VOLGARR THE VIKING II

Tο Volgarr the Viking II είναι από τις περιπτώσεις παιχνιδιών που κανείς μας δεν περίμενε ότι θα δει να γίνεται πραγματικότητα: τη συνέχεια σε ένα σχετικά αξιόλογο, cult platformer με ισχυρές επιρροές από Ghouls ‘n Ghosts και Rastan. Έμοιαζε περισσότερο για προσπάθεια «μια κι έξω» και η γενικότερη αίσθηση που άφηνε το πρώτο Volgarr ήταν πως δεν έκανε αξιοσημείωτες πωλήσεις. Ας μην ξεχνάμε πάντως, πως ήταν προϊόν χρηματοδότησης του Kickstarter, οπότε η όποια ησυχία γύρω από όνομα του τα επόμενα χρόνια να μην είχε καμία σημασία. Η ομάδα της Crazy Viking Studios προφανώς είχε άλλη άποψη σχετικά με το μέλλον του franchise. Για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα με κομμένη ανάσα, αν και μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι δημιουργοί είχαν υποσχεθεί ένα περισσότερο προσβάσιμο παιχνίδι αυτή τη φορά, χωρίς να θυσιάζει σημαντικά την old-school πρόκληση του. Ήρθε η ώρα να το μάθουμε, αφού ζωστούμε το σπαθί και την ασπίδα μας. Ο δρόμος προς την Valhalla δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Μετά την ήττα των Σαυρανθρώπων (sic) και του δράκου Fafnir που βρισκόταν πίσω από την επίθεση τους στις χώρες του Βορρά, ο Volgarr έχει κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσει στη Midgard, χάρη στο απαράμιλλο θάρρος του που εντυπωσίασε τον Odin. Και ενώ απολαμβάνει το ζύθο του, ανάμεσα σε συμπολεμιστές, μια νέα απειλή εισβάλλει στο χωριό του. Για ακόμη μία φορά θα αναλάβει αμέσως δράση. Για όποιον έχει παίξει έστω και ένα 2d, sidescrolling παιχνίδι δράσης τα τελευταία 30 χρόνια, το Volgarr the Viking II είναι ρουτίνα. Platforming (ενίοτε παράλογα pixel-perfect), σφαγή κάθε τι που κινείται με άγριες διαθέσεις καταπάνω μας και πολλοί θάνατοι – τουλάχιστον το soundtrack που μας συνοδεύει είναι ασύλληπτα επικό, οπότε δε θα βαρεθούμε να παίζουμε τα ίδια σημεία.

Ο ήρωας μας παραμένει σχετικά δύσκαμπτος, από την άποψη ότι δε μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα το άλμα του στον άερα, παρά μόνο να το διορθώσουμε ως ένα βαθμό με το διπλό άλμα (εδώ θυμίζει αρκετά το Super Ghouls ‘n Ghosts). Η διαφορά με τα άλλα platformers είναι πως το Volgarr II πρέπει να αντιμετωπιστεί αργά και μεθοδικά, σχεδόν σαν puzzle game. Οι βιαστικές κινήσεις και το γιουρούσι θα έχουν στην πλειονότητα των περιπτώσεων πολύ οδυνηρές συνέπειες. Η δυσκολία αν και σε καμία περίπτωση δε φτάνει εκείνη του πρώτου παιχνιδιού, δε λείπουν τα απότομα σκαμπανεβάσματα και η ανισορροπία πχ το 2ο επίπεδο να είναι πολύ δυσκολότερο του 3ου.

Σημαντική κρίνεται μια σύγκριση μεταξύ των δύο παιχνιδιών. Οι διαφορές τους εστιάζουν αποκλειστικά σε Quality of Life χαρακτηριστικά που κάνουν τη δεύτερη περιπέτεια του Volgarr περισσότερη προσβάσιμη. Στο πρώτο Volgarr είχαμε checkpoints στο μέσο κάθε πίστας, στο δεύτερο έχουν προστεθεί επιπλέον checkpoints αλλά ταυτόχρονα οι πίστες είναι μεγαλύτερες. Οι μαζοχιστές κρατήστε εδώ πως αυτά είναι προαιρετικά, καθώς μπορείτε χτυπώντας τα να τα καταστρέψετε μόνιμα, με αντάλλαγμα μερικά τιμαλφή για το high score (όπως γινόταν στο Shovel Knight). Μετά από game over (μέχρι 6 ζωές είναι το μέγιστο στον μετρητή, κάτι που είναι αναίτια αναχρονιστικό), μπορούμε να συνεχίσουμε ακριβώς από το checkpoint που βρισκόμασταν και όχι από την αρχή του επιπέδου, θετικό και μόνο που σέβεται το χρόνο μας.

Αλλαγή προς το καλύτερο έχει γίνει και στην πορεία αναβάθμισης του ήρωα μας. Στο αρχικό παιχνίδι τα upgrades (τα βρίσκουμε μέσα σε μπαούλα) ακολουθούσαν τη εξής σειρά: ξύλινη ασπίδα, μεταλλική ασπίδα, κράνος, πύρινο ξίφος. Σε αυτό το παιχνίδι τα upgrades γίνονται με τη σειρά: μπότες, πύρινο ξίφος, ζώνη, κράνος, σμαράγδια. Ο σχεδιασμός αυτός στο αρχικό παιχνίδι ήταν ΚΑΚΙΣΤΟΣ για δύο λόγους. Πρώτος, η default κατάσταση του χαρακτήρα μας ήταν χωρίς ασπίδα (η ξύλινη μάλιστα έσπαγε μετά από μερικά χτυπήματα) που σήμαινε πως δεν μπορούσαμε να μπλοκάρουμε projectiles και με μια αντίπαλη επίθεση μας… μάζευαν οι Βαλκυρίες. Δεύτερος, η αναβάθμιση στην επίθεση (φλεγόμενο σπαθί) ερχόταν πολύ αργά, αφού έπρεπε να έχουμε μαζέψει όλο τον προηγούμενο εξοπλισμό, χωρίς να δεχτούμε στο μεταξύ χτύπημα. Το κερασάκι στην τούρτα; Αν μας λάβωναν ενώ είχαμε το σπαθί, χάναμε μαζί και το κράνος! Εχθρικότητα απέναντι στον παίκτη, στα καλύτερα της. Ευτυχώς οι δημιουργοί κατάλαβαν το λάθος τους και έπραξαν τα καθέκαστα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σας εκμυστηρευθώ κάτι… Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ταπείνωση, θυμό, απογοήτευση και γενικά αρνητικό συναίσθημα σε παιχνίδι. Ε λοιπόν, το Volgarr the Viking II το κατάφερε αυτό. Και πριν βιαστείτε να κουνήσετε το δάκτυλο και να δώσετε πολύτιμες συμβουλές, όπως είσαι νουμπάς, git gud κλπ. θα πρέπει να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται: δεν έχει να κάνει με τη δυσκολία του παιχνιδιού – θα έλεγα μάλιστα ότι έχω γίνει αρκετά απαθής σε «ζόρικες καταστάσεις». Αλλά με το ότι δεν επικοινωνεί σωστά στον παίκτη τι συμβαίνει όταν ξεμείνει από ζωές. Έχετε δύο επιλογές, η μία είναι Continue και η άλλη Quit. Ποτέ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ μην επιλέξετε Continue. Τουλάχιστον όχι περισσότερες από 5 φορές, αν μέτρησα σωστά. Έστω μία φορά σας κλειδώνει έξω από τα καλύτερα φινάλε, αλλά αυτή είναι η μικρότερη από τις έγνοιες σας.

Βλέπετε, κάθε φορά που ο ήρωας μας επιστρέφει στη ζωή με αυτό τον τρόπο, κάτι αλλάζει πάνω του. Μοιάζει όλο και λιγότερο… ζωντανός. Μέχρι που πρακτικά γίνεται άτρωτος (εξαιρούνται οι πτώσεις σε απύθμενα χάσματα). Η έλλειψη πληροφόρησης από το παιχνίδι, χωρίς υπερβολή μου χάλασε πολύ το πρώτο πέρασμα μου σε αυτό. Θα έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρχει ερώτηση, αν θέλουμε να μειωθεί η δυσκολία, όπως γίνεται σε πολλά άλλα παιχνίδια.

Μετά από 11 χρόνια, δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το “more of the same” θα αρκεί για την πλειοψηφία των παικτών. Σίγουρα οι αλλαγές που ανέφερα πιο πάνω, είναι αδιαμφισβήτητα προς όφελος του παιχνιδιού, αλλά μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τον προκάτοχο του, περίμενα περισσότερα. Η αλληλουχία κινήσεων που θα πρέπει να ακολουθήσουμε είναι αυστηρά προκαθορισμένη. Από τη στιγμή που μάθετε πως πρέπει να πράξετε, λειτουργεί κάθε φορά. Αυτό αποτελεί ένα από τα ατού του, και ταυτόχρονα μία από τις αδυναμίες του Volgarr του 2ου. Να ξεκαθαρίσω πως δεν αναφέρομαι στην διαδικασία δοκιμής-σφάλματος, άλλωστε ούτε το πρώτο, ούτε και το τελευταίο παιχνίδι είναι που τη χρησιμοποιεί. Αλλά το γεγονός ότι δεν επιτρέπει (σχεδόν καθόλου) αποκλίσεις, αποφάσεις της τελευταίας στιγμής και αυτοσχεδιασμούς.

Αυτό είναι, συνοψίζοντας, το Volgarr the Viking II. Ένα δύσκολο 2d platofm-action που απαιτεί υπομονή και απομνημόνευση κάθε επιπέδου, παγίδας και (περιστασιακά φθηνής) τοποθέτησης εχθρού. Δεν απολογείται για τίποτα, ούτε θεωρώ πως θα κερδίσει νέους οπαδούς. Όσοι εκνευρίστηκαν με το προηγούμενο παιχνίδι, δε θα βρουν κάποιο συνταρακτικό λόγο να βοηθήσουν το σκληροτράχηλο Bίκινγκ στη δεύτερη περιπέτεια του, ενώ όσοι το απόλαυσαν, θα ξαναφορέσουν τις γούνινες μπότες τους δίχως δισταγμό και θα μακελέψουν κάθε αντίπαλο που θα συναντήσουν. Have no fear of death when it’s your time, Oden will bring us home when we die!

Go to discussion...