RIME
Μια από τις πρώτες ιστορίες που διάβασα με το που έμαθα ανάγνωση, ήταν αυτή του Αρίωνα και του Δελφινιού. Από τότε, κάθε φορά που πηγαίναμε διακοπές ανά την Ελλάδα, είχα το νου μου, μήπως δω κάποιο δελφίνι στα ανοιχτά, και καβαλώντας την ράχη του, βρω πρώτος την χαμένη Ατλαντίδα και όσα μυστικά έκρυβε η θάλασσα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα μεν, πως είναι κομμάτι αδύνατο ένα δελφίνι να είναι ο συνοδοιπόρος μου σε μια τέτοια περιπέτεια, αλλά δεν χάθηκε η σαγήνη που μου προκαλούσαν οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί της Μεσογείου, κυρίως ο Μινωικός και ο Κυκλαδίτικος.
Η αγάπη για το μυθικό, πέρασε και στην παραδοσιακή αρχαιολογία και την ρεαλιστική μαγεία που ανέδιδαν μεγάλες ανασκαφές, όπως αυτή στην Κνωσό. Στον ψηφιακό κόσμο, μια μικρή χαρά, εφάμιλλη με αυτή που φανταζόμουν πως θα νιώσω, σαν ανακαλύψω αυτούσιο κάποιον τάφο της μυστηριακής Γεωμετρικής περιόδου, μου έδινε η σειρά των Tomb Raider. Στον πρώτο τίτλο της σειράς, το κύριο στοιχείο δεν ήταν η μάχη, ή οι ορδές των εχθρών, αλλά ο ίδιος ο τύμβος, η σιωπή αιώνων που σπάει ο παίκτης, συλώντας την, όντας παρείσακτος. Στα μετέπειτα χρόνια, ήρθε και η συνειδητοποίηση πως δεν πρόκειται να γίνω ο Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά και πως ακόμα και να γινόμουν, δεν θα ανακάλυπτα τα μυστικά κάτω απ’ την Χαμένη Σφίγγα, αλλά μάλλον θα κατηγοριοποιούσα ταμπελάκια σε κανένα μουσείο –αν ήμουν τυχερός κιόλας. Το μικρόβιο έμεινε όμως εκεί, σκιρτά στην θέαση τέτοιων κόσμων από την χαραμάδα, όπως στο Lost ή στην επίσκεψη μέσω του αγαπημένου μέσου που μας ταξιδεύει σε κάθε φαντασία, παιδική ή ενήλικη, του κόσμου των βιντεοπαιχνιδιών δηλαδή, ή καλύτερα των ψηφιακών ταξιδιών…
Την Tequila Works την ανέφερα και σε προηγούμενο review, όπου και την σημείωσα νοητά, ως πολύ ελπιδοφόρο στούντιο, όπως κάποτε ξεχώρισα την Klei. Είχα δει παλιότερα και κάποια σύντομα τρέιλερ για το RiME, όταν ακόμη προοριζόταν για PS4 exclusive. Ευτυχώς απέφυγε την μοίρα του No Man’s Sky, να θαφτεί κάτω από υπερβολικό hype και promotion και πριν λίγους μήνες ανακοινώθηκε πως θα έρθει τελικά και σε άλλες πλατφόρμες. Τα προηγούμενα δείγματα που είχα από την Tequila Works, έδειχναν αφοσίωση και επιμονή στην ποιότητα του art direction. Η γενικότερη σχέση μου με την νεότερη Ισπανική τέχνη, στον κινηματογράφο κυρίως, είναι σχέση λατρείας, καθώς οι μεσογειακές ψυχές των λαών μας, φαίνεται να επικοινωνούν στην χαρακτηριστική χαρμολύπη. Δοξάζουμε την χαρά που προσφέρει ο ήλιος, τα μεσογειακά χρώματα και τη ζωντάνια της φύσης και ταυτόχρονα, ο θρήνος δεν είναι ποτέ μακριά. Θρήνος για τον θάνατο, τον πόλεμο, την μάχη με την ίδια τη φύση που δίνει απλόχερα και παίρνει πίσω το ίδιο εύκολα.
Συγγνώμη για αυτή την εισαγωγή αλλά ήθελα να θέσω τους δύο πυλώνες που κάνουν ένα έργο τέχνης πετυχημένο, σε προσωπικό επίπεδο. Αυτοί θεωρώ πως είναι τα βιώματα του δέκτη, καθώς και το υπόβαθρο του δημιουργού, όπως και το μήνυμα που θέλει να δώσει. Το RiME λοιπόν, είναι η ενσαρκωμένη μεσογειακή ψυχή, τραγουδισμένη μέσα από μια ιστορία ενός παιδιού, που ξεβράζεται σε ένα μυστηριώδες νησί. Το κύριο χαρακτηριστικό, που δεσπόζει στο τοπίο του νησιού, είναι ένας τεράστιος λευκός πύργος και είναι φυσικό πως παιδί και παίκτης, ξέρουν πως ο σκοπός είναι να φτάσουν εκεί.
Το τοπίο του νησιού, θυμίζει με δημιουργική ασάφεια κάτι πολύ γνώριμο. Μυρωδιά διακοπών, δροσερό αεράκι που κουνάει τα κλαδιά των ελιών, τις οποίες σχεδόν γλύφει το κύμα. Ξερόχορτα, τζιτζίκια και σκόρπιες ξερολιθιές με αρχαία μάρμαρα ανάμεσα τους. Μέχρι να υπάρξει ρεαλιστικά η τεχνολογία μεταφοράς των μυρωδιών, νομίζω πως το RiME μου έδωσε ότι πιο κοντινό στη συναισθησία Μεσογειακού καλοκαιριού.
Ο χειρισμός του παιδιού, είναι εξίσου λιτός με τον γενικότερο μινιμαλιστικό και αφαιρετικό, Κυκλαδίτικο θα λέγαμε, σχεδιασμό. Το παιδί τρέχει, κάνει μικρά άλματα και σκαρφαλώνει στις διακριτικά μαρκαρισμένες πλατφόρμες και κυριότερα: αξιοποιεί τον ήχο και το φως. Με την φωνή του ξυπνά διάφορους αρχαίους μηχανισμούς ή χειραγωγώντας το φως του ήλιου και του φεγγαριού άλλους, προσπαθώντας συνεχίσει την εξερεύνηση του άγνωστου νησιού. Από τις αρχές τις περιπέτειας, έχει συντροφιά μιαν αλεπού, που πρακτικά μαρκάρει τα σημεία άμεσου ενδιαφέροντος, ώστε να μη χάνεται ο παίκτης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει κάποιο άλλο βοήθημα στην περιήγηση, ούτε minimaps, ούτε markers. Παλιομοδίτικα, με χαρτογράφιση του χώρου στο μυαλό, χρησιμοποιώντας τα χαρακτηριστικά κτήρια και κατατόπια. Οι ίδιοι οι γρίφοι δεν παρουσιάζουν κάποια αυξημένη δυσκολία και συνήθως λύνονται απ’ ευθείας, με μια ματιά στο χώρο, κάτι που δεν κρίνεται ως αρνητικό όμως, καθώς η μεγαλύτερη δυσκολία θα έκοβε τον άριστο αφηγηματικό ρυθμό.
Η αφήγηση, γίνεται οργανικά και επιτυχημένα, μέσω του περιβάλλοντος, χωρίς λέξεις, θυμίζοντας το Brothers, καθιστώντας ενεργό πρωταγωνιστή το ίδιο το νησί. Ένας τύμβος για παράδειγμα, δεν είναι απλά ένα ακόμη επίπεδο, αλλά έχει χαρακτήρα και η μοναξιά του αντιλαλεί παντού, σε ραγισμένες πέτρες, τοιχογραφίες ή τεχνολογικά απομεινάρια. Το παιχνίδι χωρίζεται σε τέσσερα διακριτά κεφάλαια και τον σύντομο επίλογο. Κάθε κεφάλαιο αντιπροσωπεύει ένα επίπεδο του μεγάλου Πύργου και έχει εντελώς διαφορετική αισθητική από τα άλλα, όπως και κεντρικό τόνο και διάθεση. Καθένα από αυτά κρατά κάτι παραπάνω από μία ώρα, δίνοντας ένα τελικό σύνολο πέντε με έξι ωρών.
Διάσπαρτα στο νησί υπάρχουν και τα διάφορα collectibles, τα οποία ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που τα κυνήγησα ενεργά, χάρη στην υλοποίησή τους, καθώς το καθένα έδινε ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας και πάνω απ’ όλα, το κυνήγι τους, ήταν αρμονικά συνδεδεμένο με την ειλικρινή χαρά της εξερεύνησης του νησιού. Δε μιλάμε δηλαδή για διεκπεραιωτικό κυνήγι σημαιακίων και… σελίδων από το ημερολόγιο του Φραγκλίνου.
Μνεία πρέπει να δοθεί επίσης στο animation του παιδιού (εκπληκτικό αποτέλεσμα, άνευ motion capture), που συμπληρώνει άριστα την έλλειψη λεκτικής αφήγησης και διανθίζει με μικρές πινελιές τον κόσμο αυτό. Λόγου χάρη, υπάρχει κύκλος μέρας και νύχτας. Καθώς πέφτει η νύχτα, αν αφεθεί για λίγο άπραγο, το παιδί θα τυλιχτεί με την κόκκινη κάπα του και θα τουρτουρίσει. Τη στιγμή εκείνη ήταν σαν να ένιωσα το νησιώτικό βραδινό αεράκι, ψηλά στους ανεμόμυλους της Ίου.
Την όλη διαδρομή στο νησί, συντροφεύουν μελωδίες οι οποίες θυμίζουν τα μεγαλειώδη έργα του Studio Ghibli, διατηρώντας όμως και έναν βιβλικό/μυστηριακό χαρακτήρα. Θεωρώ πολύ πιθανή την βράβευσή στον τομέα του ήχου/μουσικής, καθότι είναι απρόσμενα υψηλού επιπέδου για indie τίτλο. Αν είσαστε θιασώτες των φιλμ του Studio Ghibli, καταλαβαίνετε για ποιό πράγμα μιλάω. Μουσική που απλά ακούγοντάς την, νιώθεις πως θέλεις να κλάψεις για κάποιο μακρινό και ανεκπλήρωτο ταξίδι, σε κάποιον άλλο κόσμο που εκείνες τις στιγμές που ακούς, μπορείς σχεδόν να ανακαλέσεις, το λεγόμενο Sehnsucht, την ασαφή νοσταλγία.
Τεχνικά έχουμε στυλ Cel-Shaded γραφικών (για την ακρίβεια PBR-Physically Based Rendering) με μια πολύ όμορφη παλέτα. Το στήσιμο είναι πάνω στην Unreal Engine 4 και υπήρξε ένας μικρός θόρυβος για την απόδοση ακόμη και σε ισχυρά συστήματα. Στην δική μου δοκιμή είχα πτώσεις frame μονάχα με SSAA antialising, που διορθώθηκαν με την αλλαγή του σε FXAA και έκτοτε έτρεξε απροβλημάτιστα όσο αφορά το framerate. Υπήρξαν κάποιες παραφωνίες με τα textures φυσαλίδων κάτω από το νερό και της βλάστησης σε μερικά σημεία, που φάνηκαν κάπως πρωτόγονα. Τίποτα υπερβολικό όμως που να με αποσπάσει από την υπόλοιπη εμπειρία.
Τελειώνοντας, δηλώνω πως ο βαθμός είναι καθαρά μια τυπικότητα. Θεωρητικά το RiME είναι ένας niche τίτλος, απευθυνόμενος σε αυτούς που αναζητούν μια έντονη αφηγηματική εμπειρία και όπως έγραψα στις πρώτες παραγράφους είναι ερωτευμένοι με την ίδια την εξερεύνηση και με το μυστήριο που αναδίδουν οι αρχαίοι πολιτισμοί. Όσοι θέλουν βαθιούς μηχανισμούς gameplay, διασκεδαστικές μάχες και 4Κ ραδιοϊσότοπα, ας προσπεράσουν, δεν θα βρουν ένα αντίστοιχο Breath of The Wild για PC εδώ. Αντίθετα, όσοι ψάχνουν για ψυχή και δεν έχουν αποκόψει ακόμα τους δεσμούς με το παιδί, με το λερωμένο απ’ το χώμα μούτρο μέσα τους, ας σπεύσουν για μια σύντομη μεν, αλλά δυνατή εμπειρία. Το όνομα της Tequila Works, προσωπικά το κρατάω ως μεγάλο στοίχημα για το μέλλον.
{youtube}5AidwL1le40{/youtube}
Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!
Pros
- Υψηλής αισθητικής σχεδιασμός περιβάλλοντων και επιλογή χρωματικής παλέτας.
- Ιστορία από αυτές τις λίγες που τριγυρίζουν για ώρα, ή και μέρες στο μυαλό.
- Μουσική υπόκρουση, έργο τέχνης από μόνη της, που δένει άριστα με το συναίσθημα του παιχνιδιού.
- Γνήσια και ανεπανάληπτη απόδοση της Μεσογειακής ατμόσφαιρας και ψυχής.
- Άψογος ρυθμός και σκηνοθεσία.
Cons
- Μικρός λόξυγγας στα fps με κάποια settings antialising και κάποια προβληματικά textures.
- Η παρούσα τιμή ίσως θεωρηθεί υψηλή για τις ώρες που δίνει.
Υποδειγματική παρουσίαση, εξόχως λυρική, με έψησες, πάω να το αγοράσω. Το αγοράκι σαλεύει ακόμη μέσα μου και έχω πεθυμήσει αμμουδιά.
Σε ευχαριστώ πολύ Σπύρο, για το review σου, που με ταξίδεψε. Το παιχνίδι δείχνει πάρα πολύ ωραίο, το video στο τέλος της παρουσίασης σου, μου ανέβασε ακόμα πιο πολύ τον δείκτη “το θέλω” μέσα μου.
Δεν ξέρω αν ισχύει το 90/100 που το “βαθμολόγησες”, αλλά το review σου είναι 100/100 δελεαστικό.
Ξέροντας το δημιουργικό μεράκι που έχεις Νικόλα, είμαι σίγουρος πως θα το εκτιμήσεις, όπως και την ιστορία της ανάπτυξής του. Αν έχεις λίγο χρόνο, δες τα 3 Dev diaries της ομάδας στο youtube.
Για άλλη μια φορά, εξαιρετική παρουσίαση Σπύρο.
Έφερε το αεράκι της μνήμης τη μυρωδιά της θάλασσας και της ελιάς. Γέμισε το αυτί με τα τζιτζίκια των παιδικών μου χρόνων στο χωριό. Ευχαριστώ Σπύρο για το φυτίλι που άναψες.
Χαίρομαι αν κατάφερα κάτι τέτοιο. Σπεύσε στο παίγνιο, δεν θα σε απογοητεύσει. 😉
Δεν ξέρω αν θα παίξω το παιχνίδι, αλλά την κριτική την ξαναδιάβαζα στο χαλαρό κάνα βράδυ του καλοκαιριού που θα μου λείπει η θάλασσα.