REVIEWS

YOOKA-LAYLEE AND THE IMPOSSIBLE LAIR

Save the bees!

Το Yooka-Laylee ήταν μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια αναβίωσης των 3D platforms, που έκαναν θραύση εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Για όσους δε γνωρίζουν σε τι αναφερόμαστε ακριβώς, τα παραδείγματα του Super Mario 64, του Spyro The Dragon και φυσικά του Banzo-Kazooie, από το οποίο εμπνεύστηκε κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, θα σας δώσουν μια καλή ιδέα ως το προς ποια μονοπάτια κινούνταν το παρθενικό παιχνίδι της Playtonic. Περίπου δύο χρόνια μετά, η Playtonic αποφασίζει να δημιουργήσει τη συνέχεια του αρκετά επιτυχημένου Yooka-Laylee, αλλάζοντας όμως ύφος και αποτείνοντας φόρο τιμής στα 2,5D side-scrollers τύπου Donkey Kong Country. Αν και η απόφαση αυτή ήταν λίγο ριψοκίνδυνη, καθώς υπάρχει αρκετό κοινό που περιμένει το «κανονικό» 3D sequel του Yooka-Laylee, το αποτέλεσμα δικαιώνει με το παραπάνω την Playtonic, όντας ποιοτικά ανώτερο του προκατόχου του. Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή.

Το Yooka-Laylee and the Impossible Lair (YLIL από εδώ και στο εξής για λόγους συντομίας) ουσιαστικά ξεκινά από το τέλος, καθώς ο μοχθηρός κηφήνας Capital B σχεδιάζει να υποδουλώσει το βασίλειο των μελισσών, δημιουργώντας μια αποτρόπαια Hivemind συσκευή, η οποία θα του επιτρέψει να ελέγξει πλήρως τη βούληση των εργατριών προς όφελός του. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι τελείως συμπτωματική (;). Μόνο οι ηρωικοί Yooka και Laylee είναι ικανοί να τον σταματήσουν, μη μπορώντας να χαλάσουν το χατίρι της βασίλισσας των μελισσών Phoebee, η οποία ευγενικά τους παρακάλεσε να τη βοηθήσουν. Έτσι και έγινε λοιπόν, με το δίδυμο του χαμαιλέοντα και της νυχτερίδας να εισβάλλουν στο Impossible Lair του Capital B για να… αποτύχουν πανηγυρικά!

Ο Capital B επιστρέφει με ένα ακόμα πιο… καπιταλιστικό σχέδιο!

Δικαιώνοντας το όνομά του λοιπόν, το Impossible Lair είναι ένα απελπιστικά δύσκολο level, γεμάτο σατανικές παγίδες, βαθιά χάσματα και θωρακισμένους εχθρούς, όπου με το περιθώριο της αντοχής μόλις δύο χτυπημάτων (ένα για τη Laylee, η οποία στη συνέχεια πετάει πανικόβλητη στο χώρο – μπορούμε να την πιάσουμε ξανά πάντως – και ένα για τον Yooka), η μοίρα των Yooka και Laylee είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Θεωρητικά, αν κάποιος είναι απίστευτα ικανός παίκτης και με αντανακλαστικά γάτας, είναι εφικτό να φτάσει στο τέλος του παιχνιδιού μέσα σε λίγα λεπτά, όμως αφενός οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι μονοψήφιες αφετέρου αυτός που θα το πράξει, θα χάσει μια σειρά από τα πιο συναρπαστικά levels που έχουμε δει σε platform game.

Η λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η απελευθέρωση των μελισσών (beetallions όμως τιτλοφορούνται) στο τέλος κάθε chapter του παιχνιδιού, η οποίες προσφέρουν ένα επιπλέον επίπεδο θωράκισης στο θαρραλέο δίδυμο. Συνολικά υπάρχουν 48 μέλισσες να σώσουμε, όπου αν τις συλλέξουμε όλες και υπολογίσουμε σωστά τις πράξεις, ισοδυναμούν με αντοχή 49 χτυπημάτων, ένα νούμερο αρκετά ικανοποιητικό για ένα σαδιστικά δύσκολο level χωρίς checkpoints, όπως είναι το Impossible Lair. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο να απελευθερώσουμε όλα τα beetallions, αλλά όπως είναι αυτονόητο, όσο περισσότερα βρούμε τόσο πιο εύκολη θα είναι η δουλειά μας στο εν λόγω level.

Ζωντανά χρώματα, πανέμορφος κόσμος, συνεχής κίνηση, το YLIL είναι χάρμα οφθαλμών.

Κάθε chapter στηρίζεται στις κλασικές 2D καταβολές των platform games, με το σχεδιασμό των levels να είναι πραγματικά εξαιρετικός, υποδειγματικός θα λέγαμε. Έχοντας ως αρωγό έναν αψεγάδιαστο και ακριβέστατο χειρισμό, το YLIL εντυπωσιάζει με την ευρηματικότητα του κάθε chapter, το οποίο έχει το καθένα τη δική του θεματική. Πρακτικά, όλα τα chapters του παιχνιδιού είναι θεματικά «βιβλία», που συνδέονται μεταξύ τους μέσω ενός top-down κόσμου ονόματι Overworld, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα ξεχωριστό παιχνίδι από μόνος του.

Ο Overworld κόσμος είναι εξίσου γεμάτος με γρίφους, περάσματα και μυστικά, ως και φυλακισμένες μέλισσες μπορούμε να βρούμε εκεί, ενώ οτιδήποτε πραγματοποιούμε πάνω σε αυτόν, μπορεί να έχει επίπτωση και στα ίδια τα «βιβλία/chapters». Στην ουσία κάθε βιβλίο έχει δύο υπο-κεφάλαια, με το πρώτο να αποτελεί το «κανονικό» run, ενώ το δεύτερο μια εναλλακτική έκδοση του, η οποία εξαρτάται από τις ενέργειες που πραγματοποιήσαμε στον Overworld. Παραδείγματος χάρη, αν δημιουργήσαμε πάγο σε κάποια περιοχή του Overworld, τότε η εναλλακτική έκδοση του chapter θα περιέχει παγωμένες πλατφόρμες και όλες τις συνέπειες μπορεί να έχει το δριμύ ψύχος σε ένα περιβάλλον. Αν σας ακούγεται αυτό σαν ένας φθηνός τρόπος να αυξηθεί η διάρκεια του παιχνιδιού, κάνετε μεγάλο λάθος, γιατί οι διαφορές είναι τόσες πολλές και αξιοσημείωτες, που πρόκειται για σχεδόν ένα ολοκαίνουριο level. Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που το εναλλακτικό κεφάλαιο ήταν κλάσεις ανώτερο από το «κανονικό», τόσο σε ιδέες όσο και σε υλοποίηση.

Ο θεός συγχωρεί, το Impossible Lair όχι.

Άλλωστε, το 2D platform στοιχείο είναι απολαυστικό και δύσκολα θα δυσανασχετήσει κανείς για τυχόν επανάληψη, μια επανάληψη που κατά καιρούς μπορεί να γίνει επιβεβλημένη. Ο λόγος είναι ότι, ανά τρία chapters, προκειμένου να προχωρήσουμε στα επόμενα, πρέπει να πληρώσουμε T.W.I.T. coins (νομίσματα) στα… paywalls του φιδέμπορα Trowser!

Τα νομίσματα εντοπίζονται μονάχα κατά τη διάρκεια των 2D levels, υπάρχουν πέντε σε κάθε επίπεδο, και ορισμένες φορές, η συλλογή τους μπορεί να γίνει ζόρικη υπόθεση και αιτία αρκετών restarts, καθώς άπαξ και αποτύχουμε να φτάσουμε σε κάποια πλατφόρμα, συνήθως δεν υπάρχει γυρισμός. Ευτυχώς, οι απαιτήσεις των paywalls σε νομίσματα δεν είναι υπερβολικές και είναι εφικτό να συλλέξουμε αρκετά, χωρίς να υποπέσουμε σε εκτεταμένο grinding προηγούμενων chapters, αλλά είναι κάτι που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αμελήσουμε να κυνηγάμε σε κάθε επίπεδο. Για τους completionists όμως, το μάζεμα όλων των T.W.I.T. coins είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση.

Κάποιες φορές πρέπει να σκεφθείτε λίγο πονηρά για το πως θα περάσετε απέναντι.

Εκτός των νομισμάτων, υπάρχει ακόμα ένα currency στο YLIL, εκείνο των φτερών. Κατά κύριο λόγο, τα φτερά χρησιμοποιούνται για την αγορά tonics, τα οποία είναι τελείως προαιρετικά, αλλά μπορούν να βοηθήσουν ή να δυσχεραίνουν την κατάσταση του εκάστοτε level. Για παράδειγμα, μπορούμε να αγοράσουμε ένα tonic που επιτρέπει στη Laylee να πετάει για περισσότερη ώρα μέχρι να φύγει, δίνοντας μας περισσότερο χρόνο για να τη βάλουμε πάλι πάνω στο κεφάλι μας, ενώ ένα άλλο tonic αντιστρέφει τα controls!

Υπόψιν, τα tonics που μας προσφέρουν ένα χεράκι βοηθείας, έχουν αρνητικό πολλαπλασιαστή στο σύνολο των φτερών που θα συλλέξουμε στο τέλος κάθε chapter, ενώ το αντίθετο αποτέλεσμα έχουν τα tonics που μας ζορίζουν. Στο χέρι μας είναι να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ τους, να τα αγνοήσουμε εντελώς ή απλώς να παίξουμε με τα tonics που επηρεάζουν το παιχνίδι μόνο εικαστικά (π.χ. γραφικά Gameboy, με ντισκόμπαλες κοκ).

Ο Overworld επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις, όπως κάποια mini games…

Όσον αφορά το επίπεδο δυσκολίας, το YLIL εξελίσσεται κλιμακωτά, χωρίς ιδιαίτερα difficulty spikes, ενώ υπάρχει η δυνατότητα, αν χάσουμε πολλές φορές σε κάποιο σημείο, να κάνουμε skip στο επόμενο checkpoint – ομολογουμένως δεν το κάναμε ποτέ, γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε σκληροτράχηλοι gamers. Άλλωστε, ο θάνατος έχει ελάχιστες επιπτώσεις (απλώς χάνουμε μια μικρή ποσότητα από φτερά), τα checkpoints είναι συχνά (πλην ελαχίστων περιπτώσεων που «φωνάζει» η απουσία τους) και γενικότερα, δεν υφίσταται η αίσθηση ότι το παιχνίδι μας εγκλωβίζει με τους μηχανισμούς του.

Αν είναι κάτι που αμαυρώνει την εικόνα που αποκομίζει ο παίκτης από το παιχνίδι είναι η πολύ μικρή ποικιλία εχθρών, μετρημένοι στα δάκτυλα των χεριών, και η έλλειψη boss fights που θα ανέβαζαν ψηλά τους δείκτες αδρεναλίνης. Προφανώς η Playtonic προτίμησε να εστιάσει στο puzzle/platform στοιχείο παρά στο action, αλλά δε νομίζω να λέγαμε όχι σε boss fights τύπου Rayman Legends.

αλλά και διάφορους γρίφους.

Συνοψίζοντας, το YLIL είναι ένα υπέροχο και πολύ διασκεδαστικό platformer, που άνετα συγκαταλέγεται στα κορυφαία του είδους των τελευταίων ετών. Συνυπολογίζοντας μέσα στα κάμποσα ατού του έναν πανέμορφο, ζωντανό και πολύχρωμο κόσμο και ένα μαγευτικό soundtrack, ο νέος τίτλος της Playtonic συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους του είδους και όχι μόνο.

 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 84%

84%

Playful

Ιδιαίτερα προσεγμένο, εθιστικό και όσο χρειάζεται δύσκολο, η Playtonic χτύπησε διάνα με την επιλογή της να στραφεί στις 2D ρίζες των platforms

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

2 Comments

  1. Το στοιχείο με τα 2 runs το βρίσκω ένα πολύ ωραίο τρόπο να αυξήσεις τη διάρκεια του παιχνιδιού. Κάτι παρόμοιο είχε κάνει και το Mario 3D Land, που το πρώτο πέρασμα ήταν σχετικά εύκολο, ενώ το 2ο δύσκολο λόγω αλλαγμένης δομής levels (με αρκετά από αυτά να είναι αγνώριστα).

    Εννοείται wishlisted 😀

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL