REVIEWS

THE WITCHER III: WILD HUNT

Ξεκινώντας να γράψω την παρουσίαση του Witcher III: Wild Hunt (εφεξής αναφερόμενου ως Το Παιχνίδι, Το Σπουδαιότερο, ή πιθανώς, Η Ιερή Κυκλοφορία) αισθάνομαι σαν κριτικός κινηματογράφου που κοιτάζει την άδεια σελίδα την επόμενη της πρεμιέρας του Νονού ή του Blade Runner. Σαν κριτικός μουσικής που μόλις έχει δει τον Neil Young με τους Crazy Horse να παίζουν ζωντανά και καλείται να μαζέψει την άγρια δύναμη της αχαλίνωτης δημιουργίας σε μικρές, ελάχιστες, λέξεις. Να αιχμαλωτίσεις ένα έργο τέχνης και διάνοιας με το οποίο θα συγκρίνονται και θα βρίσκονται λειψά όλα τα επόμενα, σε μερικές αράδες κειμένου.

Πολύ απλά, είναι αδύνατο.

W33
Η πρώτη σας ανατολή στο στο White Orchard θα σας κλέψει την καρδιά

Η σύντομη βερζιόν, έχει ως εξής : Το Άγριο Κυνήγι αποτελεί ένα τιτάνιο επίτευγμα. Με απαράμιλλο τεχνικό τομέα, σχεδόν ανεξάντλητο περιεχόμενο, κορυφαία γραφή, τόνους μαύρου ανατολικοευρωπαϊκού υπαρξιακού χιούμορ, αρτιότατους μηχανισμούς, αγάπη και σεβασμό για το είδος το οποίο υπηρετεί και συνάμα εξελίσσει και μια γλυκιά, αβάσταχτη μελαγχολία στα περιβάλλοντα και την ηχητική του επένδυση, αποτελεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, το κορυφαίο video game όλων των εποχών, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Αυτό τουλάχιστον φωνάζει κάθε αισθητήριο μου, κάθε μοιραίο λεπτό που περνάω χαμένος στην ζοφερή ομορφιά των Βόρειων Βασιλείων.

Ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράττει η τρίτη και τελευταία περιπέτεια του Λευκού Λύκου της Ρίβια, είναι πως μετά την ενασχόληση με αυτό, δεν έχεις πια καρδιά, ούτε διάθεση να ασχοληθείς με οποιονδήποτε άλλο τίτλο. Ακόμη και το επικό Grand Theft Auto V, που πανάξια απέσπασε την υψηλότατη βαθμολογία του Ζωρζ, φαντάζει μια ευχάριστη παρωδιούλα, ένα έτσι γουστόζικο παιχνιδάκι για να παίζεις στα διαλείμματα της Μιας Αλήθειας. Και ενώ στον «ελεύθερο» gaming χρόνο μου, θα ήμουν απόλυτα δικαιολογημένος να κατεβάσω ρολά και να χαθώ κάπου στα στοιχειωμένα δάση του Βελέν για πάντα και για πάντα, η ας το πούμε ημι-επαγγελματική ιδιότητα του reviewer, επιβάλλει μια ελαφρώς πιο ψύχραιμη θεώρηση.

W31
Όταν ονειρευόμαστε, ονειρευόμαστε σωστά. Και είμαστε ελεύθεροι.

Μια ποσοτικοποίηση αν θέλετε, των αρετών Του Παιχνιδιού, μια εξ’ αρχής καταδικασμένη απόπειρα να εκφράσω το άπειρο μέσα από το καθαρά πεπερασμένο. Σαν ζόρικο blues σε σκουριασμένες και ματωμένες χορδές, η ύστατη περιπέτεια του Γκέραλτ, υπερβαίνει τους περιορισμούς και τα όρια του μέσου των video games, προκειμένου να μας ταξιδέψει σε ένα κόσμο μαγικό και χυδαίο, θαυμαστό και τιποτένιο, ρημαγμένο από τον πόλεμο, αλλά ακόμη περήφανο. Ακόμη αδάμαστο.

CIRILLA FIONA ELLEN RIANNON, CHILD OF PROPHECY

Η περιπέτεια ξεκινά με τους Geralt και Vesemir να ακολουθούν τα ίχνη της φυγής της Yennefer του Vengerberg, μιας εκ των ισχυρότερων μαγισσών του βασιλείου, η ιδιαίτερη σχέση της οποίας με τον Geralt, φυσικά περιπλέκει τα πράγματα ακόμη περισσότερο. Με την αυτοκρατορία του Nilfgaard να έχει εισβάλλει στην Temeria και να έχει καθυποτάξει το μεγαλύτερο μέρος αυτής, οι ήρωές μας βρίσκονται να διασχίζουν τόπια που αν κάποτε φάνταζαν ειδυλλιακά, πλέον αποτελούν το καταφύγιο φοβισμένων χωρικών, αδίστακτων ληστών και φυσικά, αρκετών λιποτακτών. Όλα αυτά δίχως να υπολογίσουμε τις ορδές των τεράτων, τα οποία έχουν πλέον ένα εξαιρετικό μενού στην διάθεσή τους και εξορμούν ολοένα και πιο κοντά στις κατοικημένες περιοχές.

W32
Παρακολουθώντας την νεαρή Ciri στις εκπαιδευτικές δοκούς

Μέρος της γοητείας του θαυμάσια ζοφερού κόσμου του Andrzej Sapkowski, είναι ο τρόπος με τον οποίο αναμειγνύει την εξαθλίωση και τον κίνδυνο της μεσαιωνικής Ευρώπης με το υπερφυσικό στοιχείο. Σε αντίθεση δηλαδή με ένα «παραδοσιακό» παιχνίδι φαντασίας όπου διαβόλοι, τριβόλοι, ξωτικά, δράκοι και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα παρουσιάζονται ως ένα φυσιολογικό και «light» μέρος του κόσμου, τα Witcher ανέκαθεν απέπνεαν μια έξοχα καταπιεστική, Σλαβική μαυρίλα. Το υπερφυσικό στοιχείο του κόσμου του, λειτουργούσε ουσιαστικά ως μια εξαιρετική μεταφορά για τις υπαρξιακές αγωνίες και τις δυσκολίες της ζωής που αντιμετώπιζαν οι φουκαράδες που είχαν την ατυχία να παλεύουν με τη λάσπη και τις σκόνες, εκεί, στα πίσω χρόνια τα παλιά.

Στο κέντρο αυτού του σκοταδιού, στέκεται ο Geralt, ένας επαγγελματίας κυνηγός τεράτων, η παροιμιώδης ουδετερότητα του οποίου αναφορικά με τις ίντριγκες και τα πολιτικά παιχνίδια στα οποία συχνά-πυκνά βρίσκεται μπλεγμένος, ορίζει τον αινιγματικό χαρακτήρα του. Η μόνη βεβαιότητα σχετικά με τον Geralt, είναι πως αντιπροσωπεύει μια ασταμάτητη δύναμη θανάτου. Αποτελεί την απευθείας μεσαιωνική ενσάρκωση του Άντρα Δίχως Όνομα, του Ύστατου Ανδρικού Προτύπου, όπως αυτό μας κληροδοτήθηκε μέσα από τις άχρονες, επικές ερμηνείες του Μέγιστου των Ανδρών, Clint Eastwood.

Η αίσθηση του να υποδύεσαι τον Geralt, ένα κινούμενο ανδρικό υπερ-εγώ που φέρνει θάνατο στους εχθρούς του, αδράζει τη νίκη μέσα από τα αφρισμένα σαγόνια της ήττας και αφήνει στρατιές από ραγισμένες καρδιές στο διάβα του, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που ονειρευόμαστε όλοι από τα μικράτα μας και μονάχα αφού σπάσει στην πλάτη μας ο βούρδουλας της μικροαστικής καταπίεσης, μαθαίνουμε πως είναι μάλλον ανέφικτο στα πλαίσια μιας «πολιτισμένης κοινωνίας». Συνεχίζουμε να το ονειρευόμαστε όμως. Γιατί η ψυχή θυμάται. Κι αν είναι να έρθει στην πόρτα μας μέσα σε δωδεκάκιλο κιβώτιο και installation DVD’s, ας είναι. Είναι δύσκολοι καιροί και χρειαζόμαστε οτιδήποτε μπορεί να μας κρατήσει.

W34
Είπαμε για τα πανέμορφα χρώματα του ουρανού, έτσι;

Οι λεπτομέρειες του επικού ταξιδιού του Geralt της Rivia είναι μάλλον ανούσιο να απαριθμηθούν εδώ. Για πρακτικούς και μόνο λόγους, θα αναφέρουμε πως ο κορμός της δράσης του The Wild Hunt περιστρέφεται γύρω από την ανεύρεση της πανίσχυρης, «υιοθετημένης» κόρης των Geralt και Yennefer, Ciri. Η όχι-και-τόσο-μικρή-πια-Ciri, εκπαιδευμένη από βρεφική ηλικία ως Witcher στο Kaehr Moren, φρούριο και οχυρό των Witchers της Σχολής του Λύκου, αποτελεί ένα ζωντανό υπερ-όπλο, καθώς στις φλέβες της κυλά το περίφημο Αρχαίο Αίμα, το οποίο της προσδίδει απαράμιλλες δυνάμεις και φυσικά προσελκύει το ενδιαφέρον κάθε επίδοξου κοσμοκράτορα στα Βασίλεια. Για την ακρίβεια, η χάρη της έχει φτάσει έξω από τα στενά όρια του κόσμου, με την ανίκητη (;) στρατιά του Άγριου Κυνηγιού να βρίσκεται και αυτή στο κατόπι της. Στις 150 περίπου ώρες που διαρκεί ένα σωστό playthrough (όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα, έχουμε να κάνουμε ίσως με το μεγαλύτερο σε διάρκεια story-driven παιχνίδι που έχουμε δει ποτέ) καλούμαστε όχι απλώς να ανακαλύψουμε, επιτέλους, την Ciri και να μάθουμε τον ακριβή λόγο για τον οποίο η ζωή της είναι τόσο πολύτιμη για τόσες διαφορετικές δυνάμεις, αλλά και να αντιμετωπίσουμε οριστικά την απειλή του Wild Hunt. Οι συνέπειες των πράξεων μας και η τελική έκβαση του Μεγάλου Ταξιδιού μας, θα αλλάξουν για πάντα το πρόσωπο της Temeria.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΟΣ ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

Το διπλό κλικ στο εικονίδιο του The Wild Hunt, ισοδυναμεί με το άνοιγμα πύλης σε έναν άλλο κόσμο. Εξαιρώντας τα MMO παιχνίδια, των οποίων η φιλοσοφία είναι και εντελώς διαφορετική, διαπιστώνουμε πως η CD Projekt RED, πιστή στις δεσμεύσεις της, έχει δημιουργήσει έναν αχανή, πανέμορφο και αληθοφανέστατο κόσμο για εμάς. Την πρώτη φορά που βίωσα καταιγίδα στον κόσμο του The Wild Hunt, δεν ήμουν σίγουρος πως βρισκόμουν πια στο δωμάτιό μου. Ο πανέμορφος ουρανός σκοτείνιαζε σταδιακά, η πυκνή και πλούσια βλάστηση χτυπιόταν προς την φορά του ανέμου και ένα μελαγχολικό βιολί κεντούσε νότες που θύμιζαν έντονα τα φοβερά soundtracks που παραδίδουν τα τελευταία χρόνια οι Nick Cave & Warren Ellis. Το πιστό μου άλογο, ο Roach, χλιμίντριζε ανήσυχο και θα έπαιρνα όρκο πως η θερμοκρασία στο δωμάτιο είχε πέσει τέσσερις τουλάχιστον βαθμούς. Ένιωθα τον άνεμο στο πρόσωπό μου. Σπιρούνισα τα πλευρά του Roach και αφέθηκα να καλπάζω μέσα στην πανέμορφη οργή των Θεών. Εκτιμώ πως μέχρι την έλευση του HTC Vive και την ολική αποχώρησή μου από τα εγκόσμια, η εμπειρία που προσφέρει το Witcher III όσον αφορά την αίσθηση του ταξιδιού σε έναν άλλο κόσμο ( ο πρώτος, ουσιαστικότερος και τελικά μοναδικός λόγος για τον οποίο παίζω, όλα αυτά τα χρόνια) είναι μοναδική και απαράμιλλη. Η φροντίδα και η προσοχή που έχει δοθεί στον σχεδιασμό κάθε σπιθαμής του χάρτη, από ταλαίπωρα φτωχοκάλυβα, απομονωμένους παγανιστικούς ναούς στην καρδιά του δάσους, αρχαία ερείπια ή το αστικό μεγαλείο του Novigrad, κυριολεκτικά αποστομώνει.

W35
Τα Nightwraiths κρύβουν ουσιαστικά τραγικότατες ιστορίες

Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η ομορφιά και η προσοχή στην λεπτομέρεια, ο κόσμος κυριολεκτικά ξεχειλίζει από δραστηριότητες. Σε αντίθεση με άλλα open world παιχνίδια τα οποία γεμίζουν το χάρτη με markers του τύπου «Αγώνας», «Ξύλο», «Τάδε Side Quest» και σου επιτρέπουν ουσιαστικά να επιλέξεις με τι θα ασχοληθείς κάθε φορά, το Witcher υιοθετεί μια αφάνταστα πιο οργανική προσέγγιση. Κάθε οικισμός μέσα από τον οποίο περνάμε, έχει συνήθως έναν πίνακα ανακοινώσεων, στον οποίο οι κάτοικοι καρφιτσώνουν τα πάντα, από πρόστυχα στιχάκια, μέχρι εκκλήσεις για βοήθεια. Σε αντίθεση με ένα «παραδοσιακό» RPG, τα περισσότερα από αυτά τα μηνύματα υπάρχουν εκεί, όχι για να ξεκινήσουν κάποιο quest, αλλά για να μας προϊδεάσουν για το ευρύτερο κλίμα και τις συνθήκες που επικρατούν στην κάθε περιοχή. Κάποιες φορές, ενδεχομένως θα εμφανιστεί ένα «Point of Interest» ως ερωτηματικό στον πρακτικότατο χάρτη μας, το οποίο θα πρέπει να επισκεφθούμε προκειμένου να διαπιστώσουμε περί τίνος πρόκειται.

Μπορεί να μας περιμένει ένα άντρο τεράτων, κάποιος χαμένος, φυλαγμένος θησαυρός, ένα στρατόπεδο λιποτακτών, αρχαία ερείπια γεμάτα μυστικά και ο κατάλογος πραγματικά δεν έχει τελειωμό. Πολλές φορές μάλιστα, αυτά τα εντελώς προαιρετικά “Points of Interest” κρύβουν αντικείμενα και σημειώματα τα οποία με την σειρά τους ξεκινούν ολοκαίνουρια quests ή μας οδηγούν σε ακόμη ισχυρότερο εξοπλισμό. Παράλληλα, οι εκτάσεις τις οποίες διαβαίνουμε, είναι διάστικτες με πολύτιμα βότανα, τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα για το εκπληκτικό crafting σύστημα του παιχνιδιού, το οποίο οφείλουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε πλήρως, εάν επιθυμούμε να ξεκλειδώσουμε το μέγιστο των δυνάμεών μας και να ενσαρκώσουμε τον Geralt ως την πραγματική μηχανή θανάτου που και είναι.

W36
Αποκεφαλισμοί, διαμελισμοί και ακραία βία, αποτελούν την μοναδική αληθινή υπόσχεση που μπορεί να δώσει ο Geralt σε οποιονδήποτε.

Τουτέστιν, πολύ απλά, όταν ξεκινάμε να παίζουμε Wild Hunt, δεν υπάρχει «Θα κάνω αυτό το quest και θα το κλείσω» λογική. Απλά, δεν υπάρχει. Μπαίνουμε συνειδητά σε έναν εκπληκτικό κόσμο και συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να οδηγεί προσεκτικά το άλογό του μέσα από πλήθη πεζών, να καλπάζει μονάχα σε ανοιχτές εκτάσεις και να συμπεριφέρεται όπως θα το έκανε και στον πραγματικό κόσμο. Εκεί δηλαδή που στο Grand Theft Auto V (o μοναδικός έστω αμυδρά συγκρίσιμος με του Witcher III ανοιχτός κόσμος αυτή την στιγμή) o developer μας προκαλεί να μετάσχουμε στο ειρωνικό καλαμπούρι, να βγάλουμε τον εκτοξευτή πυραύλων μας και να χοροπηδάμε ευτυχισμένα στα πεζοδρόμια του Los Santos, η Temeria βγάζει δέος, σεβασμό, την διάθεση να γίνουμε ο Αληθινός Λύκος. Είναι ένα συναίσθημα που έχω βιώσει ελάχιστες φορές σε παιχνίδι, αυτό το τέλειο σβήσιμο των συνόρων μεταξύ του «αληθινού» και του «παιχνιδιού». Μια ταξιδιωτική έκσταση τόσο σπουδαία, που μόλις την γευτείς, δεν μπορείς να συμβιβαστείς ποτέ ξανά, με τίποτε λιγότερο.

Η εμπειρία του να καλπάζεις σε έναν φαινομενικά ειδυλλιακό δρόμο και ξάφνου να ακούς ουρλιαχτά για βοήθεια, να τρέχεις προς τα εκεί και έφιππος να θερίζεις τους λύκους που επιτίθενται σε αβοήθητους χωρικούς, προτού ξεπεζέψεις και βεβαιωθείς πως είναι όλοι εντάξει –και τι διάολο είναι αυτή η πράσινη λάμψη στα δέντρα μπροστά μου;- σε βάζει στον ρόλο του Geralt τόσο επιτυχημένα που σχεδόν ξεχνάς ότι…

ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ, ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΥΓΚΑΤΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΝΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ (ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ) ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ

Εδώ, ό,τι και να γράψω, θα είναι λίγο. Προφανώς δεν έχω ολοκληρώσει το παιχνίδι (κάποιος ιερόσυλος θα μπορούσε να κάνει ένα…speed run 50-60 ωρών προκειμένου να ολοκληρώσει πολύ οριακά και με τεράστιες ελλείψεις την κεντρική campaign) αλλά εάν οι είκοσι περίπου ώρες τις οποίες έχω αφιερώσει στο παιχνίδι αποτελούν κάποια ένδειξη, έχουμε να κάνουμε με ένα RPG-σταθμό, ένα κορυφαία γραμμένο έπος, γεμάτο εξαιρετικούς χαρακτήρες, έντονα πάθη, ίντριγκες και δολοπλοκίες, αποκρυφισμό και αισθησιασμό και φυσικά ατελείωτες αποχρώσεις του γκρίζου στην επίλυση σχεδόν κάθε quest που μας παρουσιάζεται.

w37
Οι φεγγαρόλουστες νύχτες στην Temeria στοιχειώνουν τα όνειρά μου…

Η CD Projekt RED είχε δείξει τις δυνατότητές της σε αυτό τον τομέα από την εποχή της κυκλοφορίας του πρώτου Witcher και με το κλείσιμο του έπους του Gwynbleidd, πιάνει την καλλιτεχνική της ακμή και κορυφή. Έχω μια βάσιμη υποψία πως το φινάλε του παιχνιδιού θα ανατινάξει ολοσχερώς τον μικρό μου εγκέφαλο και θα ραγίσει αμετάκλητα την καρδιά μου και δεσμεύομαι να επανέλθω με ενδελεχές editorial όταν κάποια στιγμή, σε άγνωστο χρονικό διάστημα, καταφέρω να ολοκληρώσω αυτό το Δώρο Από Τους Θεούς, αυτό το Έπος Επών.

Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο σπουδαία δουλειά έχει γίνει στον τομέα του γραψίματος. Ο τρόπος με τον οποίο κάθε γραμμή διαλόγου, ενώ είναι πάντοτε στο πνεύμα του προ-διαμορφωμένου χαρακτήρα του Geralt, μας επιτρέπει σιγά-σιγά να δημιουργήσουμε την δική μας περιπέτεια και την δική μας πολύ προσωπική αφήγηση, δεν είναι τίποτε λιγότερο από θαυμαστός.

w38
The rising sun illuminates the dead, the battlefield is shining red…

Παράλληλα, πέρα από την εκπληκτική “κεντρική” ιστορία του παιχνιδιού, τα «side quests» μόνο ως τέτοια δεν μπορούν να λογισθούν, αν κριθούν από το σύνολο της ποιότητάς τους και την εμφανή φροντίδα που έχει μπει στην οργανική ενσωμάτωσή τους στον κόσμο του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει δηλαδή ποτέ περίπτωση να βρείτε κάπου έναν άκυρο τύπο ο οποίος θα σας ζητήσει οκτώ κιλά μπανάνες γιατί EXPERIENCE. Κάθε περιοχή από τις πάμπολλες που θα διασχίσετε, έχει το δικό της χαρακτήρα, τα δικά της προβλήματα, το δικό της κυβερνήτη (ή έλλειψη αυτού) και το δικό της κουβάρι προβλημάτων που καλείσθε να ξετυλίξετε. Το να αμελήσετε έστω ένα side quest ή point of interest ισοδυναμεί με ασέβεια προς την πανέμορφη, μοναδική αυτή περιπέτεια. Όπως είναι εντελώς αδύνατο και ιερόσυλο να προσπεράσετε οποιοδήποτε κομμάτι των Black Sabbath, IV, Ragged Glory ή The Wall, έτσι ακριβώς είναι και η κάθε δραστηριότητα που σας παρέχεται στον κόσμο του Wild Hunt. Πρέπει να γίνετε απόλυτοι πρωταθλητές του Gwent (το εθιστικότατο, ανταγωνιστικό collectible card-game που περιλαμβάνεται ως παιχνίδι-μέσα-στο-παιχνίδι του Witcher III και κοντράρει στα ίσια το Hearthstone) , πρέπει να κερδίσετε όλους τους ιππικούς αγώνες και να γίνετε ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των underground fight clubs. Για την ολοκλήρωση κάθε πιθανού Witcher contract ή δευτερεύουσας αποστολής, δεν κάνουμε καν λόγο. Θα σταθώ μόνο λίγο στα συμβόλαια, τα οποία αποτελούν και το «επίσημο» μεροκάματο του Geralt. Χρησιμοποιώντας μια ευχάριστα απλουστευμένη εκδοχή της Witcher Sense, μπορείτε να αντιληφθείτε στοιχεία αόρατα στα απαίδευτα μάτια, τα οποία οδηγούν σταδιακά στην λύση κάθε μυστηρίου και την τελική συμπλοκή με το εκάστοτε τέρας. Είναι ένας μηχανισμός που υπηρετεί πλήρως την φαντασίωση απόλυτης δύναμης που μας παρέχει ο Geralt, καθώς ως μεντιεβάλ, υπερ-ξαδερφάκι του Batman, ο ήρωάς μας συγκεντρώνει στοιχεία και προετοιμάζεται κατάλληλα για την μεγάλη του μάχη, δημιουργώντας μας ταυτόχρονα μια φοβερή αίσθηση πως είμαστε πραγματικοί κυνηγοί τεράτων και όχι απλώς μικρά τυχάρπαστα νερντάκια που βαράνε τα “Fast Attack/Strong Attack” και ό,τι γίνει. Ιδιαίτερης μνείας χρήζει και το εξαιρετικό Journal/Bestiary, όπου το παιχνίδι συγκεντρώνει όλες τις πληροφορίες που ανακαλύπτουμε για κάθε τέρας, καθώς και τις βασικές του αδυναμίες, προκειμένου να γνωρίζουμε ποιο φίλτρο, λάδι ή sign θα μας βοηθήσει περισσότερο εναντίον του. Κάτι που μας οδηγεί στο…

ΥΠΕΡΟΧΟ, ΠΛΟΥΣΙΟΤΑΤΟ, ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ GAMEPLAY

Εδώ πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Ως επική μετεξέλιξη του μοντέλου που μας παρουσιάστηκε στο Witcher II: Assassins Of Kings, πλέον ο Geralt μπορεί να τρέχει, να σκαρφαλώνει, να πηδάει (δε θέλω χαζά εκεί πίσω στην γαλαρία!), να κολυμπά, ακόμη και να βουτάει κάτω από το νερό. Πλήρης δηλαδή ελευθερία εξερεύνησης του κόσμου πεζή αλλά και έφιππος, με δυνατότητες μάλιστα τόσο για χαλαρό βηματισμό του αλόγου, ελαφρύ καλπασμό και έντονο καλπασμό. Να σημειώσουμε πως όπως και ο Geralt, έτσι και ο Roach, το πιστό μας φαρί, έχει δική του μπάρα αντοχής και θα πρέπει να φροντίζουμε να μην τον εξαντλούμε, καθώς τότε θα πρέπει να περιμένουμε ένα μικρό χρονικό διάστημα ωσότου αναρρώσει. Όταν πολεμάμε έφιπποι ενάντια σε τέρατα, εμφανίζεται μάλιστα και το επίπεδο τρόμου του αλόγου μας, το οποίο εάν δεν φροντίσουμε να διατηρήσουμε σε χαμηλά επίπεδα, χάνουμε τον έλεγχο του Roach και πιθανώς της μάχης, καθώς σε υψηλότερα ειδικά επίπεδα δυσκολίας, τα λάθη στις μάχες, δεν συγχωρούνται.

w39
Ένα…όχι και τόσο old school δώρο από τον Vesemir

Ευτυχώς, η CDPR φρόντισε να ενσωματώσει πολλαπλά επίπεδα δυσκολίας στο παιχνίδι, ώστε να μπορεί να το απολαύσει ακόμη και ένας νορμάλ άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει απεγνωσμένη ανάγκη Dark Souls-ικής δυσκολίας προκειμένου να ξεπεράσει μυστήρια και αξεδιάλυτα τραύματα παιδικής ηλικίας. Πέρα από το εξαιρετικά σχεδιασμένο inventory του ίδιου του Geralt, έχει δοθεί αγάπη, φροντίδα και προσοχή και στον Roach, καθώς μπορούμε να αναβαθμίσουμε την σέλα του προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερη αντοχή, να αναβαθμίσουμε την χωρητικότητα του inventory μας, μέσω αγοράς μεγαλύτερων σακιδίων σέλας και φυσικά να του φορέσουμε παρωπίδες προκειμένου να ελαττώσουμε τα επίπεδα του φόβου του κατά την διάρκεια των μαχών.

Στα του ίδιου του Geralt τώρα, οι σκληροπυρηνικοί RPG-άδες θα βρεθούν στον παράδεισο, καθώς τα συστήματα crafting και αλχημείας που περιλαμβάνονται στο παιχνίδι είναι ίσως τα πλέον καλοσχεδιασμένα, μερακλίδικα, κατανοητά και απαραίτητα που έχουμε δει ποτέ σε single player, story driven παιχνίδι (έχει αρχίσει να γίνεται μοτίβο αυτή η φράση, αλλά δεν φταίω. Το Παιχνίδι είναι πράγματι τόσο καλό και ακόμη περισσότερο) με πραγματικά εκατοντάδες συνταγές προς ανακάλυψη και αντίστοιχα τεράστια ποικιλία components. Είναι ιδιαίτερα πιθανό πως το συγκεκριμένο σύστημα θα τρομοκρατήσει τον ανυποψίαστο παίκτη, ειδικά εάν αυτός είναι μέγας craft-o-γιωτάς σαν και του λόγου μου και κυρίως ακολουθεί την σχολή «Έλα τώρα, αφού θα πάρω το καλό το σπαθί από quest, σιγά μην μαζεύω οχτώ τομάρια αρκούδας και ρινίσματα μπλε μήλου Άλπεων τώρα». Το να μην ασχοληθεί κανείς με τα crafting συστήματα του Witcher III, ισοδυναμεί με καθαρή αυτοκτονία, τουλάχιστον σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο δυσκολίας και πάνω.

w40
Ο σπαρταριστός τρόπος με τον οποίο εισάγεται η όλη μηχανική του μπαρμπέρικου στο Witcher III, είναι πραγματικά εκπληκτικός

Ειδικά τα potions, oils και bombs που αποτελούν τα βασικά «εργαλεία» της δουλειάς του Witcher, θα πρέπει να μάθετε να τα παίζετε στα δάχτυλα, καθώς πραγματικά μεταμορφώνουν ολόκληρη την εμπειρία του gameplay, σε σχέση με έναν παίκτη ο οποίος θα προσπαθήσει απλώς να «δείρει» τα πάντα. Παράλληλα, έχει εισαχθεί ένας ιδιαίτερα νευροσωτήριος μηχανισμός : από την στιγμή που κατασκευάζουμε ένα potion, oil ή bomb για πρώτη φορά, αυτό αναπληρώνεται αυτόματα με την χρήση μόνο λίγου οινοπνεύματος (που πάντα έχουμε σε αφθονία στο inventory μας) σε κάθε meditation –το rest ανάλογο της σειράς- που κάνουμε. Έτσι λοιπόν, έχουμε ένα πολύ έντονο κίνητρο για να δημιουργήσουμε όλα τα πιθανά φίλτρα, καθώς ποτέ δεν θα εμπλακούμε σε μίζερο grinding για υλικά και με κάθε νέο φίλτρο, λάδι ή βόμβα που αποκτάμε, οι επιλογές μας ως προς το κυνήγι συγκεκριμένων τεράτων ,αυξάνονται εκθετικά.

Αντίθετα, το crafting των όπλων και των πανοπλιών, θα μπορούσε να αποτελεί mini-game από μόνο του. Αφού ανακαλύψουμε κάποιο από τα εκατοντάδες schematics που βρίσκονται διάσπαρτα στα Βόρεια Βασίλεια, θα πρέπει να συλλέξουμε ή να αγοράσουμε (όταν αυτές είναι διαθέσιμες) τις απαραίτητες πρώτες ύλες, να βρούμε έναν τεχνίτη αρκετά υψηλού level και φυσικά να πληρώσουμε και το κόμιστρό του για την κατασκευή. Εδώ, είναι φυσικά αδύνατο να ισχύσει μια λογική του τύπου «Θα κραφτάρω τα ΠΑΝΤΑ» και καλούμαστε να μελετήσουμε πολύ προσεκτικά τον διαφορετικό εξοπλισμό που μας παρέχεται, ώστε να επενδύσουμε στην κατασκευή των καλύτερων, κάθε φορά, κομματιών.

w43
H πέτρα του σκανδάλου

Τα mutagens δίνουν φυσικά και πάλι το παρόν και χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση συγκεκριμένων ικανοτήτων του Geralt. Από τις συνολικά 70 ικανότητες που έχουμε στην διάθεσή μας (με πέντε επίπεδα δύναμης στην καθεμία), μπορούμε να έχουμε ενεργές, δώδεκα την φορά, σαν ένα χέρι πόκερ, σύστημα αντίστοιχο με εκείνο που είχαμε δει και στο εξαιρετικό, The Secret World. Είναι εφικτό δηλαδή όσο και απαραίτητο, να αλλάζουμε builds «στο φτερό», προκειμένου να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικότερα συγκεκριμένες καταστάσεις. Το σύστημα ενισχύεται και περιπλέκεται έτι περαιτέρω από το γεγονός πως συγκεκριμένα skills, όταν συνταιριάζονται με κάποιο ενισχυτικό mutagen ιδίου χρώματος (π.χ. κόκκινα melee skills με κάποιο κόκκινο mutagen) γίνονται ακόμη πιο καταστροφικά για τους αντιπάλους μας.

Το βάθος δηλαδή και η προσοχή που έχουν δοθεί στην ανάπτυξη του χαρακτήρα και τους διαφορετικούς τρόπους παιχνιδιού, πραγματικά ντροπιάζουν τους περισσότερους αν όχι όλους τους αντίστοιχους (αλήθεια, υπάρχει ή θα υπάρξει άραγε ποτέ τίτλος αντίστοιχος Του Παιχνιδιού;) τίτλους εκεί έξω.

Όλα τούτα χωρίς κάποια αναφορά στα signs, την «χαμηλή» αλλά σωτήρια μορφή μαγείας που χρησιμοποιούν οι Witchers ή την βαλλίστρα που μας χαρίζει ο Vesemir στο εκπληκτικό 8ωρο tutorial του παιχνιδιού και η οποία ανοίγει ακόμη περισσότερες εξαιρετικές προοπτικές για την μάχη.

w44
Emhyr Var Emreis, γνωστός και ως Μπαμπάς Λάνιστερ, ο πιο επικίνδυνος ίσως άνθρωπος στα Βόρεια Βασίλεια

Αν και θα μπορούσα άνετα να συνεχίσω με τρεις-τέσσερις σελίδες ακόμη αναφορικά με το μεγαλείο των υποσυστημάτων μάχης του Wild Hunt, η εμπειρία μπορεί να συνοψιστεί πολύ απλά και ως ένα από τα (αν όχι το) αρτιότερα συστήματα μάχης/ανάπτυξης χαρακτήρα που έχει εμφανισθεί ποτέ σε παιχνίδι.

Έχοντας πλήρη επίγνωση πως έχω ξεπεράσει κάθε λογική έκταση παρουσίασης, θα κάνω μια σύντομη αναφορά στο Ιερό Κληροδότημα Της Μητέρας Πλατφόρμας, προτού αποπειραθώ, με λίγα, ανάξια μπροστά στο υπό εξέταση μεγαλείο, λόγια, να αποδώσω την ουσία της ψυχής του The Wild Hunt.

