REVIEWS

QUANTUM BREAK

Οι περγαμηνές της Remedy δεν χρειάζονται την παραμικρή σύσταση ή αβάντα. Τα δυο πρώτα Max Payne, θεωρούνται δικαίως all-time classics, όχι μόνο στα στενά πλαίσια του είδους που αντιπροσωπεύουν και χάρη στην μοναδική ατμόσφαιρα και γραφή τους, υπερέβησαν κατά πολύ. Το Alan Wake αποτέλεσε μια από τις γοητευτικότερες, πλέον σκοτεινές και εμπνευσμένες δημιουργίες που πέρασαν ποτέ από τις οθόνες μας. Ήταν ιδιαίτερα λογικό λοιπόν, να περιμένω τον «βασανισμένο» νέο τίτλο της Remedy, το πολύκροτο Quantum Break, ωσάν πιτσιρίκι τον Άγιο Βασίλη.

Η αρχική κρυάδα της ανακοίνωσης του τίτλου ως αποκλειστικότητας του Xbox One, με είχε απομακρύνει και ψυχράνει. Ετοιμαζόμουν να τον κλειδώσω στο Σεντούκι με τα Παράπονα, πλάι στα Red Dead Redemption (αχ), Heavy Rain (αχ και βαχ) και The Last of Us (αλί και τρισαλί) και εκούσια δεν παρακολουθούσα καμία πληροφορία γύρω από την ανάπτυξή του τον τελευταίο χρόνο. Γνώριζα μόνο πως θα γυριζόταν μια μίνι τηλεοπτική σειρά για τις ανάγκες του παιχνιδιού, της οποίας μάλιστα τα γεγονότα θα άλλαζαν και θα επηρεάζονταν άμεσα από τις δικές μας επιλογές κατά την διάρκεια του ίδιου του gameplay. Το σχέδιο ακουγόταν ιδιαίτερα μεγαλεπήβολο και σίγουρα δεν είχε επιχειρηθεί ξανά στον χώρο των video games.

QB1Βούπας Jack. Ο πρωταγωνιστής μας. Τελείωσε κομάντο στο χωριό, δεν την έχεις ακούσει τη σχολή.

Όταν η Microsoft ανακοίνωσε σχετικά πρόσφατα πως το παιχνίδι θα κυκλοφορούσε τελικά και στο PC, ως αποκλειστικότητα των Windows 10 και θα διατίθετο μάλιστα μονάχα μέσω του Windows Store, η χαρά μου ήταν γλυκόπικρη. Από την μια, χόρευα καρσιλαμάδες απέναντι στην προοπτική πως θα βίωνα ακόμη μιας από τις εξαιρετικές, σαγηνευτικές περιπέτειες της Remedy. Από την άλλη, με το Universal Windows Platform (UWP εφεξής, για συντομία) να μην έχει δώσει και τα καλύτερα δείγματα αναφορικά με τις δυνατότητές του όσον αφορά το πραγματικό gaming (και όχι, τα Minecraft και Jetpack Joyride δεν είναι αληθινά παιχνίδια) ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στην τελική ποιότητά του.

Παρά τα άπειρα, σκοτεινά σημάδια στον ορίζοντα, ήθελα πραγματικά πολύ να μου αρέσει το Quantum Break. Το ξεκίνησα με τις καλύτερες προθέσεις, έτοιμος να συγχωρήσω αρκετά πράγματα, εάν φυσικά το ίδιο το παιχνίδι εκπροσωπούσε επάξια το καλλιτεχνικό όραμα της Remedy. Περίπου δέκα ώρες αργότερα, έχοντας επιστρατεύσει ατσαλένια ζεν πειθαρχία προκειμένου να υπομείνω την «Είμαι 15 χρονών και μόλις διάβασα το πρώτο μου βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης και δεν θα ήταν τόσο κούλ αν…» πλοκή του, έρχομαι με βαριά καρδιά στο πληκτρολόγιο, προκειμένου να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου.

