Adventurer's GuildEDITORIALS

Ύμνος εις το Dishonored 2

Διαβάσατε στο εξαιρετικό review του Βασίλη Ξερικού τους κυριότερους λόγους για τους οποίους το Dishonored 2, παρά τα αρκετά σοβαρά τεχνικά προβλήματα που παρουσίαζε στα PC στην αρχική του έκδοση (τα οποία, βέβαια, μετά τα τελευταία patches έχουν ουσιαστικά εξαλειφθεί πλήρως), παραμένει ένα game-διαμάντι, μια αριστοτεχνική παραγωγή της γενιάς μας και ένας σοβαρός διεκδικητής για “Game of the Year 2016”. Έχοντας παίξει και, αισίως, ολοκληρώσει και εγώ το παιχνίδι πριν λίγες ημέρες, ένιωσα την ανάγκη να γράψω 2-3 πιο “προσωπικές” έξτρα αράδες πάνω στο θέμα, ακριβώς για να τονιστεί περαιτέρω το πολύπλευρο μεγαλείο αυτού του σπουδαίου πραγματικά από όλες τις απόψεις game. Και γράφω “πολύπλευρο μεγαλείο” κυρίως γιατί, παίζοντας το game, συνειδητοποιώ πως το Dishonored 2 δεν είναι απλά το ιδανικό sequel του Dishonored, αλλά και από πολλές απόψεις το… Thief 4 που αξίζαμε και ποτέ δεν πήραμε.

Dishonored-Thoughts-snap1
Κατά τις περιηγήσεις μας στο Dishonored 2 θα επισκεφθούμε επαύλεις ευγενών, βασιλικά παλάτια, μουσεία, αστυνομικά τμήματα, νοσοκομεία-ψυχιατρεία… αν υπήρχε και μια Bank Heist αποστολή θα μιλούσαμε για την Δευτέρα Παρουσία του Thiefικού level design.

Είχα γράψει στο review του Thief Reboot πως ένας από τους λόγους για τους οποίους το συγκεκριμένο game ήταν αρκετά “λειψό” ως Thief game για εμένα ήταν η αλλοίωση πολλών από τα καθιερωμένα standards της σειράς ως τότε. Κύρια εξ αυτών των standards ήταν ο σχεδιασμός των levels, με τα δαιδαλώδη και τελείως “ανοιχτά” από άποψης προσέγγισης του εκάστοτε στόχου levels των πρώτων Thief να αντικαθίστανται από έναν ως επί το πλείστον γραμμικό σχεδιασμό στο Thief Reboot, αλλά και ο πρωταγωνιστής, με την χαρακτηριστικότατη φωνή του θεού Stephen Russell στο ρόλο του Garrett να αντικαθίσταται με τη σειρά της από αυτήν ενός νέου ηθοποιού (τον οποίο η δημιουργός Square Enix επέλεξε για τον ρόλο επειδή “θέλουμε να μπορεί να κάνει μόνος του τα Stunts του” – μιλάμε οι άνθρωποι ξέρουν να αφουγκράζονται την πεμπτουσία ενός Thief game). Με χαρά λοιπόν ο παραδοσιακός Thiefάς συνειδητοποιεί πως… το Dishonored 2 είναι περισσότερο “THIEF” απ’ ότι το Thief Reboot! Σε αυτό συμβάλει προφανώς ο χαρακτήρας σχεδιασμού των levels, ο οποίος παραμένει το ίδιο ανοιχτός όσο και στο πρώτο Dishonored συν τα DLC του, αλλά και η επιλογή του θεού Stephen Russell ως του voice actor που παρέχει την φωνή του στον Corvo Attano (θυμίζω πως ο Corvo ήταν “βουβός” χαρακτήρας στο πρώτο game).

Μπορεί το Dishonored να σχεδιάστηκε από βετεράνους δημιουργούς της Looking Glass Studios και των Thief, το stealth gameplay να είναι ουσιαστικά το gameplay των Thief, και ο κόσμος του να προσέγγιζε ήδη αρκετά τον κόσμο των Thief σαν υπόβαθρο (με τους θρησκευτικά φανατισμένους Overseers να είναι ουσιαστικά μεταμορφωμένοι Hammerites, τις “Brigmore Witches” ως μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή των Pagans, και άλλες πολλές παρόμοιες “προσεγγίσεις”),  αλλά με την παρουσία του θεού Stephen Russell στο mix είναι σα να πέφτει και το τελευταίο κομμάτι που έλειπε από το Puzzle. Πραγματικά, τα συναισθήματα που με κατακλύζουν κάθε φορά που ακούω την φωνή του Corvo στο παιχνίδι δεν μπορούν να περιγραφούν. Μπορεί το παιχνίδι να μην ονομάζεται “Thief”, αλλά ο σχολιασμός του Corvo κατά τα εισαγωγικά βίντεο των αποστολών είναι σχολιασμός Garrett, τα καυστικά ή ειρωνικά σχόλιά του κατά την περιήγηση στον κόσμο είναι σχόλια που θα μπορούσε να είχε κάνει ο Garrett στο Thief 2, μέχρι και τα “αγκομαχητά” του κάθε φορά που επιχειρεί άλματα, σκαρφαλώνει ή δέχεται damage είναι ο πόνος και η ταλαιπωρία που εκφράζει ο Garrett! Λίγες φορές έχω ταυτίσει σε απόλυτο βαθμό έναν χαρακτήρα με τον voice actor του, αλλά όπως και να το κάνουμε ο θεός Stephen Russell ΕΙΝΑΙ ο Garrett, και ο παλιός καλός Garrett της νιότης μου ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Μου είχε λείψει ο παλιόφιλος, η αλήθεια είναι.

Dishonored-Thoughts-snap2
Σκαρφάλωμα σε ασφαλή και αβανταδόρικη σωλήνωση, “παιχνίδι” με τις σκιές, παρατήρηση των patrol patterns των φρουρών προκειμένου να κινηθούμε την κατάλληλη στιγμή… και όμως, ΔΕΝ είναι επίσημο sequel των Thief.

Ίσως να ήταν αδικία όμως να εξυμνεί κανείς το Dishonored απλά και μόνο επειδή “τα Thief ήταν τρομερά παιχνίδια, άρα και το Dishonored 2 είναι τρομερό επειδή μου θυμίζει αυτά”. Προσπερνώντας (στο βαθμό που γίνεται, έστω) αυτόν τον παραλληλισμό με τα Thief, παραμένει γεγονός το point που εκφράζει ο Ξερικός στο review του και αναφέρω κι εγώ στον πρόλογο του παρόντος άρθρου: πως το Dishonored 2 είναι το ιδανικό ίσως sequel του αρχικού game. Αυτό εκφράζεται προφανώς μέσα από την βελτιστοποίηση όλων των μηχανισμών gameplay που έκαναν το πρώτο Dishonored τόσο σπουδαίο game, αλλά και μέσα από το ευρύτερο στήσιμο του κόσμου και του Lore. Για εμένα προσωπικά μια συγκεκριμένη στιγμή στο Dishonored 2 ήταν αυτή που με έκανε να συνειδητοποιήσω πως τελικά έχω “δεθεί” με τον κόσμο και τους χαρακτήρες του παιχνιδιού πολύ παραπάνω κι απ’ότι περίμενα ίσως, και να αποκτήσω τελείως άλλου επιπέδου εκτίμηση για την απώτερη υπόσταση του franchise.

Το περιστατικό που θα αφηγηθώ αφορά κάποιον από τους κύριους χαρακτήρες που εμφανίζεται στο Dishonored και επανεμφανίζεται και στο 2, οπότε αν κάποιος προτιμάει να έχει “αναλλοίωτη” οπτική γωνία ώστε να βιώσει τα γεγονότα ιδίοις όμμασι, μπορεί κάλλιστα να προσπεράσει πλήρως τις επόμενες 2 παραγράφους.

Dishonored-Thoughts-snap3
H αποστολή κατά την οποία χρησιμοποιούμε ένα ματζαφλάρι του Outsider προκειμένου να ταξιδεύουμε κατά βούληση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν μιας έπαυλης, ενδεχομένως και να είναι στο Τοπ-5 καλοσχεδιασμένων αποστολών στην ιστορία του gaming, δίχως υπερβολή.

Στο πρώτο game, λοιπόν, γνωρίσαμε τον Anton Sokolov. Ιδιόρρυθμη ιδιοφυΐα, εφευρέτης, “φυσικός φιλόσοφος”, ζωγράφος, και ουσιαστικά ο τύπος που ευθύνεται για την ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη του κόσμου του Dishonored μέσω της χρήσης “Whale Oil” για την παροχή ενέργειας και την δημιουργία “ηλεκτρικών συσκευών” που λειτουργούν με την χρήση αυτής της πρώτης ύλης. Στην πορεία του πρώτου game μαθαίνουμε πως, παρά την αδιαμφισβήτητη πνευματική του διαύγεια, ο Sokolov δεν είναι και ο “καλύτερος” ή πιο ηθικός άνθρωπος – ως επίσημος εφευρέτης του Παλατιού έχει πρόσβαση σε ανεξάντλητους πόρους, και αυτό σε συνδυασμό με την στυγνή προσήλωσή του στην τεχνολογική ανάπτυξη (και την γιατρειά του Rat Plague, στα γεγονότα του πρώτου game) τον κάνουν να αδιαφορεί ουσιαστικά για την ανθρώπινη ζωή, χρησιμοποιώντας χωρίς δισταγμό ανθρώπους κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ως “πειραματόζωα” για τις θεωρίες του (αλλά και ως… παλλακίδες, όποτε ένιωθε την ανάγκη). Στο Dishonored 2 ο ηλικιωμένος πλέον Sokolov επανεμφανίζεται (ήταν ήδη μιας άλφα ηλικίας στο 1, και ως γνωστόν τα γεγονότα του 2 διαδραματίζονται καμιά 15αριά χρόνια αργότερα) και είναι ουσιαστικά ένας άνθρωπος “σπασμένος”, αδύναμος, με τα μαλλιά του να πέφτουν και την υγεία του να φθίνει εμφανώς.

