WANTED: DEAD

Το Wanted: Dead είναι μια από τις περιπτώσεις που δυσκολεύεσαι να τις αξιολογήσεις. Και αυτό όχι γιατί πρόκειται για κανένα περίπλοκο παιχνίδι, τύπου 4Χ, που απαιτεί μακροσκελή ανάλυση, κάθε άλλο. Για ένα hack ‘n’ slash/shooter συζητάμε, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Ωστόσο, με το εν λόγω παιχνίδι, η ομάδα ανάπτυξης Soleil αποπειράται να αποτείνει ένα φόρο τιμής στα παιχνίδια της 6^ης γενιάς, εννοώντας το διάστημα μεταξύ 1998-2005 περίπου. Κατά πόσο όμως ένας τίτλος της εποχής εκείνης έχει θέση μέσα στο 2023, είναι μια άλλη, μπερδεμένη, ιστορία.

Ίσως πιο μπερδεμένη και από αυτή που διαθέτει το παιχνίδι, καθώς πραγματικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ενασχόλησής μας με το Wanted: Dead, δεν καταφέραμε να βγάλουμε άκρη. Δε βρίσκεται καν στο επίπεδο του «τόσο κακή που είναι καλή». Θεωρητικά, βρισκόμαστε στο Hong Kong του μέλλοντος και το παιχνίδι διηγείται την ιστορία της πρώην κατάδικου, Hannah Stone, η οποία ανήκει στην ομάδα κρούσης της αστυνομίας με το πολύ πρωτότυπο όνομα «Zombie». Μαζί με μερικούς άλλους τύπους, εξίσου «παιδιά για σπίτι», αναλαμβάνουν επικίνδυνες αποστολές μέχρι που μπλέκουν σε μια πολύ περίεργη υπόθεση εξέργεσης των ανδροειδών, η οποία έχει πολιτικές προεκτάσεις.

Τι, πως, γιατί και πότε, μην τα ρωτάτε. Πραγματικά δεν υπάρχει πουθενά κανένας ειρμός, καμία συνοχή. Ένας αχταρμάς από cutscenes και anime clips, διαλόγους για τα πανηγύρια, κακόγουστο χιούμορ από cool (και καλά) τύπους, με κοινό παρονομαστή το άφθονο αίμα και το gore, που συναγωνίζεται άνετα ταινίες όπως το Kill Bill. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλο αυτό έγινε επίτηδες, διαφορετικά δεν εξηγείται αυτό το τόσο αφηρημένο πράγμα (γιατί πράγμα είναι) που παρουσιάζεται εδώ.

Ωστόσο, επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο adventure ή RPG, όπου εκεί πρωτίστως μας ενδιαφέρει μια ορθολογική αφήγηση, το αφήνουμε στην άκρη. Στο στοιχείο της δράσης, το Wanted: Dead τα καταφέρνει κάπως καλύτερα, εφόσον όμως συνειδητοποιήσουμε πρώτα τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει: να φέρει ένα παιχνίδι του… 2003 στο 2023, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Συνεπώς, στον τομέα της δράσης, το παιχνίδι παρουσιάζει ένα αρκετά ενδιαφέρον σύστημα μάχης, που συνδυάζει melee και shooter στοιχεία. Η Hannah είναι οπλισμένη με μια katana και ένα οπλοπολυβόλο, για τις αντίστοιχες περιπτώσεις, τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και να εφαρμόσουμε στο πεδίο ανά πάσα στιγμή. Όταν σφάζουμε με το σπαθί μας, η μάχη θυμίζει αρκετά το Ninja Gaiden του Xbox, χωρίς όμως το ίδιο βάθος και τη ποικιλία από combos, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού. Συν τοις άλλοις, μπορούμε να συνδυάσουμε το περίστροφό μας για επιπλέον (μικρή) ζημιά, αλλά κυρίως και για να κάνουμε counter τις unblockable επιθέσεις ορισμένων εχθρών – και των bosses.

Η εναλλακτική μέθοδος εξόντωσης με το πυροβόλο (διαθέτουμε ένα βασικό και βρίσκουμε και άλλα, διαφορετικού τύπου, στην πορεία) μετατρέπει το παιχνίδι σε Gears of War, τοποθετώντας την κάμερα πίσω από τη Hannah και εφαρμόζοντας τακτικές cover shooter. Παραδόξως, η shooter προσέγγιση είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα του παιχνιδιού, αφενός γιατί τα όπλα δεν προκαλούν αρκετή ζημιά (προφανώς για να μην βασιστούμε υπερβολικά σε αυτά) και έχουν ελάχιστα πυρομαχικά, αφετέρου είναι αρκετά δύσκολο να πετύχουμε τους εχθρούς μας, έτσι σπασμωδικά που κινούνται. Το γεγονός ότι το Wanted: Dead δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο melee φαίνεται από το φτωχό skill tree που διαθέτουν τα πυροβόλα όπλα, συγκριτικά με εκείνο του σπαθιού.

Ένα skill-tree που αναβαθμίζεται πλήρως μάλλον εύκολα, καθώς οι πόντοι που κερδίζουμε από το ασταμάτητο μακελειό είναι άφθονοι και το πιθανότερο είναι να το έχουμε σχεδόν «τερματίσει» πριν καν φτάσουμε στη μέση του παιχνιδιού. Ωστόσο, ακόμα και έτσι δεν εντοπίζονται τεράστιες διαφορές στην απόδοση της μάχης (δε θα αναφωνήσετε ποτέ: «πω, αυτό το skill πραγματικά το χρειαζόμουν»), κάτι που ισχύει και για τη δυνατότητα weapon customization, η οποία είναι περιττή σαν μηχανισμός.

Στην ουσία, αρκεί να αποκρυπτογραφούμε τις επιθέσεις των εχθρών, προκειμένου να τις μπλοκάρουμε την κατάλληλη στιγμή και να εξαπολύουμε αντεπιθέσεις που θα προκαλέσουν μερικές, ενίοτε one-hit-to-kill, εντυπωσιακές χορογραφίες. Τα «παράθυρα» μπλοκαρίσματος είναι σχετικά επιεική, μην περιμένετε δηλαδή ότι απαιτείται ακρίβεια τύπου Sekiro ή Sifu, αλλά είναι φορές που απλά δεν λειτουργούν σωστά ή είμαστε περικυκλωμένοι και τις τρώμε από παντού.

Εξάλλου, δεν είναι κάτι που σπανίως συμβαίνει, καθώς το παιχνίδι, προκειμένου να καλύψει τις τρομακτικές αδυναμίες της ΑΙ, η οποία βρίσκεται σε επίπεδα υπό του μηδενός, υπερφορτώνει τις πίστες με δεκάδες εχθρούς – παρόμοιας σχεδίασης μάλιστα. Κατά συνέπεια, ο δείκτης δυσκολίας του παιχνιδιού ανεβαίνει κυρίως εξαιτίας αυτού και όχι γιατί ο κάθε εχθρός προσφέρεται για καμιά υψηλού επιπέδου πρόκληση, ενώ το γεγονός ότι τα checkpoints ανά πίστα (που είναι και τεράστιες κιόλας σε διάρκεια) εμφανίζονται πολύ αραιά, συντελεί στο ότι θα περάσουμε από τα ίδια σημεία, ξανά και ξανά, μέχρι να τα καταφέρουμε.

Υπάρχουν περιπτώσεις δε που εντοπίζονται και glitches, κυρίως όταν η ΑΙ αποτυγχάνει να βρει το μονοπάτι για να μας εντοπίσει και κολλάει σε τοίχους ή απλά αμφιταλαντεύεται στο τι να κάνει όταν βρεθεί απέναντί μας – να πυροβολήσει ή να τρέξει κρυφτεί; Η δε ανικανότητα του συστήματος μάχης να διακόψει μια κίνηση μας, όταν την έχουμε ξεκινήσει, μέχρι να ολοκληρωθεί το animation, μπορεί να γίνει αρκετά εκνευριστική και να οδηγήσει σε μερικές πολύ οδυνηρές ήττες. Ειδικά αν είναι τίποτε one-hit από κάποιο boss… Πραγματικά μιλάμε για καταστάσεις που μας αναγκάζουν να ανακαλέσουμε το κλασικό meme “what year is it?”.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό από ατέλειες και προβλήματα, το Wanted: Dead κατόρθωσε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου, μέχρι τους τίτλους τέλους που έπεσαν μετά από 8 ώρες περίπου (εννοείται με cliffhanger που δεν προκύπτει από πουθενά). Αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο, γιατί το αν θα ανεχτείτε ή όχι τα τερτίπια του, εξαρτάται αποκλειστικά από την ιδιοσυγκρασία σας. Ομολογώ ότι τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, μου είχε φανεί τόσο κακό, που ήμουν έτοιμος να του κάνω uninstall και να το «θάψω» ασύστολα.

Κάτι όμως το γεγονός ότι έπρεπε να γράψω το review, κάτι κάποια εμβόλιμα mini-games τύπου Yakuza που έκαναν ξαφνικά την εμφάνισή τους και έσπασαν τη μονοτονία, πείστηκα να το συνεχίσω. Και ομολογώ ότι δεν το μετάνιωσα, παρ’ όλο που αρκετές φορές, με έφερε στα όρια της υπομονής μου, λόγω του απαρχαιωμένου σχεδιασμού του και μερικών crashes στο desktop, για επιδόρπιο.

Φυσικά, το γεγονός ότι αναβιώνει επιτυχημένα το στυλ παιχνιδιών του 2000, μαζί με τα προβλήματά τους, δε σημαίνει ότι του αξίζει κάποιου είδους συγχωροχάρτι. Το Wanted: Dead απευθύνεται σε αυστηρά συγκεκριμένο κοινό και σε κανέναν άλλο. Δε διαθέτει ούτε έστω εντυπωσιακά γραφικά ώστε να τραβήξει την προσοχή και των υπολοίπων, ενώ το voice over είναι μετριότατο και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο (όχι άλλη κραυγή “grenade”, παρακαλώ). Το γεγονός ότι, τιμολογιακά τουλάχιστον, πλασάρεται ως ΑΑΑ τίτλος, μόνο ως ένα ακόμα αστείο των δημιουργών του μπορώ να το χαρακτηρίσω. Εξάλλου, το παιχνίδι είναι γεμάτο από τέτοια…

Go to discussion...