QB2O Aiden Gillen, είναι ο μοναδικός ηθοποιός που κατορθώνει να πείσει για τον χαρακτήρα του

«Ο χρόνος είναι σαν ένα αυγό» λέει διαρκώς ο Meriadoc Brandybuck Dominic Monaghan στην πορεία της δράσης του παιχνιδιού. Στην περίπτωση του Quantum Break, ο χρόνος είναι ένα φρικτά σπασμένο αυγό. Και την επακόλουθη κλούβια ομελέτα, είναι δύσκολο να την προτείνεις σε γκουρμέ μερακλήδες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Σε αντίθεση με τους προηγούμενους τίτλους της Remedy, το Quantum Break παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, ίσως αρκετά περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Η pulp, εσκεμμένα B-movie αισθητική των Payne και Wake έχει αντικατασταθεί εξ’ ολοκλήρου από ένα πομπώδες, ψευδό-επιστημονικό και σαφώς εφηβικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο κατά τα φαινόμενα, δεν χωράει υποψία χιούμορ. Το παιχνίδι ξεκινά όταν ο πρωταγωνιστής μας, Jack Joyce (μέγας καταδρομέας της σχολής του «Πότε έμαθε δηλαδή αυτός να χειρίζεται οπλοπολυβόλο με αυτή τη φάτσα» και υπερ-hacker του τάγματος του «Πατάω το «Ε», άρα γνωρίζω πώς να παρεισφρήσω στους servers του Πενταγώνου») επιστρέφει στην πόλη της νιότης του, το Riverport, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, προκειμένου να συναντηθεί με τον παιδικό του φίλο, Paul Serene (ένας εξαιρετικός Aiden Gillen, ο οποίος ουσιαστικά σηκώνει ολόκληρο το σεναριακό και συναισθηματικό βάρος του παιχνιδιού στις πλάτες του), για ένα απόρρητο ζήτημα ύψιστης σημασίας. Η συνέχεια έχει διαφημιστεί περισσότερο και από το ίδιο το παιχνίδι. Ο Serene αποκαλύπτει στον πρωταγωνιστή μας πως, μαζί με την βοήθεια του ιδιοφυούς αλλά εκκεντρικού αδερφού του, William Joyce, έχει κατασκευάσει την πρώτη χρονομηχανή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Φυσικά οτιδήποτε μπορούσε να πάει στραβά, πηγαίνει. Κατά την πρώτη δοκιμή της μηχανής, ο Χρόνος (ως έννοια) διαρρηγνύεται και οι πρωταγωνιστές μας βρίσκονται σε μια ανέλπιδη κούρσα απέναντι σε σπασμένο ρολόι, προκειμένου να αντιστρέψουν Το Τέλος Του Χρόνου και την ολική καταστροφή του σύμπαντος κόσμου, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβάνεται το ανθρώπινο είδος.

QB3Το UWP δεν επέτρεψε την λήψη “παραδοσιακών” screenshots, οπότε απολαύστε μια φοβερή χρονοέκρηξη από το press kit του Jack

Όλα τα παραπάνω, παρουσιάζονται στον παίκτη μέσα σε 20-25 λεπτά, με όλη την ατσούμπαλη χάρη ανθυποσειράς επιστημονικής φαντασίας για εφήβους, από εκείνες που αγόρασε μαζικά το STAR Channel την δεκαετία του ’90 και εξακολουθεί να παίζει με σαδιστική χαρά, όλες τις ώρες της ημέρας. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ως αρχέτυπα, δίχως βάθος, προσωπική ζωή ή απόψεις. Είναι οι καλοί και οι κακοί. Και οι καλοί θα σταματήσουν τον κάκιστο Littlefinger , Paul Serene, κυρίως γιατί δεν τους αρέσει η φάτσα του και όχι ας πούμε επειδή έκατσαν να συζητήσουν λογικά τις επιλογές τους. Όχι επειδή κατανοεί κανείς επαρκώς τι σημαίνει «Το Τέλος Του Χρόνου». Κυρίως επειδή 90’s, δράση μαν, Φυσική!

Μέσα από πέντε κεφάλαια παιχνιδιού και τέσσερα τηλεοπτικά επεισόδια, ξετυλίγεται ένα όχι κακό, μα αφόρητα μπανάλ σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το οποίο, με την λαμπερή εξαίρεση του μοναδικού αληθινού χαρακτήρα στο παιχνίδι, Paul Serene, ενώ αρχικά σε παραπλανεί πως ενδέχεται να πλαισιωθεί, εξηγηθεί ή τελοσπάντων εμπλουτιστεί με κάποια συναισθηματική φόρτιση η οποία θα επιφέρει και την ταύτισή μας με τους πρωταγωνιστές, καταλήγει σε αέναη εφηβική αμηχανία. Με το φινάλε μάλιστα στην ουσία να γράφει με μεγάλα γράμματα «Ετοιμαστείτε για το DLC/expansion» και σχεδόν τίποτε να μην έχει στην πραγματικότητα λυθεί, το σπουδαιότερο χαρτί της Remedy, η ιδιαίτερη γραφή του Sam Lake, λάμπει πανηγυρικά δια της απουσίας της στο Quantum Break.

QB4“Άθλιε ματατζή, τώρα θα δεις!” Δείγμα #2 των χρονο-δυνάμεων του Jack

Δεν είναι πως περιλαμβάνει κακούς διαλόγους ή σημεία που θα σας κάνουν να αναφωνήσετε «Μον Ντιέ, με τι κάθομαι και ασχολούμαι τριανταφεύγα χρονώνε μαντράχαλος», απλώς, εάν έχετε ξεπεράσει την εφηβεία σας και έχετε εκτεθεί σε στοιχειωδώς ποιοτική γραφή, δεν θα βρείτε τίποτε που να σας ενθουσιάσει εδώ. Η δε τηλεοπτική σειρά, αν και ικανά γυρισμένη (για τα δεδομένα της παραγωγής πάντοτε) λειτουργεί ουσιαστικά σαν πανηγυρτζίδικο τρικ για την προώθηση του τίτλου, δίχως να προσφέρει κάτι το ουσιώδες στο ίδιο το gameplay. Στο τέλος κάθε επεισοδίου όπου χειριζόμαστε τον «καλό» βούπα Jack Joyce, ο έλεγχος περνά στον «κάκιστο» Paul Serene και καλούμαστε να επιλέξουμε την στρατηγική της «δαιμονικής» Monarch Solutions, του στρατιωτικό-βιομηχανικού κολοσσού που λειτουργεί ως πανταχού παρόντας και τα πάντα πληρόντας μπαμπούλας στον κόσμο του Quantum Break. Η τελική επιλογή μας ενδέχεται να επηρεάσει κάποιες ελάχιστες στο σκηνές στο τηλεοπτικό επεισόδιο που θα παρακολουθήσουμε στην συνέχεια. Εάν μάλιστα ανακαλύψουμε και συγκεκριμένα αντικείμενα στο περιβάλλον των «κανονικών» επιπέδων, ανταμειβόμαστε με την εμφάνιση σχετικών σκηνών/ατακών και κατά την διάρκεια των τηλεοπτικών επεισοδίων. Αποτελεί έτσι μια ευχάριστη «τσαχπινιά» η σειρά, αλλά το γεγονός παραμένει πως εάν εμφανιζόταν ως αυτόνομη τηλεοπτική σειρά στο Netflix, δεν θα την παρακολουθούσε σχεδόν κανείς.

QB5Τα επίπεδα είναι ζωντανά, όμορφα σχεδιασμένα και σε εντυπωσιακό βαθμό καταστρέψιμα

Για την «ασθένεια» του stuttering κατά την διάρκεια του streaming των επεισοδίων (δεν εγκαθίστανται στον σκληρό μας δίσκο, τουλάχιστον επί του παρόντος) αν και έχουν γραφτεί αρκετά στο Διαδίκτυο, μπορώ να πω ότι με VDSL σύνδεση, αντιμετώπισα απλώς κάποια ανεπαίσθητη καθυστέρηση, η οποία έφερε γλυκές μνήμες από γοητευτικά σάπια FMV adventures της δεκαετίας του ’90 στο μυαλό μου.

Και περνάμε στο «ψωμί» του Quantum Break, το ίδιο το gameplay, την μεγαλύτερη δύναμη του τίτλου. Έχουμε κατ’ ουσία να κάνουμε με ένα παιχνίδι δράσης τρίτου προσώπου. Εξερευνούμε τους περιβάλλοντες χώρους, οι οποίοι κρύβουν αρκετά μυστικά και collectibles και συχνά πυκνά καταλήγουμε σε καλοσχεδιασμένες «αρένες» όπου στόχος μας είναι να ξεπαστρέψουμε ό,τι ζει και αναπνέει, χρησιμοποιώντας ένα ικανοποιητικό οπλοστάσιο και τις δυνάμεις μεταχείρισης και αλλοίωσης του Χρόνου που έχει αποκτήσει ο πρωταγωνιστής μας, Βούπας Jack. Και είναι σχετικά νόστιμες αυτές οι σεκάνς στην αρχή του παιχνιδιού. Ο Jack διαθέτει μια ευφάνταστη ποικιλία δυνάμεων (πάγωμα του χρόνου σε συγκεκριμένη περιοχή, μια υπερταχύτητα που τον μετατρέπει σε κάτι αντίστοιχο με τον Flash Gordon, μια πανίσχυρη χρόνο-έκρηξη μεταξύ άλλων) η κάθε μια με το δικό της cool-down. Ουσιαστικά, ολόκληρο το παιχνίδι εντοπίζεται στην κατανόηση της συνεργιστικής λειτουργίας των δυνάμεών μας, την αναβάθμιση αυτών και την εκτέλεση πανίσχυρων combos, τα οποία εκμεταλλεύονται τα διαφορετικά cooldowns κάθε δύναμης και τα στρατηγικά τοποθετημένα εκρηκτικά βαρέλια-μπουκάλες κάθε αρένας, προκειμένου να σπείρουν τέλειο, χορογραφημένο όλεθρο στους εχθρούς μας.

QB6“Ογδόντα σφαίρες θα σου στοιβάξω μόρτη κι ετοιμάσου για ρεζιούμ…”

Η παλιά και δοκιμασμένη φόρμουλα, αν και ικανοποιητική στο μεγαλύτερο μέρος της περιπέτειας, ποτέ δεν αγγίζει το μεγαλείο. Προσθέστε και το γεγονός πως η αίσθηση των όπλων είναι πραγματικά αδιάφορη και αδύναμη και πως ο ίδιος ο Jack αδυνατεί να πυροβολήσει στα τυφλά πίσω από κάλυψη και καταλήγουμε σε ένα φρενήρες μοντέλο μάχης, όπου τηλεμεταφερόμαστε μανιακά από την μια άκρη της αρένας στην άλλη, ανατινάζοντας ουσιαστικά τα πάντα στο διάβα μας. Ξεχάστε το αργό και προσεκτικό παιχνίδι του Gears of War. Στο Quantum Break, όποιος χελωνιάζει, πεθαίνει.

Και ερχόμαστε σε άλλη μια σημαντική ένστασή μου αναφορικά με το παιχνίδι. Οι εχθροί στα προηγούμενα παιχνίδια της Remedy, ήταν όχι μόνο ταιριαστά σχεδιασμένοι -το Quantum Break προσφέρει μια λαμπρή ποικιλία διαστημο-ματατζήδων προς εξολόθρευση- αλλά έδιναν στον παίκτη και έναν αληθινό λόγο να τους μισήσει. Πέθαιναν θεαματικά και έκαναν την κάθε μάχη μια λυσσασμένη έκρηξη αδρεναλίνης. Το Quantum Break, με την ελάχιστη απεικόνιση γραφικής βίας και τον σαφή εφηβικό προσανατολισμό του, ουδέποτε μας δίνει κάποιο ουσιώδη λόγο να μισήσουμε τους αντιπάλους μας. Περισσότερα άσχημα ένιωθα ενώ ξεπάστρευα τους ευσυνείδητους μισθοφόρους της Monarch Solutions, παρά ότι έκανα οτιδήποτε χρήσιμο ή ουσιώδες. Στα θετικά του τίτλου συγκαταλέγεται η «ρεαλιστική» συμπεριφορά των headshots. Βολή σε ακάλυπτο κρανίο ισοδυναμεί με ακαριαίο θάνατο. Φυσικά οι περισσότεροι εχθροί μας, όχι μόνο φοράνε κράνος, αλλά είναι εξοπλισμένοι με κάποιο χρόνο-μαραφέτι, σχεδιασμένο για να μας μαυρίσει την ζωή.

QB7Τα εφέ του τίτλου, είναι αν μη τί άλλο εντυπωσιακότατα. Το ίδιο και το press kit του Jack.

Ο ρυθμός και η ισορροπία μεταξύ εξερεύνησης (των ομολογουμένως ζωντανών και καλοσχεδιασμένων) επιπέδων, τεταμένων μαχών και κινηματογραφικής εξιστόρησης είναι άψογος και ο σκηνοθέτης του τίτλου πραγματικά σου ραγίζει την καρδιά με το επίπεδο φροντίδας και προσπάθειας που έβαλε σε κάτι που απλά…δεν είναι ιδιαίτερα καλό. Όχι κακό, απλώς, όχι ιδιαίτερα καλό.

Σαν παιχνίδι, το Quantum Break αποτελεί μια μέτρια και τετριμμένη ιστορία επιστημονικής φαντασίας με ιδιαίτερη γυαλισμένη παραγωγή και ψυχαγωγικές, αλλά όχι εκπληκτικές ή αξιομνημόνευτες σεκάνς δράσης. Μια αξιοπρεπής κυκλοφορία. Η οποία τυχαίνει να αποτελεί το δεύτερο (άντε, το τρίτο) χειρότερο port τίτλου που είδαμε στις οθόνες μας τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι υπερβολικό όταν γράφω πως έχουμε να κάνουμε με μια ατσούμπαλη εξομοίωση της έκδοσης του Xbox One. Δεν υποστηρίζεται καν 1920 Χ 1080 ανάλυση (το rendering γίνεται στα 720p και κατόπιν εφαρμόζεται MSAA X 4 στα textures προκειμένου να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση υψηλότερης ανάλυσης, με τον αντίστοιχο αντίκτυπο στις απαιτήσεις συστήματος) και μια φρικτή θολούρα σε συνδυασμό με διαρκές pop-in των textures μας ακολουθούν σε κάθε λεπτό της περιπέτειάς μας. Σε i5-2500k χρονισμένο στα 4.4Ghz, με 16GB RAM και GTX 970 έπρεπε να παίζω σε 1600 Χ 1200 ανάλυση με το anti-aliasing εντελώς απενεργοποιημένο, προκειμένου να έχω framerate μεταξύ 40-50, το οποίο έπεφτε κατά καιρούς και χαμηλότερα και επανερχόταν μονάχα με επανεκκίνηση του παιχνιδιού.

QB19Όχι όχι, δεν κάνω πλάκα, το UWP δεν επιτρέπει την λήψη screenshots, τουλάχιστον όχι χωρίς τρομερές αλχημείες. ΚΑ-ΜΠΛΟΥΙ φίλε μου.

Δεν είναι της παρούσης η πλήρης ανάλυση του τεχνικού φιάσκου που αποτελεί η μεταφορά του Quantum Break στο PC, αλλά το UWP έχει πάρα πολύ μακρύ δρόμο να διανύσει μέχρι να μπορέσει να χαρακτηρισθεί μια υγιής gaming πλατφόρμα. Προς τιμήν της, η Remedy έχει αναγνωρίσει τα σφάλματα του παιχνιδιού και έχει δεσμευτεί να εργασθεί για την επίλυσή τους, με την ημερομηνία κυκλοφορίας κάποιου patch άγνωστη την στιγμή που γράφονται αυτές οι σειρές.

Κάπου εδώ υποπτεύομαι πως κινδυνεύω να ξεπεράσω σε έκταση ακόμη και τις ραψωδίες του Μάνου. Η σούμα μας : το Quantum Break αποτελεί ένα συμπαθές εφηβικό παραμύθι επιστημονικής φαντασίας, με ικανοποιητικές σκηνές δράσης, μια εφετζίδικη αλλά ανούσια τηλεοπτική σειρά ως μπόνους και μια πραγματικά άθλια μεταφορά στο PC. Στην παρούσα κατάσταση, μου είναι αδύνατο να προτρέψω κάποιον άνθρωπο να δώσει τα 70 ευρώ στα οποία κοστολογείται αυτή την στιγμή το παιχνίδι, ακόμη κι αν έχει τατουάζ τους Max Payne και Alan Wake στους ώμους του. Ίσως, εάν στο μέλλον κυκλοφορήσουν αρκετά διορθωτικά patches και η τιμή του έλθει σε λογικά επίπεδα, να μπορέσει να προσφέρει μερικά απογεύματα χαλαρής διασκέδασης στο σωστό κοινό.

Μεγάλο κρίμα, καθώς οι προσδοκίες μας ήταν υψηλότατες, Όταν τα easter eggs του Alan Wake 2 αποτελούν το δυνατότερο συναισθηματικά κομμάτι του τίτλου σου, κάτι σίγουρα έχει πάει στραβά.

{youtube}1GWsdqCYvgw{/youtube}

Ευχαριστούμε τη Microsoft Hellas για τη παροχή του review code.

Pros

  • Διασκεδαστικοί cover based shooter μηχανισμοί, με τις δυνάμεις του Jack να κλέβουν με ευκολία την παράσταση
  • Υψηλό επίπεδο παραγωγής, με εντυπωσιακά setpieces, προσεγμένη υπο όρους γραφή και εξαιρετική δουλειά στον τομέα του sound design
  • H πολύ καλή εμφάνιση του Aiden Gillen, ο οποίος δεν είναι υπερβολή να γράψουμε πως ουσιαστικά “παίρνει επάνω του” ολόκληρο το παιχνίδι

Cons

  • Το ίδιο το σενάριο, είναι συμπαθητικό μεν, αλλά πολύ κάτω από το στάνταρ στο οποίο μας έχει συνηθίσει η Remedy
  • Απαράδεκτο, από κάθε άποψη port στο PC, κατ’ ουσίαν πρόκειται για μια πολύ πρόχειρη εξομοίωση της Xbox One έκδοσης του παιχνιδιού
  • Η τηλεοπτική σειρά μεταξύ των κεφαλαίων του παιχνιδιού, ουσιαστικά δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο, πέρα από το τζάτζαλο και το εφέ του “το βάλαμε κι αυτό”
  • Σχετικά σύντομη διάρκεια
  • Αδύναμη αίσθηση των όπλων, απρόσωποι και τελικά αδιάφοροι “κακοί”

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 68%

68%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

4 Comments

  1. Ψιλοαναμενόμενο, αφού η PC version ανακοινώθηκε ξαφνικά και πιθανόν ήταν πολύ αργά για να προλάβουν να φιξάρουν τη μηχανή γραφικών όπως θα έπρεπε. Σε κάθε περίπτωση όμως αδικαιολόγητη η Remedy και το UWP κάνει χειρότερα τα πράγματα.

    Ελπίζω μελλοντικά σε ΠΟΛΥ γερή έκπτωση και μπόλικα patches για να ασχοληθώ μαζί του.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL