DREAMFALL CHAPTERS : BOOK ONE: REBORN
Εξομολόγηση πρώτη : Είμαι τόσο βαθιά διαταραγμένη προσωπικότητα, ώστε πιστεύω ακράδαντα πως η μυθολογία του The Longest Journey είναι πέρα για πέρα αληθινή. Πως ο Stark και η Arcadia είναι οι μόνοι δυο αληθινοί κόσμοι. Πως κάποτε αντιλαμβανόμασταν και τους δυο, αλλά με τα χρόνια γλιστρήσαμε στην παγωμένη, τεχνοκρατική αγκαλιά του Stark. Όταν έπαιξα το The Longest Journey το 1999, πέρα από την χαρά της ενασχόλησης με ένα τόσο άρτιο και μεστό παιχνίδι περιπέτειας, πήρα κάτι πολύ περισσότερο. Χωρίς να έχει την παραμικρή λογική, συνέλαβα τον εαυτό μου να ριγεί, να δακρύζει και απλώς να νιώθει πως τα επί της οθόνης τεκταινόμενα ήταν μήνυμα σε μπουκάλι από την μοναδική πραγματικότητα η οποία είχε σημασία. Ψυχωτικό; Λάθος; Ακοινώνητο; Πιθανώς και τα τρία. Ευτυχώς για μένα, μάλλον κυκλοφορούν κι άλλες έκπτωτες ψυχές της Arcadia εκεί έξω, καθώς ο τίτλος λατρεύτηκε από κοινό και κριτικούς, ακριβώς γι’ αυτά τα πανίσχυρα αισθήματα που δημιούργησε τότε σε όλους μας. Ήταν ειρωνικό το πώς η κυκλοφορία ενός εκ των καλύτερων adventure games όλων των εποχών, συνέπεσε με τον εμπορικό “θάνατο” του είδους, στο τέλος της δεκαετίας του ’90.
Εξομολόγηση δεύτερη : Λάτρεψα το Dreamfall. Ναι, παρά τον ασταθή τεχνικό τομέα. Παρά το γεγονός ότι προσπαθούσε να είναι τρία παιχνίδια σε ένα και μηχανικά, αποτύγχανε και στα τρία. Η ποιότητα του γραψίματος, οι διάλογοι, η χωροχρονική έκταση της δράσης καθώς και η ιδιαίτερα συναισθηματική τροχιά του ταξιδιού της Zoe Castillo, σε συνδυασμό με το πανέμορφο soundtrack του Νορβηγού Magnet, δημιούργησαν ένα αποτέλεσμα το οποίο ναι μεν αποξένωσε τους πιουρίστες adventur-άδες οι οποίοι δεν μπορούσαν να δεχθούν με τίποτε τη νέα κατεύθυνση του παιχνιδιού, αλλά συνέχιζε πανάξια το Ταξίδι. Το καταιγιστικό του φινάλε με όλα τα ενδεχόμενα μετέωρα άφησε σύσσωμους τους Πιστούς με το χέρι απλωμένο, να αλυχτάμε για την συνέχεια, η οποία ανακοινώθηκε μεν πολύ σύντομα μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, αλλά έφτασε στις οθόνες μας οκτώ ολόκληρα χρόνια αργότερα, με την συνδρομή φυσικά της επικίνδυνης “επανάστασης” του Kickstarter.
Εξομολόγηση τρίτη : Παρότι στήριξα λυσσαλέα και φανμπόηκα το Kickstarter για την δημιουργία του Dreamfall Chapters, δεν παρακολούθησα καθόλου την ανάπτυξή του, ούτε είχα την παραμικρή προσδοκία από αυτό. Φυσικά κρατούσα ένα καντηλάκι αναμμένο για ένα ποιοτικό αποτέλεσμα, αλλά μετά τις απογοητεύσεις και τις κρυάδες που έχει μοιράσει απλόχερα ως τώρα το Kickstarter (Broken Age, SpaceVenture, Hero U, κανείς;) είναι αλήθεια πως η πίστη μου στο όλο εγχείρημα είχε κλονιστεί αρκετά. Ανακοινώθηκαν και τα περί ανάπτυξης σε Unity, ήρθε κι έδεσε η μαυρίλα. Όπως και να το κάνουμε, η Unity μπορεί να είναι επαρκής για ένα ημι-τρισδιάστο παιχνίδι περιπέτειας, αλλά σίγουρα δεν είναι η μηχανή γραφικών που έχουμε συνδέσει με ΑΑΑ τίτλους, πολλώ δε μάλλον, όταν αυτοί στοχεύουν (και) στον γραφικό εντυπωσιασμό.
Έχοντας ολοκληρώσει το πρώτο επεισόδιο του Dreamfall Chapters, νιώθω μια ηθική υποχρέωση να ανέβω στο πλησιέστερο καμπαναριό και να βροντοφωνάξω : “Welcome home, dreamers” με πλήρη επίγνωση του πόσο φαιδρό και αειπάρθενο ακούγεται. Μέρος της γοητείας του Dreamfall, είναι πως παίρνει ολ’ αυτά τα ετερόκλητα μεταξύ τους στοιχεία, που εκτός αφηγηματικού πλαισίου ηχούν τουλάχιστον γελοία και τα συνενώνει σε μια αφήγηση τόσο επική, τόσο συναισθηματικά αιχμηρή, που είναι πραγματικά αδύνατον να αντισταθείς.
Πολύς λόγος είχε γίνει και για τη νέα κατεύθυνση της σειράς, με ελάχιστες πληροφορίες να δίνονται εκ των προτέρων για το ίδιο το gameplay. Κανείς δεν περίμενε μια επιστροφή στις point n’ click ρίζες του The Longest Journey, αλλά ουδέποτε διασαφηνίστηκε εάν θα επρόκειτο για ένα καθαρό “choice and consequence” παιχνίδι ή αν θα περιλαμβάνονταν και πιο παραδοσιακά στοιχεία στο gameplay του. Εδώ θεωρώ πως η Red Thread έκανε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, καθώς κατόρθωσε να ισορροπήσει ένα καθαρά αφηγηματικό παιχνίδι, όπου οι διάλογοι και οι επιλογές μας σε αυτούς σαφώς αποτελούν τον κορμό του gameplay, αλλά συνυπάρχουν ταυτόχρονα με μερικούς έξυπνους και ταιριαστούς γρίφους, ένας εκ των οποίων απαιτεί πολύ προσεκτική παρατήρηση του περιβάλλοντος γύρω μας και η ύπαρξή του αποδεικνύεται τελικά καταλυτική στο “δέσιμο” της ατμόσφαιρας του παιχνιδιού. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η δράση του Chapters, ξεκινά απευθείας μετά το φινάλε του Dreamfall, χωρίς να προηγείται κανενός είδους ανακεφαλαίωση των προηγούμενων επεισοδίων. Κλείνει ηχηρά την πόρτα στο πρόσωπο των αμύητων με το “καλημέρα” δηλαδή και δείχνει πως απευθύνεται εξ’ ολοκλήρου στο σκληροπυρηνικό κοινό που στήριξε αυτή την νεκρανάστασή του. Σαν επιλογή σχεδιασμού είναι οπωσδήποτε τολμηρή, αλλά αποτελεί έναν εγγυημένο τρόπο αποξένωσης της πλειοψηφίας του κοινού. Εάν δηλαδή δεν υπήρξατε αρρωστάκι του Dreamfall και δεν θυμάστε σε ποιο κουπλέ του “Be With You” επιτέλους λύγισε η αντρίκια σας ψυχή, ή για ποιο λόγο ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι της Arcadia απέναντι στoυς Azadi δυνάστες τους, μάλλον θα μείνετε να ξύνετε την ηρωϊκή σας κεφάλα στο μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου.
Στις τέσσερις περίπου ώρες που διαρκεί το Reborn, βλέποντας και κάνοντας τα πάντα, μαθαίνουμε επιτέλους την πραγματική μοίρα της April Ryan και χειριζόμαστε τόσο τον πρώην Απόστολο Kian Alvane όσο και την Zoe Castillo, η οποία επιστρέφει από την ενδιάμεση διάσταση του Storytime, αδυνατώντας να θυμηθεί σχεδόν ο,τιδήποτε από τον τελευταίο χρόνο της ζωής της. Το παιχνίδι δείχνει την σχεδιαστική του φιλοδοξία, από τον πρόλογο ακόμη, όπου βάσει συγκεκριμένων επιλογών μας, αλλάζει τόσο η εμφάνιση της πρωταγωνίστριας όσο και η εργασία της. Το μεγαλύτερο μέρος του Dreamfall Chapters λαμβάνει χώρα στην Europolis, την ενιαία πόλη-κράτος η οποία στο μακρινό έτος δυο χιλιάδες διακόσια κάτι, έχει αντικαταστήσει την Ευρώπη, με τις παλιές χώρες να λειτουργούν πλέον ως γεωγραφικά διαμερίσματα. Πρόκειται ίσως με διαφορά για την εντυπωσιακότερη οπτικά δημιουργία που μας έχει δώσει ποτέ η Unity Engine, μιλώντας πάντοτε για ένα αμιγώς 3D περιβάλλον. Οι εξαιρετικοί φωτισμοί σε συνδυασμό με ένα πολύ προσεγμένο soundtrack, μεταφέρουν ιδιαίτερα πειστικά το κλίμα μιας φουτουριστικής, πολυπολιτισμικής μεγαλούπολης. Εδώ θα βρούμε ένα Μαροκινό σούκ στο οποίο πωλούνται τεχνητά όργανα, πλάι σε ψηφιακά εμφυτεύματα και ποιοτικές τσίλι πιπεριές. Μια Εβραϊκή συναγωγή δίπλα στο πολιτικό γραφείο των Σοσιαλδημοκρατικών. Μια Κινέζικη αγορά που διαφεντεύεται από μια μυστηριώδη έμπορο που μπορεί να κρατά τα μυστικά του Σύμπαντος στα ράφια της. Άπειρα μικρά μπαράκια, διαφημίσεις, ναρκομανείς στους δρόμους, περαστικοί, επιχειρηματίες, όλοι καταφέρνουν να ζωντανέψουν την Europolis με ιδιαίτερα αξιοθαύμαστο τρόπο. Η έκτασή της μάλιστα είναι αρκετά μεγάλη και σε μια πρώτη επαφή ενδέχεται να αγχώσει τον παίκτη, δημιουργώντας του την εντύπωση πως σίγουρα κάτι θα χάσει, κάτι θα του ξεφύγει.
Φυσικά η ανωτέρω εντύπωση είναι καθαρή ψευδαίσθηση, καθώς το παιχνίδι είναι απόλυτα γραμμικό και κάθε φορά έχουμε ένα και πολύ συγκεκριμένο στόχο. Μπορούμε να κάνουμε την βόλτα μας στην Europolis και να βυθιστούμε στην ατμόσφαιρά της, αλλά η ιστορία προωθείται μέσα από αυστηρά προδιαγεγραμμένες ενέργειες και συζητήσεις. Εδώ το παιχνίδι σίγουρα χάνει πόντους λόγω της επεισοδιακής του φύσης, καθώς αρκετές τοποθεσίες είναι κλειστές και απροσπέλαστες, ενώ είναι ξεκάθαρο πως θα ξεκλειδώσουν σε μελλοντικά κεφάλαια της περιπέτειας. Εάν δηλαδή κάποιος παίκτης χαρεί με την άπλα της Europolis και αποφασίσει να ξεκινήσει τις εξερευνήσεις, πολύ σύντομα θα απογοητευτεί πικρά, καθώς πέρα από την εξαιρετική ατμόσφαιρα, θα διαπιστώσει πως δεν μπορεί να παρεκκλίνει καθόλου από την προσχεδιασμένη πορεία των developers.
Φυσικά τα καλά νέα είναι πως η συγγραφική ομάδα της Red Thread Games βρίσκεται σε έξοχη φόρμα, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες, οι διάλογοι και οι επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε να είναι εξαιρετικής ποιότητας, αντάξιες ενός πραγματικού ΑΑΑ παιχνιδιού. Είναι ιδιαίτερα αναζωογονητικό, μετά από εφηβικά και προεφηβικά σενάρια γεμάτα δράκους, προφητείες και Μεγάλες Αποστολές Για Τη Σωτηρία Των Πάντων (ΤΜ), να έχουμε μια κατάσταση όπου πρέπει απλώς να αγοράσουμε κολατσιό για το λουκουμά δήθεν γκόμενό μας, ενώ παράλληλα φλερτάρουμε ασύστολα με τον ψυχίατρό μας και κανονίζουμε να κατέβουμε στην πορεία όπου μας προσκάλεσε η αναρχική πωλήτρια του προαναφερθέντος κολατσιού. Και πριν έρθετε με τα δικράνια και τους πυρσούς να σκούξετε “Απροσάρμοστε Μποράτσε, βρήκες επιτέλους walking simulator με εμβόλιμες λούμπεν μικροαστικές δραστηριότητες και ξεσάλωσες”, θα σημειώσω πως το μεγαλείο του Dreamfall έγκειται στο πόσο μαεστρικά και ύπουλα συνυφαίνει αυτές τις μικρές, καθημερινές στιγμές που μοιραζόμαστε όλοι, με μια τεράστια, επική αφήγηση για την σωτηρία της ανθρωπότητας, παράλληλα σύμπαντα, μάγους, δράκους, συνομωσίες και περισσότερη cyberpunk ίντριγκα απ’ όση μπορείς να μαχαιρώσεις με τα φανταστικά νέα χέρια του Adam Jensen.
Χωρίς καμία υπερβολή, το γράψιμο και οι διάλογοι είναι από τα ποιοτικότερα που έχω συναντήσει σε video game εδώ και χρόνια. Ρεαλιστικοί, ενήλικοι, προσγειωμένοι, σε τραβάνε αβίαστα στους παλιούς/νέους κόσμους του Tornquist. Πρόσωπα, τοποθεσίες, γεγονότα, όλα επανέρχονται στην μνήμη, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το φινάλε του Dreamfall. Εδώ βρίσκεται συγκεντρωμένο όλο το ζουμί και ταυτόχρονα η αχίλλειος πτέρνα του τίτλου. Για ένα μυημένο, πρόκειται για μάννα εξ’ ουρανού. Οι χαρακτήρες, η ιστορία, το συναίσθημα, η ατμόσφαιρα, είναι όλα εδώ και εντονότερα από ποτέ. Ένας παίκτης που μόνο επιδερμική σχέση είχε με το Dreamfall όταν πρωτοκυκλοφόρησε (όποιος τουτέστιν, χάλασε λιγότερο από ένα πακέτο χαρτομάντηλα στο τελικό μοντάζ και δεν αγόρασε καπάκια τα δυο πρώτα άλμπουμ του Magnet μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού) θα μείνει να κοιτά απορημένος ένα παράξενο πράγμα, με απαράδεκτο μοντέλο κίνησης (έχετε δοκιμάσει να ελέγξτε με WASD, τρισδιάστατα sprites στην Unity; Χοχοχο.), ακαταλαβίστικο σενάριο, ασύνδετες αναφορές σε άκυρα πράγματα και μια take-it-or-leave-it cyberpunk άποψη για το μέλλον της Ευρώπης.
Τουτέστιν, για τους παλιούς και τους άρρωστους, προσθέστε δέκα μονάδες στην βαθμολογία, οι υπόλοιποι αφαιρέστε δέκα. Το να παίξει κανείς το Chapters χωρίς να έχει ολοκληρώσει και ζήσει τα Longest Journey και Dreamfall είναι πραγματικά δώρον άδωρο, καθώς το παιχνίδι ξεκάθαρα απευθύνεται *μόνο* στο συγκεκριμένο κοινό. Η παρούσα βαθμολογία μπαίνει ενδεικτικά, καθώς η ποιότητα των διαλόγων, οι προβληματισμοί που εγείρει το setting, η άρτια τεχνική υλοποίηση της Europolis σε μια μηχανή ανάπτυξης που προσδιορίζεται από τους περιορισμούς της και οι πολλές και ουσιώδεις επιλογές οι οποίες τροποποιούν διαρκώς την gameplay εμπειρία μας, συνθέτουν ένα αναντίρρητα ποιοτικό αποτέλεσμα, το οποίο όμως απογειώνεται πραγματικά μονάχα όταν έχεις επενδύσει ουσιαστικά στην μυθοπλασία του.
Χωρίς ημερομηνία κυκλοφορίας ή έστω κάποιο χρονικό πλαίσιο για το δεύτερο επεισόδιο, παραμένω συγκρατημένα αισιόδοξος. Το Reborn με εξέπληξε ευχάριστα, αλλά μόνο ο χρόνος και η συνέπεια των developers θα δείξουν αν αυτή η πολύ καλή αρχή θα οδηγήσει σε ένα ολοκληρωμένο μεστό τίτλο, πλήρως αντάξιο της βαριάς κληρονομιάς του Dreamfall.
Pros
- Εξαιρετικό σενάριο, διάλογοι και ατμόσφαιρα
- Εντυπωσιακό το στήσιμο της Europolis μέσα από την ιδιαίτερα περιορισμένη Unity.
- Πολύ καλά voice-overs, πληθώρα επιλογών με ουσιαστικές διαφορές στο ίδιο το gameplay
- Παρουσία αναπάντεχα ταιριαστών γρίφων
Cons
Cons
- Απευθύνεται αποκλειστικά στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του πρωτότυπου Dreamfall
- Τεχνικά η Unity μόλις και μετά βίας υποστηρίζει τον άμεσο έλεγχο του χαρακτήρα σε τρίτο πρόσωπο
- Η Europolis είναι ουσιαστικά μια ψευδαίσθηση ως προς το πόσο ανοικτή και διαθέσιμη προς εξερεύνηση είναι
- Δεν έχει ανακοινωθεί κανένας ορίζοντας κυκλοφορίας για τα μελλοντικά επεισόδια
Πάω να τελειώσω το δρεαμφαααλ που το έχω αφημένο στα μισά καταραμένε για να διαβάσω το review σου.
Θα σου πάρει λίγο καιρό αυτό, αλλά αξίζει όσο τίποτα 🙂
Αν κρίνω από το γεγονός ότι και εγώ λάτρεψα το κατακεραυνωμένο dreamfall… υποθέτω ότι πρέπει να το βάλω άμεσα σε wishlist.
Η περιγραφή της Europolis πάντως μου έφερε στο μυαλό εικόνες από Neuromancer
Είναι ωραίο κι υγιές να διαφωνούμε για την αξία ενός παιχνιδιού. Κάνω copy-paste όσα έγραψα προ ολίγων ωρών σε άλλη συζήτηση.
“Mέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν έχω βρει την υπομονή να το ολοκληρώσω καν, στη Europolis το παράτησα και πραγματικά δε πιστεύω να ξανασχοληθώ μαζί του. Ευτυχώς υπήρχε ο Borracho διαθέσιμος για ν’ αναλάβει το review, μια και είχε κι εκείνος το παιχνίδι απ’ το Kickstarter.
Προσωπικά μετά και το Chapters, ή έστω αυτή την αρχή του, στο μυαλό μου το TLJ είναι ένα άλλο, τελείως ξεχωριστό, παιχνίδι σε σχέση με το Dreamfall, απλά έχουν τον ίδιο δημιουργό. Ο οποίος δημιουργός, πάλι κατά τη δική μου αντίληψη βέβαια, είναι ολοφάνερο πλέον ότι έπιασε το ταβάνι του πολύ νωρίς, από το πρώτο του κιόλας παιχνίδι κι έκτοτε πάτησε σ΄εκείνο για να μας δώσει έναν μέτριο κι έναν ακόμη πιο μέτριο -όπως διαφαίνεται- τίτλο.
Το χειρότερο όλων είναι ότι δυστυχώς επιβεβαιώνονται με το παραπάνω οι φόβοι που είχα αναφορικά με το αποτέλεσμα “βαριών χαρτιών” του Kickstarter, που έχουν πάρει και θα πάρουν κι άλλα ακόμη παιχνίδια στο λαιμό τους. Γι’ αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ το Kickstarter θα έπρεπε εξ’ αρχής ν’ αποτελεί υπόθεση αυστηρά και μόνο νέων, πρωτοεμφανιζόμενων, developers. Τώρα όμως πλέον είναι πολύ αργά.”
Μ’ άλλα λόγια, άνθρακες για εμένα ο θησαυρός. Σημειώστε ότι με την AMD 7970GHz είχα σοβαρό πρόβλημα με τα fps του παιχνιδιού, που ελλείψει V-Sync φτάνανε στα 125-150, μ’ αποτέλεσμα να πρέπει να καταφύγω στη λύση του RadeonPro. Κοντά σ’ αυτό, το σενάριο δείχνει ν’ αφήνει οριστικά πίσω το TLJ, το οποίο η Dreamfall σειρά ξεζούμισε όσο μπορούσε, αποτελώντας επί της ουσίας spin off κι όχι sequel εκείνου και ο Torquist εδώ πλέον ανοίγει ακόμη περισσότερα ζητήματα σε σχέση μ’ όσα καλούταν ν’ απαντήσει. Ο χειρισμός μου φάνηκε τουλάχιστον μέτριος, ενώ -μάλλον επειδή είμαι από τους αναίσθητους gamers- το παιχνίδι δε κατάφερε να με συγκινήσει στο παραμικρό.
Anyway, γούστα είναι αυτά, αλλά δυστυχώς νιώθω ότι δεν έπεσα έξω, έχοντας εκφράσει πάμπολλες επιφυλάξεις εδώ και καιρό γι’ αυτό που επρόκειτο να δούμε. Τη συνέχεια θα περιμένω να τη δω ολοκληρωμένη, αν και αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά καίγομαι για τον ερχομό της.
Μάνο ζούμε για να διαφωνούμε 🙂
Απολύτως σεβαστά τα όσα γράφεις και αντιλαμβάνομαι πως όλη η υπόθεση Dreamfall έχει ένα πολύ μεγάλο παράγοντα υποκειμενικότητας πίσω της, για να την “πουλήσει” ή όχι. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως όντως, τελικά οι μεγάλοι developers δίνουν πολύ μέτρια -σε σχέση πάντα με τις προσδοκίες- αποτελέσματα μέσω του KS και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως, προφανώς για λόγους οικονομίας, αντί να δουλεύουν επάνω σε μια άρτια παρουσίαση, χρησιμοποιούν την φθηνότερη δυνατή μηχανή για τα γραφικά τίτλων οι οποίοι στην εποχή τους είχαν σχεδιαστεί ως cutting edge.
Τα περί Chapters τώρα, είπαμε, καθαρά υποκειμενικά!
Ωραίος ο Μποράτσος. Λείπει μια αναφορά σε Michael Ende βέβαια, αλλά νομίζω θα διορθωθεί αυτό στα reviews επόμενων Chapters. 😛
FYI, βγήκε μεγαλούτσικο πατς, που διορθώνει πολλά performance πραγματάκια, καθώς επίσης μπήκε και ένα 3λεπτο story recap του Dreamfall: TLJ “By popular demand, we have created a video recap of the story so far, retelling the most important events of Dreamfall: The Longest Journey for both new and returning players. After watching this video, you will be ready to take on Dreamfall Chapters and all the complexities and intricacies of the plot! We have reduced a ten-hour game to a three minute video, so there are lots of plot elements that have fallen by the wayside, but we cover all the things you need to know in order to play Dreamfall Chapters. If you want to know the full story, Dreamfall: The Longest Journey is available here on Steam, and there are also lots of Let’s Play videos out there”.
Περιμένουμε τη συνέχεια με κομμένη την ανάσα.
Ναι, δείχνουν να προσέχουν εκεί στην Red Thread τα σχόλια και τα reviews ως τώρα και να αναλαμβάνουν άμεσα δράση. Ελπίζω μόνο να δούμε και τα επόμενα chapters και να μην εξαφανιστεί το project στην ίδια κουνελότρυπα με την δεύτερη πράξη του Broken Age.
Μην αγχώνεσαι, θα το ολοκληρώσουν πιο γρήγορα απ’ ότι περιμένουμε και μετά θα πέσουν με τα μούτρα στο The Longest Journey Home που θα ολοκληρώνει και την ιστορία της April Ryan, να γελάσει λίγο και το χειλάκι του Μάνου. 😛
Αφού η Έηπριλ είπαμε, μας τέλειωσε, κοτζάμ Viking Funeral με το Dreamchild είχαμε, μόνο Ζωϊτσα τώρα πια!
Χαχα, σπόιλερς much;
Εγώ θέλω τρελά να βιώσω τις point and click περιπέτειές της, να μας δώσει και ένα closure ρε αδερφέ.
Spoilers σε παιχνίδι οκταετίας; I think not. Το ίντρο του Chapters απλά επιβεβαιώνει το γεγονός στο φινάλε του Dreamfall. To Home προσωπικά εκτιμώ πως δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ, ειδικά με την κρυάδα που πήραν με το πρώτο κεφάλαιο του Chapters. Και εμένα θα μου αρέσε πολύ, αλλά δεν το κόβω ιδιαίτερα πιθανό.
Συμφωνώ με Borracho, δε παίζει περίπτωση να δούμε το TLJ Home. Και για εμένα καλύτερα να μη παίξει ποτέ, καθώς πλέον δεν έχω να περιμένω κάτι από πιθανό ερχομό του, εξ’ ου και είπα ότι το Chapters διαχώρισε οριστικά τους δύο τίτλους στο -στενό- μυαλό μου.
Μάνο θέλεις να πεις δεν ΕΚΛΑΙΓΕΣ ΜΕ ΔΕΚΑ ΤΟΝΟΥΣ ΜΥΞΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΥΠΛΕ ΤΟΥ BE WITH ΥΟU;
Είσαι άνιωθος φίλε 🙂
Οκ, να είμαστε καλά παιδιά να σας το τρίψω φιλικά στη μούρη όταν βγει/αρχίσει ks campaign. 😛
Φίλε η αλήθεια είναι ότι δεν έκλαψα. Αφού να φανταστείς έχω αρχίσει να προβληματίζομαι κι εγώ, σε βαθμό που αποφάσισα ότι αν δε κλάψω και με το Syberia 3, θα πάω σε gaming ψυχολόγο.
@ Bathory
Kάτι μου λέει ότι στην απειροελάχιστη περίπτωση που ξανακάνει KS, το αποτέλεσμα δε θ’ αρέσει καθόλου στον Tornquist. Μη ξεχνάς ότι και το KS του Chapters για τον “point ‘n’ click adventure διάδοχο των Longest Journey και Dreamfall” το ξεκίνησε και τελικά Choice and Consequence συνέχεια του Dreamfall μας βγήκε…
Και μήπως….ΔΕΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕΣ ΤΗΝ ΚΕΗΤ ΓΟΥΟΚΕΡ;
Τσκ, τσκ.
Πάντως ναι, πλέον έχω τεράστιες επιφυλάξεις απέναντι σε ΚΑΘΕ ΚΣ. Δυστυχώς το όλο εγχείρημα αποδείχτηκε μια μεγάλη φούσκα. Μας έδωσε και αξιόλογα δείγματα (Larry Reloaded, Gabriel Knight 20) αλλά και εγώ πιστεύω ότι περισσότερο ωφελεί μικρά και ανεξάρτητα παιχνίδια (Darkest Dungeon, Hard West) παρά παλιούς και “μεγάλους” που δήθεν ας πούμε έρχονται να εξαργυρώσουν ονόματα και παράσημα.
Στο κάτω κάτω, απ’ όσο βλέπω, αυτά τα παιχνίδια αργά ή γρήγορα θα κυκλοφορούσαν μέσω κανονικού εκδότη.
Μάνο το είχαμε συζητήσει και σε ένα πολύ καλό άρθρο που είχες γράψει, το “we will recapture the heart and soul of The Longest Journey and improve on the immersion and game mechanics of Dreamfall” πώς το ερμηνεύεις σαν “point ‘n’ click adventure διάδοχο των Longest Journey και Dreamfall” δεν το καταλαβαίνω. Και επίσης είχα γράψει το TLJHome ήταν stretch goal.
Πάντως στο forum της Red Thread Games ο μόνος λόγος που δεν έχουν ξεσηκωθεί να λιντσάρουν τον Ragnar είναι πως τον εμπιστεύονται πως δεν έχει σκοτώσει πραγματικά την April. Αν ο θάνατος της είναι οριστικός, η συντριπτική πλειοψηφία των fans δεν θα τον συχγωρέσει ποτέ και δεδομένου του μικρού κοινού στο οποίο απευθύνεται το παιχνίδι μιλάμε για όρια εμπορικής αυτοκτονίας. Και δε θα αναφερθώ καθόλου στις αναρίθμητες προφητείες στα δύο προηγούμενα παιχνίδια για τον ρόλο που καλείται να παίξει στο μέλλον η April και την καθοριστική σημασία που δίνει στην επιβίωσή της το πρώτο Dreamfall. Αν παραμείνει πεθαμένη μιλάμε για το απόλυτο retcon.