V RISING

Το V Rising της Stunlock Studios είναι ένα μείγμα survival/crafting/building game, και action RPG, κι όλα αυτά υπό μια υποβλητική γοτθική ατμόσφαιρα. Ιστορία σχεδόν δεν υπάρχει. Είμαστε βαμπίρ, βρικόλακας, βουρβούλακας, και μάλιστα σωστό βαμπίρ, όχι από αυτά τα μοντέρνα που στραφταλίζουν αλλά απέθαντος Νοσφεράτου κυριευμένος από τη δίψα για αίμα… και εξουσία. Ξυπνάμε από το λήθαργό μας ως καχεκτικό χτικιό που με το ζόρι μπορεί να σκοτώσει κάνα ελάφι, και η μόνη μας έννοια είναι να δυναμώσουμε, να φτιάξουμε μια σωστή φωλιά, γιατί όχι ένα κάστρο, και να ξεπαστρέψουμε έναν-έναν όλους όσοι στέκονται ανάμεσά μας και την κορυφή της τροφικής αλυσίδας, με τελικό στόχο την εκθρόνιση του ίδιου του Δράκουλα.

Θέλω να ξεκαθαρίσω, πως το V Rising προσφέρει δυνατότητες PvE και PvP multiplayer gaming είτε σε official είτε σε ιδιωτικούς server, που πιθανότατα είναι και η πιο πλήρης, as meant to be played (no sue, Nvidia, please) εμπειρία. Παρόλα αυτά, ειλικρινά δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο, και από τη στιγμή που προσφέρεται και η δυνατότητα single-player sessions, επικεντρώθηκα σε αυτό το κομμάτι. Ο τεχνικός τομέας δεν επιχειρεί καν να εντυπωσιάσει με textures υπερυψηλής ανάλυσης ή προχωρημένες τεχνικές φωτισμού που να γονατίζουν τις κάρτες γραφικών, αλλά επενδύει στη δημιουργία ατμόσφαιρας μέσω της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, όπου τα καταφέρνει περίφημα, με τη βοήθεια και του καλού soundtrack.

Το gameplay χωρίζεται σε δύο διακριτά κομμάτια, το survival/crafting και το action RPG. Το survival/crafting δεν παρουσιάζει κάτι καινοτόμο σε σχέση με άλλα παιχνίδια του είδους σε επίπεδο μηχανισμών. Ξεκινάμε την περιπλάνησή μας στον έξω κόσμο χωρίς να έχουμε πού την κεφαλήν κλίνη, και γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι ως βαμπίρ, έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα επιβίωσης κατά τη διάρκεια της ημέρας, καθώς ελάχιστα δευτερόλεπτα έκθεσης στο φως του ήλιου αρκούν για να μας σκοτώσουν. Οπότε αναγκαστικά τρέχουμε από σκιά σε σκιά μέχρι να βρούμε τρόπο να κατασκευάσουμε κάποιο καταφύγιο σε κάποια γωνίτσα του χάρτη που να μην την πιάνει και πολύ το μάτι μέχρι να δυναμώσουμε (αυτό έχει περισσότερη σημασία στο PvP mode), μια καλύβα στην αρχή, και μετά βλέπουμε, καθώς δεν νοείται vampire lord χωρίς ένα τρίπατο κάστρο γεμάτο servants.

Καθώς περιπλανούμαστε στον έξω κόσμο, μπορούμε να μαζέψουμε μια τεράστια ποικιλία πρώτων υλών, σκοτώνοντας ζώα, πελεκώντας δέντρα και ογκόλιθους, αναζητώντας κοιτάσματα ορυκτών, μαζεύοντας κάθε λογής βοτάνια και μαντζούνια, ακόμα και ψαρεύοντας. Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν και ο Δράκουλας καθόταν και μάζευε βαμβάκι και τσουκνίδες στο δρόμο του προς την κορυφή.

Όλα αυτά τα υλικά χρησιμεύουν στην κατασκευή των δύο διακριτών πυλώνων του survival gameplay, από τη μία building (κτήρια και workbenches), και από την άλλη crafting (όπλα, πανοπλίες και ορισμένα specialty items όπως explosives) που είναι απαραίτητα για το action κομμάτι του παιχνιδιού. Ειδικά στο building υπάρχει και ένας περαιτέρω σημαντικός διαχωρισμός, μεταξύ utility και cosmetic items, με τεράστια σχετική ποικιλία. Ορισμένα cosmetic choices υπάρχουν και στις πανοπλίες, αλλά οι επιλογές ανά power level είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Προφανώς καθώς προχωράμε στο παιχνίδι, γίνονται διαθέσιμα όλο και πιο πολύπλοκα και ισχυρά αντικείμενα, που απαιτούν πρώτες ύλες που είναι πιο σπάνιες ή βρίσκονται σε πολύ πιο επικίνδυνες περιοχές.

Αυτά είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα σε οποιοδήποτε παιχνίδι του είδους. Εκεί που κυρίως ξεχωρίζει το V Rising σε αυτόν τον τομέα, είναι μια σειρά από σχεδιαστικές επιλογές και Quality of Life features που κάνουν αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού σχετικά εύκολο και streamlined. Το V Rising δεν θέλει να παιδέψει τον παίκτη σε αυτό τουλάχιστον το θέμα. Και μόνο που το harvesting των υλικών γίνεται απλά κοπανώντας το αντίστοιχο source με τα κανονικά όπλα σου, αντί να χρειάζεσαι δεκαπέντε διαφορετικά εργαλεία, είναι αρκετά ρηξικέλευθο για το είδος. Από εκεί και πέρα μια σειρά από άλλα features όπως ότι για να γίνει craft μια συνταγή αρκεί να έχεις τα υλικά στο inventory  και δεν χρειάζεται να τα μεταφέρεις πρώτα στο workbench, δίνουν την αίσθηση ότι το V Rising δεν έχει σκοπό να κουράσει με εμμονή σε άπιαστους ρεαλισμούς. Μπορεί να ακούγεται μικρό, αλλά είναι μόνο ένα παράδειγμα, και όταν αφορά πράξεις που θα επαναληφθούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές σε ένα playthrough, το cumulative effect είναι σημαντικό και αρκεί για να σε κάνει να αναρωτηθείς «μα γιατί δεν το κάνουν όλοι έτσι».

Το action RPG κομμάτι του V Rising από την άλλη, είναι ιδιαίτερα προσεκτικά σχεδιασμένο, αλλά και θέλει και καταφέρνει να δυσκολέψει τον παίκτη. Χωρίς να έχει σχεδιαστικά σχέση με Soulsborne παιχνίδια, ξεκάθαρα περιμένει και απαιτεί από τον παίκτη να “git gud” για να προχωρήσει, κάτι που θα εξηγήσω αναλυτικά αργότερα, γιατί θέλω πρώτα να εξηγήσω πώς λειτουργεί το character progression.

Ως βαμπίρ, έχουμε στη διάθεσή μας δύο βασικούς τρόπους αντιμετώπισης των αντιπάλων, τα συνηθισμένα όπλα (κυρίως melee, με ορισμένες επιλογές για pistols που δίνουν ένα μέτριο range) και τα spells. Τα spells ξεκινάνε πολύ περιορισμένα, αλλά καθώς (μάλλον αν) κερδίζουμε δυνατούς εχθρούς, μπορούμε να μάθουμε νέα και σιγά-σιγά να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μια πολύ μεγάλη ποικιλία επιθετικών, αμυντικών, αλλά και πιο exotic spells, καθώς και κάποια ιδιαίτερα δυνατά skills, αυτά που στην ορολογία των MOBA (DOTA 2, League of Legends) είναι γνωστά ως ultis – αν η αναφορά στο είδος σας ξαφνιάζει, σας διαβεβαιώνω πως δεν είναι τυχαία, και πως θα εξηγήσω αναλυτικά σύντομα.

To στοιχείο που επηρεάζει το γενικότερο fitness μας (damage, speed, εν μέρει mana για τα spells) είναι φυσικά το αίμα. Βρυκόλακας ων, χρειαζόμαστε αίμα για να ζήσουμε, καθώς αν ξεμείνουμε τελείως θα αρχίσει το damage. Μια ελάχιστη ποσότητα αίματος καταναλώνουμε διαρκώς, εκτός κι αν είμαστε μέσα στο coffin μας. Αίμα μπορούμε να πιούμε από οποιονδήποτε αντίπαλο (που έχει αίμα ο ίδιος, δηλαδή όχι από undead ή constructs) στον οποίο έχουμε ρίξει αρκετό ξύλο, κάπου στο 25% του total health τους. Το αίμα των απλών αντιπάλων έχει ποιότητα επί τοις εκατό, και ανάλογο είναι το boost που μας δίνει.

Το αίμα είναι απαραίτητο λοιπόν, αλλά το πραγματικό αξιόμαχο του χαρακτήρα μας καθορίζεται από το power level του και μόνο, το οποίο power level στα πρότυπα παιχνιδιών όπως το Destiny 2 και το Warhammer Vermintide 2 στην ουσία είναι το άθροισμα της δύναμης του εξοπλισμού μας. Αυτό και τίποτα άλλο, ούτε xp gain, ούτε attribute allocation, ούτε training, ο μόνος τρόπος να γίνει το βαμπίρ μας δυνατότερο είναι να μάθει νέα schematics για δυνατότερα armor και weapons, να τα κατασκευάσει και να τα κάνει equip.

Αναφέρθηκα στο αίμα των «απλών αντιπάλων». Παρά τα όσα ανέφερα για το power level που έχει σχέση αποκλειστικά και μόνο με τον εξοπλισμό, σεναριακά υποτίθεται ότι η ενδυνάμωσή μας γίνεται μέσω κατανάλωσης V Blood από boss enemies, αφού τους κάνουμε track (μυρίζοντας το δυνατό αίμα τους, φυσικά) και καταφέρουμε να τους σκοτώσουμε, κάτι που συχνά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Κάθε ένας από τους πάνω από 50 V Bloods προσφέρει μια δυνατή πρόκληση, με τη μάχη εναντίων τους να θυμίζει τελικά όχι action RPG τύπου Diablo (πραγματικά καμία σχέση), όχι κάποιου είδους Soulsborne (αν και υπάρχουν κάποιες επιρροές, όπως ότι τα bosses έχουν phases με διαφορετικά attack patterns), αλλά 1v1 μάχες σε κάποιο παιχνίδι τύπου MOBA, όπου η αξιοποίηση των σωστών skills έναντι αυτών του αντιπάλου, και κυρίως η διαχείριση των cool down timers, είναι κομβικής σημασίας. Είναι βέβαιο πως πολλοί από αυτούς τους εχθρούς, θα προκαλέσουν πολλούς θανάτους (κάνετε respawn στο coffin ή το waypoint της αρεσκείας σας) μέχρι να αποκρυπτογραφήσετε τα attack patterns και skills τους, να διαλέξετε κατάλληλα counterspells και να καταφέρετε στο τέλος να τους ρουφήξετε το αίμα, κάτι που μπορεί πρακτικά να μην ενδυναμώνει άμεσα το βαμπίρ μας (είπαμε, μόνο power level εξοπλισμού) δίνει όμως πρόσβαση σε πολλές νέες συνταγές και δυνατότητες κατασκευής πολλών χρήσιμων items, μερικές (δυστυχώς λίγες) φορές, άμεσα καλύτερου εξοπλισμού.

Έχω αναφερθεί εξαντλητικά στους μηχανισμούς του V Rising, και πάλι δεν τα είπα όλα, αλλά μερικά πράγματα ας μείνουν για να τα ανακαλύψουν όσοι επιλέξουν να παίξουν, μόνοι τους. Ήρθε η ώρα να περιγράψω την συνολική εμπειρία μου με το παιχνίδι.

Η οποία εμπειρία ήταν ένα πραγματικό rollercoaster πώρωσης και πεισμωμένου μένους ενάντια σε ορισμένους V Bloods, αγνού OCD καψίματος  σε κάποια από τα gathering/crafting loops χωρίς να καταλαβαίνεις για πότε περάσαν τόσες ώρες, αλλά και έντονου εκνευρισμού απέναντι σε κάποιες σχεδιαστικές επιλογές, καθώς και πελαγώματος απέναντι σε κάποια αδιέξοδα στα progression paths που τουλάχιστον με την πρώτη ματιά φαίνεται να απαιτούν είτε πραγματικό θαύμα στο RNG είτε εκατοντάδες ώρες ανούσιου grinding.

Το πρώτο θέμα που ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να χωνέψω, είναι η απαίτηση άδειου inventory για χρήση των teleporting waypoints. Οι αποστάσεις που καλούμαστε να καλύψουμε κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης είναι σημαντικές, η ταχύτητα του βαμπίρ μας σχετικά περιορισμένη, και χρήσιμα resources μπορεί να βρίσκονται και ένα τέταρτο καθαρού ποδαρόδρομου μακρυά. Το να μην μπορούμε να μαζέψουμε resources με αξιοποίηση του teleport προσθέτει τεχνηέντως πολλές μα πολλές ώρες στο παιχνίδι, με ένα περιορισμό που καταλήγει να προξενεί αγνό frustration στον παίκτη. Κατά τη γνώμη μου το πιο αχρείαστα άσκοπο design decision, και το κρίμα είναι πως το V Rising έχει ούτως ή άλλως πάνω από εκατο ώρες ουσιαστικού content και δεν έχει ανάγκη τέτοια κόλπα για παραγέμισμα. Να σημειώσω ότι ο αστικός μύθος λέει πως αν και δεν προσφέρεται σχετική επιλογή in-game, υπάρχει τρόπος να απενεργοποιηθεί αυτός ο περιορισμός στο single player τουλάχιστον μέσω ini file editing, αλλά εγώ δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω να δουλέψει κι ας ακολούθησα τις σχετικές οδηγίες.

To άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισα τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο έμοιαζε στην αρχή, αν και παραλίγο να τα παρατήσω εξαιτίας του. Στις περίπου 40 ώρες και έχοντας φτάσει στα μισά του Act 2 (από τα 5), βρέθηκα να έχω την ανάγκη ισχυρότερου εξοπλισμού για να προχωρήσω, χωρίς να υπάρχει κάποια επιλογή που να μην βασίζεται είτε σε RNG με εξαιρετικά μικρές πιθανότητες επιτυχίας (δεν βοηθάει ότι το research desk έχει κοινό chance να δώσει weapon/armor ή building cosmetics) , είτε τη συγκομιδή resources σε ποσότητες που θα απαιτούσαν δεκάδες ώρες grinding. Ίσως το λάθος μου είναι πως είδα τις απαιτήσεις, έκανα υπολογισμούς των πιθανοτήτων στα χαρτιά, δεν μου έβγαιναν και πελάγωσα. Και δεν έκανα λάθος υπολογισμούς, αλλά τελικά μάλλον οι developers ξέρουν τι κάνουν και τα «ζάρια» είναι λίγο πειραγμένα υπέρ του παίκτη, γιατί όταν το πήρα απόφαση ότι θα μαζέψω τα απαραίτητα resources ώστε να κάνω random research έστω μια φορά και ό,τι γίνει, τελικά μετά από 2-3 ώρες dedicated grinding, το RNG μου είχε δώσει τα περισσότερα από αυτά που χρειαζόμουν ώστε  να συνεχίσω να τρώω τα μούτρα μου στους επόμενους V Bloods.

Έτσι, έχω καταγράψει αισίως 60 ώρες και είμαι στα μισά του Act 3, όπου πάλι έχω συναντήσει ένα equipment wall που θα χρειαστεί κάποιες ώρες grinding για να ξεπεραστεί, αλλά τώρα ξέρω και δεν πελαγώνω. Θα συνεχίσω μέχρι να φτάσω στο Δράκουλα, αργά ή γρήγορα, γιατί το high που προκαλεί η τελική επικράτηση έναντι ενός εκνευριστικού V Blood είναι ισχυρό.

Προσπαθώ πάντα να ολοκληρώνω τα παιχνίδια που παρουσιάζω, αλλά στην περίπτωση του V Blood αυτό δεν ήταν δυνατό εντός λογικού χρονικού πλαισίου. 60 ώρες θεωρώ πως είναι αρκετές για να έχω τεκμηριομένη άποψη.

Το V Rising μπορεί να προσφέρει δυνατές συγκινήσεις με τις βεντέτες ενάντια στους V Bloods, και ταυτόχρονα έχει ένα στιβαρό building system με το οποίο κάποιος αφοσιωμένος παίκτης αυτού του σκέλους μπορεί να φτιάξει πραγματικά παλάτια, με ένα building/crafting system που καταφέρνει να συνδυάζει βάθος και παραμετροποίηση, με ευκολία υλοποίησης των αρχιτεκτονικών μας επινοήσεων. Ταυτόχρονα, έχει κάποια σχεδιαστικά ατοπήματα που δίνουν την πολύ δυσάρεστη αίσθηση ότι δεν σέβεται το χρόνο του παίκτη – όσο κι αν η αρχική μου εντύπωση επί του θέματος ήταν overreaction, το progression wall είναι υπαρκτό και οι ώρες grinding που απαιτεί ευτυχώς δεν είναι ντουζίνες… αλλά είναι ώρες και είναι πολλές.

Τελικά, μένει η θετική εντύπωση του πόσο προσεγμένο είναι σε κάθε ένα από τα πολύ διαφορετικά και διακριτά συστήματα στα οποία βασίζεται, αλλά και η ικανοποίηση που προκαλεί η τελική επικράτηση ενάντια στο ασυνήθιστα και πολύ challenging combat encounters. Αλλά υπάρχουν και ψεγάδια που μπορεί να προξενήσουν δικαιολογημένο και έντονο εκνευρισμό, και το αποτρέπουν από το να γίνει το λεγόμενο greater than the sum of its parts, και να διεκδικήσει κορυφαία βαθμολογία.

Go to discussion...