TALES FROM THE BORDERLANDS EPISODE FOUR: ESCAPE PLAN BRAVO

Disclaimer : Αργά αλλά σταθερά, ο ολικός εθισμός μου στο Witcher III προχωρά προς το φινάλε της εκπληκτικής αυτής περιπέτειας. Αν και η ενασχόληση με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι φαντάζει αστεία και χομπιστική κατόπιν της άνευ όρων παράδοσης στο Άγριο Κυνήγι, το ιερό Ρεητζκουίτιο™ Καθήκον καλεί, το θεότρελο space-western της Telltale συνεχίζει και προφανώς ακολουθούν ήπια spoilers για τα προηγούμενα επεισόδια της σειράς.

Escape Plan Bravo λοιπόν, τέταρτο και προτελευταίο επεισόδιο για την χαβαλεδιάρικη, υψηλών οκτανίων περιπέτεια της Telltale στο αγαπημένο σύμπαν του Borderlands.

To απερίγραπτα 80’ς slow motion μοντάζ στην αρχή του επεισοδίου είναι απλά υπέροχο

Οι ήρωές μας βρίσκονται στο έλεος της σκληροτράχηλης «νονάς» Vallory και ο μόνος τρόπος να μείνουν για λίγο ακόμη ζωντανοί, είναι να παρεισφρήσουν στον διαστημικό σταθμό Helios, τα αρχηγεία της δαιμονικά γιάπικης Hyperion και να κλέψουν το τελευταίο κομμάτι του μυστηριώδους upgrade της Gortys μέσα από το γραφείο του ίδιου του εκλιπόντος Handsome Jack. Πρόκειται για το αγαπημένο και παραδοσιακό σενάριο της Καπόηκης Υπερληστείας™ (sic), διανθισμένο φυσικά με ρουκέτες, λαλημένους γιάπηδες και την πιο αυθάδικη παρωδία της τελικής σκηνής του Scarface που δεν περιμέναμε ποτέ να δούμε σε video game, πολλώ δε μάλλον, στο Tales From The Borderlands.

Η συγκεκριμένη σκηνή αποτελεί μια γλυκύτατη όαση αγνής σχιζοφρένειας στην μέση του επεισοδίου και είναι σαφώς υπερ της Telltale το γεγονός ότι ακόμα και τόσα παιχνίδια μετά, στο τετριμμένο πλέον μοντέλο σχεδιασμού της, κατορθώνει να ενσωματώνει τέτοιες αγριάδες, που φαντάζουν φρέσκες και συνάμα ανανεώνουν το ενδιαφέρον των παικτών για την φόρμουλα.

Ένα απόσπασμα από την εξωφρενικότερη σεκάνς δράσης που έχει εμφανισθεί σε παιχνίδι της Telltale μέχρι σήμερα

Ανατροπές, προδοσίες και μικρές εκπλήξεις (Step Three, δεν ξεχνώ) έρχονται σαν ίντιγκο αλατοπίπερο από ξεχασμένους γαλαξίες για να εμπλουτίσουν μια περιπέτεια που κάθε οπαδός του κόσμου των Borderlands είναι σίγουρο πως θα καταευχαριστηθεί. Η πλήρης απουσία επιβεβλημένης «τραγικότητας» και «βαριάς ασηκωτίλας» που έχει γίνει συνώνυμη με τους πιο εμπορικά επιτυχημένους τίτλους της εταιρείας λειτουργεί θετικότατα, ακόμη και αν, για μια ακόμη φορά, είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτες οι ραφές στις άκρες της «ψευδαίσθησης της επιλογής» που χρησιμοποιεί κατά κόρον η Telltale.

Μεγάες Αλήθειες Που Μας Διδάσκει Το Γκέημινγκ : Δείγμα #432

Ειδικά το φινάλε της περιπέτειας, με την φαινομενικά «μεγάλη» επιλογή του, στην ουσία είναι σε κάθε περίπτωση ακριβώς το ίδιο, κάτι που δεν ίσχυε για την αντίστοιχη στιγμή του προτελευταίου επεισοδίου του Game of Thrones, A Nest Of Vipers. Σε κάθε περίπτωση, η αυλαία πέφτει πολύ σύντομα και για την «δεύτερη περίοδο» της Telltale και κανείς δεν μπορεί να πει πως το Tales from the Borderlands δεν προσφέρει απολαυστική ψυχαγωγία στο κοινό του. Το αν θα αποτελέσει κάποιο σημείο αναφοράς στην «φιλμογραφία» της εταιρείας μένει ακόμη να κριθεί και ο μόνος τρόπος να διαπιστώσει κανείς εάν η φόρμουλα του «μιλάει», είναι να ακολουθήσει την διαχρονική συμβουλή του τσίφτη Scooter :

“Catch-A-Riiiiiiiiiiiiide!”

{youtube}H8ofhjI6ODc{/youtube}

Pros

Cons