>OBSERVER_
Καθώς ελάχιστα «βαριά» παιχνίδια κυκλοφορούν καταμεσής στο καλοκαιράκι, η σαιζόν παραδοσιακά προσφέρεται είτε για φιλότιμες προσπάθειες εξόρυξης indie αδαμάντων είτε για το περισσότερο παραδοσιακό, λιώσιμο του MAME. Οι ψίθυροι στην γαλαρία περί εξωτικών παραλιών και λοιπών τεκμηρίων υγιούς κοινωνικού πλαισίου, παρακαλούμε να σταματήσουν άμεσα. Εκεί λοιπόν που η αγαπημένη σου συντακτική ομάδα, Τακτικέ Αναγνώστη, λούφαρε ανηλεώς και κοίταζε να συντηρεί το μαγαζί με παρουσιάσεις ψευδοχαρντκόρ ανεξάρτητης ποιότητας και μόνο, μας προέκυψε το Observer.
Ελάχιστη διαφήμιση, μονάχα κάποια -ομολογουμένως εντυπωσιακά αλλά και ιδιαιτέρως φλου- trailers και μόλις ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του, έσκασε σαν καλτοβόμβα η είδηση ότι ο «πολύς» Rutger Hauer, υποδυόταν τον πρωταγωνιστή, Daniel Lazarski, ένα ιδιότυπο χαρμάνι cyberpunk αστυνομικού, στην εφιαλτική Κρακοβία του 2084 μ.Χ. Ο Lazarski ανήκει στο σώμα των Παρατηρητών (ελληνιστί, Observers), αστυνόμων οι οποίοι φέρουν συγκεκριμένα εμφυτεύματα τα οποία τους επιτρέπουν να συνδέονται στους εγκεφάλους υπόπτων και μη και να εκμαιεύουν συγκεκριμένες πληροφορίες μέσα από το υποσυνείδητο ή και το ασυνείδητο αυτών. Η περιπέτειά του θα ξεκινήσει όταν, ενώ κολατσίζει δυσσαδερά το ράμεν του μέσα στο με-βγάλανε-κατευθείαν-από-το-Blade-Runner φουτουριστικό του περιπολικό, δέχεται μια απεγνωσμένη κλήση βοήθειας από τον χαμένο από χρόνια γιο του. Παραβλέποντας το μαύρο κλισέ του σεναριακού προσχήματος, ξεκινά απευθείας για το σημείο προέλευσης της κλήσης, ένα εξαθλιωμένο συγκρότημα πολυκατοικιών τρίτης κατηγορίας, στην κακόφημη συνοικία των Stacks.
Η συγκεκριμένη εισαγωγή, αν και θα όφειλε να βουλιάξει κάτω από το βάρος της κοινοτυπίας της, κατορθώνει, χάρη στα υπέροχα ατμοσφαιρικά γραφικά που δημιούργησε η Bloober Team (μας έδωσαν την αριστοτεχνική σήψη του Layers of Fear πέρυσι) και την στεγνή, κυνική και παραιτημένη ερμηνεία του Hauer, να πείθει απόλυτα. Ενώ πετάμε προς τα Stacks, έχουμε αρχίζει ήδη να νιώθουμε την όξινη βροχή να χτυπά τα τζάμια μας κι ας έχει 41 βαθμούς στο δρόμο. Το Observer, δημιουργεί ατμόσφαιρα και αιχμαλωτίζει την προσοχή του παίκτη με το «καλησπέρα».
Ομολογώ πως είχα μια ιδιαίτερη επιφύλαξη ως προς το ίδιο το gameplay του Observer, καθώς ελάχιστα σημεία του είχαν διαφανεί από τα trailers. Χειριζόμαστε τον Lazarski σε προοπτική πρώτου προσώπου και το Observer μοιράζεται αρκετά μεγάλο μέρος του DNA του με τα επονομαζόμενα αφηγηματικά παιχνίδια ανοικτού κόσμου αλλιώς γνωστά και ως εξομοιωτές βάδην για τους κακεντρεχείς. Η Bloober Team, γνωρίζοντας πως οφείλει να προσφέρει και κάτι το διαφορετικό προκειμένου να διατηρήσει το ενδιαφέρον των παικτών, έχει ενσωματώσει οργανικά στην ροή της αφήγησης, δυο έξυπνες μηχανικές που αφορούν στην ανάλυση των περιβαλλόντων στα οποία βρισκόμαστε κατά την διάρκεια της περιπέτειας.
Τα εμφυτεύματά μας, μας επιτρέπουν να αναλύουμε τόσο τις ψηφιακές συσκευές όσο και το οργανικό υλικό που έχουμε ανά πάσα στιγμή μπροστά μας. Θα κληθούμε να αναλύσουμε ουκ ολίγες σκηνές στυγερών εγκλημάτων, όπου, προκειμένου να συλλέξουμε το σύνολο των στοιχείων που χρειαζόμαστε, θα χρειαστεί να ερευνήσουμε με αμφότερους τους αισθητήρες μας, προτού συνδεθούμε στον ίδιο τον εγκέφαλο του θύματος, για ένα πραγματικό «ταξίδι» το οποίο οπτικοποιεί με ιδιαίτερη επιτυχία τα αποτελέσματα μιας γερής δόσης ποιοτικού LSD στον ανθρώπινο οργανισμό. Το υποσυνείδητο κάθε χαρακτήρα είναι εντελώς ξεχωριστό, σχηματισμένο από την παιδική του ηλικία, την εργασιακή του καθημερινότητα, κρυφές φοβίες και φανερές ψυχώσεις.
Οι συγκεκριμένες σεκάνς, όχι μόνο είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες, αλλά μεταφέρουν άψογα το αίσθημα πως βρισκόμαστε παγιδευμένοι στον αδιέξοδο εφιάλτη κάποιου άλλου και «φωνάζουν» για μια VR υλοποίηση του τίτλου. Το Observer ντριμπλάρει με μεγάλη επιτυχία στον συγκεκριμένο «ευαίσθητο» κομμάτι. Αν και θα μπορούσε άνετα να καπηλευθεί την επιφανειακή «δίψα» για ψευδο-Λυντσικά οπτικά χαρμάνια, τα οποία τόσο αγαπούν να εκθειάζουν οριακά-ενήλικοι hipsters δίχως την παραμικρή κατανόηση της ματοκυλισμένης παρωδίας που είναι η ζωή, το Observer ποντάρει τα ρέστα του σε μια ιδιαίτερα στιβαρή καλλιτεχνική διεύθυνση, η οποία μπορεί να δανείζεται αφειδώς από το σπουδαίο έργο του Lawrence G. Paull για το Blade Runner, αλλά εν τέλει, δημιουργεί την δική της, ξεχωριστή ταυτότητα.
Οι συνομιλίες του αστυνόμου Λαζάρσκι με τους ενοίκους των Stacks, οι περισσότερες εκ των οποίων λαμβάνουν χώρα μέσω των ξεχαρβαλωμένων θυροτηλεφώνων τους, θα θυμίσουν στους παλαιότερους σκηνές τόσο από το Ripper όσο και το ανέλπιστα καλό και ολότελα λησμονημένο, Blade Runner της Westwood Studios. Αν το Ripper υποσχόταν μια συγκεκριμένη εμπειρία μέσω των trailers και των βιντεοσκοπημένων σεκάνς του αλλά ήταν αδύνατο να ολοκληρωθεί δίχως την χρήση walkthrough ή κάποιας πολύ σπάνιας μορφής λειτουργικομαθηματικού αυτισμού, το Observer συνδυάζει στυλ και ουσία σε μια εμπειρία που συναρπάζει δίχως να προσπαθεί καν.
Στις περίπου οκτώ ώρες που θα χρειαστείτε προκειμένου να δείτε και να κάνετε τα πάντα στον κόσμο του παιχνιδιού, θα έχετε βιώσει μια σκληρή, καλλιτεχνικά ουσιώδη και αιφνιδιαστικά ανθρώπινη τραγωδία, στην οποία σχεδόν τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται εξαρχής. Η διεξοδική έρευνα σκηνών εγκλήματος γρήγορα περνά στην cyberspace κόλαση νεκρών υποσυνειδήτων, σκίζει την μεμβράνη του οικογενειακού δράματος και ταξιδεύει σαν σμήνος από γκριζαρισμένα περιστέρια προς ένα δάσος δίχως όνομα, όπου νέον ελάφια-θεοί βασιλεύουν πάνω στα συντρίμμια μικροαστικών ονείρων.
Αν η ανάγνωση της αμέσως προηγούμενης παραγράφου σε οδήγησε στο μπαρ σου προς επιλογή συνοδευτικού πνευματικού βοηθήματος, το Observer θα αποτελέσει ένα από τα καλύτερα δώρα στον gaming εαυτό σου για τούτο το καλοκαίρι. Μετρημένο, βρώμικο, λυρικό στον κυνισμό του και άβολα οικείο, το Observer δεν χαρίζεται, δεν καλωσορίζει, ούτε απολογείται. Σαν φάντασμα στα καλώδια, απλώνει τα ηλεκτρικά του φτερά κι αγκαλιάζει όλες τις βροχές σου. Ξεμείναμε και από τσιγάρα.
Η νυχτιά αναμένεται λαμπρή.
Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!
Pros
- Εξαιρετικός εικαστικός τομέας που δημιουργεί πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα με άψογη χρήση των δυνατοτήτων της Unreal Engine 4
- Προσεγμένα και δραματικά voice overs με τον Rutger Hauer να κλέβει με χαρακτηριστική ευκολία την παράσταση
- Δυνατή γραφή, πειστική ατμόσφαιρα δυστοπικού εφιάλτη
- Πλούσια δράση που διανθίζεται με γρίφους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε αφηγηματικά παιχνίδια ανοικτού κόσμου
- Ύπαρξη ουσιαστικά διαφορετικών φινάλε
Cons
- Οι σεκάνς όπου καλούμαστε να αποφύγουμε τους εχθρούς μας (ελληνιστί, stealth) είναι απλώς λειτουργικές και η επανάληψή τους τείνει να δημιουργεί περισσότερο εκνευρισμό, παρά αγωνία.
- Η ευκολία των γρίφων του αποτρέπει τον χαρακτηρισμό του ως ένα καθαρόαιμο παιχνίδι περιπέτειας, γεγονός που σίγουρα θα αποθαρρύνει τους πιουρίστες adventurers από την ενασχόληση μαζί του.
Eίναι και λίγο περίεργη η ώρα μπορεί να φταίνε οι αναθυμιάσεις αλλά θα το γράψω. Δεν θα αναφερθώ στο παιχνίδι (όπου φαίνεται εξαιρετικό) αλλά θα κάνω παράπονα. Μποράτσε το ξέρεις οτι σε αγαπάω, θα προτιμούσα να τα λέγαμε σε meeting από κοντά αλλά ποιος περιμένει μέχρι τότε μιας και τα γεράματα μας κάνουν ανυπόμονους… πόσο όμως θα συνεχιστεί αυτό το αστείο με την ημιθανή ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα; Μπορεί να είμαι και ο μόνος αλλά προσωπικά έχω αρχίσει να κουράζομαι με την συνεχή επανάληψη μιας αποτυχημένης ατάκας ενός γιαλαμά που κρύβει κόμπλεξ και μικροπρέπεια από πίσω, χώρια αυτό θα πρέπει να το βλέπουμε και στο τέλος κάθε Review όπου το παίγνιο είναι διαθέσιμο και στο GoG; Και εντάξει πες δεν πειράζει να ενοχλούνται τα άκρως ελιτιστικά και τρου χαρντκορ γούστα εμένα και του φίλου μου του Γαιου αλλά κάποιος τρίτος τι θα καταλάβει διαβάζοντας αυτό μετά το τέλος της παρουσίασης; Στην τελική τι άλλο θα κάνουμε, μήπως να αρχίσουμε να λέμε οτι το folaout 4 είναι καλύτερο του Witcher 3 και οτι το career του fifa έχει δυνατό και βαθύ σενάριο;
Μα…δεν είναι το Fallout 4 η πεμπτουσία των RPG’s; Αφού μπορείς να καλλιεργήσεις το δικό σου τύπο ραδιενεργού λαχάνου, ντυμένος ρομπότ. Ποιό σεξιστικό Witcher 3 και κουραφέξαλα μου τσαμπουνάς; Επειδή έχει σενάριο; Και ποιός δηλαδή κάθεται να διαβάζει τόσα κείμενα βρε αδερφέ; Σε λίγο θα μας πεις ότι ο Preston δεν ήταν ο πιο καλογραμμένος NPC όλων των εποχών.
Για το FIFA δεν έχω άποψη, με το που βλέπω μπάλα και γρασίδι, παθαίνω χαόα και πέφτει ρελέ.
Δημοψήφισμα στο κοινό. Πόσοι θέλετε μπλουζάκι “Ημιθανής, Ψευδοχαρντκόρ και Περήφανος Απ’ Αυτό” και πόσοι “Τα Χτίσαμε Όλα Από το Μηδέν, PC Gamer Ερχόμαστε”. Hot tip : Το Α) είναι ο ευγενής τρόπος διατύπωσης του Β).
Κι όμως τη συγκεκριμένη ατάκα την γουστάρω τόσο γιατί αφενός στηλιτεύει το μεγαλιθικό μνημείο και αφετέρου είναι εξόχως αυτοσαρκαστική ως προς το ελιτισμό του πισί γκέημινγκ. Σεμί-χάρντκορ, όπως λέμε ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Δεν μιλώ καν για τον απόλυτο μηδενισμό και το υπαρξιακό ερώτημα που θέτει το ημι-θανής.
Εντάξει μπορεί να ακούγεται ωραία για inside joke αλλά όταν προέρχεται από εναν γκασμά που θεωρεί χαρνκορ το να αγοράζεις παιχνίδια που έκραζες πριν και λέει για ημιθανής κοινώτητες όταν με 20 ψευτολογαριασμούς και χειραγώγηση προς τους συντάκτες προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή μια κοινώτητα πτώμα ούτε σοβαρά μπορώ να το πάρω ούτε να το χρησιμοποιήσω βέβαια. Τι να πω ίσως φταίει οτι είμαι πιο πολύ των αντιποίνων, της αντεπίθεσης των αντίμετρων… η απλά έχω φαγούρα στα χέρια :p
Επιλογή Α) φυσικά. Half-dead and loving it φάση. Η φράση είναι δική μας και τέρμα και τελείωσε, ανύπαρκτοι τρίτοι αποκλείονται εξ ορισμού από την πατρότητά της, μιας και δεν υπάρχουν.
Ακόμα περιμένουμε τις μεταλ προμοσακούλες και τα t shirt, νεα φουρνιά του χρόνου και μόνο πριν το καλοκαίρι, αν περισσέψουν λεφτά από τις περιηγήσεις με το κότερο φυσικά.