Μέσα από τους διαλόγους με τον ίδιο, αλλά και τυπικά σκαλίζοντας το δωμάτιό του ανάμεσα στις αποστολές και εντοπίζοντας ηχητικά ντοκουμέντα, ημερολόγια και λοιπά έγγραφα, αποτυπώνεται με συγκλονιστικό θα έλεγα τρόπο η μεταστροφή στον ψυχισμό του Sokolov, από τον πανέξυπνο και υπερόπτη οραματιστή του Dishonored 1 στον ανήμπορο ηλικιωμένο του 2. “Κάποτε έδινα διαλέξεις στο πανεπιστήμιο του Dunwall και ο κόσμος γέμιζε μέχρι και τους διαδρόμους έξω από το αμφιθέατρο στήνοντας αυτί και προσπαθώντας να ακούσει έστω ένα ίχνος από την σοφία που είχα να προσφέρω. Οι διασημότεροι ευγενείς με καλούσαν να ζωγραφίσω τα πορτρέτα τους, και οι σπουδαιότερες προσωπικότητες του κόσμου ήθελαν να με εξευμενίσουν. Πλέον με το ζόρι μπορώ να πάω στην τουαλέτα μόνος μου ή να φάω κάτι χωρίς να λερώσω το πουκάμισό μου. Η εποχή που εγώ ο ίδιος δημιούργησα με έχει ξεπεράσει, και ο θάνατος με κοιτάζει κατάματα. Δεδομένων των όσων φριχτών έχω κάνει στο όνομα της επιστήμης, μήπως θα ήταν όντως καλύτερα απλά να πεθάνω μέσα στην αφάνεια;“. Οι μονόλογοι του Sokolov, η συνειδητοποίησή του πως τα “περασμένα μεγαλεία του” έχουν παρέλθει και πως όσο υπεράνω και “άτρωτος” και να ήταν στον κολοφώνα της δόξας του πλέον είναι απλά ένας αδύναμος γέρος που περιμένει το τέλος, ενδεχομένως και να είναι από τα σπουδαιότερα δείγματα ανάπτυξης χαρακτήρα που έχω δει ποτέ σε game, και συνέβαλαν καθοριστικά στο να συνειδητοποιήσω με τρόπους που δεν είχα διανοηθεί νωρίτερα το μεγαλείο της δουλειάς που έχει κάνει η Arkane στο στήσιμο του κόσμου του Dishonored.

Dishonored-Thoughts-snap4
Καταραμένοι αόρατοι νίντζα… πάλι αποφάσισαν να κόψουν κρεμμύδια δίπλα στο PC μου…

Με λίγα λόγια, οφείλω να επιβεβαιώσω για ακόμη μια φορά το review. Είτε είστε νοσταλγοί του Thief, είτε γουστάρατε απλά το πρώτο game, ή ακόμα και αν αγνοούσατε πλήρως την ύπαρξη του franchise ως τώρα και απλώς θέλετε να τσεκάρετε το 2… κάντε το. Συγκλονιστική gaming εμπειρία από την αρχή ως το τέλος του, ξεκάθαρο Game of the Year για εμένα, και ίσως ένα από τα σπουδαιότερα games της τρέχουσας γενεάς. Και μάλλον έπεται και συνέχεια: στο Low Chaos φινάλε που πέτυχα με το πρώτο μου playthrough (προφανώς σηκώνεται ακόμα ένα playthrough με Emily, αν και μάλλον ο κάθε Thiefάς που σέβεται τον εαυτό του πάντα θα θεωρεί “κανόνα” την ιστορία ως ιδωμένη από τα μάτια του Corvo για ακόμα μια φορά) αφήνονται ξεκάθαρες υπόνοιες για μελλοντικό έξτρα περιεχόμενο που μάλλον θα επιφέρει και την επανεμφάνιση ενός ακόμα… παλιού “φίλου” από το πρώτο Dishonored. Θα είναι DLC; Expansion; Dishonored 3; Ποιος νοιάζεται – Dishonored νά’ναι…

Κώστας Καλλιανιώτης

Αρχαιολόγος/Ιστορικός, RPG Player, Οπαδός των Motörhead, Καταναλωτής Προβατίνας.

One Comment

  1. Ανδροπρεπής και τίμια παρουσίαση, στα στάνταρ τελειότητας που έχεις καθιερώσει, Γκουνελιώτη. Ακόμη δεν έχω δεήσει να ξεκινήσω το παιχνίδι, με κοιτά υπομονετικά από τη Στήμ Λαϊμπραρι (πρέπει να τερματίσω White March Pt.2 & Doom πρώτα, είμαι μεθοδικός!) αλλά η φάση με το Σοκόλοφ μου μίλησε. Θέλω να ολοκληρώσω αυτό, το Banner Saga 2 και το Doom μέσα στο Δεκέμβρη, ώστε να μπορέσω να επιλέξω ορθά Γκότυ στη σχετική Καντίνα!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL