Square Enix

Η Πολωνική People Can Fly συστήθηκε στο κοινό με το αλησμόνητο εκείνο Painkiller, πίσω στο μακρινό 2004. Ένα FPS που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, ενώ ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται μαζί του σε τακτική βάση, εξαιτίας της ενεργής mod community που το συνοδεύει. Η συνέχεια ήταν εξίσου επιτυχημένη, ποιοτικά τουλάχιστον, με τη σχετικά καλή PC μεταφορά του πρώτου Gears of War και με το αδικημένο Bulletstorm, ενώ μέσα στην «αγκαλιά» της Microsoft και της Epic Games, οι Πολωνοί ήταν υπεύθυνοι για το spin-off Gears of War τίτλο, Judgment, το οποίο προς το παρόν δεν έχει κυκλοφορήσει σε PC. Το Outriders ήταν ένα αρκετά φιλόδοξο project που ξεκίνησε να σχεδιάζεται πριν από έξι χρόνια περίπου. Πιθανότατα τότε να βρισκόταν σε «νηπιακό στάδιο» (ίσως κάποιο shooter τύπου Gears of War… χωρίς να τιτλοφορείται Gears of War;), όμως με την αρωγή της Square Enix, αποφασίστηκε να υλοποιήσει πιο μεγαλόπνοα σχέδια. Συγκεκριμένα, εφόσον η Square Enix είχε τη διάθεση να επενδύσει στο online gaming, όπως μας απέδειξε πρόσφατα με το αμφιλεγόμενο Marvel’s Avengers, το Outriders θα ακολουθούσε το ίδιο εξίσου μονοπάτι σαν ένας ανταγωνιστής του Division της Ubisoft και του Destiny της Bungie (το Anthem της ΕΑ δεν το συμπεριλαμβάνουμε καν, αιωνία του η μνήμη). Μια selfie λίγο πριν τη καταστροφή. Όμως, μια βασική διαφορά από τους προαναφερθέντες τίτλους είναι ότι αποφεύγει ολοκληρωτικά να εφαρμόσει θλιβερές «Game as a Service» τακτικές για να βγάλει και από τη μύγα-ξύγκι. Αντιθέτως, επιλέγει να χτίσει ένα «κανονικό» παιχνίδι, με μια ιστορία που διαθέτει αρχή, μέση και τέλος, το οποίο μπορεί να απολαύσει κανείς μόνος του ή με παρέα (έως 2 άτομα), με μοναδική προϋπόθεση να διαθέτει συνεχή σύνδεση στο διαδίκτυο. Βέβαια, η always-online απαίτηση αποδεικνύεται μεγάλος βραχνάς, καθώς οι servers του δε θα λέγαμε ότι βρίσκονται δίπλα από το λήμμα «σταθερότητα» του λεξικού. Ιδιαίτερα τις τρεις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του, ήταν αδύνατο να παίξει κανείς έστω και για δέκα λεπτά χωρίς να αποσυνδεθεί, εξαιτίας της κοσμοσυρροής που αποπειράθηκε να φιλοξενηθεί στους ανέτοιμους servers του. Σίγουρα, η προσθήκη του στο Xbox Game Pass και η δυνατότητα για cross-play έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτό, το cross-play μάλιστα απενεργοποιήθηκε πολύ σύντομα, γιατί δημιουργούσε ακόμα περισσότερα προβλήματα απ’ όσα μπορούσαν να διαχειριστούν οι ιθύνοντες εκείνη τη στιγμή. Όμως πλέον αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, πέρα από το να γκρινιάξουμε (δικαιολογημένα) λιγάκι παραπάνω για την κατάσταση που εμφανίζονται day one οι σημερινές παραγωγές, καθώς τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και το παιχνίδι παίζεται κανονικά μέχρι τέλους χωρίς αξιοσημείωτα θέματα. Burn it all, Pyro... Το Outriders θεμελιώνει ένα νεόδμητο sci-fi σύμπαν, όπου ο πλανήτης Γη έχει φτάσει στο χείλος της καταστροφής. Ο μοναδικός υπεύθυνος για την κατάντια του πανέμορφου πλανήτη, η ανθρωπότητα δηλαδή, αντιλήφθηκε ότι η κατάσταση έχει γίνει μη αναστρέψιμη, οπότε χάρη στην εξελιγμένη τεχνολογία που κατέχει, ξεκίνησε να ψάχνει για νέους αστρικούς πλανήτες, κατάλληλους για το ανθρώπινο είδος, που θα είναι ικανοί να το φιλοξενήσουν για μερικά χιλιάδες χρόνια ακόμα (μέχρι να τον καταστρέψουν και αυτόν βέβαια). Ο πλανήτης αυτός εντοπίστηκε, ονομάστηκε Enoch και δύο τεράστια διαστημόπλοια, ικανά να φιλοξενήσουν εκατοντάδες χιλιάδες «επίλεκτους» ανθρώπους σε κρυογενή κατάσταση, κατασκευάστηκαν προκειμένου να κάνουν ένα μακρινό, ογδοντάχρονο ταξίδι στη νέα Εδέμ. Το ταξίδι δεν πήγε ιδιαίτερα καλά, μιας και μόνο ένα διαστημόπλοιο κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του και οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους στον Enoch ήταν η ομάδα των Outriders. Σε αυτή την ομάδα ανήκει ο πρωταγωνιστής μας, του οποίου το φύλο και τα χαρακτηριστικά τα φτιάχνουμε οι ίδιοι μέσω ενός στοιχειώδους character creation εργαλείου, η οποία ανέλαβε να εξερευνήσει την περιοχή και να φέρει στο φως τα μυστικά του νέου πλανήτη. Μυστικά που όμως απεδείχθησαν φονικά. Ένα παράξενο φυσικό (;) φαινόμενο που επηρεάζει ζωντανούς οργανισμούς και μη, ονόματι Anomaly, αποτελεί το φίδι που υπονομεύει τον Παράδεισο, το οποίο σάρωσε σαν ηλεκτρική καταιγίδα σχεδόν όλους τους Outriders και όσους πρόλαβαν να μετοικήσουν εκεί, ενώ για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, ο ήρωάς μας γλυτώνει σε ημιθανή κατάσταση. Μετά το πέρας ενός side quest, μπορούμε να επιλέξουμε την αμοιβή μας μέσα από τρεις επιλογές. Fast forward τριάντα χρόνια μετά και ο πρωταγωνιστής ξυπνάει απότομα μετά από κρυογονικό κώμα, όπου τα πράγματα στον Enoch έχουν αλλάξει άρδην προς το χειρότερο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν και δίχως οι άνθρωποι να έχουν μάθει το μάθημά τους, ο πόλεμος συνεχίζεται ακάθεκτος. Μάλιστα έχει γίνει ακόμα πιο σφοδρός, καθώς έχει γεμίσει με διάφορες φατρίες που η καθεμία προσπαθεί να επιβιώσει σαν άγριο ζώο, προσπαθώντας να βάλει χέρι στις λιγοστές προμήθειες που έχουν απομείνει, σε έναν πλανήτη που κανείς δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί εξαιτίας της επίδρασης του φαινομένου Anomaly. Ένα φαινόμενο που εκτός να καταστρέφει τα πάντα, έχει και κάποιες άλλες παρενέργειες, όπως να μεταλλάσσει φρικτά την πανίδα, αλλά και μερικούς ανθρώπους, δίνοντας τους μυστηριώδεις υπερδυνάμεις και μετατρέποντας τους σχεδόν σε θεούς. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι πανίσχυροι Altered, όπως είναι γνωστοί οι μεταλλαγμένοι, λατρεύονται όντως σαν θεοί από τους, κυρίως αγράμματους, Ενωχογεννημένους homo-sapiens. Όμως, σε Altered αποδεικνύεται ότι μετατράπηκε και ο ήρωάς μας, ο οποίος όντας τριάντα χρόνια «στον πάγο», έχει ακόμα τα μυαλά μέσα στο κεφάλι του, δεν έχει επηρεαστεί από την παράνοια ενός ατέρμονου πολέμου, οπότε αποφασίζει να βοηθήσει τους ελάχιστους εναπομείναντες νοήμονες ανθρώπους να ξεφύγουν από την επιρροή του Anomaly. Σε γενικές γραμμές, η υπόθεση του παιχνιδιού είναι αρκετά αξιόλογη και το μυστήριο που διαθέτει κρατά το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκειά της, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την πλοκή, τους διαλόγους και τους χαρακτήρες που τη συνοδεύουν. Ηθελημένα ή μη, η αίσθηση που αποπνέει το Outriders θυμίζει περισσότερο μιας δευτέρας διαλογής ταινίας του Netflix παρά μιας σοβαρής Χολιγουντιανής παραγωγής. Κάποιος θα πει ότι σπάνια παίζουμε ένα shooter για την υπόθεση και τους χαρακτήρες, από την άλλη για ένα παιχνίδι που υπερηφανεύεται ότι μπορεί να προσφέρει μια δομημένη πλοκή που στέκεται μόνη της, το να φαίνεται το Gears of War πιο μεστό, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα στα διάφορα journals που βρίσκουμε κατά καιρούς, τα οποία δίνουν αρκετές εξηγήσεις γύρω από το lore, αρκεί βέβαια να έχετε όρεξη και διάθεση να τα διαβάσετε. Το Anomaly από κοντά, εντυπωσιακό το θέαμα. Περνώντας στην ουσία, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, το Outriders είναι ένα τρίτου προσώπου looter-shooter, το οποίο (ω θεοί) δεν είναι open world και διαθέτει πολλά στοιχεία από action/RPG τύπου Diablo και Borderlands. Ηλίου φαεινότερο, καθώς μετά τη σχετικά μακροσκελή εισαγωγή που λειτουργούμε σαν «απλοί» φαντάροι με τη καραμπίνα ανά χείρας, μετά από ένα συμβάν, καλούμαστε να επιλέξουμε μία από τις τέσσερις κλάσεις, με την απόφασή μας να είναι τελεσίδικη. Οι κλάσεις είναι οι εξής: Devastator, Trickster, Technomancer και Pyromancer, με την τελευταία να αποτελεί τη βασική επιλογή μου μέχρι τον τερματισμό της περίπου 30ωρης campaign. Κάθε κλάση συνιστά διαφορετικό τρόπο παιξίματος και προσέγγισης των καταστάσεων, διαθέτοντας φυσικά τα δικά της μοναδικά skills με το ανάλογο skill tree. Ο Devastator ειδικεύεται στις μάχες εκ του συστάδην και στα shotguns, κοινώς πρόκειται για το κλασικό tank, τον Trickster έχει τη δυνατότητα να σταματά το χρόνο και να γίνεται αόρατος (ένας rogue κατά βάση), ο Technomancer βασίζεται κυρίως στα gadgets του (όπως το πολύ χρήσιμο και σωτήριο turret) και στα long-range weapons, ενώ ο Pyromancer είναι κυρίως DPS χαρακτήρας, με τα burn skills του και την αγάπη του στα rifles να δημιουργούν «καυτές» καταστάσεις. Φυσικά, δε λείπουν τα bosses, όπως ετούτη εδώ η αραχνίτσα. Το Outrider δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη και υιοθετεί ένα τυπικό XP σύστημα, με τους πόντους εμπειρίας να συλλέγονται εξοντώνοντας εχθρούς και ολοκληρώνοντας quests, ενώ η άνοδος σε level συνοδεύεται από αυτόματη αύξηση των βασικών στατιστικών του χαρακτήρα μας (Health και Anomaly Power), αλλά και από λήψη Class Points, τα οποία τοποθετούμε στο σχετικό tree από τα τρία διαθέσιμα που έχει κάθε κλάση. Σταδιακά ξεκλειδώνονται έως 8 skills (spells), μοναδικά για κάθε κλάση, τα οποία είναι βασικότατοι παράγοντες για την επιβίωσή μας, κυριολεκτικά game-changer και μπορούμε να έχουμε στη διάθεσή μας ταυτόχρονα έως τρία. Εξάλλου αποτελούν και το μοναδικό τρόπο για να heal-άρουμε πλήρως το χαρακτήρα μας, καθώς δεν υπάρχει δείγμα από medikits, ενώ ο auto-heal μηχανισμός εφαρμόζεται μόνο έως ένα σημείο. Ανάλογα με την κλάση μας δηλαδή, μπορεί κάποιο skill ή όπλο, εκτός από πρόκληση ζημιάς, να μας επιστρέφει μια ποσότητα από ενέργεια, πράγμα υψίστης σημασίας και καίριος μηχανισμός του παιχνιδιού. Όμως, η βελτίωση των υπόλοιπων στατιστικών του ήρωα, όπως το Firepower και το Armor, υπόκειται στο looting που αποκτάμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Εκεί το Outriders δείχνει τα κοφτερά του δόντια, καθώς το σύστημα looting είναι από τα απολαυστικότερα που είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε. Είτε αναλάβουμε να ολοκληρώσουμε ένα main objective είτε κάποιο από τα δεκάδες side quests, οι αμοιβές είναι πλουσιοπάροχες, με το παιχνίδι να μη γίνεται καθόλου φειδωλό σε rare και epic αντικείμενα (εντάξει, τα legendary σπανίζουν, όπως πρέπει δηλαδή) όσο προοδεύουμε στο παιχνίδι. Το αξιοσημείωτο είναι ότι το Outriders δεν «πνίγει» το παίκτη, πλημμυρίζοντας τον με αντικείμενα που πιθανόν δε θα χρειαστεί, που με τη σειρά τους οδηγούν σε συχνές επισκέψεις στο Stash. Άλλωστε όλα τα όπλα μπορούν να τα χειριστούν όλες οι κλάσεις κανονικά, ενώ οι πολύ εύχρηστοι μηχανισμοί του crafting, του modding και του levelling-up των αντικειμένων (o Dr. Zahedi θα γίνει ο καλύτερος φίλος σας), συμβάλλουν σημαντικά στο να δημιουργήσουμε το χαρακτήρα μας όπως ακριβώς εμείς θέλουμε. Μετά από τόση ζέστη, λίγο χιόνι είναι ό,τι πρέπει. Εξάλλου, υφίσταται ακόμα ένας σημαντικός μηχανισμός, αυτός του World Tier, που αποτελεί τη χρυσή τομή του «risk and reward». Σε όσο μεγαλύτερο World Tier παίζουμε (μπορούμε να το αλλάξουμε ανά πάσα στιγμή), τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να αποκτήσουμε σπανιότερο εξοπλισμό από τα drops, αλλά ταυτόχρονα οι εχθροί γίνονται πιο ανθεκτικοί, όντας έξι και επτά levels μεγαλύτεροι από το δικό μας. Το τελευταίο βέβαια αποτελεί λιγάκι δίκοπο μαχαίρι και θα σας εξηγήσω γιατί. Όπως προαναφέραμε, το παιχνίδι δεν είναι open-world, αλλά χρησιμοποιεί τη λογική των hubs (για αγορά εξοπλισμού, εύρεση συμπαικτών, ανανέωση πυρομαχικών κλπ) και των αυτόνομων περιοχών. Στην ουσία, κάθε περιοχή είναι και μια αρένα, αρκετά πιο περιποιημένη μεν, αλλά παραμένει αρένα, την οποία καλούμαστε να καθαρίσουμε από κάθε λογής εχθρό (ανθρωπόμορφο ή τερατόμορφο). Ο αριθμός των εχθρών που μας επιτίθεται, ιδιαίτερα προς τα τελευταία στάδια του παιχνιδιού, είναι τεράστιος και παίζοντας σε κάποιο μεγάλο World Tier, οδηγεί στην μάλλον εκνευριστική κατάσταση της ύπαρξης πολλαπλών bullet-sponge εχθρών. Έρμαια ενός μετριότατου ΑΙ, η δυσκολία του παιχνιδιού λοιπόν βασίζεται αποκλειστικά στον αριθμό και το είδος των εχθρών που μας την «πέφτουν» ταυτόχρονα, καθώς και στην αντοχή τους στη δύναμη πυρός που διαθέτουμε. Λίγο από Mass Effect φέρνει εδώ. Still a better story than Andromeda. Συνεπώς η ενασχόληση μας σε υψηλότερα Tiers μπορεί να γίνει μεγάλος πονοκέφαλος και οι μάχες να καταλήγουν αφόρητα βαρετές και μακροσκελείς, ιδιαίτερα αν παίζουμε μόνοι μας. Δεν υπάρχει καμία αισχύνη λοιπόν αν τα βρούμε κάπου σκούρα και χαμηλώσουμε το World Tier, εξάλλου το loot που αποκτάμε είναι πραγματικά αξιόλογο ακόμα και σε πιο «νορμάλ» Tiers. Από την άλλη, αν κάποιος θέλει να «ξεζουμίσει» το μέγιστο δυνατό loot από το παιχνίδι, θα φτύσει αίμα και μερικούς πόνους στα ακροδάκτυλα από το πάτημα των κουμπιών. Πάντως, το σύστημα μάχης είναι προσεγμένο, γρήγορο και πολύ διασκεδαστικό. Τα όπλα έχουν εξαίσια αίσθηση του βάρους και η δύναμη πυρός τους, είτε το όπλο χρησιμοποιεί συμβατικές σφαίρες είτε «μονταρισμένες», περνάει άκρως επιτυχημένα στον παίκτη. Μπορεί πρακτικά το Outriders να ξεκινά ως τυπικό cover shooter (cover, shoot, reload, repeat), στην πορεία και κυρίως όσο ο ήρωάς μας ισχυροποιείται, ο χαρακτήρας του παιχνιδιού εξελίσσεται και αρχίζει να απαιτεί πολύ περισσότερη τακτική. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αφουγκραζόμαστε τις καταστάσεις και να αποφασίζουμε σε δευτερόλεπτα πότε είναι προτιμότερο να κρυφτούμε πίσω από μια κολώνα, πότε να το βάλουμε στα πόδια και πότε να κάνουμε charge σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα μας. Άλλωστε το συνεχές «κρυφτούλι» δεν ωφελεί, καθώς οι εχθροί μας έχουν το κακό συνήθειο να μας πετάνε χειροβομβίδες αν καθόμαστε στο ίδιο σημείο για πολλή ώρα. Εκτός αυτού, υπάρχουν και μερικά πελώρια bosses να αντιμετωπίσουμε, στα οποία δεν αρέσει καθόλου η στασιμότητα. Κινηθείτε λοιπόν! Οι πόλεις λειτουργούν ως hubs τόσο για ανεφοδιασμό όσο και για ανάληψη νέων quests. Αν για κάποιο λόγο δε χορτάσουμε από τους χιλιάδες εχθρούς που θα καθαρίσουμε στην (υπερπλήρη) campaign του παιχνιδιού, η συνέχεια δίνεται στα Expeditions. Εν μέρει, συνδέονται με τη βασική ιστορία του παιχνιδιού και προσφέρουν μια σειρά από δυνατές προκλήσεις σε τύπου raid καταστάσεις, ιδανικές για co-op συνεργασίες. Εκεί το gameplay του παιχνιδιού γίνεται ακόμα πιο έντονο και αγχωτικό, καθώς η ποιότητα του loot που θα αποκτήσουμε εξαρτάται από το χρόνο ολοκλήρωσης του raid, οπότε η σωστή συνεργασία με τους άλλους δύο παίκτες είναι κομβικής σημασίας. Από το Expedition playthrough μου παίζοντας μαζί με τυχαίους παίκτες, το matchmaking σύστημα δουλεύει αξιοπρεπώς με λιγοστό lag (ίσως να ήμουν τυχερός, γιατί ακούγονται φωνές για το αντίθετο), αλλά η εμπειρία αναμφισβήτητα απογειώνεται παίζοντας με φίλους και συνιστάται ανεπιφύλακτα να προτιμήσετε την εν λόγω επιλογή. Στα του τεχνικού τομέα, το παιχνίδι είναι αρτιότατο, ακόμα και σε χαμηλότερης ισχύος μηχανήματα, προσφέροντας καλές επιδόσεις (60 fps με πτώσεις στα 45 μόνο σε πολύ φορτωμένες καταστάσεις) σε Medium/High settings, χωρίς να θυσιάζεται σημαντικά η ποιότητα των γραφικών. Η Unreal Engine έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια της εδώ και πολλά χρόνια και το Outriders δεν αποτελεί εξαίρεση. Πανέμορφα σκηνικά με εξαιρετικούς χρωματισμούς, μεγάλη ποικιλία διαθέσεων, μερικές φορές όντως καταλήγεις να κάθεσαι και να χαζεύεις αντί να παίζεις. Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται και οι χαρακτήρες, που διαθέτουν αξιόλογο animation και εντυπωσιακό στυλ και εμφάνιση, ανάλογα του εξοπλισμού που φέρουν (που διατηρείται και στα cutscenes). Ενδιαφέρουσα τεχνοτροπία, δε μπορώ να πω. Τα ηχητικά εφφέ διατηρούν τον παίκτη σε εγρήγορση και είναι απόλυτα πειστικά, με τους χαρακτηριστικούς ήχους των πυροβόλων, των εντυπωσιακών skills και των δυνατών εκρήξεων να διατηρούν τη μερίδα του λέοντος, ενώ τα πομπώδη μουσικά θέματα δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δεν ενοχλούν και αποτελούν απλώς συνοδευτικά της δράσης. Αναμενόμενα υψηλών προδιαγραφών και το voice-over, κρίμα που δε συνοδεύεται και από τα ανάλογα κείμενα, αλλά ας μην παραπονούμαστε άλλο γι’ αυτό. Το Outriders είναι μια ευχάριστη έκπληξη και ένας ολοκληρωμένος τίτλος, όπου ένας λάτρης των shooters θα μπορέσει να βρει πλούσιο περιεχόμενο που θα τον απασχολήσει για πολλές ώρες, ίσως και για τριψήφιο αριθμό αν προτίθεται να παίξει με όλες τις κλάσεις. Δε λείπουν τα προβλήματα, όπως το επαναλαμβανόμενο μοτίβο με τις αρένες, τους χαμηλού νοημοσύνης bullet-sponge εχθρούς και τα περιστασιακά κρασαρίσματα των servers, αλλά το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό και πρόκειται για μια τιμιότατη και πολύ διασκεδαστική εμπειρία για το είδος που εκπροσωπεί. Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.