Now Playing: GRAND THEFT AUTO – VICE CITY
Δεκαετία του 80… Η “μεταβατική” περίοδος ανάμεσα στις κοινωνικές επαναστάσεις (αντιπολεμικής, φεμινιστικής, περιβαλλοντολογικής και φυλετικής/εθνολογικής φύσεως) των 70s και την πεσιμιστική Grunge κουλτούρα των 90s. Η δεκαετία του προέδρου Ronald Reagan, της χαράς και της γενικότερης ευφορίας που δίεπε τις περισσότερες εκφάνσεις του κοινωνικού και καλλιτεχνικού βίου. Η δεκαετία της ανόδου του έσχατου καπιταλισμού, της κορύφωσης του Ψυχροπολεμικού κλίματος, της Metal μουσικής, της καθιέρωσης των Personal Computers ως ακμάζουσα βιομηχανία, της Synthpop και του MTV. Η δεκαετία του Miami Vice, της Italian Casual μόδας και των Μπλέιζερ σακακιών (με σηκωμένα τα μανίκια, κατά προτίμηση).
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν την ετικέτα που απαριθμεί τα “συστατικά” πάνω στο κουτί του Grand Theft Auto: Vice City. Το δεύτερο τρισδιάστατο GTA εγχείρημα της Rockstar Games μετά το Grand Theft Auto 3 (και 6ο σε σειρά μέλος του GTA Franchise) κυκλοφόρησε για PCs το 2003 και αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς για την open-ended δράση του και για την ομολογουμένως εκπληκτική του απόδοση (και, σε πάρα πολλά σημεία, στεγνή διακωμώδηση) αυτής της περίφημης 80s ατμόσφαιρας που όλοι επικαλούνται και νοσταλγούν συνεχώς και σθεναρά από την 1η Ιανουαρίου 1990 μέχρι και σήμερα. Με το Grand Theft Auto 5 να πλησιάζει (ελπίζουμε και για τα PC…), μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ρετρολάγνας διάθεσης (και, τυπικά, κομμένου ίντερνετ) αποφάσισα να ξεθάψω τα CD του παιχνιδιού, να βγάλω την (νοητή) Ferrari Testarossa από το γκαράζ, να χώσω το “Panama” των Van Halen στο τέρμα και να χαθώ για ακόμη μια φορά στην δεκαετία της καρακιτσάτης υπερβολής, του Glam Metal και των κακόγουστων κομμώσεων.
H επιστροφή στον κόσμο του Vice City μετά από τόσα χρόνια (και έχοντας βιώσει τα αρκετά αναβαθμισμένα οπτικώς San Andreas και GTA IV στην πορεία) μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μια μικρή “απογοήτευση” από την μειωμένη ποιότητα των γραφικών σε σχέση με την εξιδανικευμένη εικόνα που ίσως να είχε στο νου του κάποιος που έχει να παίξει το game 7-8 χρόνια. Κυκλοφορούν ωστόσο 2-3 fan-made mods που επιχειρούν να αντικαταστήσουν ορισμένα από τα assets του Vice City με τα αντίστοιχα που υπήρχαν στο San Andreas, ή με άλλα αντίστοιχης ποιότητας. Προφανώς δεν πρόκειται και περί της πλέον ριζικής αναβάθμισης, αλλά μια κάποια βελτίωση γίνεται όντως αισθητή. Για τις ανάγκες του δικού μου playthrough εγκατέστησα το Vice Cry Mod, η τελευταία έκδοση του οποίου που μπορεί να κατεβασθεί από εδώ.
Πέραν τούτου, στον γενικότερο εικαστικό τομέα και από άποψης του gameplay, τα πάντα στο game λειτουργούν ως επί το πλείστον όπως τα γνωρίσαμε στα υπόλοιπα 3D μέλη του franchise, από το GTA 3 μέχρι σήμερα. Η κυρίως δράση του παιχνιδιού λαμβάνει προφανώς χώρα στους δρόμους του Vice City, όπου μετακινούμαστε in true GTA fashion κλέβοντας οχήματα, ισοπεδώνοντας και σπάζοντας στο ξύλο πεζούς, και παραβιάζοντας κάθε υπαρκτό και ανύπαρκτο νόμο ή άρθρο του κώδικα οδικής κυκλοφορίας καθώς μεταβαίνουμε από αποστολή σε αποστολή.
Το game επίσης εισάγει μια σειρά από καινοτομίες, οι οποίες θεωρούνται μεν πλέον αρκετά τυπικές για το franchise, αλλά τον καιρό της αρχικής κυκλοφορίας του Vice City θεωρούνταν μεγάλο βήμα προς τα εμπρός σε σχέση με το τι επικρατούσε στο GTA 3. Μεταξύ των προσθηκών αυτών ήταν η δυνατότητα χρήσης διαφόρων ειδών δικύκλων (από βέσπες μέχρι χιλιάρες και Chopper), η δυνατότητα πτήσης μέσω πρόσβασης σε μια σειρά ελικοπτέρων και σε ένα πλήρως flyable υδροπλάνο στην πορεία του σεναρίου (ενθυμούμενος τις τρελές απόπειρες πτήσης με το Dodo με τα κομμένα φτερά στο GTA 3, η στιγμή που απογειώνεσαι για πρώτη φορά με κάποιο εναέριο μέσο και ξεκινάς μια ομαλή πτήση στο Vice City είναι πραγματικά σκέτη ευλογία και άξια για το προσωπικό Gaming Moments Hall of Fame του καθενός μας), αλλά και το γεγονός ότι, σε αντίθεση με τον περιβόητο “σιωπηλό πρωταγωνιστή” του GTA 3, στο Vice City ο ήρωάς μας κατείχε επιτέλους την δική του φωνή (και μάλιστα με voice actor τον Ray Liotta, γνωστό μεταξύ άλλων για την συμμετοχή του στο μαφιόζικο δράμα “Goodfellas” του Martin Scorsese) και προσωπικότητα, αντιδρώντας και συμμετέχοντας ενεργά στα γεγονότα αντί να στέκεται σιωπηλός σα χάνος και να υπακούει απλά εντολές.
Πέρα, όμως, από τα τυπικά του χαρακτηριστικά ως ένα GTA και ως ένα open-world action game, στον πυρήνα του Vice City βρίσκονται τα 2 ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ενδεχομένως να μην εντοπίζονται (σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, έστω) σε κανένα άλλο GTA μέχρι σήμερα και που καθιστούν το Vice City, για εμένα τουλάχιστον, τον σπουδαιότερο τίτλο στην συνολική ιστορία του GTA Franchise. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το game αποτελεί έναν ξεκάθαρο φόρο τιμής σε σπουδαία Crime Films όπως τα Scarface, The Godfather, Carlito’s Way, Blow, αλλά και προφανώς της κορυφαίας αστυνομικής σειράς που χαρακτήρισε εν πολλοίς ολόκληρη την δεκαετία του 80: το Miami Vice. Πραγματικά, τόσο πτυχές του σεναρίου όσο και χαρακτήρες, τοποθεσίες, αποστολές ή και οχήματα μέσα στο παιχνίδι, μοιάζουν σα να έχουν αρπαχτεί σχεδόν αυτούσια από κάποια cult αστυνομική ταινία ή σειρά (ο ίδιος ο χαρακτήρας του Tommy Vercetti, για παράδειγμα, είναι σε μεγάλο βαθμό βασισμένος στον Tony Montana από το Scarface).
Το δεύτερο (και σπουδαιότερο ίσως, ανάλογα με το τι έχει στο μυαλό του καθένας) χαρακτηριστικό είναι, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αυτή η εξαίσια απόπειρα αναπαράστασης και περιστασιακής γελοιοποίησης των 80s κλισέ. Mε τα γεγονότα του παιχνιδιού να διαδραματίζονται στο υπερσπουδαίο έτος 1986, κατά τις περιπλανήσεις μας στο Vice City θα συναντήσουμε “θηλυπρεπείς” ηδονιστές Rock Stars που κατέχουν μεν πλούτη, δόξα και άφθονες γυναίκες αλλά σαν χαρακτήρες παραμένουν κωμικά ρηχοί και ηλίθιοι, θα επισκεφθούμε κλαμπάκια όπου θαμώνες με 80s κουρέματα και ενδυμασία λικνίζονται στους ρυθμούς του Michael Jackson, της Madonna και των Duran Duran, θα γίνουμε δέκτες πατριωτικών διαφημίσεων οι οποίες καλούν τους ακροατές να αγοράζουν αμερικάνικα προϊόντα αλλιώς “βοηθούν τους κομμουνιστές”, θα ακούσουμε στο ραδιόφωνο γνωστά μουσικά hits των 80s αλλά και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς να αποτελούν μια σειρά από τοτέμ 80άδικης γραφικότητας ανάλογα με την μουσική που παίζει ο εκάστοτε σταθμός… και όλα αυτά κατά την διάρκεια των ζεστών και ηλιόλουστων ημερών αλλά και των μυστήριων, μελαγχολικών και πάντα επικίνδυνων νυχτών που γνωρίσαμε ως υπόβαθρο στα επεισόδια του Miami Vice.
Tα συναισθήματα που βγαίνουν στο προσκήνιο με την “επιστροφή” στο Vice City για ένα σημερινό playthrough παραμένουν το ίδιο έντονα όσο τον καιρό της κυκλοφορίας του τίτλου, 10 χρόνια πριν. Με το release του GTA V να βρίσκεται προ των πυλών και την πρόθεση της Rockstar Games να αναδημιουργήσει σε αυτό ένα τμήμα των περιοχών που είδαμε στο GTA: San Andreas, παραμένει πάγια ελπίδα μου πως θα προχωρήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον και σε ένα ανάλογο σύγχρονο remake του απίθανου 80s κόσμου του Vice City. Μέχρι να γίνει αυτό… ας αρκεστούμε στην ποίηση των Love Fist!
Τεράστιο game.
Lance Vance dance!!;)
Κι όμως έχει διαχρονική στόφα, ποιος θα το φανταζόταν.
Όταν διαβάζω τέτοια άρθρα πάντα με πιάνει ένα WTF αίσθημα κυρίως διότι οι αναμνήσεις από τέτοια παιχνίδια είναι τόσο ζεστές αλλά έχει περάσει μία δεκαετία!
Love Fist FTW!
“Heyyyy, you’re the man with the big cojones?”
Το αγαπημένο μου απο τη σειρά αν και το 4 δε το έπαιξα ακόμα.Μου άρεσε τραγικά πολύ για τους λόγους που αναφέρεις Κώστα,μου άρεσε αυτή η “μαγκιά” που έχει σε σχέση πχ με το υπέρτατο san andreas που μου την έσπαγε ο ρόλος του μαύρου gangsta συμμορίτη με territories κτλ. Το vice city έχει αυτή τη μαγκιά και με έκανε να νιώσω ότι όντως ήμουν κάποιος που μετρούσε σε αυτή τη πόλη,ειδικά όταν πήρα την έπαυλη στην κατοχή μου!Πριν κανα μήνα το εγκατέστησα ξανά και παίζω που και που και τώρα που διάβασα το αρθράκι λέω να καώ κανα 3ωρο 🙂
Το καλύτερο GTA έβερ!!
Το πρώτο μου GTA ήταν το 2 και όταν έπαιξα αυτό έμεινα μ@λ@κ#ς!
Αυτά είναι. To μόνο GTA που έπαιξα αρκετά ώστε να το τερματίσω.
Πολύ μπροστά! Τεράστιο παιχνίδι. Το είχα λιώσει. Το τέλειωσα δύο φορές και πόσες ώρες ακόμα έκοβα βόλτες στη πόλη… Πρόσφατα το πήρα και στο steam… ίσως το ξανά περάσω.
By far, το αγαπημένο μου GTA.
Vrock και Lazlo λιώσιμο. Ο οποίος εμφανίζεται και στο IV ως δημοσιογράφος τύπου Στέφανου Χίου, σε έναν πατριωτικό σταθμό. Η σημερινή μέρα απαιτεί αναδρομή σε μερακλήδικα άρθρα. (όταν το νοσταλγικό άρθρο αναγιγνώσκεται με νοσταλγία).
Νοσταλγική αναδρομή σε νοσταλγικό άρθρο που πραγματεύεται το νοσταλγικό HD mod ενός game που νοσταλγεί τα 80s.