WARHAMMER 40K: REGICIDE
Είναι πολλές οι φορές που ως συντάκτες που αρθρογραφούμε για το gaming, και καλούμαστε να εκφέρουμε μία αντιπροσωπευτική εικόνα γύρω από ένα παιχνίδι, απαιτούμε από έναν τίτλο να φέρει κάτι «καινούργιο στο τραπέζι». Αν δεν εκπληρώνει το τελευταίο ζητούμε τουλάχιστον να είναι στο ίδιο επίπεδο με τα υπόλοιπα πρόσφατα παιχνίδια της κατηγορίας του, τόσο στα τεχνικά όσο και στα στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, ώστε να δικαιολογεί την τιμή του καθώς και μερίδιο από το χρόνο μας. Αρκετές φορές, έχοντας τις παραπάνω απαιτήσεις ξεχνάμε την ομορφιά της απλότητας, ίσως ένας από τους λόγους που οι indie τίτλοι είχαν κάνει ένα εκκωφαντικό ξέσπασμα τέσσερα χρόνια πριν. Και όταν σκεφτόμαστε απλότητα κανόνων, πολυπλοκότητα σκέψης αλλά και το κλισέ «beauty of the game» μόνο ένα παιχνίδι έρχεται στο μυαλό: το σκάκι. Παρότι έχουν περάσει τουλάχιστον 4 αιώνες από την εδραίωση της βασικής υλοποίησης των τωρινών κανόνων στο δυτικό κόσμο (“Mad Queen Rules” με ορισμένες προσθήκες), το παιχνίδι και η θεωρία του άρχισαν να αναπτύσσονται κατά το τελευταίο ήμισυ του 19ου αιώνα. Από τότε έχει κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι, με τις καινοτομίες στη θεωρία να έχουν πρακτικά κορεστεί, πράγμα που έχει οδηγήσει σε απόπειρες ανανέωσης του παιχνιδιού. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το giveaway chess και το Chess960, το οποίο είναι βελτιστοποίηση παλαιότερης ιδέας από τον αείμνηστο και αξεπέραστο Bobby Fischer.
Fast-forward στη δική μας εποχή, και μία εταιρεία από την Αυστραλία ονόματι Hammerfall Publishing αποφασίζει να δώσει το δικό της στίγμα στο παιχνίδι των βασιλέων. Έχοντας τις ευλογίες της Games Workshop και με το πολυπόθητο license του Warhammer 40Κ ανά χείρας, μας παραθέτει το δημιούργημά της που λίαν προσφάτως βγήκε από το στάδιο του Early Access, όπου βρισκόταν. Και το όνομα αυτού: Warhammer 40,000: Regicide. Ο τίτλος φυσικά παραπέμπει στη βασιλοκτονία, παραθέτοντας με έμμεσο τρόπο το gameplay του παιχνιδιού, που στη βάση του δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα battle chess τοποθετημένο στον κόσμο του Warhammer 40K.
Δυστυχώς το παιχνίδι μπαίνει λίγο αδύναμα στο κόλπο, καθώς η campaign του Regicide δεν μας προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο. Η ιστορία ξεκινάει με ένα battalion από space marines να εφορμάει σε ένα πλανήτη λόγω κάποιου distress relay signal. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται και καταλήγουν να πέφτουν σε μία καλοστημένη ενέδρα των Ork Stormboyz. Στο σύνολό της η campaign αποτελείται από 50 αποστολές οι οποίες χωρίζονται σε 3 acts (10 για το πρώτο, 20 για τα δύο επόμενα). Στην πραγματικότητα η campaign λειτουργεί ως ένα καλό tutorial για το regicide mode του παιχνιδιού, χωρίς να προσφέρει τίποτα το συναρπαστικό από άποψη σεναρίου, με τους διαλόγους να είναι εξίσου φτωχοί. Για να είμαστε ειλικρινείς περιμέναμε πολλά περισσότερα στον τομέα της campaign, κατά κύριο λόγο διότι κύριος συντελεστής/υπεύθυνος ήταν ο Ross Watson, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το εξαιρετικό Dark Heresy (Warhammer tabletop RPG) ως lead developer.
Τα modes του παιχνιδιού είναι πρακτικά δύο: το classic και το regicide. Στο classic mode,όπως έχουμε ήδη αναφέρει, δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα περισσότερο παρά ένα Warhammer 40K battle chess. Οι παρατάξεις που μπορούμε να διαλέξουμε είναι είτε οι Space Marines, είτε οι Orks, ενώ οι «εμφύλιες» μάχες είναι καθόλα επιτρεπόμενες (και στο regicide mode). Όλες οι κινήσεις που επιτρέπονται στο σκάκι, σύμφωνα με τη FIDE, είναι ενσωματωμένες στο παιχνίδι, ακόμη και οι αρκετά προηγμένες (en passant, ροκέ κτλ.). Κάθε αιχμαλωσία αντίπαλης φιγούρας προσφέρει ιδιαίτερα αιματηρές σκηνές, οι οποίες ταιριάζουν στο σύμπαν του Warhammer 40K. Στα πολύ θετικά του τίτλου κρίνουμε ότι βρίσκεται η δυσκολία του τίτλου. Στο επίπεδο Hard, ο σκακιστικός αλγόριθμος του παιχνιδιού είναι αρκετά δυνατός και θα παιδέψει πάρα πολύ τους casual παίκτες. Το βιβλίο ανοιγμάτων του δεν είναι τόσο πλούσιο, όπως στα κατ’ εξοχήν σκακιστικά προγράμματα (Fritz, Rybka κτλ.), δεδομένου ότι στο 90% των προσπαθειών να κατευθύνουμε ένα άνοιγμα το πρόγραμμα έπαιρνε πάντα τις ίδιες αποφάσεις. Παρόλα αυτά παρέχει ικανοποιητική πρόκληση, χωρίς να είναι απαραίτητα ένα Chessmaster.
Φυσικά ο τίτλος οφείλει την ονομασία του στην καινούργια προσέγγιση που προσπαθεί να περάσει πάνω στους κλασσικούς κανόνες του σκακιού: το regicide mode. Στο regicide mode έχουμε και πάλι την παράταξη των δύο αντίπαλων στρατευμάτων σε turn-based σύστημα. Κάθε γύρος αποτελείται από δύο φάσεις, με τη σειρά: το movement phase και το initiative phase. Κατά το movement phase επιτρέπεται να κινήσουμε μία οποιαδήποτε φιγούρα, με τις κινήσεις αιχμαλωσίας να είναι επιτρεπόμενες. Αφού ολοκληρωθεί το movement phase, περνάμε στο initiative phase. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, έχουμε αρχικώς στη διάθεσή μας 3 initiative points (IP). Αυτά τα ξοδεύουμε για να πραγματοποιήσουμε διάφορους τακτικούς ελιγμούς με τους στρατιώτες μας, από το απλό «ταμπούρωμα» που δίνει επιπλέον άμυνα στη συγκεκριμένη φιγούρα, μέχρι και επίθεση στον αντίπαλο με κάποιο bolt thrower (ή αλυσοπρίονο έτσι και είμαστε σε melee range). Επιπλέον μπορούμε να ξοδέψουμε ΙΡ για ειδικές δυνάμεις/spells ανεξαρτήτως στρατιώτη. Τυχόντα ΙΡ που δεν έχουμε ξοδέψει μεταφέρονται για τον επόμενο γύρο μας, με μέγιστο αριθμό τα 5 ΙΡ σύνολο στην αρχή του κάθε γύρου.
Κρίνοντας το regicide mode, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε τόσο θετικές όσο και αρνητικές εντυπώσεις. Στα θετικά προσμετράμε το γεγονός ότι οι τύποι στη Hammerfall Publishing έκαναν καλή δουλειά στο να τονώσουν τo βασικό gameplay του ζατρικίου και να δώσουν το απαραίτητο «twist» που χρειαζόταν. Τα δε skills είναι ιδιαίτερα ισορροπημένα και οι στρατηγικές προσεγγίσεις αλλάζουν άρδην, λόγω της περιπλοκότητας του mode. Παρόλα αυτά το παιχνίδι έχει μεγάλα ζητήματα στο RNG του (Random Number Generator – ο αλγόριθμός που τρέχει για να δει αν μία επίθεση θα είναι επιτυχής ή όχι). Δεν ήταν λίγες οι φορές όπου παρότι είχαμε 95% πιθανότητα να προσγειώσουμε την επίθεσή μας κατά το initiative phase, τελικά αποτυγχάναμε οικτρά. Δεν θα είχαμε πρόβλημα φυσικά αν αυτό συνέβαινε μία στις 20 φορές, αλλά εν τέλει το πηλίκο ήταν αρκετά μεγαλύτερο. Προσμένουμε στην εγρήγορση των συντελεστών ώστε να το διορθώσουν (ήδη έχουν κυκλοφορήσει balancing patches), ώστε να διορθώσουν αυτήν την παρατυπία που μειώνει κατά πολύ από την εμπειρία.
Αυτά είναι τα βασικά πράγματα που προσφέρει το Regicide. Κατά τα άλλα η ολοκλήρωση των αποστολών της campaign (και ειδικότερα των ομολογουμένως υψηλής πρόκλησης secondary objectives), ανταμείβει τον παίκτη με credits που μπορεί να χρησιμοποιήσει για την αγορά διαφορετικών skins του στρατού (διαφορετικά battalions). Αλμυρή γεύση θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας άφησε η διαχείριση του μενού, καθότι δεν ήταν ιδιαίτερα προφανές πώς θα μπορέσει κάποιος να προκαλέσει ένα φίλο μέσω του Steam για μία παρτίδα. Εν τέλει τέτοια λειτουργία δεν υφίσταται, και η πρόσκληση μπορεί να γίνει μόνο αν και οι δύο βρίσκονται online στο παιχνίδι, πιθανή απόρροια του ότι συνδεόμαστε στους servers του παιχνιδιού με το μπαίνουμε στο κεντρικό μενού. Ο ήχος και τα γραφικά του κυμαίνονται σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα, χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό, αφού εξάλλου έχουμε να κάνουμε με ένα glorified battle chess.
Συνοψίζοντας, το Warhammer 40K: Regicide είναι μία αξιοπρεπέστατη προσπάθεια ανάστασης ενός πρακτικά εγκαταλελειμμένου είδους/απεικόνισης του απλούστερου στη σύλληψη και δυσκολότερου στην εκτέλεση turn-based strategy όλων των εποχών. Δεν θα κριθεί ποτέ ως τεχνολογικό επίτευγμα, αλλά σίγουρα βάζει το δικό του λιθαράκι στο είδος. Παρότι η campaign του από ένα σημείο και έπειτα καταντάει μονότονη, το gameplay του είναι αρκετά διασκεδαστικό. Παρόλα αυτά θα χρειαστεί αρκετή υποστήριξη από τους developers ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών σε εγρήγορση (και κατά συνέπεια τους servers αρκετά γεμάτους). Σε περίπτωση που το σκάκι σας αρέσει και θα θέλατε ένα battle chess με θεματολογία το Warhammer 40K μόλις βρήκατε ένα πολύ καλό cocktail. Σε διαφορετική περίπτωση το ενδιαφέρον σας ίσως να εξανεμιστεί αρκετά γρήγορα, ειδικά αν δεν έχετε κάποιον συμπολεμιστή-αντίπαλο.
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε με τίποτα διαφορετικό.
{youtube}QL19beIJSE0{/youtube}
Pros
- Σκάκι. Στo Warhammer 40K. ‘nough said.
- Αρκετά καλή ΑΙ στο classic mode, με υψηλό δείκτη πρόκλησης για το μέσο παίκτη.
- Ευφάνταστο το regicide mode, οδηγεί σε εντελώς διαφορετική προσέγγιση του παιχνιδιού με εναλλακτικές στρατηγικές.
Cons
- Αδύναμη, έως αδιάφορη campaign.
- Το RNG στο regicide mode μπορεί να οδηγήσει ορισμένες φορές ακόμη και σε αγανάκτηση.
- Απευθύνεται στους αρκετά παθιασμένους είτε με τα όμορφα battle chess games, είτε με το Warhammer 40K. Ακόμη και τα άτομα της δεύτερης κατηγορίας ίσως να νιώσουν ότι είναι αδιάφορο, εάν δεν τους ενθουσιάζει το σκάκι.
Kudos για τα lyrics του Kill the king. Και το World Eater, βεβαίως βεβαίως.
Ωραιότατο review αδελφέ. Αλλά αυτό με τις παραμελημένες campaigns έχει αρχίσει να μου σπάει τα κύτταρα. Σημεία των καιρών.
Πολύ ωραίο review!
Εγώ τη campaign την είδα σαν σφηνάκια σκακιού. Σαν να λύνω σταυρόλεξο :p . Αν και ακόμα κι έτσι, δεν κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος.
It is better to die for the Emperor than live for yourself.
I am the instrument of His will.
Fear denies Faith.