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ, ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΜΑΛΛΙΑΡΟΙ ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Το optimization που έχει γίνει στο παιχνίδι είναι υποδειγματικό και τα μαγικά Ίντερνετς, αναφέρουν πως το παιχνίδι τρέχει εξαιρετικά σε μια πληθώρα διαφορετικών setups, με το τωρινό patch 1.03, ήδη να βελτιώνει την απόδοσή του ακόμη περισσότερο, επιτρέποντας σε αρκετούς χρήστες να μεταβούν από τα medium στα high settings, διατηρώντας παράλληλα ικανοποιητικό framerate. Όταν φυσικά μιλάμε για το Ιερό Δισκοπότηρο του PC Gaming (Ultra Settings/60 FPS), ο τίτλος είναι ικανός να γονατίσει ακόμη και τα ισχυρότερα setups, αλλά σε έναν i5-2500K (4.5Ghz), 16GB RAM και μια MSI Gaming GTX 970 κλοκαρισμένη ως τον Θεό, παρέμενα διαρκώς γύρω στα 50 FPS, νούμερο που αυτομάτως καρφωνόταν στο 60, εάν απενεργοποιούσα τα κτηνωδώς απαιτητικά Hairworks της Nvidia.

w46
Χέλλου, ντάρλιν’…

Φυσικά δεν προέβην σε τέτοια ιεροσυλία, καθώς το παιχνίδι, στις μέγιστες ρυθμίσεις, είναι κυριολεκτικά χάρμα ιδέσθαι, παρουσιάζει έναν εκπληκτικό, ολοζώντανο, αβάσταχτα μελαγχολικό κόσμο που όμοιο του δεν έχουμε βιώσει ποτέ ξανά. Ο τρόπος με τον οποίο κάθε μικρή λεπτομέρεια δένει σε ένα πανέμορφο αισθητικό αποτέλεσμα, κυριολεκτικά θα σας αφήσει να παραμιλάτε, με το σαγόνι κολλημένο στο πάτωμα. Ασθένειες που προέκυψαν από την ανάγκη παράλληλης κυκλοφορίας του τίτλου και στις κονσόλες (κάποια textures χαμηλής ανάλυσης, άσχημα σχεδιασμένες φυλλωσιές) γίνονται αντιληπτά μόνο από Μαχητές Του Καρμιρόμετρου και αντιστοιχούν με άρνηση του Σκαρλετακίου, με την αιτιολογία πως «Έχει βγει η ρίζα στο μαλλί και την βρίσκω απωθητική».

Με απλά, γλυκά λόγια δηλαδή : Το Witcher III είναι ένα από τα ομορφότερα, πιο ζωντανά video games που έχουν δημιουργηθεί ποτέ και φροντίζει ώστε να μπορείτε να το τρέξετε ικανοποιητικά, δίχως να ξεπουλήσετε εκείνο το χτηματάκι στην Κέρκυρα. Εάν τώρα ξεπουλήσατε και το χτηματάκι όπως επιτάσσουν οι Σκοτεινοί Θεοί Του Γκέημινγκ, θα ανταμειφθείτε με μια απαράμιλλη οπτική πανδαισία, η οποία μονάχα ενισχύει και υπογραμμίζει τον συνολικό αντίκτυπο της εμπειρίας.

ΤΟ WILD HUNT ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ VIDEO GAME ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, ΔΙΟΤΙ :

Ποτέ ξανά δεν δημιουργήθηκε κόσμος τόσο πλήρης, τόσο γεμάτος δραστηριότητες οι όποιες να εμφανίζονται και να δένουν τόσο εξαίσια αρμονικά με το gameplay του. Το γράψιμο, οι χαρακτήρες και οι πάμπολλες επιλογές που παρουσιάζει, βρίσκονται σε καθαρά κινηματογραφικό επίπεδο. Η συναισθηματική αντίδραση που δημιουργούν και τα διλήμματα τα οποία μας θέτουν, είναι εκείνα που πάντοτε ονειρευόμαστε πως θα έφταναν να μας προσφέρουν τα video games, αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχαμε φανταστεί υλοποιημένα σε τέτοια κλίμακα και με τέτοιο ποιοτικό στάνταρ. Θα κλείσω με ένα μικρό ανέκδοτο, αναφορικά με την βαθμολογία του παιχνιδιού και φυσικά, μια προφητεία. Κάποτε, εγχώριο έντυπο, είχε αποδώσει σε αδιάφορο τίτλο εξομοίωσης μουγκής επιθετικότητας (περιλάμβανε λοστούς και κάποιο καρα-generic σενάριο εισβολής εξωγήινων απ’ όσο θυμάμαι) την απίστευτη βαθμολογία του 101%, πιθανώς γιατί το gameplay και η εμπειρία που παρουσίασε ο συγκεκριμένος τίτλος κατά την κυκλοφορία του, ήταν τόσο πιο μπροστά από οτιδήποτε άλλο βρισκόταν στην αγορά εκείνη την περίοδο.

w49
Βόλτα με το σκάφος κανείς; Θα είναι λίγο ζόρικα στον προορισμό, αλλά εϊ, έχουμε τσάμπα ρούμι για όλους!

Το Wild Hunt, λαμβάνει την πανηγυρική βαθμολογία που λαμβάνει, σε διόρθωση της κατάφωρης αυτής αδικίας του παρελθόντος και φυσικά, γιατί την αξίζει μέχρι τελευταίου θαυμαστικού υπερβολής. Επίσης, όπως το Steam κάποτε υπήρξε ένα προβληματικό, μισητό και άθλιο DRM κόλπο το οποίο υφίσταντο οι παίκτες προκειμένου να ζήσουν το Μουγκό, Τζενέρικ Σάι-Φαϊ Όνειρο, έτσι και εδώ το Wild Hunt έρχεται να φέρει άπλετο το ιαματικό φως της αναγέννησης : Λειτουργεί ως κράχτης του ιδιαίτερα ελπιδοφόρου GoG Galaxy, της DRM-Free πλατφόρμας της CD Projekt RED, η οποία μην εκπλαγείτε καθόλου αν μέσα στα επόμενα δυο-τρία χρόνια, εξερχόμενη από το beta στάδιο, αναδειχθεί στον σημαντικότερο αντίπαλο του Πιγκουίνου Newell.

Θα το γράψω μια τελευταία φορά : το Wild Hunt, είναι το σπουδαιότερο video game που θα παίξετε φέτος και κατ’ εμέ, το κορυφαίο όλων των εποχών. Εάν για μυστηριώδεις και ανεξήγητους λόγους δεν νιώσετε την καρδιά σας να αλυχτά όταν αντικρίσετε το πρώτο σας ηλιοβασίλεμα στο White Orchard, ίσως έχετε ακόμη χρόνια κοινωνικής ζωής μπροστά σας, προτού ταχθείτε ολόψυχα στον Ιερό Και Άζωο Μοναχισμό του Γκέημινγκ. Απολαύστε τα, χαρείτε τα. Θα σας κάνουν μονάχα να συνειδητοποιήσετε πόσο πραγματικά μεγαλειώδες επίτευγμα είναι το Wild Hunt, όταν έλθει το πλήρωμα της χάριτος, όταν αντιληφθείτε πως τα ταξίδια σε άλλους κόσμους, είναι ο τρόπος μας να θυμόμαστε την μοναδική αλήθεια τούτου εδώ.

{youtube}HbvcypoU5TE{/youtube}

Δεν υπάρχουν υποκατάστατα για την ομορφιά.

To παιχνίδι μας διέθεσε η Bandai Namco Entertainment, την οποία και ευχαριστούμε θερμά.

Pros

  • Χωρίς αστεία ή υπερβολές, πρόκειται για τον μεγαλύτερο, πλέον ολοκληρωμένο, απολύτως πιστευτό και γεμάτο μελαγχολία κόσμο που έχουμε βιώσει ποτέ σε video game.
  • O Geralt αποτελεί το μεσαιωνικό alter ego του Αιώνιου Οπλοφόρου, Clint Eastwood.
  • Μηχανισμοί, περιεχόμενο και ουσία που ξεπερνούν ο,τιδήποτε αντίστοιχο έχει επιχειρηθεί σε παιχνίδι μέχρι σήμερα
  • Τα mini-games και οι εντελώς προαιρετικές παράπλευρες δραστηριότητες που περιλαμβάνει, προσφέρουν περισσότερο περιεχόμενο από την κυρίως campaign πολλών “AAA” κυκλοφοριών
  • Μιας και είμαστε στο θέμα, επαναπροσδιορίζει την έννοια της “ΑΑΑ+” κυκλοφορίας και θέτει νέα στάνταρ στο χώρο μας
  • Εξαιρετική και συνεχής υποστήριξη μέσω της ιδιαίτερα ελπιδοφόρας πλατφόρμας του GoG Galaxy
  • Ζώσα ιστορία και εξέλιξη των video games και έχουμε το προνόμιο να την βιώνουμε “τώρα που συμβαίνει”.

Cons

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 100%

100%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

78 Comments

  1. OK, μετά από αυτό το ριβιού είμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης καθώς δεν αγόρασα, και ούτε θα αγοράσω το παιχνίδι σύντομα καθώς δεν έχω ούτε κατάλληλο pc για να το τρέξει ούτε και κτηματάκι στην Κέρκυρα (το πούλησα για να τρέχω max to Assassin of Kings). Ακόμη θέλω να πάρω και πτυχίο κάποια στιγμή, οπότε με βλέπω να το παίζω σε κανένα χρόνο.. :'( :'(

  2. Πραγματικά epic! Ασχολήθηκα μέχρι τώρα 2-3 ώρες μόνο και αισθάνομαι σαν πρεζάκιας που θέλει να πάρει την δόση του και δεν προλαβαίνει… Πολύ δυνατό review μπράβο.
    Ευχαριστούμε πολύ την CD Projekt RED που για τρίτη φορά θα ταξιδέψουμε πραγματικά σε έναν ονειρικό κόσμο… 😉

  3. Μετά από αυτό το γκεημ και αυτό το ρηβιού, υπάρχει νόημα να παίξουμε ή να γράψουμε για κάτι άλλο? Μήπως να το κλείσουμε το μαγαζί? Να το μετονομάσουμε σε Greek Witcher Appreciation Society και να οργανώνουμε COSplay events όπου θα απαγγέλουμε κομμάτια από το ρηβιού ντυμένοι με Τεμεριανές στολές?

  4. +7 για ούλους και Κώστα ψήνομαι, νομίζω μπορούμε να ξεκινήσουμε διαδικασίες για αλλαγή του ονόματος του domain και ήδη σκέφτομαι το επόμενο τατουάζ να είναι κάποιο εδάφιο από το Ιερό Παιχνίδι. Παίζω Technobabylon τώρα μπας και βγει το ρηβιού και αισθάνομαι όχι απλώς ιερόσυλος, αλλά προδότης της μιας, Γκεράλτιας αλήθειας.

    Με παρηγορεί το γεγονός πως το Witcher III είναι σαν τον ήλιο : με περιμένει καρτερικά και αποτελεί το κέντρο όλης της μη-ζωής!

    Επίσης, ευχαριστώ εκ βαθέων για τα καλά σας λόγια αδέρφια. Πραγματικά σήμερα έγραφα σαν δαιμονισμένος, χρειάστηκαν επτά σελίδες στο Word και αισθάνομαι πως μόλις και μετά βίας άγγιξα κάποια εντελώς βασικά πράγματα γύρω από τον τίτλο. Θα επανέλθω σωποτεδήποτε με closing thoughts editorial, κάπου το 2017, που θα κατορθώσω να ολοκληρώσω κανονικά την Γκεραλτειάδα ετούτη 🙂

  5. Οσο καλο και να ειναι τωρα, θα περιμενω την enhanced edition και ας κανει ενα χρονο να βγει. Την πατησα με το πρωτο witcher και εφαγα ολα τα bugs στη μαπα και μετα βγαλανε το enhanced με ολα διορθωμενα + εξτρα περιεχομενο και βελτιωσεις.

    Εγινε προσφατα και σαλος στο internet σχετικα με τα γραφικα του παιχνιδιου και κατα ποσο το “optimization” ειναι στην πραγματικοτητα downgrade στην PC εκδοση για να μην διαφερει πολυ απο τις κονσολες αλλα και για λογους αποδοσης.

    Προφανως απο το review το συμπερασμα ειναι οτι σε οποιαδηποτε περιπτωση δεν υστερει στο συγκεκριμενο τομεα ομως.

  6. Πάντως αν ΑΥΤΟ είναι downgrade, φαντάσου τι έχει να γίνει όταν βγει η PC-Exclusive Enhanced Edition που θα επαναφέρει τα γραφικά στα επίπεδα που βλέπαμε 2 χρόνια πριν.

    Αν και ισχύει γενικά πως το να ασχολούμαστε με το όποιο downgrade στα γραφικά του Witcher 3 είναι σαν να πηγαίνουμε στο Λούβρο και να παραπονιόμαστε γιατί η καντίνα του δεν σερβίρει γύρο.

  7. Συγχαρητήρια Μποράτσε που είσαι τίμιος μαχητής της σχολής του Λύκου και δεν πρόδωσες και τους φαν σου, φεύγω για μια εβδομάδα για δουλειά και ολη μου η πίκρα θα σβήνεται οσο σκέφτομαι αυτό το review 🙂

  8. υπεροχα γραμμενο ρηβιου.

    αντι να “μιζεριασω”, θα μιλησω με παραδειγμα. Ακομα και στο μεγιστο επιτευγμα της δισκογραφιας, π.χ. για μενα στο βινυλιο του Born to run, (που στα χρονια της Διαμορφωσης του Εαυτου, το ακουγα μια φορα καθημερινα και απλα χωρις υπερβολες, μου αλλαξε τη ζωη, και γνωριζω ΑΠ-ΕΞΩ-ΚΑΘΕ-ΓΑΜΗΜΕΝΗ-ΝΟΤΑ) αναγνωριζω οτι υπαρχει ενα πιο αδυναμο τραγουδι. Αυτο ισχυροποιει την κριση μου γι αυτο, δεν την “μικραινει”.
    καταλαβαινω ποσο συγκλονιστικη ειναι η Αναμετρηση με Το παιχνιδι και αυτο που εζησες κι ετσι απλα θα περιμενω το εντιτοριαλ που υποσχεθηκες , προκειμενου να δω κατω κατω κι εκεινο το κοκινο κουτακι. Δεν μπορει, κατι θα υπαρχει. κι οσο μικρο κι αν ειναι ή κι οσο ασημαντο κι αν μας φαινεται, ισχυροποιει την Αληθεια του πρασινου κουτιου.
    Νομιζω καταλαβαινομαστε.

  9. Αυτάδελφε Μπρους, σε μερσώ από καρδιάς!

    Υπάρχει όντως και μια πιο “ψύχραιμη” θεώρηση του όλο θέματος, αλλά πραγματικά-πραγματικά, όπως έγραψε ορθότατα ο Σύντροφος Γκουνελιώτης πιο πάνω, είναι σαν να παραπονιέσαι που στο κυλικείο του Λούβρου δεν είχε εξοχικό/κλέφτικο, ένα πράγμα. Στο closing editorial, ΙΣΩΣ μπουν και τέτοιες βλάσφημες διατυπώσεις, αν και το κόβω για απαρίθμηση όλων των σημείων που έκλαιγα ωσάν το κοριτσάκι, σφίγγοντας το μενταγιόν του Γουίτσορα και μουρμουρίζοντας “Ούλες θα σας εκδικηθώ αγαπούλες μου, ούλες”.

    😀

  10. Παρόλο το πολύ καλό review του Στέφανου δυστυχώς υπάρχουν και τα κακώς κείμενα που κάνουν την “master race” να δυσανασχετεί.

    Υπάρχει μια καλή άποψη στο insomnia περι αυτού και γενικότερα της μόδας των preview που αποσκοπούν μόνο στο να μεγιστοποιήσουν τα pre-order. Βέβαια ενόχλησαν και οι ατάκες της εταιρείας τύπου apple οτι δεν ειναι πρόβλημα αλλα “feature”, δεν ειναι downgrade αλλα optimization.

    Ολα αυτά μπορούν να μειώσουν τον τίτλο; Οχι αλλα δυστυχώς αφήνουν μια πικρία σε pc φανς που στήριξαν την εταιρεία και την ανέδειξαν απο τα πρώτα της βήματα.

    Προσωπικά θα περιμένω και εγω μπας και φιλοτιμηθούν να το βελτιώσουν, να τελειώσει το optimization γιατι θέλει πολύ δουλειά ακόμη και βέβαια μήπως καταφέρουν να εξαλείψουν τα παράπονα τύπου αργή απόκριση του Geralt και κακή κίνηση στο χώρο.

    Δυστυχώς το parity στοιχειώνει ακόμα ένα τίτλο, είναι καλό να υπάρχουν cross-platform παιχνίδια αλλα απαράδεκτο να εξισώνεις έτσι διαφορετικά μηχανήματα.

  11. Πρώτα απ’ όλα, ωραίο review. Και σε αντίθεση με της Στρουμφίτας, δεν μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, και τα review του Αλμανάκο.

    Προσπαθώντας να εμποδίσω το κομμάτι του εαυτού μου που θέλει να αρχίσει να αλυχτάει από χαρά για Το Παίγνιο ™, θα πω ότι θα περιμένω υπομονετικά μέχρι να έρθει η ώρα που να μπορώ να το τρέξω. Από εκεί και πέρα, το άβαταρ μου και το γεγονός ότι προ – παρήγγειλα Το Παίγνιο ™ πριν κυκλοφορήσει, ενώ δεν υπήρχε περίπτωση να το τρέξω, είναι ενδεικτικό της άποψης μου για το παιχνίδι πιστεύω.
    ( Ακολουθεί ανώριμη fanboy μπουρδολογία ).
    Ρε, τι downgrade, κακή βελτιστοποίηση και κουραφέξαλα. Με αγαπάνε τόσο πολύ οι Πολωνοί, που φροντίσανε ώστε να ξεμπερδέψω με πτυχιακή και backlog προτού ασχοληθώ με Το Παίγνιο™.

  12. Κρήντενς, κακή διατύπωση, ως “mini games” εννοώ το fist-fighting, τους αγώνες με τα αλόγατα και το “πλήρες” Gwent. Τις “μικρές” δηλαδή δραστηριότητες, οι οποίες στο Witcher III μόνο “μικρές” δεν είναι.

  13. Επίσης, το να γεμίσω το ρεβιού πανέμορφα μαναράκια, φτηναίνει το νόημα και την ψυχή αυτού του μεγαλειώδους έπους. Τα μωράκια ακολουθούν το μεγαλείο μας, δεν ακολουθεί εκείνο αυτά, διαμορφώνουμε συνειδήσεις εδώ Ναύαρχε, δεν είναι παίξε γέλασε!

  14. Η αργή απόκριση του Geralt είναι πάντα σε λογικά πλαίσια και αποτελεί τρόπον τινά χαρακτηριστικό της σειράς, από το πρώτο παιχνίδι κιόλας, το θεωρώ δηλαδή ιδιαιτερότητα, όχι ψεγάδι. Το θέμα του optimization, των γραφικών και της κίνησης στο χώρο, ενώ μεμονωμένα είναι λογικό και στέκει, το τελικό αποτέλεσμα είναι τέτοιο, που απλώς δεν το παρατηρείς καν, ειδικά αν τρέχεις το παιχνίδι σε κτηνώδες rig.

    Είναι σαν το drumming του Ulrich κάτι. Μπορεί να είναι σκατένιο αλλά το Black Album παραμένει ένα αριστούργημα 🙂

  15. Διαβάζοντας το Ρηβιού των Ρηβιού από το άμοιρο λαπτοπάκι που ούτε το dvd case του Γουίτσορος δε θα μπορούσα να ακουμπήσω επάνω, δε μπόρεσα παρά να μειδιάσω με μια ιδιαίτερη περηφάνεια όταν ο αδελφός εν μετάλλω Στέφανος συνόδευσε τη φωτό της μαγευτικής ανατολής του ηλίου με τους στίχους των HammerFall.

    Ναι ρε, είναι cheesy όσο δεν παίρνει, αλλά χτίζουν χαρακτήρα ρε γμτ!

  16. Αετομάτης Sketch!

    Αναγκαστικά παρέφθειρα τον στίχο για να ταιριάξει στο χρονικό πλαίσιο, αλλά πράγματι, αν δεν ακούς τέτοια στα 16-18 σου, δεν έχεις καρδιά. Επίσης, αν τα ακούς μετά τα 22 παραμένεις παρθένος, οπότε προσοχή 🙂

  17. αγαπημενε αδερφε, διαφωνω καθετα. αλλά δεν ειναι θεμα που συζητιεται απ τα ιντερνετς, καθως υπαρχει φοβος εκτροχιασμου και μιρλας και δεν το θελω.
    καταρχην ξεκιναμε απ το γεγονος οτι λατρευω το Συμπαν του γεράλδου (βιβλια, γκεημς, ακομα και την καμενη πολωνικη τιβι σειρα που λιγοι εχουμε δει).
    αλλά το θεμα π.χ. του downgrade ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ για μενα. αν καποτες βρεθουμε, θα το συζητησουμε επι μακρον οπως του αξιζει, μακρια απο “φανμποηλίκια”, μιζεριες κλπ “επιχειρηματα”, που στην πραγματικοτητα κοβουν την ουσιαστικη κουβεντα. επισης το θεμα οτι χρειαζεται πατσακια Το Παιχνιδι και λιγο οπτιμαιζεισο ακομα για τους πισι users.
    κατα τ αλλα χαιρομαι ειλικρινα και απο καρδιας που σε Μαγεψε τοσο απολυτα Το Παιχνιδι και πραγματικα απορω με ποιον τροπο θα επιστρεψεις στην γκεημινγκ “καθημερινοτητα” σου οταν το τελεψεις οριστικα.

  18. Ήδη, η ενασχόληση με “φυσιολογικούς” τίτλους (όπως το πολύ αξιόλογο Technobabylon που ετοιμάζω για ρεβιού αυτές τις μέρες) αφήνει μια αίσθηση έτσι…μικρών πραγμάτων, σαν από μεγιστάνας να δουλεύεις ξαφνικά κλητήρας, δεν το παίρνεις και πολύ σοβαρά, ξηγιέσαι φανταστικός κλητήρας, αλλά κατανοείς πλήρως την διαφορά μεταξύ των δυο πραγματικοτήτων. Θα πρέπει ίσως να καθιερώσουμε και τον χαιρετισμό “Αντίο Ζωή, Αντίο Insert Name Here” για όσα αδέρφια Ξεκινούν Το Τελικό Ταξίδι.

  19. Μπρους, άσε τα σάπια, σκέφτεσαι και εσύ πως θα εξασφαλίσεις μηχάνημα κτήνος, για να το παίξεις. 😀

    Κοίτα, έχει κάνει κάποιες μαλακιούλες η CDPR, όπως το θέμα με τα κουμπιά. Τώρα για το downgrade, ναι, μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, και μάλλον δεν θα προπαραγγείλω ποτέ πια παιχνίδι.
    Και το Doom 3 όταν βγήκε, δεν υπήρχε μηχάνημα που να το παίζει στο τέρμα. Για να γίνει αυτό, χρειάζονταν κάρτες γραφικών με 512 MB vRAM, που τότε δεν υπήρχαν. Αυτό δεν εμπόδισε την id να το βγάλει. Είχε άλλα θέματα σαν παιχνίδι, αλλά όταν βγήκε, μαζεύαμε τα σαγόνια από το πάτωμα βλέποντας τα γραφικά του.
    Ας ήθελε 4 κάρτες γραφικών και 8πύρηνο i7 στο Ultra, αλλά να ήταν αυτό που βγήκε στα trailer. Ή έστω, να μας λέγανε, “παίδες, υπάρχει πρόβλημα, δεν μπορούμε να βγάλουμε τώρα το Ultra, θα σας το δώσουμε με δωρεάν update”.

  20. α γεια σου ΜαναροχρεπΑδερφέ Θεοφίλη.

    Αυτο ΑΚΡΙΒΩΣ σκεφτομουνα. οτι μπροστα στο Αριστουργημα των Αριστουργηματων, στο Παιχνιδι – Σταθμό, ακουγεται τρομερα “εγωιστικο” να λες:
    “α, το πειραξανε λιγο, αλλά οκ, χαρη σ αυτο το downgrade (που, δεν ειμαι κανενας ηλιθιος, καταλαβαινω οτι κι ετσι οπως ειναι τα γραφικα, γαμούν και δερνουν) μπορω να το παιξω στο μηχανημα μου..”.
    για μενα επρεπε να τα δωσουν ΟΛΑ στην σιντιπί για να βγει οπως το ειχαν οραματιστει και δείξει κιολας μ εκεινο το τρειλερ, χωρις να σκεφτουν κονσολες, αναβολες, ανοιχτόκλειστους κοσμους κλπ…
    εκει ειναι το παραπονο μου.

  21. Και το Witcher III, ο οχτρός του καλύτερου. Δεν είναι θέμα War Never Changes, όσο ο τρόπος που η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού σε αρπάζει και με τα δυο χέρια και σε τραβάει μέσα στην οθόνη. Είναι σαν να έχω σπιτώσει το Σκαρλετάκι εγώ καμιά βδομάδα σε τροχόσπιτο και ‘σεις να μου πετάτε χαρτάκια μέσα, προσπαθώντας να μου εξηγήσετε πως είναι μια ύπουλη τσούλα που τα έχει με τον τάδε τζιτζιφιόγκο και θα μου ραγίσει την καρδιά.

    Προφανώς το ξέρω ορέ, αλλά χαίρομαι το θαύμα τώρα που συμβαίνει 😀

  22. Κατάλαβα αγορά στα 2 ευρώ και αν :p. Κριμας που δεν το σηκώνει το pc μου η έτσι νομίζω:(.
    Άκυρο με το review άλλα για πιο λόγο το ασημένιο σπαθί των witcher κάνει περισσότερο damage στα τέρατα ενώ στους ανθρώπους όχι η το αντίθετο που συμβαίνει με το κανονικό σπαθί ?.

  23. Εντάξει, τώρα για fantasy setting μιλάμε, θεωρώ πως ο μηχανισμός όπου το ασήμι βλάπτει περισσότερο τα υπερφυσικά όντα, ενώ το ατσάλι τα “νορμάλ” υφίσταται κυρίως για να νιώθουμε πιο “επαγγελματίες” κατά την διάρκεια των μαχών. Διαλέγεις σπαθί, διαλέγεις λάδι και potion και αυτόματα έχεις πάψει να είσαι ένας τζενέρικ AD & D μπάμπουρας και έχεις μετουσιωθεί στον τρισμέγιστο Γκίραλτ (sic), φόβο και τρόμο των απανταχού κατσικιών!

  24. Καοτσούκο, η εισαγωγή του Fallout 1 αυτό έκανε νεαρέ μου, σε έβαζε μέσα στον κόσμο, και ξεχνούσες όποια μειονεκτήματα, μικρά ή μεγάλα. Πρέπει να κάνεις μια επανάληψη μου φαίνεται, οι διαδραστικές ταινίες και οι ασσασίνοι έχουν κάνει ζημιά.
    Θα ακουστώ σαν αγάμητος που παίρνει σβάρνα το Internet, αλλά, όταν οι PC gamers σε στηρίζουνε, έστω και μέσω εκπτώσεων, πολύ περισσότερο, απ’ ότι οι κονσολάδες, ε, τι λες ρε CDPR ότι χωρίς τις κονσόλες δεν θα μπορούσε να γίνει παιχνίδι;
    Δηλαδή τι σκατά στήριξη θέλουνε πια; Να πάρω 5-6 αντίτυπα προπαραγγελία;

  25. *Δυστυχώς*, όταν πηγαίνεις σε μεγάλο publisher, το 1-2 εκατομμύρια αντίτυπα που μπορείς να τους προβάλλεις ως εγγυημένες πωλήσεις στο PC, Day 1, σε πλήρη τιμή (οι πωλήσεις από sales συμπληρώνουν τις εισπράξεις μια εταιρείας σε βάθος χρόνου, αλλά ποτέ δεν υπολογίζονται ως κάτι ουσιώδες στο pitch meeting ενός τίτλου) , δεν αρκούν σε καμία περίπτωση για να εξασφαλίσεις χρηματοδότηση για ένα υπερ-έπος της κλίμακας του The Witcher. Με συνυπολογισμό της αγοράς των κονσολών (οι οποίοι θα αγοράσουν το παιχνίδι, θα παίξουν δέκα λεπτά, δεν θα καταλάβουν τίποτε και θα επιστρέψουν σε ό,τι τελοσπάντων παίζουν στα PeasantStations και PotatoBoxes τους) αυτόματα το pitch meeting πηγαίνει ΠΟΛΥ καλύτερα.

    Δυστυχώς, οι νόμοι της αγοράς δεν έχουν *καμία* σχέση με ρομαντικές ιδεολογίες περί “στήριξης”, “κοινότητας” και λοιπών όμορφων και ψυχοπονιάρικων με τα οποία ασχολούμαστε περίπου 77.000 νοματαίοι και όχι περισσότεροι (ενδεικτικός αριθμός των backers του επικού και τιτάνιου, Pillars of Eternity) και κανένα *μεγάλο* παιχνίδι δεν κυκλοφρεί πλέον ως PC exclusive.

    Τεχνολογικά θα είμαστε πάντα μπροστά, αλλά δυστυχώς οι κονσόλες θα φρενάρουν για πάντα την αληθινή μας δυναμική. Χωρίς τις άπλυτες μάζες, δεν μπορούν να γυρίσουν οι τροχοί του αριστοκρατικού μας μεγαλείου. Sad but true.

    YΓ Τo εκπληκτικό War never changes intro των Fallout, λειτουργεί φοβερά, καθώς δεν απαιτεί κάποια εξοικείωση με τον κόσμο ή το παιχνίδι ή κάποιο χαρακτήρα, προκειμένου να τρελαθείς. Το Witcher 3 μιλά απευθείας σε όσους λιώσαμε τα δυο προηγούμενα και συνεχίζει το ταξίδι μας. Ένας παίκτης που δεν έχει ιδέα τί βλέπει και τί είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη, αν δεν έχει και επαφή με το είδος των RPG, θεωρώ πως μπορεί να τρομοκρατηθεί και να το εγκαταλείψει κατευθείαν.

  26. Ωραία, ας περιμένουμε τότε να δούμε τι πωλήσεις έκανε στο PC και στις κονσόλες ως προ παραγγελίες και με την day one τιμή αγοράς.
    Και ξαναλέω, ας λέγανε εξαρχής ότι υπάρχει θέμα, θα το διορθώσουν στην πορεία. Αυτούς τους πίστευα. Τώρα πλέον, δεν ξέρω.
    Το ότι είναι έτσι τα πράγματα Στέφανε, το ξέρω, αλλά εγώ ΔΕΝ θέλω να είναι έτσι. Για αυτό πήγα και το προ – παράγγειλα, ειδάλλως θα περίμενα να δω τι θα γίνει με τα reviews.

  27. Αψογο ριβιου “από καρδιάς”! Συγχαρητήρια. Εχω συμπληρωσει 7 ώρες και μόλις έφυγα απ το πρώτο χωριό. Παράλληλα έπαιζα (από πριν) το gta v και ξαφνικά ξενερώνω στη σκέψη να μπω στο τρισμέγιστο πόνημα της Rockstar! Δηλ πόσο πιο κρίμα να βγουν κοντά αυτά τα 2 παιχνίδια.

  28. Μεστότατος, ευστοχότατος, αντικειμενικότατος! Δεν ξέρω πως στο καλό το κάνεις αλλά όλο το κείμενο φάνηκε λες και ήταν αυτοβιογραφία του Γκέραλτ με τις απαραίτητες καλλιτεχνικές παρεμβάσεις από Νταντελάιον. Χωρίς υπερβολές θα είναι ένας από τους πιο πολυσυζητημένους τίτλους (Έπη) όλων των εποχών. Και πάλι εύγε!

  29. Τι να πω για το επικό κείμενο;
    Ο Στέφανος πρέπει να κατελήφθη από το πνεύμα του Μάνου, δεν εξηγείται αλλιώς το μέγεθος του review. 🙂
    Vtheofilis, ρε συ αυτό που κατάλαβα σχετικά με τις κονσολοδηλώσεις είναι πως οι Πολωνοί λένε ότι πήρανε αρκετά χρήματα από Sony και Microsoft για να βγάλουν και αυτές τις εκδόσεις και τους περίσσεψαν αρκετά για να μεγαλώσουν την κλίμακα του παιχνιδιού. Δεν μιλάνε δηλαδή για pre-orders (εκτός κι αν οι Πολωνοί είναι μάντες και έβλεπαν πριν χρόνια ότι οι προπαραγγαλίες στις κονσόλες είναι περισσότερες, που δεν είναι), είμαι σίγουρος πως οι πωλήσεις του W3 σε pc σε 1-2 χρόνια θα είναι μεγαλύτερες από τις κονσολάδικες συνδυασμένες, θυμίζω εδώ πως του W2 για pc ήταν γύρω στα 2,8-3 εκ. σε σχέση με τις 600-700k που είχε το 360, δηλ. το σύστημα με τους περισσότερους “δυτικοτραφείς” χρήστες μεταξύ των 3 κονσολών τότε. Tι να λέμε δηλαδή…

  30. Πάρα πολύ ωραία παρουσίαση Στέφανε, χαρακτηριστική και μια από τις καλύτερες σου, μπράβο!! 🙂

    vtheofilis δυστυχώς σύμφωνα με τα βρετανικά charts την πρώτη εβδομάδα το παιχνίδι πούλησε το 63% στο ps4! 😮
    http://www.chart-track.co.uk/?i=2136&s=1111

  31. Τα chart της GFK καλύπτουν μόνο τους retailers, λογικό είναι οι πληβείοι να προτιμούν το retail. Χωρίς νούμερα από ψηφιακές υπηρεσίες, δεν θεωρούνται αξιόπιστα. Στο GOG πάντως, είναι στην 26η θέση από άποψη πωλήσεων. Πολλά από τα παιχνίδια που το ξεπερνάνε είναι κλασσικοί τίτλοι που έχουν μπει σε προσφορά ένα κάρο φορές.

  32. Ε τότε αλλάζει τελείως το σκηνικό, και λογικά με τις ψηφιακές υπηρεσίες, ξεπερνούν κατά πολύ τους κονσολάδες σε πωλήσεις 😉
    Και έτσι πρέπει να είναι, γιατί το witcher έχει PC ρίζες,πως να το κάνουμε 😀

  33. Εχει κανεις crashes to desktop? Eνω backround το παιχνίδι τρέχει και με ήχο χωρίς να μπορείς να ξαναμπεις? Τα windows κανονικά συνεχίζουν , μπορείς να κανεις κατι άλλο. Εψαξα το φορουμ του παιχνιδιού, βρήκα κατι λύσεις, καποιος απο σαςς αναλογη εμπειρία?

  34. Μόνο όταν κλόκαρα την κάρτα πάνω από ένα όριο. Πρώτα είχα πράσινα particles παντού και μετά κράσαρε ο driver, μαύριζαν τα πάντα και έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή το παιχνίδι. Με κλειστό τελείως το Afterburner, δεν συμβαίνει ποτέ. Κυριολεκτικά ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ την 970 στο Ultra, αλλά αξίζει, ω πόσο το αξίζει.

  35. καλα ρε με 20 ωρες παιχνιδιου που ξες ακριβως τι διαρκεια εχει ή ποσο γαμηστερα τελειο τελος θα εχει?
    πως ειναι δηλαδη δυνατον να βαφτιζεις ενα παιχνιδι το καλυτερο ολων των εποχων με ουτε ενα playthough ολοκληρωμενο, ενας αλλαχ ξερει
    λιωσε το πρωτα και μετα πες οτι θες, οχι οπως τωρα καλα καλα δεν το βγαλες απ το κουτι

  36. Εκτός του ότι δεν αναφέρεται πουθενά στο review οτι “έχει γαμηστερό τέλος”, οι πρώτες 20 ώρες του παιχνιδιού είναι μια χαρά ενδεικτικές του τι ακολουθεί στη συνέχεια και προσφέρονται για να βγάλει κανείς άρτια συμπεράσματα για αυτό. Δεν είναι να πεις πως αλλάζει ξαφνικά χαρακτήρα ο κόσμος του γκεημ μετά τις πρώτες 70 ώρες ξερω’γω.

    Πέραν τούτου, αυτό που θίγεις (οι ώρες ενασχόλησης) είναι γενικότερο θέμα όταν πρόκειται για reviews τεράστιων RPG όπως το Witcher 3. Από τη στιγμή που ακόμα και τα διάσημα “επαγγελματικά” sites του εξωτερικού βασίζουν τα reviews τους είτε σε ολιγόωρα preview builds είτε σε ένα τυπικό playthrough των πρώτων 5-6 ωρών (ή και τα 2 μαζί), εμείς οι “χομπίστες” που δεν έχουμε το site ως κύρια πηγή εισοδήματος (τουτέστιν, “έχουμε και δουλειές” όπως λέει και η έκφραση ) είμαστε διπλά κωλυόμενοι στο να ξεκοκκαλίζουμε πλήρως ένα grand RPG πριν γράψουμε για αυτό, εκτός κι αν είχαμε ορίζοντα ανεβάσματος του Review κανένα δίμηνο μετά την αρχική κυκλοφορία, πράγμα απαγορευτικό εν προκειμένω.

    Εξάλλου, το γκεημ το παίζουμε πάνω από 2-3 συντάκτες ταυτόχρονα ανά πάσα στιγμή, οπότε αν υπάρχει κανένα θέμα ή ένσταση ενημερώνουμε ο ένας τον άλλο. Προσωπικά επειδή είχα πιο light πρόγραμμα αυτήν την εβδομάδα ευτύχησα να τερματίσω το γκεημ μετά από 100 ώρες περίπου (χωρίς να κάνω ούτε κατά διάνοια όλα τα quests) αλλά το review του Στέφανου που έπαιξε “μόνο 20 ώρες” όπως λες με εκφράζει 100% και δεν θα άλλαζα ούτε τελεία.

  37. αυτο ακριβως ρε χιλιον, χομπιστες ειστε οπως λες οχι το gamespot, δεν θα σας εκραζε κανεις που αργειτε πιστευω. ας το επαιζε κανα δυο βδομαδες ακομα πριν κανει την κριτικη ή ας την εκανε καποιος οπως εσυ που το ‘χει λιωσει.
    για το τελος που λες προβλεπει οτι θα του παρει το μυαλο η κατι τετοιο οπως εκανε καποτε και με το mass effect 3.
    δεν ξερω οι αλλοι πως τα βλεπουν τα πραγματα, αλλα εγω οταν διαβαζω μια κριτικη θελω να μαθω ο αλλος τι εμπειρια ειχε απ το ιδιο το παιχνιδι οχι τι προεβλεπει/πιστευει ή εχει ακουσει
    και φυσικα οταν λες οτι ενα παιχνιδι ειναι τοσο μεγαλο πρεπει να το εχεις παιξει και αντιστοιχα πολυ μην τρελαθουμε κιολλας . θα ηταν δλδ πιθανο απο ενα σημειο και μετα πχ να επαναλμβανετε το παιχνιδι και να γινετε βαρετο, λεμε τωρα

  38. Κατά πρώτον, ευχαριστώ τον Αδερφό Ελιόν για την μεστή του τοποθέτηση 🙂

    Κατά δεύτερον, θα αναφέρω τα εξής :

    -Μπορεί να μην έχουμε ως πηγή εισοδήματος και “δουλειά” το Ragequit, αλλά από την στιγμή που μας έχει γίνει η τιμή να αναγνωρισθεί η δουλειά μας σε παγκόσμιο επίπεδο και συμμετέχουμε στον επαγγελματικό στίβο των reviews, ακολουθούμε τους κανόνες του. Να γίνει “ολοκληρωμένο” review του Witcher 3, θα γινόταν μετά από τρεις μήνες, κάτι εντελώς αντιεπαγγελματικό και ανεπίτρεπτο και φυσικά, δεν είναι το νόημα στο να γράψεις πόσα herbs ξεκλειδώνουν στο Skellige μετά τον πρώτο μήνα παιχνιδιού. Αυτό θα ήταν απλά ψυχασθενές και φάουλ.

    -Τα χρόνια ενασχόλησης και το αισθητήριο/ένστικτο του reviewer. Όταν έχεις παίξει σχεδόν κάθε video game που έχει κυκλοφορήσει από αρχής του σπόρ (και οπωσδήποτε κάθε σημαντική κυκλοφορία των κατηγοριών που αγαπάς περισσότερο), γνωρίζεις και αντιλαμβάνεσαι πάρα πολλά πράγματα από μικρό δείγμα έργου. Ένας πιτσιρικάς που δεν έχει ακούσει μουσική ποτέ στη ζωή του, θα εκστασιαστεί με την “πρωτοτυπία” των Hammerfall και των Lost Horizon. Ένας, στοιχειωδώς ενημερωμένος άνθρωπος θα τους απορρίψει ως τις φαιδρές απομιμήσεις των Rainbow που και είναι και ένας αληθινά σοβαρός άνθρωπος, δεν θα ασχοληθεί καν μαζί τους γιατί γνωρίζει πως δεν έχουν κάποια αντικειμενική αξία, πέρα από το να μυήσουν στις επιρροές τους κάποιους πιτσιρικάδες που μόλις ανακαλύπτουν την μουσική.

    -Η αντίληψη του vibe. Θα μπορούσα να έπαιζα άλλες δυο εβδομάδες, να ήμουν ακόμη στα side quests του Velen και να έβαζα 104%. Το γεγονός πως πρόκειται για το κορυφαίο video game όλων των εποχών και όποιος άνθρωπος έχει ένα στοιχειώδες αισθητήριο επάνω του το αντιλαμβάνεται, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Να συζητάμε textures μαντρότοιχων και το γράψιμο του τάδε NPC στην 102η ώρα παιχνιδιού, είναι απλώς γελοίο.

    Θα επανέλθω όντως με editorial μόλις ολοκληρώσω αυτό το Έπος Επών και πραγματικά, αν με έχει χαλάσει κάτι στο σενάριο, θα ποστάρω βιντεάκι όπου θα μασουλάω τον χάρτη του Witcher, με αφιέρωση/hasthag “rasko”. Φορ δη ρέκορντ, είχα λατρέψει το φινάλε του Mass Effect 3 ΠΡΙΝ το Director’s Cut DLC. Ήταν σωστό. Δεν με χάλασε που εμπλουτίστηκε, αλλά ήταν εκείνο που έπρεπε να είναι.

  39. Συμφωνώ απόλυτα με τον φίλο rasko. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το review πρέπει να γραφτεί αφού πρώτα ο reviewer έχει δει τουλάχιστον το κεντρικό story και το 50% των side quests. Εάν στη συγκεκριμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, θα έπρεπε να είχατε φροντίσει να το καλύψετε με άλλον τρόπο, π.χ. review γραμμένο από δύο συντάκτες. Ένα “πρόωρο” review μπορεί να γίνει αποδεκτό στην περίπτωση που μιλάμε για έναν βαρετό, επαναλαμβανόμενο, unplayable ή broken τίτλο. Εδώ απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο, εξ ου και η ένστασή μου.

  40. Εξακολουθώ να θεωρώ πως το μόνο θέμα εν προκειμένω (και η μόνη διαφορά του δικού μας review σε σχέση με το review του PC Gamer πχ) είναι το ότι ο Στέφανος είχε το θάρρος να γράψει στεγνά τις ώρες που ασχολήθηκε με το γκεημ (που δεν είναι και…5 ξέρω’γω 20 είναι, άλλα γκέημς τα έχεις τερματίσει 2 φορές στην ίδια ώρα).

    Ή, για να το θέσω αλλιώς, αν ΔΕΝ αναφερόταν στο παραπάνω κείμενο οι ώρες, ή αν έλεγε πχ “έπαιξα 70 ώρες ή 90” αντί για 20, θα είχατε οποιαδήποτε ένσταση? Υπάρχει δηλαδή κάτι στο κείμενο που, με το που το διαβάζετε, λέτε “Α, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ πως ο τυπάς δεν έπαιξε το γκεημ για πάνω από 20 ώρες”?

    Πέραν τούτου, είναι αρκετά εύκολο κάποιος να αφήνει το γκεημ ανοιχτό ενώ κοιμάται, μόνο και μόνο για να συνεχίζει να “γράφει” το κοντέρ του Steam ή του GoG και να μπορεί μετά να λέει “ΟΡΙΣΤΕ, ΕΧΩ ΠΑΙΞΕΙ 2000000 ΩΡΕΣ ΑΡΑ ΞΕΡΩ ΤΙ ΛΕΩ”. Just sayin’, επειδή τα έχουμε δεί όλα σε αυτόν τον τομέα.

  41. Ακριβώς αυτό που γράφει ο Κώστας. Αν διαβάσετε το ρηβιού του PC Gamer αυτή τη στιγμή, ο τύπος ενδεχομένως έχει παίξει ένα 7ώρο με 8ώρο. Φυσικά δεν το αναφέρει. Η μόνη διαφορά, είναι πως στα πλαίσια της πλήρους διαφάνειας, εγώ έρχομαι τίμια και παλικαρίσια και γράφω πόσο έπαιξα, χωρίς να μπω σε γελοίες διαδικασίες κάλυψης/απόκρυψης.

    Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί η εμπειρία και η διαίσθησή μου μου λένε πως η άποψή μου αντιπροσωπεύει 100% την πραγματικότητα. Ότι ποντάρω αν θέλεις την υπόληψή μου ως reviewer (η οποία κρίνεται φυσικά κάθε στιγμή και από κάθε αναγνώστη) στο γεγονός ότι όποιος διαβάσει την παρουσίασή μου έχοντας γνώση και αγάπη για το αντικείμενο, θα οδηγήθει σε μια από τις καλύτερες gaming αγορές της ζωής του.

    Και αυτό είναι το review. Σου παρουσίαζει ένα παιχνίδι την ημέρα/πρώτο διάστημα της κυκλοφορίας του και σου δίνει να καταλάβεις τί θα σου προσφέρει. Επίσης, εάν το “χαλαρό, εισαγωγικό” κομμάτι του παιχνιδιού μου κατεβάζει τα σαγόνια στο πάτωμα όπως δεν μου έχουν ξανακατέβει στα 30 χρόνια gaming μου, αν ξαφνικά απογοητευτώ όταν “φορτώσει” το σενάριο, επιμένω στη θέση μου περί δημοσίου φαγώματος του χάρτη του παιχνιδιού.

    Κάτι που όλοι γνωρίζουμε φυσικά, πως δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί όποιος έχει ασχοληθεί έστω και δέκα λεπτά με το παιχνίδι, υποκλίνεται στο μεγαλείο του.

  42. Φίλε Hellion, το θέμα μας δεν είναι το αν o reviewer μπορεί με μαεστρικό τρόπο να πείσει τον αναγνώστη ότι έχει ασχοληθεί εκτενώς με το παιχνίδι, αλλά η βάση από την οποία ξεκινά κάποιος για να γράψει ένα review, πόσο μάλλον όταν αφορά έναν τεράστιο, απ’ όλες τις απόψεις, τίτλο. Πόσο “ΟΚ” το θεωρεί ο ίδιος να αναρτήσει ένα review έχοντας δει μόνο το 20-30% του παιχνιδιού. Προσωπικά, θεωρώ αυτονόητο αυτό που έγραψα πιο πάνω.

  43. Εκπληκτικός τίτλος. Από την μέρα κυκλοφορίας περιμένω να περάσει η κάθε μέρα, να τελειώσω τη δουλειά και να λιώσω στο Witcher.
    Παρά το θέμα με τo downgrade στα γραφικά, η CD Project RED δίνει μαθήματα optimization και support. Δεν είχαμε καταστάσεις όπως σε άλλους τίτλους πρόσφατα (πχ AC:Unity) και βγάζει συχνά patches που πέρα από την διόρθωση κάποιων bugs βελτιώνει τον τεχνικό τομέα και ταυτόχρονα χαμηλώνει τις απαιτήσεις. Για παράδειγμα στα minimum requirements έχουν radeon 7870, όμως μετά τα patches, στο δικό μου σύστημα (Phenom II X4 975, 7870, 8GB Ram) έχω ανεβάσει τις επιλογές γραφικών από μοιρασμένες κατά 60-40 μεταξύ Μedium και High σε όλα στο High. Το μοναδικό που έχει μείνει off είναι το Hairworks (ένα πράγμα έβαλε η NVidia και προκάλεσε προβλήματα). Στο youtube θα βρείτε gameplay videos ακόμα και με overclocked 5850 σε medium settings. Μπράβο στους προγραμματιστές.

  44. Και το downgrade θα μπορούσε να το χειρειστεί πιο σωστά. Γενικά, κάνει μαλακίες όσον αφορά το PR η CDPR.
    Αν λέγανε όταν άρχισε η περίοδος προ παραγγελίας ότι υπάρχει πρόβλημα με τα γραφικά του αρχικού trailer, και ότι δεν μπορούν να τα βάλουν σε εύλογο χρόνο, αλλά θα τα προσθέσουν στην συνέχεια, δεν θα είχαμε τόσο αρνητικές αντιδράσεις. Αλλά όχι, να κάνουμε ότι μαλακίες κάνουν και οι υπόλοιποι, γιατί έτσι είναι οι μπίζνες.
    Στο Cyberpunk θα φτάσουν την Ubisoft δηλαδή;
    Πάντως το ότι κατεβαίνουν οι απαιτήσεις είναι θετικό. Θα κάνω μου φαίνεται άλλη μια δοκιμή στο Μαναρόχρεπο ™.

  45. Θεοφίλη είναι η φύση της βιομηχανίας. Δεν μπορείς όταν έχεις συμφωνίες μάρκετινγκ εκατομμυρίων να αυτοπυροβολείσαι κάνοντας δηλώσεις που κάθε ψυχασθενής φανμπόης του Ίντερνετ θα στρέψει εναντίον σου, πριν καν έχεις προϊόν στα ράφια. Και το γεγονός ότι βγήκαν στο release επάνω και είπαν την αλήθεια, τους τιμά εξαιρετικά. Το bottom line τους ήταν : διαβάστε τα reviews και μετά αποφασίστε πόσο σας “πονά” το downgrade.

    Μιλάμε για ένα αριστουργηματικό τίτλο, του οποίου αρχίζω να πιστεύω όλο και περισσότερο, μόνοι επικριτές είναι όσοι δεν το έχουν παίξει ακόμη. 20 λεπτά καβάλα στον Roach και αν έχεις ψυχή, ξέρεις πως είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ 🙂

  46. Για να το ξεκαθαρίσω, δεν λέω ότι το παιχνίδι είναι μάπα λόγο του downgrade. Τα σάλια μου έχουν κάνει ωκεανό στο πάτωμα, και μόνο στην σκέψη ότι ίσως μπορώ να το τρέξω με όλα στο τέρμα χαμηλά.
    Απλά θεωρούσα ότι η CDPR, είναι η μόνη εταιρεία που δεν κάνει μαρκετινιστικές μ@λ@κίες, και βγάζει AA-AAA τίτλους. Είναι ιδεολογικό και ηθικό το ζήτημα, αν θες.
    Αναρωτιέμαι πάντως Στέφανε, τι έγινε, και δεν μπόρεσες να αφιερωθείς ΠΛΗΡΩΣ στο review. Σε μάτιασε το Στρουμφοσάιτ, επειδή τους είπα ότι το review τους μου θυμίζει τα review του Αλμανάκο; :p

  47. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όλες αυτές οι ενστάσεις θα είχαν απόλυτη βάση και θα ήταν πέλεκυς για τον καθένα. Παρόλα αυτά όπως ήδη αναφέρθηκε έχουμε να κάνουμε με 3-4 πράγματα:

    α) από τη φύση του παιχνιδιού δεν μπορείς να το ολοκληρώσεις και ταυτόχρονα να έχεις έγκαιρη επισκόπηση του τίτλου. Δεν είναι ζήτημα ανταγωνισμού με αντίστοιχα εγχώρια ή διεθνή site (τα οποία αρκετές φορές έχουν στα χέρια τους pre-release καρατομημένες κόπιες και βγάζουν review από εκεί) για το ποιος θα βγάλει πρώτος την κριτική. Είναι ζήτημα παράδοσης μίας τίμιας και αντιπροσωπευτικής εικόνας στην κοινότητά που σε στηρίζει και θέλει να γνωρίζει εάν τα μαζεμένα με κόπο χρήματα που έχει βγάλει έκαστη και έκαστος, αξίζει να επενδυθούν για έναν εξαιρετικά hyped τίτλο. Έστω και αν υπήρχε χαρακτηριστική, πχ. 2-3 βδομάδων, καθυστέρηση τότε θα είχαμε χάσει το μεγαλύτερο deadline που δεν είναι άλλο από την ενημέρωση του κοινού. Το αν θα έγραφε το review “με χαροποίησε το twist στο τέλος” ή όχι (δεν ξέρω αν υπάρχει), πολύ λίγο θα συνείσφερε στην αντίληψη του αναγνώστη καθώς και την τελική του απόφαση.

    β) υπήρχε συνεχής επικοινωνία μεταξύ των συντακτών για διάφορα ζητήματα που αφορούν το παιχνίδι. Ενδεικτικά, επειδή παίζουμε σε διαφορετικές δυσκολίες είχαμε με το Στέφανο 20λεπτη περίπου συνομιλία ώστε να συγκρίνουμε διάφορες πτυχές του παιχνιδιού και αν αυτές διαφοροποιούνται σε κάθε επίπεδο δυσκολίας. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στο review σε μία υπέροχα λακωνική γραμμή, η οποία όμως κρύβει χρόνο αφοσίωσης ώστε να βγει το σωστό συμπέρασμα. Σε διαφορετική περίπτωση κρίνεται και αμαυρώνεται η αξιοπιστία του ίδιου του συντάκτη και της ομάδας, γενικότερα. Και με τον τρόπο που λειτουργούμε κρίναμε ότι αυτά που γράφτηκαν, είναι αυτά που θα γράφαμε και εμείς, για αυτό άλλωστε και τα δημοσιεύσαμε.

    γ) εν τέλει το Witcher 3 δεν είναι ένα adventure ή ένα FPS-κονσέρβα από αυτά έχουμε συνηθίσει. Δεν είναι ούτε καν στα πρότυπα του Skyrim, με το οποίο θα ήθελαν να το συγκρίνουν. Κρίνεται σαφώς για την ιστορία του, αλλά όταν έχεις αφιερώσει τουλάχιστον 20 ώρες πηγαίνοντας από το ένα quest στο άλλο, και εξερευνώντας κάθε μηχανισμό του έχεις ένα καλό ζύγι για το τι έπεται. Όταν ένα παιχνίδι σε αναγκάζει να μπαίνεις στη λογική “τώρα θα περπατήσω χαλαρά μέσα στην πόλη, γιατί ένας Witcher δεν τρέχει, αλλά τους έχει” λέει πολλά τόσο για το immersion της ιστορίας, όσο και για τους μηχανισμούς του.

    δ) εν τέλει μπορείς να κάνεις ένα rush playthrough και να το τερματίσεις στο minimum απαιτούμενο χρόνο. Βγάζεις και ένα review ξερό με περιγραφή όλων των χαρακτηριστικών του, τα οποία μπορεί να βρει κανείς και “πάνω στο κουτί” που λέμε. Η λογική αυτού του site είναι να πιάνει τους τίτλους που αποφασίζει να παρουσιάσει και να τους αποδομεί με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και σταθμά. Καθοριστικός παράγοντας είναι η εμπειρία του εκάστοτε reviewer στον τομέα, ώστε να καταφέρει να αποδόσει – πάντα με ψυχή – την ατμόσφαιρα του τίτλου καθώς και να προσδιορίσει τη θέση του, συγκρινόμενος με τίτλους-διαμάντια του είδους. Διαφορετικά φτάνουμε σε λίστες top-20 και δεν συμμαζεύεται, όπου έχουμε τίτλους όπως το Fallout 3 να είναι πάνω από τα κλασσικά Fallout κτλ.

  48. ΒιΘεοφίλη, ονομάζεται Επάρατη Κοινωνική Ζωή και μετά από μια ηλικία, με ΧΥΖ υποχρεώσεις, πίστεψέ με, οι 20 ώρες θεωρούνται υπερπολυτέλεια για το γκέημινγκ και συνήθως τις βγάζεις σε ένα διάστημα δυο εβδομάδων. Όταν είσαι μικρός, έχεις όλο το χρόνο για γλυκό κάψιμο, μα όχι τους παράδες. Μεγάλος, αγοράζεις 980Ti και συλλεκτικά μπαούλα για να παρηγοριέσαι πως κάποτε, κάπου, ίσως καταφέρεις να παίξεις και το ίδιο το παιχνίδι. Γι’αυτό και δεν αναλαμβάνω ποτέ reviews παιχνιδιών μεγάλων σε διάρκεια. Το Wild Hunt αποτελεί εξαίρεση, καθώς αποτελεί ένα μυθικό, εξωπραγματικό προϊόν τέχνης και πολύ απλά, *έπρεπε* να το γράψω, κλώτσαγε η ψυχή μου 🙂

    YΓ Επίσης, όσο θα χώνεσαι σε ολοένα και πιο περίπλοκες/μασονικές δουλειές μεγαλώνοντας, θα αντιληφθείς πως το marketing βρίσκεται πίσω από τα ΠΑΝΤΑ, οι αγνές ιδεολογίες τελειώνουν μαζί με τις φοιτητικές παρέες και την πρώτη νιότη. Το αιώνιο bottom line είναι το ταμείο και ποιός το αβγαταίνει. Είναι απλά ο τρόπος που είναι διαμορφωμένη η λαμπρά διεφθαρμένη Δυτική μας κοινωνία 😉

  49. Παίχτε το, καημένοι, παίχτε το. Βλέπω να το παίζουν στο Steam και δεν ζηλεύω, αλλά σας λυπάμαι. Εμένα το πρώτο μου playthrough θα είναι όταν θα έχει ήδη κυκλοφορήσει κάποια enhanced edition. (Πάντα το κάνουν.) :3
    desu vult

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL