REVIEWS

SILVER CHAINS

Οι αλυσίδες δεν ήταν από ασήμι

Τα παιχνίδια τρόμου, κι ειδικά αυτά που χρησιμοποιούν την προοπτική πρώτου προσώπου γνώρισαν μια δεύτερη νιότη μετά την κυκλοφορία του μεγάλου Amnesia: The Dark Descent της Frictional Games. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, θα έλεγε κανείς πως υπάρχει υπερπροσφορά σε αυτά, οπότε αυτά που πραγματικά θέλουν να ξεχωρίσουν, πρέπει να έχουν κάποιο στοιχείο που τα κάνει μοναδικά, ατμόσφαιρα και παρουσίαση που απορροφάει τον παίκτη, μια δυνατή ιστορία ή απλά, κάποια υποβλητικά σκηνικά που σε συνδυασμό με μηχανισμούς που ανταποκρίνονται καλά εντός περιεχομένου του παιχνιδιού, εντείνουν τον φόβο. Ακόμα καλύτερα φυσικά, όταν ένα παιχνίδι τσεκάρει τα περισσότερα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ήμουν σχετικά επιφυλακτικός με την περίπτωση του Silver Chains. Δεν είχα συγκεκριμένες προσδοκίες, αλλά κάτι μου έλεγε πως δεν είναι από τις περιπτώσεις που θα ξεχώριζαν στα horror παιχνίδια. Όχι ότι δεν έχω πέσει έξω σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά εδώ το ένστικτο μου επιβεβαιώθηκε.

Η ιστορία αν και αρχικά φαίνεται υποσχόμενη, γρήγορα διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για κάτι που έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές σε ταινίες τρόμου β’ διαλογής. Ο πρωταγωνιστής μας έχει ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο σε δρόμο στο δάσος. Ανακτά τις αισθήσεις του και αναζητά βοήθεια. Στο βάθος του δρόμου φαίνεται ένα παλαιό αρχοντικό σπίτι. Φτάνοντας στην αυλή, σωριάζεται στο έδαφος. Όταν ξυπνά και πάλι, βρίσκεται εντός του σπιτιού αλλά δε θυμάται πως βρέθηκε εκεί ή αν κάποιος τον μετέφερε. Σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως δεν είναι μόνος του μέσα στο σπίτι. Τα ανήσυχα πνεύματα μιας οικογένειας περιπλανώνται στους διαδρόμους του. Κάποια θα προσπαθήσουν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ποια είναι η τραγική ιστορία που κουβαλάει η έπαυλη, ενώ άλλα θα μας προσπαθήσουν να μας κάνουν κακό.

Κούκλα καθήμενη σε πολυθρόνα με πίνακα Ouija μπροστά της. Τα tropes μιας ιστορίας φαντασμάτων κάνουν πάρτι.

Η μεγάλη ανατροπή έρχεται αρκετά νωρίς (κάπου στα μισά) μιας και η διάρκεια του Silver Chains μετά βίας αγγίζει τις 5 ώρες. Μια ανατροπή την οποία η πλειοψηφία των παικτών θα υποψιαστεί νωρίτερα, γεγονός που ξεφουσκώνει τις όποιες προσδοκίες μας για κάτι που θα μας κρατούσε καθηλωμένους. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ουσιαστικά είναι μια διαδικαστική διαδρομή προς το φινάλε που προδιαγράφεται. Η γραφή, μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της μητέρας της οικογένειας και τους λιγοστούς διαλόγους, δεν είναι άσχημη αλλά δεν έχει αυτή τη «λογοτεχνική σπίθα» (όπως π.χ. στα Dark Fall) που θα την καθιστούσε περισσότερο ιντριγκαδόρικη. Επίσης, αν και το παιχνίδι ανάμεσα στις επιρροές του περιλαμβάνει τα Silent Hill, δε μπορώ να πω ότι είδα κάπου τις αλληγορίες ή τη σχεδόν υπνωτιστική ατμόσφαιρα εφιάλτη που αποτελούν σήματα κατατεθέντα εκείνης της σειράς.

Το Silver Chains δίνει περισσότερο έμφαση στην εξερεύνηση και τα puzzles. Μπορεί μεταξύ των επιρροών του να αναφέρονται και τα Outlast, αλλά με εξαίρεση μια σεκάνς στο τέλος, δεν υπάρχουν τρεχάλες ούτε stealth. Συνήθως μετά από την απόκτηση κάποιου σημαντικού για την ιστορία αντικειμένου, εμφανίζεται κάπου κοντά μας το στοιχειό που δεν έχει και τόσο φιλικές διαθέσεις και έχουμε κάποια δευτερόλεπτα να κρυφτούμε σε κάποια ντουλάπα και να περιμένουμε λίγο μέχρι να σταματήσει να παίζει η έντονη μουσική και να εξαφανιστεί η απειλή. Και… αυτό είναι όλο. Βέβαια για όσους δεν τα πηγαίνουν καλά με horror παιχνίδια, αυτό πιθανόν προσμετράται και στα θετικά. Αν πέσουμε στα χέρια της, μεταφερόμαστε στο κοντινότερο checkpoint και ξαναπροσπαθούμε. Θετικό επίσης θεωρώ ότι λόγω θεματικής θα μπορούσε να καταφύγει σε αρκετά jumpscares, κάτι το οποίο δεν πράττει εκτός από μία-δυο φορές.

Προειδοποίηση για όσα θα ακολουθήσουν

Όσον αφορά τα puzzles και την εξερεύνηση, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Πέρα από τις σελίδες του ημερολογίου που είναι διάσπαρτες με τυχαία χρονολογική σειρά και διαβάζετε για να καταλάβετε το σκοτεινό παρελθόν της στοιχειωμένης έπαυλης, θα βρίσκετε ανά περιπτώσεις διάφορα κλειδιά ή αντικείμενα τα οποία χρησιμοποιείτε αυτόματα στο κατάλληλο σημείο. Συνδυασμός μεταξύ τους ή συλλογισμός για το ποιο θα χρησιμοποιήσετε που δεν υφίσταται, αφού ούτως ή άλλως οι περισσότεροι γρίφοι είναι περιβαλλοντικοί π.χ. περιστροφή συμβόλων, εύρεση κωδικών κλπ. Μέσα στο σπίτι βρίσκουμε ένα μονύελο που μας επιτρέπει να βλέπουμε ίχνη μαγείας και απόκρυφα σύμβολα. Ένας μηχανισμός που θα μπορούσε να οδηγεί σε κάποια ενδιαφέροντα μοτίβα έρευνας, σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγει στο: πήγαινε στο σημείο ενδιαφέροντος/δωμάτιο (το οποίο δεν είναι άμεσα προσβάσιμο) – ανέτρεξε στο journal του πρωταγωνιστή ή εναλλακτικά τσέκαρε το χώρο τριγύρω για στοιχεία ή αντικείμενα – scripted event που σου δίνει το αντικείμενο που χρειάζεσαι για να έχεις πρόσβαση στο αρχικό σημείο ενδιαφέροντος. Κοινώς οι γρίφοι του παιχνιδιού θα μπορούσαν να έχουν περισσότερα στάδια μέχρι την ολοκλήρωση τους ή να ζορίζουν περισσότερο, όπως στο Anna. Το μόνο σημείο που κόλλησα για λίγη ώρα ήταν όταν έπρεπε να βρω ένα πέρασμα στον τοίχο, το οποίο είχα δει σε ένα όραμα αλλά δε μπορούσα να προσδιορίσω σε ποιο δωμάτιο ήταν.

Ψάχνοντας για μυστικά στη βιβλιοθήκη

Το Silver Chains χρησιμοποιεί την Unreal Engine 4. Η απόδοση του γενικά είναι καλή, εκτός από τις οθόνες φορτώματος που είναι αδικαιολόγητα μεγάλες (ξεπερνάνε αρκετά το ένα λεπτό) και κάποια περιστασιακά frame drops. Εικαστικά το παιχνίδι είναι όμορφο, τα μοντέλα πάντως των χαρακτήρων ήθελαν λίγο παραπάνω δουλειά. Από τα μεγαλύτερα ατού του παιχνιδιού σίγουρα είναι η ατμόσφαιρά του. Σκόνη και φθορές στις επιφάνειες, ξεχαρβαλωμένες πόρτες και έπιπλα καλυμμένα με πανιά, τα πάντα δίνουν μια αίσθηση εγκατάλειψης κι ερήμωσης, ενώ η άρτια χρήση των φωτοσκιάσεων εντείνει την ανασφάλεια εντός της έπαυλης. Στην ατμόσφαιρα συνδράμουν και τα ηχητικά εφέ, με μπουμπουνητά, τριξίματα σανίδων, τα βήματά μας κ.α. να σπάνε τη νεκρική σιγή.

Ανατριχιαστική η ατμόσφαιρα στην παλιά έπαυλη, κρίμα που η περιήγηση μας σε αυτή είναι ισχνή σε πραγματικά ζοφερές στιγμές.

Συνολικά η αίσθηση που μου άφησε το Silver Chains είναι ότι έχω ξαναδεί το έργο. Όπως και μια b-movie ταινία με (αρκετά) τετριμμένο σενάριο, δεν είναι κάτι που θα περάσεις άσχημα μεν, αλλά δεν είναι κάτι που θα το θυμάσαι για καιρό. Σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια και την τεχνητή επιμήκυνση της με την αναζήτηση αντικειμένων σε ένα περιβάλλον που έχετε δει στην ολότητα του σε 2-3 ώρες το πολύ, μου είναι δύσκολο να το προτείνω. Πόσο μάλλον όταν κοστίζει 25€ και σε αυτά τα χρήματα (ή λιγότερα), υπάρχουν αρκετές προτάσεις με πιο εντυπωσιακή και υποβλητική παρουσίαση, ιστορία που καθηλώνει/προκαλεί σκέψεις ή έχουν περισσότερο ψαχνό στα επιμέρους συστατικά του gameplay.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 57%

57%

Αδύναμος κρίκος

Τίμιες οι προθέσεις των δημιουργών αλλά δύσκολο να προκαλέσει αίσθηση σε «ψημένους» οπαδούς των παιχνιδιών τρόμου ή περιπέτειας.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL