρι να σκαρφαλώσετε στο πάνω μπαλκόνι

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να γράψω το ίδιο και για τα γραφικά του, αλλά θα ήταν ψέμα αν το έκανα. Η Phoenix Online Studios, μετά το παρθενικό δείγμα γραφής της στο “Cognition”, θα περιμέναμε ότι θα πήγαινε ένα ή και περισσότερα βήματα παραπέρα με το “Moebius”. Κι όμως, όχι μόνο αυτό δεν έκανε, αλλά δε λείπουν εκείνοι –και δεν είναι λίγοι- που δηλώνουν ότι προτιμούν την απεικόνιση του πρώτου παιχνιδιού της.  Τα σοβαρά προβλήματα του “Moebius” είναι, κατά τη γνώμη μου, τρία. Ξεκινώντας από το πλέον οφθαλμοφανές, το animation των διαφόρων χαρακτήρων και κυρίως του Malachi, κινείται κάτω του μετρίου. Γι’ αρχή, άπαντες μας φέρνουν στο μυαλό την Erica Reed, κεντρική φιγούρα του “Cognition”, αφού επαναλαμβάνουν τον πολύ περίεργο τρόπο περπατήματος κι ειδικά το αλλόκοτο πρώτο βήμα , που μοιάζει με…. αποφυγή εμποδίου. Από ‘κει και πέρα, η στάση του σώματος του Rector είναι τουλάχιστον αστεία, αφού θυμίζει σημαδούρα που τείνει να βυθιστεί, έχοντας μπατάρει από τη μία πλευρά της. Κάτι ακόμη που παρατήρησα και με ενόχλησε έχει να κάνει με το ελαφρύ τρέμουλο του πρωταγωνιστή κατά τη διάρκεια κίνησής του. Μοιάζει σαν να πάσχει από την ασθένεια του Parkinson, με κύρια εστία εκδήλωσής το κεφάλι του.

Το δεύτερο σοβαρό πρόβλημα εντοπίζεται στο πόσο ψεύτικοι φαντάζουν ορισμένοι χώροι. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο ίδιο παιχνίδι η αντικερί του Giuseppe Barozzi, που έχει άψογη απόδοση και η οικία του Rector, ή η λεωφόρος στην οποία βρίσκεται το κατάστημά του, που μοιάζουν τελείως “χάρτινες” τοποθεσίες. Πρέπει εδώ να τονίσω ότι κατά τη διάρκεια μίας σχετικής συζήτησης στον ιστότοπο adventureadvocate, διάβασα ότι μεγάλο μέρος της δουλειάς της Phoenix Online Studios έγινε… σχεδόν εθελοντικά! Αρκεί αυτό ωστόσο, για να δικαιολογήσει την παραπάνω υστέρηση; Σαφώς και όχι, κατά τη γνώμη μου. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το “Cognition”, με εισπραχθέν από το Kickstarter ποσό στα $ 34.000, δηλαδή το 1/13 από το αντίστοιχο ποσό του “Moebius” δε παρουσίασε ανάλογο φαινόμενο, δε μπορώ παρά να απορώ για τους λόγους που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση.

Τέλος, το τρίτο σημείο υστέρησης έχει να κάνει με τα 3D μοντέλα ορισμένων χαρακτήρων, που είναι ιδιαίτερα χοντροκομμένα και δε νομίζω ότι αρμόζουν σε παιχνίδι του 2014. Ως τυχαία παραδείγματα θα αναφέρω τον David Walker και την Dominique Freyre, τα χέρια και τα μαλλιά των οποίων αντίστοιχα δείχνουν πολύ άσχημα. Κι επειδή το 3D είναι πολύ άτιμο κι ύπουλο πράγμα κι ειδικά όσο περνούν τα χρόνια τιμωρεί με τελείως αδυσώπητο τρόπο (προσπαθήστε να παίξετε σήμερα το “Ecstatica”, το “Simon the Sorcerer 3D” αλλά και το “Gabriel Knight 3” και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ), δεν είμαι καθόλου βέβαιος αναφορικά με το πώς θα λέμε ότι μας φαντάζει το εν λόγω παιχνίδι σε 10 χρόνια από σήμερα. Ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα όμως, η δουλειά που έχει γίνει δεν είναι σε θέση να μας καλύψει απόλυτα.

 Moebius Snap5Η πιο διαφημισμένη -και πιθανότατα ομορφότερη- τοποθεσία του παιχνιδιού…

Σημειώστε επίσης ότι η εισαγωγή παρουσιάζεται με τη μορφή σελίδων κόμικ, κάτι που προσωπικά μου άρεσε και το βρήκα ως ένα έξυπνο τρικ για την αποφυγή περαιτέρω εξόδων και δουλειάς από μεριάς των δημιουργών. Από την άλλη όμως, οφείλω να υπογραμμίσω ότι, σε απευθείας αντίθεση με το “Gray Matter”, το εν λόγω game στο τελευταίο κεφάλαιό του, κατά την περιήγησή μας στις σπηλιές που βρίσκονται στο υπέδαφος του Κατάρ, παρουσιάζει τα χειρότερα γραφικά που θα δούμε, θυμίζοντας εκεί τίτλο περασμένων ετών. Όσον αφορά στα movie sequences, δυστυχώς κι εκεί η εικόνα κάθε άλλο παρά καλή είναι, αφού ούτε ολόκληρη την οθόνη καταλαμβάνουν, ενώ και η ανάλυσή τους δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Δε γνωρίζω –και δε χρειάζεται να με απασχολεί- το ποιος ευθύνεται τελικά για την εικόνα αυτή, αλλά το μόνο που έχω να πω είναι ότι αδικείται το ίδιο το παιχνίδι από το παρουσιαστικό του, δίνοντας την ίδια ώρα λαβή για να χύσει τη χολή του ο κάθε reviewer που δεν είχε ακουμπήσει adventure game επί χρόνια και θυμήθηκε να ασκήσει κριτική στη συγκεκριμένη περιπέτεια. Ναι, σε κάτι “φωστήρες” του εξωτερικού αναφέρομαι, που η εμπάθειά τους με το είδος αρχίζει να ξεπερνά κάθε όριο και να καταντά παραπάνω από προκλητική.

ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ COGNITION ΕΠΙΡΡΟΕΣ

Φτάνοντας στον τομέα του χειρισμού, όποιος έχει ασχοληθεί με την περιπέτεια της κοκκινομάλλας Erica Reed, θα βρεθεί σ’ ένα απολύτως γνώριμο περιβάλλον. Το inventory μας βρίσκεται στο δεξιό μέρος της οθόνης, διαθέτοντας κάθετη διάταξη, ενώ στα αριστερά εντοπίζεται ένα μικρό μενού με επιλογές για έξοδο στο κεντρική οθόνη, χρήση του smartphone του Malachi –κάτι το οποίο γίνεται πάμπολλες φορές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού-, πρόσβαση στο χάρτη μέσω του οποίου κινούμαστε στις διάφορες τοποθεσίες, αλλά κα προβολή των hotspots (πραγματοποιείται και με απλό πάτημα του space button). Δίπλα από τα αντικείμενα που κουβαλάμε βρίσκονται τρία εικονίδια, που εξυπηρετούν τους σκοπούς της απλής περιγραφής, της προσεκτικότερης παρατήρησης και του συνδυασμού αυτών αντίστοιχα.

Πατώντας πάνω σε ένα αντικείμενο ή χαρακτήρα επί της οθόνης, φανερώνεται ένα μενού που μας προσφέρει τις επιλογές για παρατήρηση, χρήση, ομιλία, αλλά κι ανάλυση. Το πρώτο δε χρήζει ιδιαίτερης επεξήγησης. Όσον αφορά στο δεύτερο, πρέπει να έχουμε επιλέξει το σωστό αντικείμενο στο inventory μας, ώστε να επιχειρήσουμε εφαρμογή του επί ορισμένου αντικειμένου ή χαρακτήρα. Η ομιλία επίσης δε διαθέτει φυσικά τίποτα tricky, οπότε κάπως έτσι φτάνουμε στην τέταρτη επιλογή. Είναι πολλές οι φορές που θα καλεστούμε να τη χρησιμοποιήσουμε, ώστε ο Malachi να κάνει ανάλυση προσώπων ή αντικειμένων, ώστε να φτάσει σε ορισμένα συμπεράσματα αναφορικά με την χαρακτήρα και την αυθεντικότητά τους αντίστοιχα. Είναι μία έξυπνη και πρωτότυπη προσθήκη, με μόνο μειονέκτημα ότι η εφαρμογή της σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι απαραίτητη, οπότε μπορεί να παραληφθεί. Αν δε επιλέξετε να μη προσπεράσετε καμία από τις αναλύσεις αυτές, παραδόξως δε δίνεται κάποιο σχετικό achievement κατά την ολοκλήρωση της περιπέτειας.

 Moebius Snap6…η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτή την εικόνα

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο Rector θα καλεστεί να διαπιστώσει την ταύτιση που υφίσταται μεταξύ της ζωής προσώπων που δρουν σε τελείως διαφορετικές εποχές. Κάθε φορά που συγκεντρώνουμε τον απαραίτητο αριθμό στοιχείων, οδηγούμαστε, δια μέσου του smartphone του, σε μία οθόνη όπου γίνεται η απαραίτητη διασταύρωση. Η διαδικασία δεν είναι δύσκολη και δε νομίζω να προβληματίσει κανέναν, με την εξαίρεση ενός σημείου, στο οποίο υφίσταται σοβαρότατο πρόβλημα. Κατά την επίσκεψή μας στην Dominique Freyre, πρώην ερωμένη του γερουσιαστή Marhkam, αν οι απαντήσεις που θα της δώσουμε δεν είναι ακριβώς εκείνες που θέλει να ακούσει, ώστε να έρθει πιο κοντά συναισθηματικά στον Malachi, πέφτουμε σε dead end! Υποτίθεται ότι αφού ολοκληρώσουμε τη δική της ανάλυση, θα καλέσει τον ήρωα στην κρεβατοκάμαρά της, κάτι που στο δικό μου play through δεν έλεγε να συμβεί.

Ναι, για μία ακόμη φορά, λίγο μετά το “1954-Alcatraz”, κατάφερα να βρεθώ σε αδιέξοδο, ξοδεύοντας περισσότερες από τρεις ώρες προτού επιχειρήσω να φορτώσω πρότερη θέση και να δώσω άλλες απαντήσεις. Το εν λόγω πρόβλημα υποτίθεται ότι θα είχε επιλυθεί ολοκληρωτικά με την κυκλοφορία ενός patch μεγέθους 132MB στο Steam, αλλά να που κατάφερα να βρεθώ αντιμέτωπος μαζί του. Εννοείται ότι έσπευσα να ενημερώσω την εταιρεία, ώστε να προβεί στην απαραίτητη διόρθωση. Πάνω που σκεφτόμουν λοιπόν ότι είχε πολύ ενδιαφέρον να τσιγκλήσω την όμορφη Γαλλίδα και να δω τις αντιδράσεις της, λέγοντάς της πράγματα που δε θα ηχούσαν όμορφα στ’ αυτιά της, το πλήρωσα πολύ ακριβά. Άτιμο γυναικείο φύλλο! Πέρα από την πλάκα, ομολογώ ότι ενοχλήθηκα πολύ από την εν λόγω αβλεψία, πόσω μάλλον από τη στιγμή που έχω σχέση μίσους και αποστροφής προς τα walkthroughs.  

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Αν κάποιος δε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση που περιήλθα εγώ, εντός 10 ωρών θα έχει ολοκληρώσει την περιήγησή του στον κόσμο του “Moebius”. Τόσο είναι το διάστημα που απαιτείται για έναν μέσο, ακόμη και αρχάριο σχετικά, παίκτη για να ολοκληρώσει την περιπέτεια, αφού οι γρίφοι που θέτει χαρακτηρίζονται από υπέρμετρη ευκολία. Έχω αποφασίσει να μη γκρινιάζω συνεχώς, σε κάθε review μου, για τον χαμηλό δείκτη δυσκολίας των σύγχρονων adventure games, διότι καταλαβαίνω ότι καταντάω κουραστικός κι επαναλαμβανόμενος, αλλά και να θες να αγιάσεις, πολλές φορές δε μπορείς, διότι δε σε αφήνουν.

 Moebius Snap7Βρίσκοντας τον τάφο του St. Armant

Δε μπορώ να αρνηθώ ότι είχα σαφέστατα περισσότερες απαιτήσεις από την Jensen ή από οποιονδήποτε τέλος πάντων ανέλαβε την ενσωμάτωση των διαφόρων γρίφων στο “Moebius”. Δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος να είναι τόσο, μα τόσο, εύκολη η περιήγησή μας στον κόσμο του, σε σημείο να μη κολλάμε πουθενά για περισσότερο από δέκα λεπτά. Πώς να κολλήσεις άλλωστε, όταν κουβαλάς τέσσερα-πέντε αντικείμενα όλα κι όλα, έχεις δύο-τρεις οθόνες για να τα δοκιμάσεις, ενώ όταν σου λείπει κάτι και το ψάχνεις, βρίσκεται μόλις δύο οθόνες παραδίπλα; Δε ξέρω τελικά αν οι απαιτήσεις των καιρών προστάζουν για τόσο εύκολα adventure games, αλλά νομίζω ότι κινδυνεύουμε να ακουμπήσουμε το άλλο άκρο πλέον, σε σχέση με την εποχή των “Ripper”, “Black Dahlia”, “Schizm” και λοιπών άλλων ιδιαίτερα απαιτητικών adventures ή puzzle-adventures τίτλων. Επειδή όμως ευτυχώς αραιά και πού εμφανίζονται φωτεινές περιπτώσεις, τύπου “The Inner World”, για να μας αποδείξουν ότι ένας σύγχρονος εκπρόσωπος της κατηγορίας δε χρειάζεται απαραιτήτως να είναι ξεδιάντροπα εύκολος και τελείως ανέμπνευστος στον τομέα των γρίφων, προκειμένου να γίνει αρεστός, το παράπονό μου αναπόφευκτα μεγαλώνει από την παρθενική δημιουργία της νεοσύστατης Pinkerton Road.

Κάπου εδώ οφείλω ευθαρσώς να ομολογήσω ότι για χάρη της κυρίας Jensen, της συμπάθειας που τρέφω στο πρόσωπό της και της πίστης στις συγγραφικές της ικανότητες, είχα αφήσει την αντικειμενικότητά μου να πάει περίπατο και να μη με επηρεάσουν αρνητικά ούτε τα γραφικά, ούτε η απουσία γρίφων που να έχουν κάποιες απαιτήσεις από μέρους μας. Ήταν η ιστορία εκείνη που με έκανε να υιοθετήσω αυτή τη στάση, κάτι που δε συνηθίζω, καθώς έδειχνε, με την πρωτοτυπία της, το μυστήριο που περίκλειε και το μεταφυσικό στοιχείο γύρω από το οποίο περιστρεφόταν, ότι διέθετε κάτι το πολύ δυνατό και ότι κρατούσε το καλύτερο για το φινάλε. Το δε πλήθος χαρακτήρων που περιλαμβάνει, o πρόσκαιρος έλεγχος δεύτερου χαρακτήρα, του David Walker, ο τεράστιος όγκος ιστορικών πληροφοριών που διαθέτει κα που ως επί το πλείστον σχετίζονται με διάφορα πρόσωπα και το ταξίδι από Βενετία σε Ζυρίχη και μετά στο Παρίσι, μου έδιναν επιπλέον λόγους να βρίσκω δικαιολογίες για την εύνοια που συνειδητοποιούσα ότι έδειχνα απέναντι στο “Moebius”. Ακόμη και για μία πολύ εκνευριστική arcade σκηνή, στο τρίτο κεφάλαιο, έκανα τα στραβά μάτια. Και μετά έφτασα στο φινάλε… Κι έφαγα τη μεγαλύτερη κατραπακιά…

Όσοι μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τακτικά τα adventure game reviews που αναρτώ, θα γνωρίζετε ότι δίνω τεράστια βαρύτητα στο φινάλε ενός τέτοιου παιχνιδιού, ειδικά όταν η πλοκή της ιστορίας μας δημιουργεί ερωτηματικά και μας ιντριγκάρει συνεχώς. Έχοντας αφήσει πίσω μου το «ρηχό και απογοητευτικό φινάλε» (έτσι ακριβώς το είχα περιγράψει) του “Gray Matter”, καθώς είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι εν πολλοίς οφειλόταν στην ταλαιπωρία που υπέστη η συγκεκριμένη δημιουργία μέχρι να δει το φως της κυκλοφορίας, αλλά και στο περιορισμένο budget, περίμενα ένα κλείσιμο τύπου “Gabriel Knight”, νομίζω όχι αναίτια. Αυτό που συνάντησα ήταν μία τεράστια κι απρόσμενη απογοήτευση. Το «ρηχό και απογοητευτικό» δε ξέρω αν είναι αρκετά για να περιγράψουν επαρκώς το κλείσιμο της ιστορίας του “Moebius: Empire Rising”, το οποίο αφ’ ενός δε δικαιολογεί επαρκώς ούτε το ίδιο του το όνομα, αφ’ ετέρου δείχνει ότι θα έχει συνέχεια, αφού αδυνατώ να πιστέψω ότι έτσι έχει σχεδιάσει η Jane Jensen την ολοκλήρωση του story στο μυαλό της.

Επειδή όμως τίποτα δεν αποκλείεται, τα σχέδια δε πραγματοποιούνται πάντα και το φινάλε του παιχνιδιού δύναται να σταθεί ως οριστικός –αν και τελείως άνοστος- επίλογος όσων παρακολουθούμε, δε μπορώ παρά να εκφράσω τη μεγάλη μου απογοήτευση. Δε ξέρω αν τελικά έχω γίνει εγώ παράξενος εσχάτως ή έχω υπέρμετρες απαιτήσεις, αλλά, για να το θέσω κι αλλιώς, ευχαριστήθηκα περισσότερο το “Memento Mori” από το “Moebius”. Αν αναλογιστείτε ότι προ ολίγων ημερών το πρώτο πωλούταν έναντι € 1 στο Steam, με -90% έκπτωση επί της κανονικής τιμής του, οτιδήποτε άλλο αποπειραθώ να γράψω θεωρώ ότι περιττεύει.

 Moebius Snap8Ο λόγιος και ο πολεμιστής. Τι να σημαίνουν άραγε;

ΤΕΧ ΚΑΙ GABRIEL, ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΤΙΔΑ!

Κάθομαι κι αναλογίζομαι τι έχουμε δει μέχρι στιγμής φέτος στην κατηγορία. Μας ήρθε, μετά από μεγάλη καθυστέρηση και συνεχείς αναβολές, το “1954-Alcatraz”, αποδείχθηκε τελείως άνοστο. Πήραμε μεγάλη κρυάδα και με την πρώτη act του “Broken Age”, το οποίο πρέπει να κάνει μεγάλη ανατροπή για να καταφέρει να μας ζεστάνει. Ευτυχώς τη δυσαρέσκειά μας μετρίασε το πολύ όμορφο “Broken Sword 5“, αλλά να που τώρα έρχεται και η περιπέτεια του Rector να μας δώσει ένα ακόμη χαστούκι, ηχηρό μάλιστα, για να μας αποτελειώσει σχεδόν. Η χρονιά δεν είναι καλή μέχρι στιγμής, το αντίθετο θα έλεγα. Αναμένουμε λοιπόν τα “Tesla Effect” και “Gabriel Knight 20th Anniversary Edition”, για να μετριαστούν οι κακές εντυπώσεις. Ναι, το έγραψα και παραπάνω και δεν σας το κρύβω, ήθελα πολύ να μου αρέσει το “Moebius”!

Εκτός αυτού, προφανώς κι επιθυμώ να δω το “Gabriel Knight 4” να γίνεται πραγματικότητα. Δε μπορώ όμως να γράψω διθυράμβους για τον παρόντα τίτλο, για να αβαντάρω (στο βαθμό που μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, μέσα από το site μας), τις πωλήσεις του, διότι πολύ απλά δεν υφίσταται το απαραίτητο ερέθισμα για να το κάνω. Τελικά το “Moebius: Empire Rising” μοιάζει μ’ ένα ακριβό πετράδι, ακριβώς σαν εκείνα τα αντικείμενα που εξετάζει ο πρωταγωνιστής του: Ενώ αρχικά φαντάζει πολυτιμότατο, έστω κι αν έρχεται σε μία όχι και τόσο όμορφη συσκευασία, στο τέλος αποδεικνύεται ότι η αξία του δεν είναι και τόσο μεγάλη. Δεν είναι επ’ ουδενί κάλπικο,, αλλά δεν ανταποκρίνεται σ’ όσα αρχικά υπόσχονταν η εικόνα και η φήμη του…

Manos System

Pros

  • Πολύ καλή μουσική επένδυση και voice overs
  • Τεράστιος όγκος ιστορικών πληροφοριών
  • Οι αναλύσεις και ταυτοποιήσεις προσωπικοτήτων που πραγματοποιεί ο Malachi
  • Πλήθος χαρακτήρων, που παρουσιάζουν ενδιαφέρον
  • Πολύ δυνατό story…

Cons

  • … που καταλήγει όμως σ’ ένα νερόβραστο φινάλε
  • Κακό animation
  • Γραφικά που σε αρκετές περιπτώσεις δεν ικανοποιούν
  • Μηδενική πρόκληση από τους γρίφους που περιλαμβάνει
  • Το σημείο dead-end στο διαμέρισμα της Dominique

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 72%

72%

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

21 Comments

  1. Ουφ, ησύχασα… δεν τα έχω χάσει… όλα καλά… 😀

    Μάνο, ακόμα μια φορά υπεραναλυτικός και καθόλου κουραστικός. 🙂

    Η μικρή διαφωνία μου είναι για το φινάλε και θυμάμαι ανάλογα πράγματα έγραψες και στο Cognition. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν είναι ένα ολοκληρωμένο φινάλε. Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει. Μπορεί να θυμίζει τριτοκλασάτη αμερικάνικη ταινία (δεν υπονοώ ότι τέτοιο είναι το Moebius, ας το κρίνει καθένας όπως θέλει). Μπορεί να είναι τέτοιο που να αφήνει ανοιχτή συνέχεια και συμφωνώ μεγάλο ρίσκο αυτό, δεν ξέρεις τι ξημερώνει. Αλλά είναι ένα γεμάτο σε διάρκεια (πόσα adventures έχουν τελειώσει με μια σκηνή;) και δομημένο να έχει μια “ένταση” που αφού περάσει… ξέρεις ότι…. that’s all folks… Το ότι περίμενες ένα διαφορετικό φινάλε με το cognition να το καταλάβω, η ιστορία μπορούσε να είχε διάφορα. Εδώ ειλικρινά δεν ξέρω. Προσωπικά δεν πέταξα την σκούφια μου αλλά ούτε και απογοητεύτηκα. Ίσως και εγώ να είμαι άλλης νοοτροπίας. Ίσως μετά από τα τόσα “μισά” φινάλε που έχω δει οι απαιτήσεις να έχουν πέσει. Πάντως δεν θεωρώ το φινάλε αρνητικό του παιχνιδιού.

  2. Σωστός, δεν είπα ότι είναι μη ολοκληρωμένο, απλά μου φάνηκε ακριβώς αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, τελείως νερόβραστο και ανακόλουθο με την ένταση που έχτιζε το παιχνίδι στα επτά κεφάλαιά του.

    Μπορεί να έχω γίνει εγώ περίεργος και πολύ απαιτητικός, το δέχομαι. Μακάρι να κάνω λάθος μάλιστα και να αρέσει σε πολύ κόσμο. Απλά εμένα, καλώς ή κακώς, δε μου έκανε και τόσο…

  3. ξεκινησα να διαβαζω, και σκεφτομουν οτι η βαθμολογια θα ειναι 90 με 95 στρεμματα εκταση, φυτεμενα σε καταπρασινο λιβαδι. μετα αρχισαν να πεφτουν οι σφαλιαρες. αυτο που καταλαβα, ειναι οτι το παιχνιδι το παλεψαν και προσπαθησαν, αλλα καπου, κατι εγινε.
    επειδη θεωρητικα το παιχνιδι ειναι round 1, πιστευω οτι το επομενο θα ειναι θερμοκηπιο θετικων.

  4. Στο πρώτο μισάωρο του παιχνιδιού είμαι και γραφικά/animations είναι πραγματικά απαράδεκτα για τίτλο του 2014 που δεν είναι σκόπιμα ρετρό ή γραμμένος στην AGS. Για το στόρι θα επανέλθω μόλις το ολοκληρώσω, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι θα συνταχθώ με το Μάνο. Το όλο κόλπο με την ιστορική ανάλυση πάντως, στην αρχή τουλάχιστον του παιχνιδιού, πολύ το εγουστάρω. Για τα υπόλοιπα άποψη μέσα στις επόμενες ημέρες 🙂

  5. Θα συμφωνήσω με τον alks21. Και για μένα είναι από τις ελάχιστες φορές που διαφωνώ εντελώς μαζί σου. Ήταν ανάγκη να τύχει σε αυτό το βαθιά αδικημένο παιχνίδι; Ειδικά στο θέμα του φινάλε είμαι κάθετα αντίθετος. Για μένα το Moebius είχε πραγματικό θέμα τη σχέση των δύο πρωταγωνιστών και έκλεισε με ένα από τα πιο ζεστά και ανθρώπινα φινάλε που έχω δει σε παιχνίδι adventure τα τελευταία χρόνια είτε θεωρήσεις τη σχέση τους απλώς φιλική είτε κρυπτοομοφυλοφιλική. Μου έδωσε την αίσθηση φινάλε καλής ταινίας που όταν κλείνει σε αφήνει ικανοποιημένο και στη συνέχεια όσο ζυμώνεται μέσα σου σκέφτεσαι: “Τι ωραία που έκλεισε αυτή η ιστορία…” Κατά κάποιο τρόπο βγάζει την αίσθηση που ήθελε να δώσει στο κλείσιμο το Grey Matter (άλλο αδικημένο παιχνίδι, έχω μετανιώσει για την αυστηρότητά μου απέναντί του), αλλά για κάποιο λόγο δεν τα κατάφερε απόλυτα.

  6. Όπως έχω κατ’ επανάληψη πει -κι έχω φτάσει να κατηγορηθώ επ’ αυτού στο γειτονικό forum- όλες οι απόψεις είναι απολύτως σεβαστές από μεριάς μου φίλε.

    Προσωπικά δε με ικανοποίησε το φινάλε του παιχνιδιού, ειδικά μάλιστα όταν (και αν) το ζήτημα ήταν η σχέση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Δε χρειαζόταν όλο αυτό το πλέξιμο ιστορίας, για να φτάσει εκεί. Για να το πω κι αλλιώς, δε θέλω να ασχολούμαι με ένα παιχνίδι, να τραβά το ενδιαφέρον μου, να μου γεννά υψηλές προσδοκίες, για να φτάσει να μου πει αυτό. Θεωρώ ότι με κορόιδεψε κι αυτό με δυσαρεστεί πολύ.

    Όπως ανέφερα και στο review, πραγματικά ήθελα πολύ να μου αρέσει το “Moebius”. Δυστυχώς όμως η γεύση που μου άφησε στο τελείωμά του ήταν ελαφρώς πικρή κι αυτό έχει να κάνει νομίζω καθαρά με τα γούστα και το τι περιμένει κάποιος από την ενασχόλησή του με ένα παιχνίδι της κατηγορίας, μέσα από τον τρόπο που αυτό αναπτύσσεται.

    Σε κάθε περίπτωση, θέλω να πιστεύω ότι μόνο άδικος δεν υπήρξα απέναντί του, καθώς θεωρώ ότι αιτιολόγησα επαρκώς τα σημεία που δε μου αρέσανε. Το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, είναι άλλο ζήτημα, που σίγουρα θα έχουμε την ευκαιρία μελλοντικά να συζητήσουμε σε κάποια συνάντηση, είτε του RQ, είτε του AA…

  7. Δεν έχω παίξει το παιχνίδι, και δεν μπορώ να κρίνω αν αξίζει την βαθμολογία που του έδωσε ο Μάνος, αλλά έχω να πω το εξής: Γιατί θεωρείται κάποιοι το 72% κακό βαθμό; Εγώ τουλάχιστον, αν έπαιζα πολλά adventure, δεν θα δίσταζα βλέποντας αυτό τον βαθμό. Ίσως δεν είναι must play παιχνίδι, αλλά δεν είναι και χάσιμο χρόνου, σύμφωνα με τον Μάνο τουλάχιστον.

  8. ενταξει ρε μαγκες, δεν το εθαψε το παιχνιδι. δικαιολογησε την αποψη του σε ολα τα σημεια. ο κορμος ενος adventure ειναι το στορι και η μουσικη. σε αυτα τα σημεια δεν υπηρξε κανενα παραπονο. τα υπολοιπα ειναι προσωπικες αποψεις, που εννοειται οτι δεν θα ειναι ιδιες. ο μεγας κριτης παιχνιδιων, ειναι το τελος του χρονου. για να δουμε τι θα βγαλουν και οι αλλοι. για το τελος του παιχνιδιου δεν μπορω να εχω αποψη, γιατι δεν το εχω παιξει (ακομα). δηλαδη αν δεν μου αρεσει, δεν θα ξερω τι μου γινεται;
    τα παιχνιδια ειναι βγαλμενα απο την ζωη, οποτε δεν μπορουν να ειναι ομορφα απο οπου και αν τα δεις.

  9. Και συμφωνώ και διαφωνώ με το review.Κατ’αρχήν,όσα αναφέρει ο Μάνος ισχύουν απόλυτα.Αλλά η λέξη κλειδί είναι “προσδοκίες”.Όποιος προσδοκούσε ένα νέο Gabriel Knight ή κάτι εκεί κοντά με μπάτζετ μισό από του BS5,είναι σίγουρο ότι θα απογοητευθεί.Όποιος είχε όμως χαμηλές προσδοκίες και ήθελε απλά να περάσει ικανοποιητικά κάποιες (αρκετές για τα δεδομένα των σύγχρονων adventures) ώρες θα μείνει πιστεύω ικανοποιημένος.Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία,έχοντας δει και τα trailer και κατανοώντας τους περιορισμούς που είχαν οι δημιουργοί.Το παιχνίδι δεν έφτανε φυσικά ούτε στα επίπεδα του Cognition (το οποίο ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη),αλλά ήταν σίγουρα ευχάριστο.

  10. Εξαιρετικά εύστοχη τοποθέτηση!

    Αν και δεν είχα απαιτήσεις να πιάσει τα GK επίπεδα, χαίρομαι που αναγνωρίζεις το πνεύμα όσων έγραψα, άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μ’ αυτά (που, όπως ανέφερες, συμβαίνουν αμφότερα).

    Ουσιαστικά μ’ αυτό που λες στη συνέχεια, οριοθετείς γλαφυρά και το ποιοτικό σύνολο στο οποίο εντάσσεται το “Μοebius”: Δηλαδή τα παιχνίδια εκείνα απ’ τα οποία κάποιος δε πρέπει να έχει πολύ μεγάλες απαιτήσεις. Πιθανότατα αυτό ήταν και το σημαντικότερο από μεριάς μου λάθος, εξ’ ου και απογοητεύτηκα αρκετά, τόσο από ορισμένα σημεία του, όσο και απ’ το φινάλε…

  11. Φϊλε εννοείται πως το review σου είναι όπως πάντα καλογραμμένο και τεκμηριωμένο, όσο για τον βαθμό εννοείται πως το 72% κάθε άλλο παρά κακός βαθμός είναι. Μην τρελαθούμε κιόλας. Άλλωστε τα πολλαπλά glitches στον γραφικό τομέα, το προβληματικό μοντέλο του Malachi και η σχετική ευκολία των γρίφων μεταθέτουν μοιραία και δυσανάλογα το βάρος για την τελική αποτίμηση στο στόρι του παιχνιδιού. Οπότε είναι λογική η απογοήτευσή σου, σε αντίθεση με τη δική μου ικανοποίηση που με ενθουσίασε το σενάριο και η τελική του τροπή. Ο μόνος λόγος που στενοχωρήθηκα για την αποτίμηση σου είναι το αδικαιολόγητο μένος που δείχνουν στο εξωτερικό απέναντι στο παιχνίδι, την Jensen και την POS ορισμένοι reviewers και πολλά μέλη του φόρουμ του ειδικευμένου site adventuregamers, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν απαιτούν το κλείσιμο της POS και την υποχρεωτική συνταξιοδότηση της Jensen από το gaming. Έλεος…

  12. Αντιλήφθηκα εξ΄αρχής την αγανάκτησή σου για τα -υπερβολικά όντως- σχόλια που ειπώθηκαν στο εν λόγω site. Όσο για κάποιους άλλους ιστότοπους, τα έχω γράψει (”http://www.ragequit.gr/specials/item/game-reviewers”) και τα έχω ξαναγράψει (”http://www.ragequit.gr/word-of-manos/item/better-chew-than-talk-for-adventure-games”).

    Ειλικρινά, πολύ θα ήθελα να έχω άλλα συναισθήματα για το συγκεκριμένο παιχνίδι, το οποίο άλλωστε κι εγώ θεωρώ ότι δέχθηκε αρκετές σκληρές κριτικές, με μερικές εξ’ αυτών ν’ αναφέρουν ως μειονεκτήματα πράγματα που δε μπορούν να θεωρηθούν τέτοια (π.χ. ο “λαβύρινθος” του 7ου κεφαλαίου).

    Δυστυχώς δε συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά από εκεί και πέρα προφανώς και δε θα καταφερθώ ενάντια στην Jensen ή στα μέλη της POS. Προφανώς και θέλω να δω περισσότερα κι από τις δύο πλευρές στο επόμενο παιχνίδι τους (και δεν αναφέρομαι στο GK remake), διότι πιστεύω ότι μπορούν να μας δώσουν κάτι πολύ καλύτερο. Ξαναλέω όμως κι αναγνωρίζω ότι και το “Moebius” είναι σε θέση να ικανοποιήσει μεγάλη μερίδα των φίλων των adventure games, όπως άλλωστε συνέβη μ’ εσένα αλλά και με τον Άλκη.

  13. Λοιπόν, μόλις ξεκίνησα το Τέταρτο Κεφάλαιο, είμαι δηλαδή ας πούμε λίγο μετά τα μισά του παιχνιδιού. Μάνο, ήσουν επιεικέστατος.

    Τί φούλ-τάιμ αθλιότητα είναι αυτή; Δεν το περίμενα, αλλά με κάνει να νοσταλγώ το απλώς μέτριο Gray Matter. Και ας πούμε άσε τα γραφικά και τα animations που οριακά είναι χειρότερα και από τα αντίστοιχα του Gabriel Knight 3. Άσε το “πατριωτικό” στόρι που σε κάνει να ξερνάς κροκόδειλους με το πού αντιλαμβάνεσαι γιατί γίνεται όλος ο ντόρος. Άσε κάποιους “περίεργους” γρίφους όπως αυτόν με την έφηβη γκοθούλα και το σεξομανή γιάπη (…) στο τρίτο κεφάλαιο.

    Ειλικρινά, παίζοντας, ανά είκοσι περίπου λεπτά, παίρνω μια μικρή γεύση από το “τί θα μπορούσε να είναι”. Η ιστορική έρευνα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του τίτλου. Και το όλο ρομάντζο Malachi-David έχει το ενδιαφέρον του, δεν ξέρω αν ξεφουσκώνει φρικτά αργότερα, αλλά το παιχνίδι πραγματικά αφήνει μια θεόπικρη γεύση στο στόμα. Σου δίνει μόλις αρκετά ώστε να αντιληφθείς πως κάπου εδώ ίσως κρυβόταν κάτι αληθινά σπουδαίο, αλλά δυστυχώς θάφτηκε κάτω από μια χιονοστοιβάδα είτε προχειρότητας είτε ανικανότητας.

    Θα επανέλθω μόλις το τελειώσω!

  14. …και μόλις είδα τους τίτλους τέλους αυτού του αμφιλεγόμενου, βαθύτατα “γαμωτικού” παιχνιδιού.

    Τελικά νομίζω θα συμφωνήσω point-for-point με το Μάνο στο ρηβιού του. Δεν είναι κακό παιχνίδι το Moebius. Εντάξει, τα γραφικά και τα animations είναι για κλάμματα, αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν είναι ποτέ ο νούμερο ένα λόγος για τον οποίο θα ασχοληθεί κανείς με ένα παιχνίδι περιπέτειας.

    Σαν στήσιμο, γρίφοι και εξέλιξη δράσης, αν και πολύ εύκολο, το παιχνίδι είχε μια συνεκτικότητα που πιστεύω θα ικανοποιήσει κάθε adventurά καταπιαστεί μαζί του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τίτλος αντάξιος της κληρονομιάς των Gabriel Knight (αν και γίνεται πανηγύρι από τις αναφορές στο GK, τόσο σκηνοθετικά όσο και ηχητικά/μουσικά και στον τρόπο με τον οποίο ξετυλίγονται ορισμένες σκηνές) και στην τελική είναι σίγουρα πιο ευχάριστο από το Gray Matter, κι ας είχε το τελευταίο συνολικά ανώτερους γρίφους.

    Το ρομάντζο David/Malachi επίσης μια χαρά έβγαινε, ήταν από τα πιο ανθρώπινα σημεία του τίτλου. Πιστεύω σε μια γενναία έκπτωση ο τίτλος μπορεί να συγκινήσει έναν παλιοσειρά για 1-2 απογεύματα αλλά δεν χωράει καμιά αμφιβολία πως δεν πρόκειτια να τον συμπεριλάβει κανείς σε καμιά ρετροσπεκτίβα “καλύτερων παιχνιδιών περιπέτειας των ’10’s”.

    Πάω να ξεστανιάρω με λίγο Freedom Cry τώρα γιατί είμαι λάρτζ παιδί και επανέρχομαι για Broken Sword 5 🙂

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL