Η σχέση μου με τα sandbox games

Δεν τα συμπαθώ, αλλά τα αγοράζω. Βλέπω ξεκάθαρα τα ελαττώματά τους, όμως δε διστάζω να αφιερώσω δεκάδες ώρες περιπλανώμενος στους κόσμους τους. Εγώ και τα sandbox games έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους η οποία προσφέρεται για να γίνει αντικείμενο ψυχανάλυσης, οπότε αποφάσισα να την ξεκινήσω μόνος μου! Πήρα ένα μπλοκάκι, έφερα στον νου μου τα sandbox games που έχω στη συλλογή μου και άρχισα να καταγράφω χαρακτηριστικά, game mechanics, ιδιαιτερότητες του gameplay. Χωρίς σειρά και τάξη, όπως έρχονταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό μου, σημείωνα όλα τα στοιχεία που είχα απολαύσει, τις στιγμές που εκνευρίστηκα, τα χρονικά διαστήματα που κόντεψα να αποκοιμηθώ στο πληκτρολόγιο παίζοντας sandbox games. Κοιτώντας στο τέλος τις σημειώσεις μου, πρόσεξα ότι μία συγκεκριμένη λέξη έκανε συνεχώς την εμφάνισή της. Υπογραμμισμένη, κυκλωμένη, με έντονα γράμματα, ξανά και ξανά και ξανά. Είναι δυνατόν η απάντηση να είναι τόσο απλή;

Τα sandbox games τύπου Grand Theft Auto έφθασαν στο απόγειο της δόξας τους πριν από μερικά χρόνια, για να υποχωρήσουν τελικά λόγω της καταιγιστικής επέλασης των First Person Shooters. Έχω παίξει όλους τους σημαντικούς τίτλους του είδους αλλά στο τέλος, όταν αφήνω από τα χέρια μου το mouse και πατάω “Quit Game”, μένω πάντοτε με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, ανεξαρτήτως του εκάστοτε παιχνιδιού. Η εμπειρία που προσφέρει ένα sandbox game, ενώ ασκεί πάνω μου μια ακατανίκητη, σχεδόν μεθυστική έλξη, δομείται υποχρεωτικά με ορισμένα στοιχεία τα οποία, ως gamer, με απωθούν περισσότερο και από την αμφίεση του Sean Connery στη θρυλική ταινία “Zardoz”.

Το σπάσιμο της πλοκής σε μικρότερες «μπουκιές» μοιάζει μονόδρομος σε παιχνίδια αυτού του είδους καθώς οι developers είναι υποχρεωμένοι να αφήσουν μεταξύ των story missions επαρκές περιθώριο στον παίκτη ώστε αυτός να ασχοληθεί με άλλες, δευτερεύουσες in-game δραστηριότητες που τον διασκεδάζουν περισσότερο τη δεδομένη στιγμή. Η πλοκή παραμένει συνήθως γραμμική, από την έννοια της εκτέλεσης αποστολών που οδηγούν σε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, όμως η συνοχή της campaign διαρρηγνύεται και εντέλει αποσυντίθεται, σαν τσίχλα μετά από πέντε ώρες μασήματος. Αν έχει περάσει κανένα δίωρο από την τελευταία story mission και ο παίκτης βολοδέρνει παίζοντας κυνηγητό με τους αστυνομικούς ή κάνοντας base jumping από ψηλά κτήρια, όταν θα επιστρέψει τελικά στην campaign το πιο πιθανό είναι ότι θα έχει σχεδόν ξεχάσει α) τι προηγήθηκε και β) γιατί θα έπρεπε να τον νοιάζει. Ακόμα και αν οι σεναριογράφοι είναι μάγοι του storytelling, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να διατηρήσουν την αίσθηση αγωνίας και έντασης που χαρακτηρίζει μια σωστά ειπωμένη ιστορία.

“Oblivion Gates; Δαίμονες; Και τι, να παρατήσω τα ραπανάκια μου;”

Αν ανήκετε και εσείς στη δική μου συνομοταξία, των gamers που χρειάζονται ενδιαφέρουσα πλοκή για να τους ωθήσει στην ολοκλήρωση ενός παιχνιδιού, τότε καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι υπόλοιποι αναλογιστείτε το παρακάτω σενάριο: βλέπετε μια ταινία δράσης όπου ο πρωταγωνιστής δέχεται τηλεφώνημα από τον αρχηγό της αστυνομίας. «Μάκη» (ναι, ο πρωταγωνιστής λέγεται Μάκης) «οι Σουηδοί τρομοκράτες έχουν βάλει βόμβα στο Δημοτικό Ενυδρείο και όλοι οι αστυνομικοί είναι απασχολημένοι με την επίθεση των εξωγήινων! Πρέπει να πας άμεσα εκεί και να εξουδετερώσεις τη βόμβα πριν χαθούν αθώες ζωές!». Ο Μάκης κλείνει και τρέχει να βρει όχημα, όταν το τηλέφωνο χτυπά ξανά. «Έλα ρε Μάκη, που είσαι αδερφέ χαθήκαμε! Δε μου λες, είπαμε με τα παιδιά να πάμε πιούμε δυο μπύρες και να παίξουμε bowling. Έχεις δουλειά;». Ο Μάκης το σκέφτεται. «Όχι μωρέ, τίποτα που δε μπορεί να περιμένει. Τα λέμε στο μαγαζί σε πέντε λεπτά». Η επόμενη μισή ώρα της ταινίας δείχνει το Μάκη με τους φίλους του να μπεκρουλιάζουν.

Αυτό δε μπορώ να χωνέψω με τίποτα στα sandbox games. Όσο διασκεδαστικό και να είναι το παιχνίδι, δυσκολεύομαι να το βάλω στην καρδιά μου αν η μέθοδος που ακολουθείται στο storytelling δε με συναρπάζει. Άλλοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το σενάριο και απλά διασκεδάζουν με το gameplay, όμως για μένα τα sandbox games έχουν αυτή την αχίλλειο πτέρνα. Δυστυχώς, δε μπορώ να τα ευχαριστηθώ όπως θα ήθελα. Και παρά τα όσα ήδη ανέφερα, ένα σημαντικό μέρος της gaming συλλογής μου αποτελείται από sandbox games, ενώ το Steam αναφέρει ότι έχω ξοδέψει πάνω από 140 ώρες παίζοντας games αυτής της κατηγορίας. Γιατί; Εξαιτίας της λέξης για την οποία σας μίλησα στην αρχή του κειμένου. Ποια είναι αυτή; Θα τα πούμε την επόμενη φορά.