JRPG

Τα reboots ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μπορεί στα χαρτιά να ακούγονται ως μια καλή ιδέα για να φρεσκάρεις το προϊόν σου πάνω σε ένα ήδη γνώριμο πλαίσιο, στην πράξη όμως εμπεριέχει μπόλικο ρίσκο. Αφενός γιατί πιθανόν οι ιδέες σου να μην είναι το ίδιο καλές με τις παλιές, με συνέπεια να κάνεις μια τρύπα στο νερό, αφετέρου να αντιμετωπίσεις την κατακραυγή των παλιών fans, οι οποίοι συνήθως είναι αμείλικτοι σε τέτοιες τακτικές και να τοποθετήσεις έτσι οριστική ταφόπλακα στο franchise. Όμως, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η δουλειά σου έχει αρχίσει να φθίνει, είναι ένα ρίσκο που οφείλεις να πάρεις. Μπορεί στα PC μας να έχουν κυκλοφορήσει μόλις τρία παιχνίδια της σειράς Yakuza, εντούτοις η σειρά μετράει τουλάχιστον 10 τίτλους (spin-off και της «κανονικής» αρίθμησης) στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, όλα με παρόμοιο στήσιμο, οπότε μια αλλαγή ήταν ίσως επιβεβλημένη. Και όπως σοφά έπραξε η Ryo Ga Gotoku Studio, αποφάσισε να ξεκινήσει από την αρχή, αφαιρώντας τον αριθμό 7 από το καινούριο της παιχνίδι. Όμως, η στέρηση της αρίθμησης δεν είναι το μοναδικό «προσόν» του νέου Yakuza, καθώς η ομάδα ανάπτυξης άλλαξε το κύριο συστατικό που έκανε τη σειρά διάσημη, δηλαδή το brawling σύστημα μάχης, το οποίο αντικαθίσταται με ένα τύπου JRPG turn-based. Ομολογουμένως μια τολμηρή αλλαγή που δεν βρήκε πολλούς υποστηρικτές, αρχικά τουλάχιστον, αλλά όπως αποδεικνύεται εμπράκτως, λειτουργεί καλά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Καινούρια αρχή, νέος πρωταγωνιστής. Το Yakuza: Like A Dragon διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν των προηγούμενων Yakuza, μόνο που μας παρουσιάζει έναν εντελώς καινούριο πρωταγωνιστή, τον Ichiban Kasuga, ο οποίος επί της ουσίας δεν έχει ουδεμία σχέση με τον Kazuma Kiryu και τα γεγονότα που σχετίζονταν με αυτόν. Συνεπώς, το καινούριο Yakuza είναι απόλυτα φιλικό σε έναν νέο παίκτη, καθώς δε χρειάζεται πρότερη γνώση για να μπορέσει να καταλάβει την ιστορία του παιχνιδιού, ενώ τα όποια kameos και αναφορές που γίνονται στο παρελθόν, θα κάνουν τους θιασώτες της σειράς να χαμογελάσουν, αλλά ως εκεί. Δεν παίζουν κανένα ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Ο Ichiban είναι ένας μάλλον χαρούμενος και ενθουσιώδης τύπος, ο οποίος καταλήγει να κάνει 18 χρόνια στην «ψειρού» για χάρη ενός εγκλήματος που διέπραξε κάποιος άλλος, ως ένας τρόπος να ξεπληρώσει για όλα τα «καλά» που του προσέφερε ο αρχηγός της Arakawa Family, Masumi. Η αφοσίωση και η πίστη σε αυτόν και στην Tojo Clan φτάνουν σε επίπεδο… βλακείας, ιδίως όταν μετά την έκτιση της ποινής του και από μια σειρά γεγονότων, καταλήγει ημιθανής σε έναν σκουπιδοτενεκέ της πόλης Yokohama. Εκεί, θα αναγκαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν, κάνοντας παρέα με τους άστεγους της πόλης, προκειμένου να εξιχνιάσει τους λόγους της προδοσίας (;), αλλά και να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, όπου η yakuza δεν είναι πια το ίδιο ισχυρή όσο ήταν είκοσι χρόνια πριν. Αντίθετα, με ορισμένες συντονισμένες κινήσεις εκκαθάρισης της πολιτείας, η yakuza ουσιαστικά βρίσκεται εκτός παιχνιδιού, με λίγες φατρίες να έχουν απομείνει και αυτές απομονωμένες σε ένα κλειστό κύκλο, όπως αυτός που εντοπίζεται στη Yokohama. Το παιχνίδι περιλαμβάνει κάμποσα cutscenes, ενώ μερικά πρόσωπα ηθοποιών είναι αρκετά γνώριμα, όπως ο κύριος εδώ. Στην προσπάθειά του αυτή δεν είναι μόνος του, καθώς πολύ σύντομα θα βρει συμμάχους που θα τον ακολουθήσουν σε κάθε του βήμα, ο καθένας φυσικά για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο καταλήγουν να συνδέονται με εκείνους του Ichiban. Κατά την περιπλάνησή τους όμως, θα δημιουργηθεί ένας πολύ ισχυρός δεσμός μεταξύ τους, κάτι που οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στον παρορμητικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, ο οποίος θυμίζει περισσότερο έφηβο παρά ώριμο σαραντάρη. Το γεγονός ότι ο Ichiban λειτουργεί σαν ένα «μεγάλο παιδί» τον μπλέκει σε ουκ ολίγους μπελάδες, ταυτόχρονα όμως η άγνοια κινδύνου που τον διακατέχει, καταλήγουν σε κάμποσους άνευ προηγουμένου ηρωισμούς, συνοψίζοντας τον σε έναν πολύ συμπαθητικό (εν τέλει) πρωταγωνιστή. Άσχετα αν η αφάνα του είναι εντελώς μπανάλ. Η υπόθεση του Yakuza: Like A Dragon είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, γεμάτη αντιθέσεις (δηλαδή σκηνές που σοκάρουν με τον κυνισμό τους, να ανακατεύονται με… παλαβομάρες) και όμορφα ανεπτυγμένους χαρακτήρες, όπως πρακτικά συμβαίνει σε όλα τα Yakuza που έχουμε παίξει ως τώρα, αν και αργεί πολύ να πάρει μπροστά. Συγκεκριμένα, μπορεί να περάσουν ως και 8 ώρες παιχνιδιού μέχρι να αρχίσουμε να μπαίνουμε για τα καλά στο ψητό, οι οποίες δεν είναι τελικά και τόσο πολλές, αν αναλογιστεί κανείς ότι χρειάζονται γύρω στις 50 ώρες για να δει κανείς τους τίτλους τέλους. Φυσικά οι ώρες αυτές αυξάνονται κατά πολύ αν θελήσει να ολοκληρώσει κανείς όλα όσα έχει να προσφέρει το παιχνίδι, τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα. Γενναία η αλλαγή σε turn-based, ευτυχώς του "βγήκε" πολύ καλά. Αρχικά, περνώντας στο στοιχείο που δέχθηκε τη ριζικότερη αλλαγή, δηλαδή το σύστημα μάχης, το παιχνίδι παρουσιάζει μια πολύ καλή εκδοχή των turn-based Final Fantasy με ολίγη από Dragon Quest. Η αναφορά στο τελευταίο παιχνίδι δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς ο Ichiban Kasuga δηλώνει φανατικός οπαδός του παιχνιδιού και στο μυαλό του, όλες οι μάχες διεξάγονται με turn-based τρόπο, εξ’ ου και η μετάβαση στο εν λόγω σύστημα μάχης! Αναμφισβήτητα ένας πολύ έξυπνος και ευφάνταστος τρόπος για να δικαιολογηθεί η μετάβαση από το καταιγιστικό beat’ em up των προηγουμένων Yakuza στο σαφώς πιο αργό και μεθοδικό turn-based, αν και κατά την άποψή μας, δε χρειάζονται κανενός είδους δικαιολογίες. Αν έχετε πρότερη εμπειρία σε JRPG παιχνίδια, δε θα έχετε κανένα θέμα να προσαρμοστείτε εδώ. Η ομάδα μας αποτελείται μέχρι τέσσερα άτομα και κατά τη διάρκεια της μάχης, κινούνται συνεχώς στο χώρο περιμένοντας τις εντολές μας. Οι εντολές μας μπορεί να αποτελούνται από απλές επιθέσεις, άμυνα, χρήση αντικειμένου ή magic/skill (με την επιπρόσθετη χρήση MP points), ενώ το ίδιο κάνουν και οι αντίπαλοι, εφόσον τελειώσει η σειρά της δικής μας ομάδας. Οι επιλογές που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πραγματικά πολλές, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι σημασία στο αποτέλεσμα των χτυπημάτων μας έχουν τόσο το περιβάλλον που βρισκόμαστε όσο και η τοποθέτηση των εχθρών. Για παράδειγμα, αν εκτελέσουμε με τον Ichiban απλή επίθεση και στο δρόμο του βρίσκεται ένα κασόνι, τότε ο ήρωας θα το πάρει και θα χρησιμοποιήσει ενάντια στον εν λόγω εχθρό, προκαλώντας του μεγαλύτερη ζημιά. Παρομοίως, οι AoE επιθέσεις δεν έχουν καμία χρησιμότητα αν οι εχθροί είναι διασκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου. Εκτός αυτού, το παιχνίδι φροντίζει να μας κρατά πάντα σε εγρήγορση, καθώς αν πατήσουμε το κουμπί της άμυνας την κατάλληλη στιγμή, τότε μειώνουμε την επίδραση του χτυπήματος του εχθρού. Το κάλεσμα των Poundmates συνοδεύεται πάντα από ένα χιουμοριστικό (skippable) cutscene. Όμως, το βάθος του συστήματος μάχης δεν περιορίζεται μόνον εκεί. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων βασίζεται σε ένα σύστημα «επαγγελμάτων» (jobs), που καθορίζουν την κλάση και τα skills του εκάστοτε χαρακτήρα. Πρακτικά, τα jobs δε διαφέρουν από τις κλάσεις έχουμε γνωρίσει σε όλα τα RPG που έχουμε παίξει στη παρελθόν (π.χ. ο healer εδώ ονομάζεται pop-idol, ο paladin hero, το tank enforcer και ούτω καθ’ εξής) και ο τρόπος αλλαγής είναι αρκετά εύκολος, καθώς αρκεί να επισκεφτούμε ένα… γραφείο ευρέσεως εργασίας και να επιλέξουμε το επάγγελμα που επιθυμούμε. Τα επαγγέλματα έχουν τη δική τους μπάρα εμπειρίας, που ανεβαίνει όσο προοδεύουμε στο παιχνίδι και ολοκληρώνουμε μάχες, εμπλουτίζοντας τα skills μας και δίνοντας μας περισσότερα όπλα στα φαρέτρα μας. Αν θέλουμε να ξεκλειδώσουμε μεγαλύτερη πληθώρα επαγγελμάτων, τότε θα χρειαστεί να αναπτύξουμε διαπροσωπικές σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, πίνοντας ουΐσκια στο Survive Bar και βοηθώντας τους να λύσουν επιτυχώς τα προσωπικά τους ζητήματα. Εκτός αυτών, ο Ichiban διαθέτει δικά του προσωπικά στατιστικά που δεν έχουν ιδιαίτερα μεγάλο ρόλο στις μάχες, όπως Style, Intellection ή Confidence, τα οποία αν είναι αυξημένα, μας δίνουν πρόσβαση σε μέχρι πρότινος μη προσβάσιμες περιοχές, ενώ μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε και ερωτικές σχέσεις με διάφορες κορασίδες! Συνήθως, η ανταμοιβή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι κάποια καλύτερα αντικείμενα, αν και είναι προτιμότερο να ασχοληθούμε με το ευγενές άθλημα του crafting, αν θέλουμε να αποκτήσουμε τα ισχυρότερα όπλα και θωράκιση για την κλάση μας… συγγνώμη, για το επάγγελμά μας. Το Dragon Kart θα στεκόταν άνετα ως αυτόνομο παιχνίδι. Αν έχουμε κάποιο παράπονο με την υλοποίηση του συστήματος μάχης, αυτό βρίσκεται στη συχνότητα των μαχών, η οποία παρουσιάζεται το ίδιο έντονη με τα beat’ em up Yakuza, γεγονός που σημαίνει ότι θα χάσουμε αρκετά λεπτά σε αδιάφορες μάχες με αδύναμα mobs. Υπάρχει η δυνατότητα να βάλουμε στον «αυτόματο» τις μάχες για να μην ταλαιπωρούμαστε, από την άλλη, η ΑΙ λειτουργεί συχνά με μη ορθολογικό τρόπο (όπως η άσκοπη χρήση MP), ενώ παράλληλα είμαστε αναγκασμένοι να τις παρακολουθήσουμε. Θα ήταν σίγουρα προτιμότερο να υπήρχε η δυνατότητα τα low-level mobs να αδιαφορούν για την παρουσία μας, αν και αργότερα στο παιχνίδι υπάρχει ένα αντικείμενο που εξαφανίζει εντελώς τις μάχες μέσα στην πόλη. Δεν είναι όμως αυτή η ιδανικότερη λύση. Επίσης, αν και σαν παιχνίδι δεν είναι καθόλου δύσκολο, υπάρχουν κάποια difficulty spikes σε ορισμένα chapters που οδηγούν στην ανάγκη του grinding για το πολυπόθητο level-up. Ευτυχώς, υπάρχουν μερικά σημεία που ενδείκνυνται για γρήγορο levelling (οι υπόνομοι ή η Battle Arena), όμως να είστε προετοιμασμένοι να αναλωθείτε σε αρκετές ώρες συνεχούς «φαρμαρίσματος», ιδίως αν αποφασίσετε να αλλάξετε επάγγελμα σε κάποιον χαρακτήρα. Επιτέλους, κάποια στιγμή θα έπρεπε και τα δεκάδες substories που ενσωματώνονται στο παιχνίδι, να αποδίδουν και τους ανάλογους πόντους εμπειρίας. Ωραία έχετε στηθεί παλικάρια, έρχεται το σχετικό attack... Substories που παραμένουν απλοϊκά στη δομή τους, ως επί το πλείστον είναι χιουμοριστικά και με το ανάλογο «μάθημα ζωής» στην κατάληξή τους, συνήθως μακριά από το correctness του Δυτικού κόσμου, αλλά αυτή τη φορά αξίζει περισσότερο να ασχοληθούμε μαζί τους, γιατί μας προσφέρουν τους Poundmates. Οι Poundmates αποτελούν τα summons του παιχνιδιού και έρχονται στη μάχη με το αζημίωτο (εκτός από την πρώτη φορά που θα τα καλέσουμε), με τις δυνάμεις τους να είναι πραγματικά game-changer. Είτε προκαλούν συντριπτική ζημιά είτε κάποιο status (ωφέλιμο για εμάς, αρνητικό για τους εχθρούς), αποτελούν έναν πολύ δυνατό σύμμαχο στις μάχες ενάντια στα bosses, που συνηθίζουν να είναι… σφουγγάρια. Πέρα από τα substories, το Yakuza: Like A Dragon είναι γεμάτο με παράλληλες δραστηριότητες και mini-games που μπορούν να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας για ώρες. Κατ’ αρχήν υπάρχει ένα management sim που ίσως μοιάζει λίγο μπερδεμένο στην αρχή, αλλά τελικά μόλις τα πράγματα μπουν σε μια σειρά, διαθέτει αρκετά ενδιαφέρον και μάλιστα μας δίνει και έναν ακόμα χαρακτήρα στην ομάδα μας, αν φτάσουμε σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Σχετικά με τα mini-games, ξέχωρα από τα συνηθισμένα karaoke, darts, πόκερ, κουκλάκια κλπ, το Dragon Kart είναι καταπληκτικό, ως ένα εναλλακτικό Mario Kart, το Can collection έχει πολλή πλάκα, ενώ τα arcades είναι φανταστικά με την πλήρη έκδοση του Virtua Fighter 5 να δεσπόζει, καθώς και τα πιο κλασικά Outrun, Super Hang On και Space Harrier. Όρεξη και χρόνο να έχετε και το Yakuza: Like A Dragon θα βρει τον τρόπο να σας απασχολήσει ευχάριστα. Αναπτύσσοντας δεσμούς με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, μεταξύ άλλων ξεκλειδώνουμε και τις πανίσχυρες Tag Team επιθέσεις. Περνώντας στον τεχνικό τομέα, το παιχνίδι βρίσκεται λίγο-πολύ στα αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα του Yakuza Kiwami 2, μόνο που αυτή τη φορά έχει γίνει καλύτερη δουλειά στη βελτιστοποίηση των φωτισμών. Δεν πρόκειται να μείνετε με ανοικτό το στόμα και υπάρχουν περιπτώσεις που τα textures δείχνουν να έχουν ξεμείνει στο 2015, αλλά συνολικά το Yakuza: Like A Dragon είναι πολύ όμορφο, με πλούσια χρώματα, καλοσκηνοθετημένα cut-scenes και με έντονη προσωπικότητα που φέρνει τη σφραγίδα της σειράς. Στα του ήχου, το soundtrack είναι αναμενόμενα καλό, με ένα ηχητικό καλειδοσκόπιο που περιλαμβάνει ιαπωνική pop, metal και ορχηστρικά θέματα, ενώ το voice-over βρίσκεται αναμενόμενα σε υψηλά επίπεδα – ναι ακόμα και το αγγλικό, όσο και αν δεν του ταιριάζει. Συνοψίζοντας, το Yakuza: Like A Dragon είναι ένα γενναίο reboot που κατορθώνει να αλλάξει πολύ πετυχημένα τη συνταγή και θα το αγαπήσετε, ιδίως αν έχετε έστω και μια μικρή έφεση προς τα JRPG ή στα turn-based παιχνίδια γενικότερα. Σίγουρα, απέχει από το να χαρακτηριστεί τέλειο, κυρίως χάρη στις «παιδικές» ασθένειες που κληρονόμησε από άλλους εκπροσώπους του είδους (όπως το grinding και η αργή εξέλιξη της πλοκής), εντούτοις παραμένει ένας άκρως απολαυστικός και ψυχαγωγικός τίτλος που μπορεί να χαρίσει δεκάδες ώρες ευχαρίστησης. Και σίγουρα ανυπομονούμε να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει ο Ichiban Kasuga και η παρέα του… Ευχαριστούμε θερμά τη Zegetron για την παροχή του review code.