STRAY

Τα games με ζώα για πρωταγωνιστές είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον niche της γενεάς μας. Όλοι θυμούνται το επικό Goat Simulator του 2014, ή το Untitled Goose Game που έκανε πάταγο πριν λίγα χρόνια. Και τα δύο αυτά games έδιναν αρκετή έμφαση στον χιουμοριστικό παράγοντα πρωτίστως παρά στην καθιέρωση κάποιου Lore ή στο “σοβαρό” world-building, ή σε αυτό που στο χωριό μου θα ονομάζαμε “environmental storytelling”. Τί γίνεται, όμως, αν κάποιος δώσει έμφαση στα παραπάνω χαρακτηριστικά, τα πετάξει μέσα σε έναν post-apocalyptic κόσμο, και ορίσει ως πρωταγωνιστή… μια γάτα; Η απάντηση είναι το Stray, ένα αηδιαστικά χαριτωμένο post-apocalyptic γατοgame. Η παραπάνω σύνοψη ίσως περιέχει όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει κάποιος πριν δοκιμάσει το action/γάτion-adventure game του μικρού Γαλλικού/Γατικού studio BlueTwelve Studio, το οποίο game κυκλοφορεί επισήμως σήμερα 19 Ιουλίου (μετά από ένα ολιγόμηνο delay της αρχικής ημερομηνίας κυκλοφορίας την άνοιξη του 2022).

Σε αντίθεση με το τι περιμένει ίσως κάποιος εκ πρώτης όψεως, το Stray δεν είναι ένα απλό “cat simulator” game όπου είμαστε μια απλή γάτα στον γατοκόσμο και κάνουμε γατίσια πράγματα χωρίς γατοσκοπό. Σε σημεία βέβαια πλησιάζει αρκετά σε κάτι τέτοιο, ειδικά στην εκκίνηση του, όπως προκύπτει και από το παραπάνω screenshot (είναι τέτοιος ο γατορεαλισμός που μπορούμε να νιαουρίσουμε συνειδητά ακόμα και στη διάρκεια των CATscenes!). Στην οποία εκκίνηση του game εμφανίζεται ο πρωΓατωνιστής να αράζει απλώς με τους γατοbros του, κόβοντας βόλτες σε ένα παράξενο, εκΓαταλελειμμένο βιομηχανικό τοπίο το οποίο έχει αρχίσει να αναCatαλαμβάνεται από τη φύση (αυτή η φάση του game λειτουργεί και ως ένα άτυπο tutorial των μηχανισμών κίνησης). Σύντομα όμως η πλοκή διασπά την χαρωπή γατοσυντροφιά μας, και από την έρημη πλην πράσινη και ηλιόλουστη “επιφάνεια” βρισκόμαστε σε κάτι περίερΓατ μπουντρούμια, μέρος μιας ευρύτερης υπόγειας πολιτείας που κατοικείται αποκλειστιcat από κάποια παράξενα κι επιθετικά ζωύφια, αλλά και από… ρομπότ.

Δεν θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες για την πλοκή και τον κόσμο, καθώς ο τρόπος που αποκαλύπτεται προοδευτικά το τι ακριβώς συμβαίνει στον υπόγειο κόσμο είναι αναμφίβολα από τα δυνατά σημεία του Stray. Αξίζει όμως να σημειωθεί έστω πως έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στη δημιουργία των περιβαλλόντων του game και των levels τα οποία θα κληθούμε να περιδιαβούμε. Αρκετά γραμμικά στην αρχή, σχεδόν open-world hubs στα ύστερα στάδια, με καθένα εξ αυτών να έχει κάτι το διαφορετικό να προσφέρει. Επίσης υπάρχει και το περιστασιακό αμιγώς action level που απαιτεί απλά να τρέχουμε σε μια ευθεία για να αποφύγουμε τα περίεργα ζωύφια του κόσμου.

Το gameplay βέβαια είναι ως επί το πλείστον το ίδιο από την αρχή ως το τέλος, αποτελούμενο κατά κύριο λόγο από puzzles λογικής platform, συν τον περιστασιακό item-based γρίφο που 9 στις 10 φορές απαιτεί απλώς να συλλέξουμε το σωστό αντικείμενο από κάπου στον κόσμο και να το δώσουμε στον κατάλληλο NPC ή να το “κουμπώσουμε” σε κάποια ηλεκτρική συσκευή. Υπάρχουν και ορισμένα optional objectives που απαιτούν την αλληλεπίδραση με συγκεκριμένα αντικείμενα στον κόσμο (τα οποία είναι εύκολο να χάσει κάποιος κατά τις περιηγήσεις του, να σημειώσω), και τα οποία εμβαθύνουν περαιτέρω σε πτυχές του υποβάθρου της υπόγειας πολιτείας.

Προσπαθώ να σκεφτώ κάποιου είδους game για να παρομοιάσω την ατμόσφαιρα που αποπνέει το Stray και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι λίγο. Ο κόσμος του μοιάζει σαν έναν συνδυασμό… Machinarium με Fallout ή Metro, αν στα παραπάνω game ελέγχαμε γάτες προφανώς, αλλά πρόκειται για έναν πλήρως μοναδικό τίτλο. Και αυτή η μοναδικότητα αναμφίβολα οφείλεται κατά συντριπτικό ποσοστό στον χνουδωτό πρωταγωνιστή και στην αντιδιαστολή που δημιουργεί η γατίσια διάθεσή του με τον παράξενο post-apocalyptic κόσμο. Με αυτό κατά νου όμως, οφείλουμε να μελετήσουμε και την ευρύτερη εικόνα.

Το game φτιάχτηκε από γατάνθρωπους (στα press assets που λάβαμε, περιέχονται μέχρι και φωτογραφίες από τις γάτες των developers!) και απευθύνεται κυρίως σε γατάνθρωπους. Και εξυπακούεται πως οι γατόφιλοι πρέπει να αγοράσουν τον τίτλο ΧΘΕΣ, μόνο και μόνο γιατί κάθε λίγο και λιγάκι θα αναφωνούν “ΩΩΩΩΩΩ” και “ΑΑΑΑΑΑ” βλέποντας τις γατίσιες χαριτωμενιές, πέρα από τις λοιπές συναισθηματικές προεκτάσεις του τίτλου. Θα μπορέσει όμως να το απολαύσει εξίσου και κάποιος ανώμαλος που για τον Α ή Β λόγο δε συγκινείται ιδιαίτερα από το novelty value του να νιαουρίζεις, να ξύνεσαι σε έπιπλα, να τρίβεσαι στα πόδια ανυποψίαστων ρομπότ και να κουρνιάζεις για ύπνο σε ράντομ αναπαυτικά μαξιλάρια;

Η απάντηση είναι… μάλλον ναι, αλλά όχι και ΤΟΣΟ πολύ. Σίγουρα η ιστορία από μόνη της είναι πολύ ενδιαφέρουσα για να την ανακαλύψει ο οποιοσδήποτε παίκτης, αγγίζοντας σχεδόν διαστάσεις φιλοσοφικής αναζήτησης, κάτι που ίσως να μην περίμενε κάποιος από ένα game με πρωταγωνιστή μια γάτα. Επίσης, αν και indie game, ο κόσμος είναι καλοσχεδιασμένος και πανέμορφος από πλευράς γραφικών ενώ το ευρύτερο polish που φαίνεται να διακατέχει τον τίτλο αγγίζει επίπεδα ΑΑΑ παραγωγής. Ισχύει όμως και πως το game δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή αυτό που θα λέγαμε “challenging”, ούτε τεράστιο σε διάρκεια, καθώς ολοκληρώνεται άνετα μέσα σε 5-6 ώρες, ή σε 8+ αν κάποιος ψαχουλεύει τα πάντα για να εντοπίσει τα optional objectives σε ένα playthrough (μόλις επιτευχθεί αυτό αναιρείται και οποιαδήποτε υπόνοια replay value, ουσιαστικά), ενώ υπάρχει και ένα achievement για όσους speedrunners καταφέρουν να το τελειώσουν σε κάτω από 2ωρο. Παράλληλα, και το platformer gameplay από μόνο του ίσως είναι αρκετά μονότονο και όχι και τόσο δελεαστικό και πρωτότυπο αν αφαιρέσει κανείς τον παράγοντα ότι τα άλματα και το παρκούρ τα πραγματοποιεί μια γάτα.

Ακόμα κι αν εστιάσουμε στη γάτα όμως, η αλήθεια είναι πως σε τελική ανάλυση είναι αρκετά… κομπάρσα στο grand scheme of things. ΟΚ, είναι catαλύτης για τα γεγονότα της πλοκής και βοηθάει καθοριστικά τα ρομπότ του κόσμου να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους, αλλά ισχύει παράλληλα πως η ιστορία του game δεν είναι η ιστορία της γάτας. Η γάτα απλά βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή (ή στο λάθος, όπως το πάρει κανείς) για να βοηθήσει τους “πραγματικούς πρωταγωνιστές” να εκπληρώσουν το πεπρωμένο τους.

Ίσως βέβαια, σε τελική ανάλυση, αυτό να είναι όλο το point του Stray: η γάτα δεν νοιάζεται για το grand scheme of things. Πέρα από τα συναισθήματα που βιώνουμε εμείς ως χρήστες έχοντας τη γάτα ως μέσο για το “ταξίδι” μέσα στον κόσμο του Stray, την ίδια τη γάτα δεν την ενδιαφέρουν τα κίνητρα, οι ανησυχίες, το lore, τα ρομπότ, οι άνθρωποι και η φιλοσοφική αναζήτηση γύρω από τη ζωή και το θάνατο. Θέλει να νιαουρίζει, να κουρνιάζει στα μαξιλάρια, να σπρώχνει πράγματα για να πέσουν στο κενό, να τρίβεται στον περίγυρό της, να ξύνεται στα έπιπλα. Είτε βρίσκεται στο ύπαιθρο με τους bros της, είτε μέσα σε μια τυπική ανθρώπινη κατοικία, είτε σε έναν παράξενο, υπόγειο post-apocalyptic κόσμο που κατοικείται από ρομπότ, η γάτα πρωτίστως θα θέλει να είναι γάτα. Αν αυτό είναι αρκετό για εκείνη, ίσως πρέπει να είναι αρκετό και για εμάς.